Tenerife Beetje aan de westkant

Na gedoe met internet begint nu Microsoft vervelend te doen. Een bij KPN werkzame figuur heeft ooit mijn Windows versie 8 omgezet naar versie 10. Maar dat is blijkbaar geen ‘legale’ versie en nu dien ik binnen 3 dagen iets met ‘de beheerder’ te regelen. Die heb ik dus niet, dus over 3 dagen kan er wel eens radiostilte komen… Of ik moet hier snel een billijk geprijsd tablet kopen…

Vandaag dus op pad geweest. Hemelsbreed in zuidwestelijke richting. Diverse afslagen geprobeerd om te kijken of daar mooie panoramische uitzichten waren te bewonderen. De meeste hiervan vond ik om na 100 meter maar weer rap te vergeten. En dat lukte vaak wonderwel, dus veel waarschuwingen om bepaalde plekken over te slaan, kan ik niet geven. Waarschijnlijk ook omdat ik hier in Mesa del Mar een beetje ben verwend. Voor “Los Silos” wil ik nog wel een uitzondering maken. Geinig plaatsje. Kan het echter nu noch op de kaart, noch via Google Maps terugvinden. Lekkere aanbeveling dus…

Het is mij intussen opgevallen dat men hier op dit eiland een carajillo in een kopje serveert. Ik ben overduidelijk een glaasje gewend. Maar mijn eerste carajillo van heden (slechts €.1,20) was – ondanks het kopje - niet verkeerd. In die buurt zag ik figuren van een zeer hoog punt met zo’n hangglider onder het motto “ik heb geen last van doodsverachting” naar beneden zweven. Je leven wagen door aan zo’n lapje textiel te gaan hangen. Men moest zich schamen. En het zeil van de hangglider omdopen tot schaamlapje.

Nu moet ik opeens ook denken aan de radiozender. Ik was even op de klassieke toer, maar opera wil nog wel eens ontaarden in gezang dat mij aan een vrouw in barensnood doet denken. Toch kwam ik na verloop van tijd aan in Buena Vista del Norte. Hetgeen ik gemakshalve even vertaal met mooi uitzicht op het noorden. Men houdt hier kennelijk van overdrijven…

Zo las ik ook ergens een bord met de tekst “mooiste dorp van Spanje”. Ik denk dat ik in wel tientallen dorpjes ben geweest, die daar de nodige vraagtekens bij zouden willen zetten. Iets voorbij Buena Vista mijn 2^e carajillo (€.3,50) genuttigd. Vreemde stek. Erg veel geparkeerde auto’s, maar betrekkelijk weinig mensen. Ik heb mij kunnen bedwingen om niet langs de waterkant te gaan speuren naar aangespoelde lichamen.

Na het nuttigen van mijn carajillo wandelde ik terug naar de huurkoets en daarbij sloeg de schrik mij even om het hart. Hinderlijke gewoonte van ‘schrik’. Ik zag mijn huurauto niet staan. Hij bleek gelukkig ‘verstopt’ tussen 2 andere auto’s.

Omdat de dag nog redelijk jong was en ik van plan was om naar dat restaurant terug te keren waar ik zo lekker konijn had gegeten, besloot ik weg TF 436 te nemen en dan van Santiago del Teide weer noordwaarts. Beeldschoon traject. Bij mooi weer vast nog fraaier. Maar bochtig… Niet normaal meer. En vaak ook smal. Mensen die wat minder ervaren zijn in sturen, komen hier angstzweet tekort.

In het eerder uitgeprobeerde restaurant, door mij nu omgedoopt tot ‘konijnenhol’, was het gelukkig niet druk. Als voorgerecht koos ik voor gamba’s. Met een verrukkelijk warm broodje erbij. Als hoofdgerecht had ik varkensfilet in pepersaus (ik heb een foto op Reismee gezet). Glas rode wijn (€.1,87) was lekker, dus nog maar een glas. En dan te bedenken dat tafelkleed en servetten van textiel zijn… En een carajillo serveren ze hier in een glaasje! Ik denk dat dit niet mijn laatste bezoek is geweest.

Tenerife Relaxdag

Nabij het zwembad was er zon en dus heb ik daar (in korte broek en hemdje met korte mouwen) wat zitten lezen. “Vriendjespolitiek” van Bart de Koning. Een aanrader als je ooit nog een keer lekker kwaad wilt worden en nooit meer wenst te stemmen. Het gaat over op lokale tv grijnzende megafraudeurs, die al blad harkend een taakstraf van 240 uur aan het inlossen zijn. Bij verduistering van 24 miljoen een merkwaardig uurloon… Op zich keur ik het recht in eigen hand nemen ten zeerste af, maar als iemand de in dit boek beschreven figuren een Volkert van der Graaf–behandeling geeft, zal men mij niet horen miepen.

Nadeel van deze verblijfplaats is dat er geen horecagelegenheid is. En op een gegeven moment had ik behoefte aan een carajillo. Dan is timing van redelijk belang, want er zijn nogal wat tenten, waar de parkeerplaatsen niet aan mijn eisen voldoen. Zo’n plekkie hoeft niet per se voor de ingang te zijn, maar veel moet het daar niet van afwijken. En als half Spanje aan de lunch gaat, is het vinden van zo’n geschikte parkeergelegenheid soms best lastig. Anderzijds is het met de hier geldende benzineprijzen niet zo’n punt om een kilometertje extra te moeten rijden. Wie ook de reacties een beetje heeft gevolgd, weet dat ik vandaag (18/1) voor €.1,24/liter mijn tank heb laten vullen.

Na terugkomst even met Booking.com zitten stoeien en later op de middag het restant van mijn pizza in de magnetron gedaan. Dat ging soepeler dan de eerste keer. Vervolgens nog wat gelezen en vanaf mijn serre/balkon van het uitzicht zitten genieten. Er zijn best wat op- en aanmerkingen over deze bestemming te maken, maar qua uitzicht is het hier echt super!

Het ontbreken van laafplaatsen betekent ook dat ik in mijn appartement moet gaan zitten kantelen en dat houd ik geen uren vol. Het onder de wol (hier meer een lullig lapje katoen) kruipen, is dus vaak al vroeg aan de orde. En als je dan ook nog een keer echt in slaap valt, word je al midden in de nacht wakker. Nu heb ik met dat laatste ook thuis al aardig wat ervaring en ik begin de kunst van het opnieuw in slaap vallen al aardig onder de knie te krijgen.

Zoals in dit land wel vaker het geval is, zijn de zenders op tv allemaal Spaanstalig. Geen BBC, geen CNN, geen Eurosport. Dus nog maar wat lezen en dit verslag schrijven. Een mens moet toch wat…

Of ik nog verder ga werken aan mijn boek waarmee ik vorig jaar ben begonnen, is nog onzeker. Het feit dat bijna iedereen alleen nog naar lettertjes op zijn/haar telefoon kijkt, voedt deze onzekerheid. Maar ik heb nog even.

19/1. Het is 8 uur en ik zit al achter mijn laptop. Maar alles bij elkaar slaap genoeg genoten. Vannacht wel het discriminatieprobleem opgelost, maar dat is meer iets voor de categorie ‘stevige stukkies’ en nu dus voor “wat mij bezighoudt’. Daarnaast heb ik mij afgevraagd of je, als er de afgelopen 24 uur niets spannends is gebeurd, dan mag spreken van een ‘onbeleefde dag’?

Vandaag iets richting zuidoosten. Eens kijken of de kust daar ook zo fraai is als hier.

Tenerife Tochtje in het noorden.

Tochtje naar en in het noorden (17/1)

Toen ik vanmorgen wegreed, was het best lekker weer. En toen ik terugkwam ook. Tussen deze twee momentopnamen vertoefde ik dus in het noordelijk deel van het eiland en daar werden pogingen ondernomen mij aan het Nederlands klimaat te doen terugdenken. Geen verwoede pogingen, want als die paar spatjes regen moesten voorstellen, raakt een beetje Hollander daarvan niet in de war. Hetgeen overigens niet impliceert, dat ik vlijtig de auto in- en uitwipte om een wat mistige foto te maken.

Ik begon vanmorgen met herhalingsfoto’s maken van mijn uitzicht. Schuimkoppen, waarop een zonnetje schijnt, zijn een stuk fraaier dan schuimkoppen bij sombere hemel. Aanzienlijk kleurrijker, zeker met de zon erop, waren wat groeisels langs de kant van de weg. Daarvan dus ook een foto gemaakt en die zal ik op Reismee zetten. Jan zal wel reageren met de juiste naam, de ontstaansgeschiedenis en wanneer zij op hun bloeiend hoogtepunt zijn.

Onderweg heb ik mij weer eens verbaasd over de aanwezigheid van bushaltes op plaatsen ‘in the middel of nowhere’ waarbij ik niets anders dan grote bewondering kan hebben voor de stuurmanskunst van de betreffende chauffeurs. Voorts heb ik hierdoor het ernstige vermoeden dat openbaar vervoer hier nog steeds in handen is van de overheid. De commerciële vervoersmaatschappijen in Nederland zouden in vergelijkbare situaties hooguit 1 x per dag iemand met een muilezel die kant op sturen.

Ook het zwembad hier beneden kan men met de bus bereiken. De eerder genoemde haarspeldbochten vormen daarbij duidelijk geen belemmering.

Ondanks het feit dat het weer niet echt meehielp, kan ik over het waargenomen natuurschoon weinig klagen. Zie je heel ver beneden je wat suikerklontjes (blijken in werkelijkheid villa’s en huizen) dan is de conclusie gerechtvaardigd dat je ‘hoog zit’. Soms zie je borden waarop dat bevestigd wordt. Van 1.830 meter naar ‘begane grond’ is een heel eind.

Op basis van mijn ervaringen met het weer heden, heb ik de verwachtingen voor de komende dagen eens bekeken. Daarbij constateer ik soortgelijke verschillen als ik destijds (1972 / 1973 – 4 maanden) ook op Gran Canaria heb ervaren. Het zuiden is aangenamer. Mijn voordeel is dat van hieruit er meer ‘zuiden’ dan ‘noorden’ is.

In Tanganana, dat is bijzonder noordelijk, heb ik een sanitaire stop ingelast en van die gelegenheid gebruik gemaakt om ook een kleinigheid te eten. Ik had 6 tonijnkroketjes (nooit eerder gegeten, maar best lekker) een 0% biertje en een carajillo voor €.13,-. Ik had aan het bier van de Canarische Eilanden erg goede herinneringen. Merknaam Tropical. Onthoud dat!!! Daar is nu een tweede merk bijgekomen. Dorada. Dat wordt hier op Tenerife gebrouwen en smaakt uit de kunst. De Spaanse biertjes van het vaste land (voor zover mij bekend en dat is best aardig wat) kunnen daar niet tegenop. Het 0%-bier dat ik heb gedronken is ook van Dorada en daar is ook niets mis mee. Na de lunch ben ik nog een klein stukje noordelijker gereden en daar werd ik aangesproken door een jong stel uit Madrid. Dat resulteerde voor hen in een lift naar Sta Cruz. Stukje route met aanspraak.

Internet werkt momenteel met wisselend succes, maar een stuk beter dan de eerste 2 dagen. Ik heb wel gezeik met booking.com, want als ik op een bericht van hun booking-assistent reageer, blijkt dat afkomstig van een no-reply afzender. Communiceert niet echt lekker. Dat muisje gaat nog wel een staart krijgen… Die berichten hadden te maken met het feit dat de eigenaar van het appartement mijn incheck-formulier nog niet had ontvangen. Op de indertijd ontvangen boekingsbevestiging was er een mogelijkheid om via aanklikken een e-mail naar het appartement te sturen. Bij die mogelijkheid is blijkbaar “beperkte houdbaarheid” van toepassing, want latere contactpogingen liepen op niets uit. Van booking kreeg ik een alternatief adres om naar te e-mailen. Maar ook dat hielp niet om mijn formulier bij die eigenaar te krijgen. Muisje krijgt er een staartje bij.

Gisteren in Sta Cruz een cruiseschip van Aida zien liggen. Een soort varend dorp lijkt mij. Als het de AIDA Cosma is geweest, passen er 5.200 passagiers op en is de lengte van die tobbe 337 meter. Er zijn 15 zwembaden. Alsof er buitenboord niet al water genoeg is…

Na zoveel toeristisch ‘smikkelen’ denk ik het vandaag rustig aan te doen. Iets verderop een zonnig plekje zoeken en daar wat lezen. Nu internet het even goed doet, zal ik daarvan profiteren en dit verslag op Reismee zetten. Nieuwe foto’s zijn al aan de bestaande serie toegevoegd.

Tenerife Maar nu met internet

Tenerife, maar nu met internet

(Dinsdag 16/1)

Met op een telefoon lettertjes aanklikken heb ik weinig ervaring, dus toen vandaag mijn laptop langer dan een paar minuten met Internet was verbonden, heb ik daar rap gebruik van gemaakt en mijn eerste 2 verslagen en eerste 4 foto’s op Reismee gezet.

Nu viel er over gisteren niet zo gek veel te verhalen. Ik ben richting zwembad gewandeld en heb daar wat enthousiastelingen van dichtbij bewonderd. Bij mooi weer zal het hier best druk zijn, maar nu was het met anderhalve man en een paardenkop wel gebeurd.

Terug in mijn appartement viel mij ‘opeens’ op dat mijn balkon (is eigenlijk meer een soort serre) voorzien is van een rolgordijn. Dat zal dan iets met de gezelligheid te maken moeten hebben, want functionaliteit zie ik niet zo snel zitten. Als ik al overburen heb, verwacht ik deze op Madeira of zo. En de zon schijnt volgens mij aan de andere kant van het gebouw.

Omdat het vandaag helder zou moeten zijn, heb ik een kleine toeristische route uitgestippeld. Die staat nu in mijn telefoon, maar of die nog steeds buiten kan spelen zonder internet (ook installatie door winkelier lijkt mij beperkte garantie te hebben), is nog maar de vraag. Maar Tom Tom en de kaartenatlas gaan ook mee, dus verdwalen zal ik niet.

Vermeldenswaard vind ik ook mijn pogingen om met de magnetron (in de grill-stand) iets eetbaars te maken van de eerder aangeschafte pizza. Is min of meer gelukt. Fijn, want zo hoefde ik niet nog een keer de deur uit om een alternatief te scoren. Gisteren diende mijn Johnnie Walker dus later te worden ingeschonken.

De laatste paar km. naar het appartement is een forse aaneenschakeling van haarspeldbochten en zoiets combineert slecht met het naar binnen kantelen van alcoholica. De moeilijkheidsgraad van dit stukje weg kan ook de oorzaak zijn dat sommige chauffeurs een eenvoudiger te bereiken zwemgelegenheid opzoeken.

Omdat ik nu regelmatig voor internet naar mijn telefoon ben uitgeweken, vroeg ik mij af of mijn ‘bundel’ nog wel toereikend zal zijn. Als ik probeer door *100# te bellen aan de weet te komen hoe de stand van zaken op dit moment is, krijg ik de boodschap “mobiel netwerk niet beschikbaar”. Ruis dus weer.

Vanwege het feit dat mijn verblijfsduur wat langer dan gemiddeld is, krijg ik een aanbieding om ‘de hut’ voor €.30,- te verwennen met een extra schoonmaakbeurt. Gaat afzien worden voor ‘de hut’. Voor €.22,72 had ik vandaag 2 alcoholvrije biertjes, een soep van vis en zeevruchten, een portie heerlijk konijn, een portie frites en een carajillo. Daar kan die extra schoonmaakbeurt niet aan tippen. Zeker niet als je bedenkt dat het vlees van het konijn door er hard tegen te praten al spontaan van het bot was te scheiden.

TomTom was heden weer in topvorm. Je wordt weggetjes ingestuurd, waar je 30 km/u mag rijden. En dat is dan eigenlijk nog fors. Na een tijdje kom je op dezelfde weg waar je zojuist vanaf bent gestuurd, maar waarschijnlijk heeft het 150 meter gescheeld. Tom Tom glimt van trots.

De route van heden bracht mij nabij de Teide. Da’s een forse berg. Als ik het goed heb is het zelfs de hoogste berg van Spanje. Ik herinner mij dat ik ‘m een dikke 50 jaar terug al heb kunnen bewonderen vanaf Gran Canaria. Hij had toen – net als Mt. Fuji – een fraai wit sneeuwpetje op. Nu was er een bescheiden sjaaltje van wat witte wolkjes en dat was alles…

Over de temperatuur van heden zal men mij niet horen klagen. Morgen wordt het hier in het noorden iets frisser, maar ik vind 19 graden iets anders dan “fris”. In Almere vriest het vannacht een beetje ik zit hier bij het open raam…

Woensdag 17/1

Het open raam doet internet weinig goed. Was gisteravond weer prut met peren. Nu (woensdagmorgen) foto van mijn lunch/diner van gisteren aan Reismee doorgestuurd. Ook een foto met de Teide op de achtergrond is aan de bestaande serie toegevoegd. Omdat het geen nieuwe serie is, zal er door Reismee wel geen bericht worden verstuurd.

Zo te zien is het vandaag minder bewolkt, dus een ritje zou kunnen. Nu eerst maar eens ontbijten en dit verslag wegwerken. Als internet - al is het maar tijdelijk - meewerkt, zal ik later nog reageren op de ontvangen reacties.

Tenerife OPLETTEN

Opletten is geen luxe

Als je een pizza koopt, is het wel handig vooraf even te checken of je appartement wel over een oven beschikt. Er is wel een magnetron, maar of dat ding ook een oven kan nadoen… Geen idee. Straks maar eens kijken of ik die pizza kan inruilen voor iets wat ik wel direct consumeerbaar kan maken.

Met internet via de laptop is het nog steeds hommeles. Aangezien mijn telefoon wel naar behoren functioneert, zal er met mijn instellingen vermoedelijk iets mis zijn. Kortgeleden was ik ook opeens WhatsApp op mijn laptop kwijt. Wat ook nog wel eens de oorzaak kan zijn, is dat erg veel mensen tegelijkertijd op internet zitten. Vandaar dat ik vroeg mijn mandje ben ingedoken en midden in de nacht hernieuwde pogingen heb ondernemen. Zonder succes.

Vervolgens lekker liggen woelen tijdens het bedenken hoe ik zonder internet wat muntjes van spaar- naar gewone rekening kan overboeken. De volgende morgen (vanochtend dus) bleek ik ooit een vooruitziende blik te hebben gehad, want deze handeling kon ook met mijn telefoon worden gepleegd. Voor iemand, die een antieke Nokia gewend was, heb ik dus een beste prestatie geleverd.

Soms laat “instellingen” mij weten dat ik verbinding heb met internet, maar als ik dat uitprobeer, blijkt dat niet het geval. Even terug de puzzel van woordle.nl kunnen doen, maar toen ik vervolgens wordle van de New York Times aanklikte, kreeg ik de gebruikelijke teleurstelling te verwerken.

Bing tracht zich er ook weer eens tegenaan te bemoeien en meldt dat het 21 graden is en “Grotendeels be…”. Naar buiten kijkend neem ik aan dat men “bewolkt” bedoelt. Maar hoe weet men dat zonder internet??? Aanklikken dus maar eens. Hoe wanhopig kan een mens worden?

Hielp uiteraard niets. Bing is solidair met Chrome.

Na het ‘poezenwasje’ van gisteren vanmorgen stevige douchebeurt gepland. Helaas gebeurde er na het draaien aan beide kranen niets. Inspectie van een tamelijk groot apparaat waarop ik temperaturen zag staan, leverde geen resultaat op. Je raakt als gebruiker van stadswarmte compleet de weg kwijt. Uiteindelijk vond ik aan de handgreep van de douchekop een knopje en het indrukken daarvan hielp. Ik ben weer toonbaar nu.

Pizza inruilen was niet echt nodig. Volgens enkele klanten zou ik met de magnetron in de grill-stand aan het knabbelen kunnen. Voor alle zekerheid wat extra broodjes gekocht. Eventueel voor morgen, want dan is de winkel dicht. Met de winkelier ook nog even mijn laptop-probleem besproken. Hij suggereerde dat het wel eens aan de ouderdom van het apparaat zou kunnen liggen. Niet eens zo’n gekke gedachte, want bij mij zijn diverse haperingen ook aan ouderdom toe te schrijven. Misschien dat ik een plaatselijke PC-dokter ga inschakelen en anders zal Reismee in een later stadium een diarree van vakantiebelevenissen ontvangen.

Zoals Bing ook al vaststelde, is het bewolkt en dat noodt niet tot uitgebreide verkenningstochten. Voor vandaag (dinsdag) zijn de verwachtingen gunstiger, dus ik straks met de Seat Leon op pad. Internet doet het nu even dus vandaar 2 verslagen op rij. Zal ook proberen mijn uitzicht te versturen.

Tenerife RUIS

Tenerife RUIS

RUIS

Als iets niet helemaal gaat zoals het eigenlijk had gemoeten, roept men nog wel eens dat er ruis op de lijn zit. Tot aan de aankomst op de luchthaven van Tenerife was er geen vuiltje aan de lucht en het busje van “assistentie” kwam ook vrij vlot.

Niet veel later werden 2 medepassagiers en ik bij een flinke groep andere rolstoelgebruikers neergezet. En vervolgens gebeurde er niets. Helemaal niets. Soms zag je iemand met een rolstoelvignet op zijn blouse, maar als je die wenkte of aanriep, was dat een signaal om zo rap mogelijk een andere kant op te gaan.

Bijna alle medewerkers van die ‘assistentieclub’ zijn met glans geslaagd voor het diploma “hulpeloos om zich heen kijken”. Ik heb inmiddels al diverse keren gebruik gemaakt van het fenomeen “assistentie”, maar afgezien van Manchester, waar niemand kwam opdagen, was dit de slechtst georganiseerde verzameling ‘nitwits’. Ruis op de lijn dus.

Toen we EINDELIJK bij de bagageband arriveerden, draaide deze al niet meer. Gelukkig was mijn koffer nog in zicht en kon ik naar de autoverhuurmaatschappij. Omdat ik daar met de rolstoel werd afgezet, was ik rap aan de beurt. Mooie Seat Leon toegewezen gekregen. Maar eerst nog even naar een kantoor waar volgens internet nog oude traveler cheques konden worden ingewisseld. Plaatselijke loketvogel was hiervan niet op de hoogte. Hij keek nog net niet hulpeloos, maar moest wel zijn baas bellen. Dat hielp niet veel. Er was nu iets niet. Misschien een andere dag wel. Opnieuw ruis.

Met enige moeite wurmde ik mij niet veel later in de Seat Leon. Vorige bestuurder is waarschijnlijk een kabouter geweest. Ik ontdekte dat mijn telefoon niet deed wat hij geacht werd te doen en dat zou voor het gebruik van Google Maps knap hinderlijk zijn. Eerst nog even terug naar de aankomsthal voor een sanitaire stop en daar vlakbij een medewerker van TUI aangesproken en gevraagd naar zijn kennis over verbinding maken met Spaans netwerk. Het bleek een Nederlander te zijn en hij had het rap voor elkaar. Ik moest alleen nog het exacte adres invoeren… Garantie tot de spreekwoordelijke voordeur, want aangekomen bij de auto deed mijn telefoon het niet. Dan maar in de bagage graven naar mijn Tom Tom, want die had ik voor alle zekerheid meegenomen. De auto had ook iets wat op GPS leek, maar als ik had moeten uitvogelen hoe dat precies werkte, zou ik nu nog op de luchthaven hebben gestaan. Ruis dus. Maar met Tom Tom zou het moeten lukken.

Dan moet je echter niet met hinderlijke regelmaat bericht krijgen dat het GPS-signaal is weggevallen. Ruis dus. Voorts bleek de aansluiting op de aansteker niet 100%, dus krijg ik een signaal dat de batterij van de Tom Tom bijna leeg is. Ruis.

(Uiteraard) Mijn appartement toch weten te vinden. Het kleine plaatselijke supermarktje was nog open en daar rap bier, whisky en ijsklontjes gescoord. Vervolgens probeer ik in het verkeerde gebouw mijn appartement te vinden. Foutje werd hersteld en na betreding van mijn slaaphut voor de komende tijd, zie ik (nu life) dat het uitzicht op de oceaan er mag zijn. Opnieuw RUIS, maar nu in positieve zin, want deze ruis is afkomstig van de branding. Schitterende schuimkoppen en zo. Toch mogen ze daar wel eens zo’n ambtenaar met een geluidsmeter op af sturen, want die golven produceren best wat decibel.

Nieuwste ruis is de melding dat de batterij van mijn laptop bijna leeg is. En dat terwijl hij (volgens mij) was aangesloten op het lichtnet. Alles nog een keertje nagelopen en aangedrukt en inmiddels zit ik weer op 63%

De eigenaar zeurt dat hij het registratieformulier nog moet ontvangen. Mijn antwoord veroorzaakt een melding van “kon niet verzenden” (no reply…???) Dit via antwoorden op een eerder ontvangen e-mail omzeild. Ik moest echter wel eerst nog gegevens van mijn paspoort opzoeken en dat lag nog in de auto.

In nabij gelegen plaatsje een tent gevonden waar men niet alleen en prima carajillo tapte, maar ook een lekkere sandwich verkocht. Was ik na de tosti van Easyjet wel aan toe. Ook na terugkeer bleek het plaatselijke supermarktje nog open. De winkelier wist mij niet alleen aanvullend bier te verkopen, maar ook mijn telefoon met een vrij toegankelijk netwerk te verbinden. Vanwege deze positieve ruis later nogmaals die kant op. Pizza + 7-up aangeschaft.

Mijn laptop beweert dat het nu 23 graden is. Ik heb geen reden daaraan te twijfelen. Bibber in NL maar lekker door met temperaturen nabij het vriespunt.

Laptop blijft jo-jo-en met wel of geen internet. RUIS. Ik ga toch proberen Reismee te bereiken. Misschien kan ik e.e.a. geruisloos doorsturen. Dat gebeurt nu met enkele dagen vertraging...

Terugblik op vakantie in Griekenland.

De piloot moest i.v.m. mogelijke turbulentie een klein omweggetje maken, maar wist ons redelijk op de geplande tijd op Schiphol af te leveren. “Omweggetje” vind ik in dit verband wel een raar woord trouwens.

Eenmaal thuis kwam er een spannend moment. Zou ik whisky nog steeds wel lekker vinden? Ik had twee weken geen druppel van dit Schotse vocht naar binnen geklokt. Zowel de diverse stokers als de inner der accijnzen kunnen gerust ademhalen. Ik lust ’t nog. Deze eerste paar regels zullen de ontvangers van mijn ‘stevige stukkies’ bekend voorkomen. Omdat de rest van het verhaal meer over de ontspoorde Nederlandse samenleving ging, vond ik het bij nader inzien minder geschikt voor Reismee.

Maar een terugblik op mijn speurtocht door een deel van Griekenland mag niet ontbreken aan het geheel van verslagen. Ik heb vooral het deel van Griekenland bezocht, wat nog stevig aan de rest van Europa vastzit. Aldaar 2.882 km. gereden. De snelwegen zijn er prima, maar je dient wel tol te betalen. De secundaire wegen willen nogal vaak te maken hebben met (zeer) achterstallig onderhoud. Voorts vermoed ik, dat heel veel Grieken fan zijn van Max Verstappen. Men houdt hier van scheuren. En dan heb ik het niet over de uithollingen in het wegdek.

Naast het ervaren van Griekse vriendelijkheid en hulpvaardigheid was het bewonderen van natuurschoon (voor zover aanwezig) mijn doel. Daarbij dient het weer echter mee te werken en ik moet zeggen dat er op dat punt ruimte voor verbetering was. Lefkada is niet alleen een stad, maar ook de naam van een (schier-) eiland en vormde een zeer prettige uitzondering. Heerlijk zonnig en een beeldschone kust. De rit van Lefkada naar Kerasia – Kryonérion (tussen Karditsa en Mouzaki) was nu ook al boeiend, maar lijkt mij bij mooi weer en verbeterd wegdek helemaal een aanrader.

Wie gloedvolle commentaren verwacht over Byzantijnse overblijfselen en fraaie kloosters met zuilengalerijen, verwijs ik naar andere verslaggevers. Ik heb 1 of 2 foto’s gemaakt van een religieus gebouw en 1 keer zo’n kapelletje langs de kant van de weg vereeuwigd, maar ik vraag mij bij nader inzien af: Hoezo? Kijk de Sagrada Familia en de Sacré-Coeur zijn bouwwerken, die ik wel een kiekje waard vind, maar de belangrijkste kerk in het dorpje ‘Doedeboellos’ kan mij daartoe niet verleiden.

Eten en drinken

Zoals eerder vermeld heb ik whiskypauze gehouden, want bij €.6,- per glas verdampt mijn dorst. De Griekse witte wijn heeft zich echter een prima vervanger getoond. Voor een biertje (flesje van soms 0,5 l.) heb ik gemiddeld €.4,- betaald. Zoals eerder gemeld, krijg je er dan ook nog wat te knagen bij. Met water is men trouwens ook knap gul. Ik ben culinair duidelijk onderontwikkeld, maar ik heb er met smaak gegeten. Een kleine eter, zoals ik, moet zich niet vergalopperen door een (te stevig) voorgerecht te bestellen, want dan wordt het wegwerken van het hoofdgerecht een zware klus.

In winkels is sterke drank, maar ook bier pittig geprijsd en als je dan hoort dat de AOW hier rond de €.300,- bedraagt, geeft mij dat nog geen aanleiding tot een asielaanvraag daar. Maar de Grieken zelf genieten van elkaar en – naar ik begrepen heb – van de kerk. Kort samengevat durf ik te stellen dat Griekenland een ‘wij-cultuur’ heeft en na het ikke-ikke-ikke-geweld in NL is dat een verademing.

Het verslaggeven heeft wellicht geen overdaad aan toeristische tips opgeleverd, maar heeft mij toch lekker beziggehouden. En gezien de reacties mijn ‘volgers’ ook. Dank voor alle reacties!

Tot slot nog een grappige ervaring met SayHi, waarmee ik de slecht (amper) Engels sprekende dame van mijn voorlaatste hotel wilde verrassen. Ik had in het Nederlands iets ingesproken en dat door SayHi laten vertalen. Blij gezicht, maar toch ook iets van verwondering. Lees ik mijn ingesproken tekst nog eens na en daar staat niet “ik spreek geen Grieks”, maar “ik spreek geen fiets”. Een waarheid als een koe. Ik spreek nog niet eens een trapper.

Inpakken en wegwezen

Inpakken en wegwezen

Beetje flauw om op de dag van vertrek de zon redelijk uitbundig te laten schijnen. Maar uiteindelijk kwam ik hier niet naartoe om mijn velletje bij te kleuren.

Ik heb vannacht in hetzelfde hotel geslapen als de eerste 3 nachten. Lekker dichtbij de airport en een zeer fatsoenlijke prijs/prestatieverhouding (Hotel Aigli in Persaia). Straks de huurkoets nog even aftanken en dan om 14.15 uur de lucht in.

De nieuwsgierige volgers willen nu natuurlijk weten of ik nog een warme snack heb gescoord in mijn vorige verblijfplaats. Snack was niet warm, maar wel erg lekker. Soort gehaktballetjes en daarbij een soort tsatziki-prutje.

Gisteren dus toch maar via Meteora de terugreis gepland. Het was bewolkt, maar amper regen. In het begin nog wel een ‘geintje’ van Google Maps voor mijn kiezen gehad. Ik moest ergens linksaf en vervolgens was er een soort steile wandrace om ‘boven’ te komen. Vervolgens moest ik via een soort keukentrap weer naar de begane grond. Google Maps stelde zelfs voor om nog zo’n rondje te maken. Daar heb ik voor bedankt. Verder waren Maps en Tommetje het redelijk met elkaar eens.

Meteora is een toeristische trekpleister. Bussen vol lieden uit het Verre Oosten, maar ik zag ook een flinke roedel motorfietsen met Italiaans kenteken. Gelukkig was het niet dusdanig druk, dat nabij de plekjes om een foto te maken geen parkeerplaats meer beschikbaar was. Bij dat soort plekjes begint mijn gebrek aan lenigheid en fysieke handigheid mij parten te spelen. Kleine verhogingen zijn een soort Mount Everest geworden en zoals bekend ontbreekt ook daar een leuning om het bereiken van de top te vereenvoudigen.

Bij dat Meteora is m.i. het meest bizarre dat er boven op een soort vrijstaande pilaar een klooster is gebouwd. Degene, die dat ooit heeft bedacht, zou heden ten dage waarschijnlijk met spoed worden opgenomen.

Nog vergeten te melden. Enkele dagen terug zag ik ergens een man, die mij sterk aan een herder deed denken. Wie loopt er anders met een stok in ‘the middle of nowhere’? Ik zag echter helemaal geen schapen. Vreemde herder dus? Iets verderop zag ik echter een geit. Wellicht was het dus helemaal geen herder maar een hoeder. Schaapherder versus geitenhoeder. Leg de logica maar eens uit aan je taalmaatjes…

Tot slot mag niet onvermeld blijven dat het gisteren 12 jaar geleden was, dat Ineke mij ontviel. Zij zou – zoals gebruikelijk – hebben genoten van deze vakantie. Die gedachte troost mij enigszins en ik ben er ook van overtuigd, dat zij mij dit soort uitstapjes van harte zou gunnen. Weer een beetje filosofie. Daar werd in een reactie gepleit dat in mijn boek een rol te laten spelen. Er moet nog steeds flink aan worden gesleuteld, maar met het voorwoord ben ik nu al redelijk tevreden. Ik plaats het hier maar vast…

Voorwoord

De aandrang om opgedane levenservaring met anderen te delen wordt groter naarmate men ouder wordt. Een weinig opzienbarende constatering, maar gezien mijn leeftijd (78) moet ik met dat delen ook weer niet eindeloos lang wachten. Niet dat ik haast heb om het tijdelijke met het eeuwige te verwisselen, maar er beginnen zich toch haperingen te manifesteren en er zijn in toenemende mate leeftijdsgenoten, die nu hooguit nog tijdgenoten kunnen worden genoemd.

Mensen roepen nogal eens dat ouder worden heel vervelend is. Toch is het pas echt zorgelijk als je ophoudt met ouder worden. Niet voor jezelf, want jij bent er dan niet meer, maar wel voor de nabestaanden. “Zorgelijk” is hier niet het juiste woord, maar men begrijpt, hoop ik, mijn bedoeling.

Toch doelt men hier meer op de ziekten en overige ongemakken, die gepaard gaan met het verouderen. Daarover kan je je druk maken, maar dat helpt weinig. En door je haar te verven, je vol met botox te laten spuiten, nieuwe tanden te implanteren en ‘de boel te laten liften’ wordt je sterfdatum niet drastisch naar een later tijdstip verschoven. Een gezonde manier van leven en dito voeding kan, volgens lieden die er een studie van hebben gemaakt, wel van positieve invloed zijn. Ik leg hier even de nadruk op KAN, want ook al beweeg je je suf en eet je elke dag de juiste hoeveelheid broccoli en ander konijnenvoer, dan is het nog steeds zaak je niet aan boord van een neerstortend vliegtuig te bevinden. Of in een trein, die tijdens een onbewaakt moment op een bewaakte overweg tegen een vrachtauto knalt en vervolgens ontspoort.

Er maar op los leven en allerlei onverantwoorde risico’s nemen is echter een ander uiterste. Een zeer bescheiden vorm van fatalisme zou een tussenweg kunnen zijn.

Nu het spreekwoordelijke ‘Huize Avondrood’ steeds krachtiger met een wenkend vingertje tekeer gaat, trek ik daar persoonlijk toch een beetje de schouders bij op. Met betrekking tot de mij resterende jaren gaat het mij nu niet zozeer om de kwantiteit, maar vooral om de kwaliteit.

Dit soort overwegingen wil ik een plaats in dit boekje geven. Ondanks het feit dat ik al 12 jaar weduwnaar ben en ik mijn beide dochters en kleinkinderen slechts sporadisch zie, geef ik ‘het leven’ een mooi hoog cijfer. Dat is een kwestie hoe je tegen bepaalde zaken aankijkt. Het klassieke halfvolle en halflege glas. Voor iedereen, die aan het eind van de rit eveneens een hoge score wenst te noteren, is dit boekje een aanrader.

Ik zit nog steeds niet in Athene, maar 'so what'