Tochtje naar en in het noorden (17/1)

Toen ik vanmorgen wegreed, was het best lekker weer. En toen ik terugkwam ook. Tussen deze twee momentopnamen vertoefde ik dus in het noordelijk deel van het eiland en daar werden pogingen ondernomen mij aan het Nederlands klimaat te doen terugdenken. Geen verwoede pogingen, want als die paar spatjes regen moesten voorstellen, raakt een beetje Hollander daarvan niet in de war. Hetgeen overigens niet impliceert, dat ik vlijtig de auto in- en uitwipte om een wat mistige foto te maken.

Ik begon vanmorgen met herhalingsfoto’s maken van mijn uitzicht. Schuimkoppen, waarop een zonnetje schijnt, zijn een stuk fraaier dan schuimkoppen bij sombere hemel. Aanzienlijk kleurrijker, zeker met de zon erop, waren wat groeisels langs de kant van de weg. Daarvan dus ook een foto gemaakt en die zal ik op Reismee zetten. Jan zal wel reageren met de juiste naam, de ontstaansgeschiedenis en wanneer zij op hun bloeiend hoogtepunt zijn.

Onderweg heb ik mij weer eens verbaasd over de aanwezigheid van bushaltes op plaatsen ‘in the middel of nowhere’ waarbij ik niets anders dan grote bewondering kan hebben voor de stuurmanskunst van de betreffende chauffeurs. Voorts heb ik hierdoor het ernstige vermoeden dat openbaar vervoer hier nog steeds in handen is van de overheid. De commerciële vervoersmaatschappijen in Nederland zouden in vergelijkbare situaties hooguit 1 x per dag iemand met een muilezel die kant op sturen.

Ook het zwembad hier beneden kan men met de bus bereiken. De eerder genoemde haarspeldbochten vormen daarbij duidelijk geen belemmering.

Ondanks het feit dat het weer niet echt meehielp, kan ik over het waargenomen natuurschoon weinig klagen. Zie je heel ver beneden je wat suikerklontjes (blijken in werkelijkheid villa’s en huizen) dan is de conclusie gerechtvaardigd dat je ‘hoog zit’. Soms zie je borden waarop dat bevestigd wordt. Van 1.830 meter naar ‘begane grond’ is een heel eind.

Op basis van mijn ervaringen met het weer heden, heb ik de verwachtingen voor de komende dagen eens bekeken. Daarbij constateer ik soortgelijke verschillen als ik destijds (1972 / 1973 – 4 maanden) ook op Gran Canaria heb ervaren. Het zuiden is aangenamer. Mijn voordeel is dat van hieruit er meer ‘zuiden’ dan ‘noorden’ is.

In Tanganana, dat is bijzonder noordelijk, heb ik een sanitaire stop ingelast en van die gelegenheid gebruik gemaakt om ook een kleinigheid te eten. Ik had 6 tonijnkroketjes (nooit eerder gegeten, maar best lekker) een 0% biertje en een carajillo voor €.13,-. Ik had aan het bier van de Canarische Eilanden erg goede herinneringen. Merknaam Tropical. Onthoud dat!!! Daar is nu een tweede merk bijgekomen. Dorada. Dat wordt hier op Tenerife gebrouwen en smaakt uit de kunst. De Spaanse biertjes van het vaste land (voor zover mij bekend en dat is best aardig wat) kunnen daar niet tegenop. Het 0%-bier dat ik heb gedronken is ook van Dorada en daar is ook niets mis mee. Na de lunch ben ik nog een klein stukje noordelijker gereden en daar werd ik aangesproken door een jong stel uit Madrid. Dat resulteerde voor hen in een lift naar Sta Cruz. Stukje route met aanspraak.

Internet werkt momenteel met wisselend succes, maar een stuk beter dan de eerste 2 dagen. Ik heb wel gezeik met booking.com, want als ik op een bericht van hun booking-assistent reageer, blijkt dat afkomstig van een no-reply afzender. Communiceert niet echt lekker. Dat muisje gaat nog wel een staart krijgen… Die berichten hadden te maken met het feit dat de eigenaar van het appartement mijn incheck-formulier nog niet had ontvangen. Op de indertijd ontvangen boekingsbevestiging was er een mogelijkheid om via aanklikken een e-mail naar het appartement te sturen. Bij die mogelijkheid is blijkbaar “beperkte houdbaarheid” van toepassing, want latere contactpogingen liepen op niets uit. Van booking kreeg ik een alternatief adres om naar te e-mailen. Maar ook dat hielp niet om mijn formulier bij die eigenaar te krijgen. Muisje krijgt er een staartje bij.

Gisteren in Sta Cruz een cruiseschip van Aida zien liggen. Een soort varend dorp lijkt mij. Als het de AIDA Cosma is geweest, passen er 5.200 passagiers op en is de lengte van die tobbe 337 meter. Er zijn 15 zwembaden. Alsof er buitenboord niet al water genoeg is…

Na zoveel toeristisch ‘smikkelen’ denk ik het vandaag rustig aan te doen. Iets verderop een zonnig plekje zoeken en daar wat lezen. Nu internet het even goed doet, zal ik daarvan profiteren en dit verslag op Reismee zetten. Nieuwe foto’s zijn al aan de bestaande serie toegevoegd.