Tenerife 31 januari (en dus geen 5 december)

Sint?

Vandaag weercijfer 10 en tot aan mijn vertrek zie ik uitsluitend negens. Da’s mooi. Hoewel ik het jullie gun, gaan temperaturen in NL van 8 – 10 graden de stookkosten niet exorbitant verhogen en daarmee ‘verdien’ ik dus minder terug. Vattenfall is trouwens (weer) nieuwsgierig naar mijn meterstanden, maar die geef ik ze pas na terugkomst.

Het valt mij opeens op dat ik melk uit een chivasglas drink. Dat is toch een beetje heiligschennis. Naast een glas melk bestaat het ontbijt meestal uit een broodje (bedoeld voor een hamburger) met ham en een klein bekertje yoghurt. Ik zal daarom dus wel aankomen, want het is ruim meer dan die krentenbol, die in Almere tot ontbijt dient. Ontbijten doe ik overigens voornamelijk, omdat zoiets wordt aanbevolen bij het innemen van medicijnen. Niet omdat ik loop te blaffen van de honger (trek).

Zodra de zon dat entameerde, ben ik richting zwembad gegaan en heb mij op mijn gebruikelijke bankje genesteld en een flink stuk in boek 3 gelezen. Op enig moment werd ik daar aangesproken door iemand, die uit Montana bleek te komen. Zij zochten hun appartement. Dat had hetzelfde adres als het mijne, maar het pand had een andere naam. Even later bedacht ik mij dat ik ze wel naar het juiste pand kon sturen, maar daar kom je zonder sleutel of toegangscode niet in. Hun telefoon deed het (nog) niet in Spanje (kwam mij bekend voor), maar het nummer op hun boekingsformulier bellen lukte met mijn telefoon ook niet. Een jong Spaans stel te hulp laten schieten en dat slaagde er (met hun eigen telefoon) uiteindelijk in met de verhuurorganisatie in contact te komen. Bij mijn bankje is de ontvangst kennelijk belabberd. Spanje kreeg de boodschap dat men nog aan het schoonmaken was. Het VS-stel was inderdaad een stuk vroeger dan verwacht.

In de tussentijd heb ik aan de mannelijke helft kunnen uitleggen hoe je hun auto in de achteruitversnelling kreeg. Yanks zijn automaten gewend…

Een tijdje later ontdekte ik dat het verhuurbedrijf mij had proberen terug te bellen. En vervolgens ontving ik een sms dat men op ‘ons’ zat te wachten en dat het appartement nu proper was. Ik meld terug dat slechts mijn telefoon was gebruikt en dat ze dus nog niet met de cliënt zelf contact hadden. Op de boekingsbevestiging bleek uiteindelijk niet alleen een foutief huisnummer te staan, maar ook een verkeerde naam. Mirador i.p.v. Mar Y Sol… Nadat ik dat allemaal had uitgevogeld, heb ik het echtpaar opgewacht en in de juiste richting gestuurd. Zij denken er nu vast ook over lid te worden van de club die vindt dat ik mijn tweede initiaal moet veranderen in de W van Weldoener.

Met de T van Tevredenheid ben ik aan het eind van de middag richting ‘konijnenhol’ gereden. Dit keer gegrilde kaas met ‘mojo’ (geen idee, maar best lekker) vooraf (+ 0% biertje) en varkensfilet op zijn “Los Angeles” (+ ½ litertje huiswijn) als hoofdgerecht. Toen ik al aan de carajillo zat, heb ik een zoekend stel aangeboden aan te schuiven, omdat ik toch binnen enkele minuten zou vertrekken. Dat ‘enkele’ werden er een paar meer, want het klikte wel. Lekker gegeten en lekker gebabbeld. Terugblikkend een dag met een hoog sinterklaasgehalte. Met mij in de rol van sint. Het is net als met mijn vrijwilligersbezigheden (ik vermijd hier bewust het woord vrijwilligersWERK). Je gaat je er erg prettig bij voelen.

Tenerife 30 jan. trip naar oostkant.

Tochtje

Van lezen is vandaag (nog) niet veel gekomen. Ik was redelijk vroeg onderweg naar de oostkant van het eiland en heb daarbij gebruik gemaakt van kleinere binnenweggetjes. Je komt daarbij door en in dorpen waardoor ik mij kan voorstellen hoe de trek naar de grote stad tot stand komt. Ik ben zelf niet zo’n liefhebber van ‘de grote stad’, maar dit zijn wel vaak andere uitersten.

Onderweg ook weer redelijk wat fietsenthousiasten tegengekomen. En als ik aan de stijgingspercentages denk, kan ik slechts concluderen dat ik naar masochisten zit te kijken. Mensen met “pijn is fijn” als spreuk van de dag. Zelfs bij stukken weg, die een professional als ‘vals plat’ denkt te betitelen, zie ik zeer weinig plat en bijzonder veel vals.

Je schijnt hier soms walvissen te kunnen zien. En de meeste kans heb je dan aan de oostkust, lees ik. Ik heb ergens wel begrip voor de menen, die walvissen fascinerend vinden, maar ergens ook weer totaal niet. Je ziet een vin boven water uitsteken en soms een staart. Als je mazzel hebt gehad, heb je daarvan zelfs een foto kunnen maken op je ‘whale spotting trip’. In Californië ooit eens een dode walvis op het strand zien liggen. “Nam zijn naam te letterlijk” heb ik er als onderschrift bij gezet.

In Zuid Afrika was ook ergens een plaats waar je regelmatig een walvis kon waarnemen. Gelukkig hoefde je niet constant over het water te turen of je al iets zag, want er was daar een of andere zot, die op een toeter ging blazen als zich een walvis vertoonde. Om mijn kansen te verhogen ben ik In El Puertito tot bij het strand gereden. Hielp niets. Foto van vrijwel leeg strand gemaakt en op Reismee geplaatst en verder op zoek naar ‘Mirador de Don Martin’. Dat stond vetgedrukt op mijn kaart, maar vreemd genoeg was het niet terug te vinden via Google Maps. In werkelijkheid dus ook niet, Uitzichtpunt afgegraven en in de oceaan gegooid bij wijze van proef? (zie art. Trouw via reactie Jan).

Voorts kan ik melden heden in Barranco Hondo te zijn geweest. Het is een plaatsnaam, maar op de een of andere manier vind ik de naam beter passen bij een stoere held uit een western. Het plaatsje zei mij verder niets. Dat heb ik met meerdere plaatsjes. Ze zeggen mij niets. Allemaal zwijgzame types dus.

Ik riep in die buurt ook nog eens te vroeg ‘hoera’, omdat ik een parkeerplek bij de ingang van een horecatent had gevonden. Carajillo was er daar echter niet bij, want zij hadden geen vergunning om alcohol te schenken. Toen heb ik maar een Americano besteld en die was prima. In zijn algemeenheid kan ik echter stellen dat als er een parkeerplaats is, de tent al gesloten is, of op het punt staat dat te doen en als de tent open is, is er in de wijde omtrek geen parkeerplek te vinden. Ik denk dat die siësta’s zo lang duren, omdat men eindeloos rondjes moet rijden alvorens ergens een lunch te kunnen bemachtigen. Nog even iets drinken voordat ik zou afdalen richting appartement en zwembad, werd dus ook een mislukking. Ik besloot iets van de eigen voorraad aan te spreken. Vlak voor aankomst heb ik mij wederom verbaasd over het magnifieke uitzicht van deze plek. Laat ik met mijn telefoon er nog een video-opname tegenaan gooien, dacht ik. Op zich een aardig plan, maar ik kan de video nu nergens meer teugvinden. Ik moet nodig een cursus gaan volgen “hoe bedien ik een telefoon?” Om iets over te zetten van telefoon naar laptop moet ik iets bijwerken en ik moet de app ontgrendelen. Welke app, hoe en waar? Op mijn telefoon? Op mijn laptop? Gelukkig heb ik alle tijd, want ik ben immers op vakantie…

Terug naar het magnifieke uitzicht. Het lijkt mij moeilijk hier ooit genoeg van te krijgen. Van dat steeds opnieuw aanstormende water kan ik zelfs een beetje filosofisch worden. Wie duwt die golfjes richting strand? En waarom worden ze dan ‘zomaar’ hoger? Hoezo is er vandaag meer ‘schuim’ dan op andere dagen, terwijl de wind volgens weeronline hetzelfde is. Het is duidelijk dat ik niet bij alle lessen natuurkunde goed heb opgelet. Ik lijd daar echter niet zichtbaar onder. Ook niet onzichtbaar.

Bij het filosoferen past ook de vraag of ik hier terug zou willen keren. Voor het uitzicht absoluut. Minpunt is de vliegtijd van bijna 5 uur en dan nog een dik uur sturen. Na even snuffelen zie ik dat het in Sevilla in deze tijd van het jaar ook best aangenaam is. Een weerzien met La Carboneria (als dat nog bestaat) zou ik prima te pruimen vinden.

Doorsnuffelend kom ik bij ‘lacasita.com’. Daar ga ik absoluut nog wel een keer kijken. Als ik nu al boek, ben ik in 2025 voor 28 nachten in januari nog geen €.600,- kwijt. Bestaat sinterklaas toch?

Morgen een drukke dag. Om aan ontwenningsverschijnselen te ontsnappen, dien ik mijn laatste fles whisky aan te schaffen (laatste voor NU! Hier in Spanje). De benzinetank nog even laten bijvullen kan ook geen kwaad en een weerzien met het ‘konijnenhol’ evenmin.

Tenerife 29 jan. Er gaat hier van alles kapot

Er gaat hier van alles kapot. Opnieuw een bloedende neus. En ook uit mijn arm kwam ergens een beetje bloed. Niet op hetzelfde moment, dus dat zoeken naar een watje om in mijn neus te stoppen was een vrij zinloze bezigheid. Het betreft geen liters, dus echt ongerust word ik er niet van.

Als de auto echter met waarschuwingsdriehoeken op het dashboard tekeer gaat, ligt dat iets anders. Ik begreep dat er iets met de bandenspanning was, maar mogelijk ook iets met ‘servicio’. En dat kan van alles betekenen. Waarschuwingslampjes gingen meestal ook weer spontaan uit, maar ik heb toch even naar het exacte adres van de dichtstbijzijnde vestiging van het verhuurbedrijf gevraagd. Daar ben in vanmorgen dus heen gereden. Auto’s geven volgens mij tegenwoordig zelf aan wat er aan scheelt en de garageman werd niet bleek. Olie is gecontroleerd en er is ergens water bijgevuld. Ook alle banden hebben weer de juiste spanning. Voorts werd in een moeite door de auto even gewassen.

Vervolgens is mijn telefoon stommetje gaan spelen. Geen verbale waarschuwing bij Google Maps dat je over 200 meter linksaf moet. Kijk je iets te laat op je telefoon, dan zie je dat je over 400 meter via een rotonde weer terug moet. Volumeknop helpt niet. Bij een vertaling iets laten uitspreken... Jammer. Een om assistentie gevraagde Amerikaanse toeriste constateerde dat ik bluetooth aan had staan. Uitgezet en nog steeds geen geluid. Ergens een andere ‘expert’ aanschieten dus. Nu beschouw ik iedereen die meer van telefoons afweet dan ik als expert, dus keus genoeg.

Mijn boek bleef het gelukkig doen. Niet dat er opeens spontaan bladzijden ontbraken. Boek zelfs uitgelezen. Misschien zijn er toch wat bladzijden (of een compleet hoofdstuk) verdwenen, want het ging uit als een nachtkaars. Ik ga mij nu op “The winner ”van ene David Baldacci storten.

Ik zie via internet allerlei spannende berichten over de Canarische Eilanden. Met name Tenerife en Lanzarote dreigen te bezwijken onder het toerisme. En op Gran Canaria heeft iedereen de aardbeving gevoeld. Hier heb ik niets gevoeld. Anderzijds schijnt het pand op de hoek hier ooit voor een flink deel te zijn ingestort. I.v.m. zeebeving of zo.

In de rest van de wereld schijnt het ook nog niet allemaal redenen te geven tot uitbundig gejuich. Wapenleveranciers wellicht uitgezonderd. Ik heb getracht het nieuws op een Spaanse zender te volgen. Dat gaat mij helaas te rap, maar als ik bepaalde stukjes wel kan volgen, snap ik niet hoe - en vooral waarom - ’men’ er een algehele puinhoop van maakt. Door de tv uit te zetten wordt de confrontatie minder, maar op de toestand in de wereld heeft zoiets weinig invloed.

Morgen wordt mooi weer verwacht en dat geldt zo’n beetje voor de rest van de week. Toch denk ik erover morgen maar weer eens een tochtje te maken. Ga ik eens de oostkust en wat ‘miradors’ (uitzichtpunten) bekijken. Redelijk vroeg vertrekken, want dan is er in de buurt van het zwembad voornamelijk schaduw.

O ja. Net als eerder heb ik mij ook vandaag weer suf gezocht naar een blikje ansjovis. Toastje, plakje gekookt ei en daarbovenop een stukje ansjovis maakt een prima borrelhapje. Tientallen verschillende blikjes met sardines, maar nergens ansjovis. Bleek in een koelvitrine te liggen…. Tuurlijk!

Tijd voor hoofdstuk 2 van “the winner”.

Tenerife 28 januari en dat bij mooi weer

Iets wat ik hier wel mis, is mijn grotere beeldscherm. En dan vooral i.v.m. het maken van een legpuzzel. Dan is een klein(er) scherm, zoals van een laptop, lastig(er). Ik maak gebruik van jigidi.com. Meestal “scenery” en tussen 120 en 240 puzzelstukjes. Af en toe zet ik een door mijzelf gemaakte foto op deze site.

Iemand die zeer regelmatig een puzzel plaatst is een zekere omoli (oma olifant), die bijna dagelijks is te vinden bij de olifanten in Artis. Zij maakt niet alleen foto’s, maar schrijft er – in onberispelijk Engels – alleraardigste wetenswaardigheden bij. Zie bijvoorbeeld: https://www.jigidi.com/jigsaw-puzzle/6v9z4mow/240119-07-artis/

Het is vandaag zondag en op basis van het aantal aanwezigen nabij het zwembad, vermoed ik dat de kerken redelijk zijn gevuld. Toch zou het vandaag wel eens druk kunnen worden, want ‘weeronline’ gaf gisteren het weer hier nog cijfer 10 (is nu gedaald naar 9). Voor morgen is het 10! Het zou zelfs 23 graden kunnen worden. Vandaag ‘slechts’ 22. Het ziet er op dit moment (10.30 uur) nog knap muisgrijs uit, dus voor het verkrijgen van een kleurtje is ‘je stevig schamen’ op dit moment de snelste oplossing. Ik heb het nog niet geschreven of ik zie een puntje van het zwembad dat al beschenen wordt. Tijd om naar beneden te gaan dus. Eerst nog even polshoogte nemen op de 9^e etage, want daar zou ik vuilnis weg kunnen werken. Ik had begrepen dat na het openen van een bepaalde deur (met één van mijn beide huissleutels) ik een soort stortkoker te zien zou krijgen. Vlijtig wat sleutelgaten uitgeprobeerd, maar zonder succes. Omdat ik bij dit soort zaken een correct functionerend voorgevoel heb, had ik de vuilniszakken NIET meegenomen. De op deze etage aangesproken man keek bij het horen van het woord vuilnis ook wat glazig en verwees mij naar “buiten”. Een vrij wijds begrip, maar ik heb een zak met lege flessen en lege blikjes in een soort publieke prullenmand kwijt kunnen raken. Statiegeld doet men hier nog niet aan…

Op enig moment ben ik bij het parkeerterrein eens gaan kijken hoe het met het komen en gaan ging. Als bijna iedereen onverrichter zake het parkeerterrein weer afrijdt, ga ik de plek waar mijn huurkoetsje staat dus niet leegmaken. Toen vertrekkers het begonnen te winnen van aankomers heb ik de gok gewaagd. Mijn recent ontdekte carajillotent bleek dicht. De wat grotere supermarkt ook, maar dat had ik via internet al geconstateerd. Dan maar naar die bar waar ik die goed Duits sprekende Italiaan had ontmoet. Aldaar een hamburger verorberd. Niet bepaald een gerecht dat zich in mijn warme belangstelling mag verheugen, maar heel soms maak ik een uitzondering. De hamburger heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om een selfie te maken, waarbij ik op de achtergrond ben te zien. Hamburger snapt er dus niets van. Volgers zijn niet geïnteresseerd in een foto van een hamburger en aan zo’n achtergrond gaat men zich ook niet zitten vergapen. Bij de (ook) kleine belendende super heb ik broodjes voor morgenochtend bemachtigd.

Bij terugkeer had ik een nette parkeerplek. En mijn bankje in de zon was ook nog vrij. Nog even en ik ben door boek 2 heen. Op het bankje een paar meter verderop zag ik dat er een blikje van 0,5 liter werd gedronken. Van Dorada en die blikjes had ik nog niet ontdekt. Wel de kaboutervariant, maar niet die voor volwassenen. Om zeker te zijn informeerde ik of ik (in het Duits en dat bleek een goede bingo) naar een blikje van 0,5 liter zat te kijken. En vervolgens waar ze dat vandaan hadden. Nadere kennismaking volgde (rustig aan, nog geen voornamen uitgewisseld) en ik heb dit stel als aangenaam ervaren. Het type ”doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg”. Soms heb ik wel eens het idee dat er van dit type steeds minder exemplaren zijn. Alhoewel ‘gewoon’… zij verblijven hier 6 weken.

Voor vooral de mannelijke volgers (die al interesse hebben voor een foto van een jongedame die gymnastiek leuk vindt) een kort exposé over het topless zonnen alhier. Nu ben ik niet zo’n frequente strandbezoeker meer en ik weet dus eigenlijk niet wat ik daar te verwachten heb. Dat betekent dus ook dat ik geen idee heb of er hier nu hoog of laag wordt gescoord. En wat is ‘hoog’ en wat is ‘laag’? Het komt dus voor en soms is een goedkeurend knikje toch wel het minste wat ik mijzelf veroorloof. Rijpere leeftijd heeft zo zijn nadelen. Gelukkig aanzienlijk minder vaak zijn er dames die ten onrechte denken dat borsten er zijn om te laten voorkomen dat hun knieën verbranden.

Van die laatste regel werd ik een beetje depressief. En om die gemoedstoestand rond 20.30 uur al het mandje in te duiken, leek mij een slecht plan. Even kijken of Albanië echt iets is. Dan begint het gesodemieter al weer bij Transavia, want die willen dat ik mij rond 04.00 uur op Schiphol meldt. Dat zie ik niet zo zitten. Met Air Serbia via Belgrado? Kan. Kant en klaar-reis? Kan ook, maar na enig speurwerk blijkt dat de Corendons, de Sunwebs en zeker de Tui’s verslaanbaar zijn. Daar ga ik later wel weer eens mee verder. Niet al het werk in de vakantie verrichten.

Tenerife 26/1 Geen idee. 27/1 ook geen 'page turner'

Tenerife 26/1 Geen idee

Dit was een onbeleefde dag en dus ben ik lekker opgeschoten in mijn tweede boek. Ik lees bij voorkeur op een bankje in de buurt van het zwembad. Dat vind ik comfortabeler dan mij neer te vleien op een handdoek op wat harde planken. Bovendien wek ik zo ook niet de valse indruk dat ik daar ben om te water te gaan. Alsof iemand zich al met dit vraagstuk bezig zou houden. Een nadeel van deze bankjes is, dat je van opzij door de zon wordt bestraald. Nu vind ik dat bruin worden nog steeds geen hoofddoel, maar als je toch bezig bent, laat het dan een beetje gelijkmatig geschieden. Niet dat je erbij loopt als een witte boterham met pindakaas.

Ik heb video-opnames gemaakt van aanstormende golven, maar ik ben daar nog niet 100% tevreden over. Gezien dit onderwerp zal het niemand verbazen dat hier heel wat lieden met fototoestel, videocamera of telefoon in de weer zijn. Omdat ik dus niet zo woest veel spannende dingen heb beleefd, wil ik het hier even hebben over die aanstormende golven. Is hier sprake van “opspattend schuim”? Eigenlijk niet, want voordat de golven de rotsen bereiken, is er geen schuim te bekennen, En hoe kan iets opspatten als het er eerst nog niet is?

Het omdraaien en het over “opschuimend spat” hebben, is wel een aardig tijdverdrijf. Spat is een druppel vocht of modder (of verf…). Denk in dit verband aan spatbord. Dat is dus geen tafelgerei om lekker spat van te eten. Dan hebben we de uitdrukking “je bent geen spat veranderd”. Door Herman Finkers vrolijk gewijzigd in "je ben geen spatader veranderd”. Het woord “uitspatting” vind ik op de een of andere manier wel bij dat ‘opschuimend’ passen…

Men snapt nu dus ook wel dat ik mij geen moment verveel. “Druk, druk, druk” reageerde Wim al ergens. Daar komt nog bij dat ik soms gesprekken met mijzelf voer. Meestal zonder er geluid bij te maken. Zo stoor ik anderen niet. (Die er op zulke momenten zelden zijn trouwens.)

Gisteravond ‘hoorde’ ik mijzelf zeggen dat het wellicht een goed plan was om nog even te kijken naar een nog uit te stippelen route. Het antwoord: Ja, is goed, maar niet nu. Ik moet ook nog het licht uitdoen.

“Onbeleefd” is bij nader inzien niet geheel correct. Er is door mij een berg tijd ‘besteed aan het zoeken naar mijn nagelschaartje. Dat heb ik nog van mijn moeder gekregen en is dus bij wijze van spreken ‘antiek’. Evenzeer de moeite van het vermelden waard: Ik heb mijn eerste (Spaanse) karbonade met mijn culinaire aspiraties laten kennismaken. De aangekochte homp was van een duidelijk ander kaliber dan het schouderkarbonaadje uit mijn Almeerse supermarkt. Zonder al te hebberig ook het laatste restje vlees van het bot af te willen schrapen, had ik meer dan voldoende om mijn trek te stillen. “Stillen” doe je meestal met honger, maar ik heb zelden echt honger. Trek komt wel voor. Hoewel ik eigenlijk een ‘kleine eter’ ben, zie ik er nog niet uit als een anorexiapatiënt.

27/1 Nog even en de zon gaat ‘mijn bankje bij het zwembad’ verwarmen. Er zijn nu nog niet veel badgasten. Vanmorgen rond 8 uur waren er al wel een paar enthousiastelingen in het water. Waarschijnlijk vinden die het – net als een dolfijn – dolfijn om te zwemmen.

Omdat de zon nog niet helemaal stond waar ik ‘m graag zou hebben, besloot ik een tunneltje door te lopen. Ik had zo’n donkerblauw vermoeden dat aan het eind daarvan ook een soort strand te zien zou zijn. Dat klopte en – zoals verwacht – bleek de naam Playa de la Arena.. Daar had ik al ergens borden van gezien. Voor de niet kenners: "arena" is het Spaanse woord voor zand. Dat is hier trouwens zwart. Ik ben nog een eind doorgelopen, want voorbij een bocht zag ik een zonnig plekje. Er zullen wat foto’s aan Tenerife serie 2 worden toegevoegd. Bij 'bankje in de verte' was dat zonnige plekje.

Omdat ik wat dorst begon te krijgen, ben ik na verloop van tijd teruggegaan naar het appartement. De parkeerplaats vertoonde slechts een enkel leeg plekje. Dan ga ik dus niet op carajillojacht, want dan konden bij terugkomst de laatste vrije plaatsen wel eens verdwenen zijn. Ik zit nu aan de 7-up. In de vriezer probeert een voormalig stukje chocolade zijn oude vorm te hernemen. Ik had dat in een plastic tasje mee naar het strand genomen en de zon heeft dat dus getransformeerd tot (bijna) chocolademelk.

Of dit verslag goed weergeeft wat ik zoal heb beleefd.... Geen idee.

Tenerife Ik ben gestuurd en ik heb gestuurd.

Tenerife Ik ben gestuurd en ik heb gestuurd.

De weersverwachting voor Mesa del Mar was een beetje 50-50 en ik zag dat het in Los Gigantes, een flink stuk zuidelijker, een fractie warmer zou zijn en er werd iets meer zon voorspeld.

Hanke, die bij mijn allereerste verliefdheid een hoofdrol heeft gespeeld (en we zaten niet eens op dezelfde lagere school), had mij de tip doorgegeven om die kant eens op te gaan. Dus die kant op gestuurd. Het was er inderdaad zonniger, maar qua uitzicht (kust) blijf ik vooralsnog de voorkeur geven aan de meer noordelijke kant van het eiland.

Een deel van de route had ik al eerder afgelegd. Maar als je op een ander tijdstip gaat, is e.e.a. toch weer anders. Qua natuurschoon blijft het hier zeer prettig behelpen. Het plaatsje zelf vond ik vrij druk (en dat in januari) en een ‘beetje’ te toeristisch. Hoewel ik inmiddels duidelijk aan een carajillo toe was, was het gebrek aan geschikte parkeerplekjes (geschikt wil nog steeds zeggen dat het min of meer voor de deur moet zijn) daardoor een duidelijke sta-in-de-weg. Op de terugweg zag ik uit een ooghoek een parkeerplekje bij een barretje en ik ging ‘links uit de flank’. Toen ik bij de barkeeper een carajillo bestelde, dacht ik eerst even dat hij de pest in had. Maar enkele seconden later snelde hij achter mij aan om mij toegang te verschaffen tot een fatsoenlijk toilet. Toen ik terugkeerde naar de bar, zag ik dat de man bezig was met de versie “cremado”. Dan wordt de cognac door het aan te steken voorverwarmd. In mijn beste Spaans heb ik de man vervolgens toevertrouwd dat ik nu getuige was van het maken van de eerste professionele carajillo sinds ik op het eiland ben. Of ik dat ten overstaan van de andere aanwezige gasten even wilde herhalen. Daar doe ik niet moeilijk over. Genoten van dit staaltje vakmanschap.

Tijdens het vervolg van mijn terugreis heb ik vandaag zelfs even cultureel gedaan en een lief, wit kerkje gefotografeerd. Nee, ik ben niet naar binnen gegaan. Ik ben geen voorstander van overdrijven.

Tussen de bedrijven door (verslag schrijven en nieuwe fotoserie lanceren) het restant van de soep van gisteren op temperatuur gebracht. Niet raar opkijken als ik binnenkort meld dat ik (alweer) soep heb gegeten. Simpele reden. Ik beheers dat ‘kookgedeelte’ nu.

Jan (of schoonzus Arja) dan wel een andere botanisch goed onderlegde lezer mag de heden geplaatste foto van een boom in bloesem van commentaar voorzien. In mijn ‘vertel iets over deze foto’ heb ik uiterst brutaal “amandelbloesem” neergezet…

Hoewel ik eigenlijk van plan was om ergens op een zonnig plekje in Los Gigantes verder te gaan in “De Getuige” van John Grisham, ben ik daar pas in Mesa del Mar aan toegekomen. Geen parkeerproblemen en zelfs nog een beetje zon. Mijn voormalig taalmaatje en nu gezellig gewoon prima maatje uit Eritrea zal ik qua huidskleur nog niet naar de kroon steken, maar daarvoor ben ik hier ook niet.

Wel om energiekosten te besparen. Hoe meer hoe liever. De besparing hoeft niet dusdanig te worden dat ik op een vakantie ga verdienen, maar als het in NL 10 graden is, gaat de besparing tegenvallen en dat is nu ook weer niet de bedoeling (sorry achterblijvers).

Qua huishoudkosten ben ik een beetje een onbeschreven blad al zijn er enkele uitzonderingen als whisky, bier en nog enkele feestvreugde verhogende elementen. Zo was ik laatst toch een beetje geschrokken van de prijs, die ik voor een blisterpak met biertjes van 33cl. had betaald, al heb ik nu geen idee meer over wat voor een bedrag ik het heb. Maar bij mijn buurtsuper hier meteen om de hoek constateer ik nu een prijs van rond de €.2,- voor een blikje van 0,5 liter. Niet dat daardoor algehele drooglegging dreigt, maar het is niet zo gek lang geleden dat ik een tray met 24 blikjes van 0,50 ltr (Amstel) voor €.12,- kocht (Speciale actieprijs). Anderzijds compenseert de aanschaf van een liter J&B voor €.16,50 weer e.e.a. En wat te denken van de buiten-de-deur-eet-prijzen van bijvoorbeeld het ‘konijnenhol’. Eigenlijk bezondig ik mijzelf aan overdreven zuinigheid door nog met karbonaadjes en een inductie-apparaat te gaan stoeien. Daarom is dit jaar nog een reisje naar Albanië niet uitgesloten. Volgens mij krijg je daar voor €.2,00 een zwembad vol bier. Om zo’n hoeveelheid naar binnen te slaan, moet je met een flinke club zijn. Vandaar het begrip “schoolslag”?

Tenerife Mijn reservehorloge had ik eventueel thuis kunnen laten.

Mijn reservehorloge had ik eventueel thuis kunnen laten. In de ‘wereldstad’ Tacoronte heb ik een juwelier kunnen vinden, die vliegensvlug een nieuwe batterij in mijn horloge wist te zetten. €.4,50. Het voornaamste probleem was het vinden van een parkeerplekje.

Terug richting appartement heb ik bij een wat grotere supermarkt zaken ingeslagen, die niet teveel van mijn improvisatietalent vragen. Met toastjes en een blik sardientjes kom ik bijvoorbeeld aardig uit de voeten. Ik heb ook wat bekender aandoende pakjes soep aangeschaft, al betekent dat wellicht wel dat ik meerdere dagen dezelfde soep dien te consumeren. Met een karbonade weet ik ook de weg en hoewel ik die niet zo snel zag liggen, bleken ze op verzoek ‘kakelvers’ verkrijgbaar. Lang geleden dat ik een slager aan het werk heb gezien. Mooi hoor!

Na het succesvol boodschappen doen meende ik wel een carajillo te hebben verdiend. In die tent van gisteren, want die was niet slecht. Dan gaat ouderdom mij parten spelen, want die tent van gisteren blijkt ‘opeens’ onvindbaar. Zoiets laat ik uiteraard niet op mij zitten, dus uiteindelijk toch gevonden. Dan is die carajillo extra lekker!

Afgezien van karbonade had ik ook puddinkjes en melk in mijn boodschappentasje, dus na aankomst toch maar eerst naar de 7^e etage om die spullen niet in de zon geparkeerde auto te laten wegmeuren. Meteen even internet gecheckt en dat bleek het zonder aan/uit-knoppen zowaar te doen. Daarna in de buurt van het zwembad mijn eerste boekje uitgelezen. Ik verwacht dat mijn neiging om Volkert van der Graaf te imiteren nu gaat afnemen. De ‘rupsjes nooit genoeg’ kunnen dus weer gerust ademen. Alsof ze daar al tijd voor hebben…

Zowel het verwijzen naar “Vriendjespolitiek” als naar de website ingdenktmetumee.nl dank ik aan een klasgenoot uit mijn lagere schooltijd. En als ik mij met deze materie bezighoudt, maakt mijn onbegrip weer overuren. Waar is ‘men’ mee bezig??? Moet ik toch dat boek maar afschrijven?

“Afschrijven” is in de financiële wereld geen onbekend begrip. Bijschrijven ook niet en aanzienlijk populairder, maar of men er gelukkiger door wordt, betwijfel ik. Als je nooit genoeg hebt, heb je volgens mij een probleem. Maar of je zoiets aan de huidige ‘telefoongeneratie’ kan uitleggen… Zou wel eens vies tegen kunnen vallen.

Het blikje sardientjes is nu leeg. Er zijn nog toastjes, dus morgen… Vanavond eerst nog even genieten van de zonsondergang. Het is geen Arizona, maar beslist ook niet verkeerd. Komt nog wel een keer een kiekje van.

Terwijl ik vanmiddag zat te lezen, hoorde ik achter mij opeens Frans spreken. Er is niks mis met Spaans, maar ondanks mijn gebrekkige kennis van het Frans blijf ik het de mooist klinkende taal vinden. Betreffende sprekers ook blij gemaakt door te zeggen dat ik ‘muziek’ hoorde. Overigens nog geen enkele ‘Hollander’ tegengekomen, maar daaronder lijdt ik niet echt.

Ik ben inmiddels met de bereiding van mijn soep bezig en hoor Caroline al weer schateren. Bij een deel van dit gerecht kreeg ik de indruk dat ik het van de bodem van de pan moest schrapen. Spaanse gebruiksaanwijzingen en zo… Maar… Ik zit nu toch te smikkelen. Soep met daarnaast een Rioja Crianza uit 2021. Wie doet mij wat? Dit keer had ik aspergesoep en die is dus nog niet eens helemaal op. Ik heb ook nog een pakje met champignonsoep en als die net zo lekker is als deze aspergesoep, wordt het nog een ‘gedoe’ om mijn karbonaadjes er tussenin te plannen. Ander probleem: waar heb ik die Rioja Crianza ook alweer gekocht? Daar lust ik nog wel een flesje van. Dus iedereen die denkt dat vakantie vieren eenvoudig is, is hierbij gewaarschuwd. Maar mij hoor je niet mopperen. In de eerste plaats omdat ik helemaal niet mopper en als ik wel zou mopperen, moet je wel verdraaid goede oren hebben om dat in Nederland op te vangen.

Nadeel van zo’n appartement t.o.v. een hotel zoals vorig jaar is dat je niet even gezellig naar de bar kan afzakken. Voordeel is dat je niet met ‘improviserende tred’ op zoek hoeft te gaan naar je kamer, om aldaar de meest recente versie van ‘ezeltje prik’ uit te proberen. Een beetje foeteren dat zo’n hotel er niet in slaagt de deur op zijn plaats te houden als jij probeert de sleutel in het slot te krijgen. Modernere hotels hebben daarom waarschijnlijk zo’n plastic kaartje…

Tenerife met een lekker zonnetje

Qua zon was dit tot op heden de beste dag (23/1). Nog een paar van dit soort dagen en ik kom toch nog met een kleurtje weer thuis.

Er werd al vroeg aan de deur gebeld en dat bleek de eigenaar, die zelf wel eens wilde kijken hoe het met de internetverbinding was gesteld. Die had ik vlak daarvoor met succes tot stand gebracht. Een paar uur later was het weer hommeles, maar zo houden we ‘fijn’ contact. Zijn Engels bleek (zonder de hulp van vertaalprogramma’s) iets minder dan ik had verwacht, maar samen met mijn simpel Spaans kwamen we er wel uit. Of eigenlijk niet, maar e.e.a. ligt vermoedelijk aan Vodafone etc.

Toen de zon wat serieuzer begon te schijnen, ben ik richting zwembad gegaan en heb daar enthousiast mijn blouse uitgetrokken en in blote bast wat gelezen. Kort daarvoor was ik nog op carajillo-jacht geweest en ik heb daarbij allerlei kleine afslagen genomen. Die liepen voornamelijk dood, maar de mensen die in die omgeving wonen, moeten naar mijn idee van magnifieke uitzichten genieten.

Ik heb zelf ook nog een paar kiekjes weten te maken, maar die behandel ik morgen wel. Bij mijn zoektocht naar een geschikt tappunt van carajillos werd ik wederom geconfronteerd met het fenomeen van gesloten zijn en/of geen parkeergelegenheid bieden. Uiteindelijk bij een soort cultureel centrum annex cafetaria goed geslaagd.

Het lezen in de zon werd mij op een gegeven moment zelfs iets te warm en ik ben naar het appartement gegaan om wat af te koelen. Jullie gaan naar binnen om weer een beetje warm te worden…

Net toen ik zo’n beetje van plan was om richting ‘konijnenhol’ te rijden, krijg ik opeens weer last van mijn neus die ongesteld wordt. Dat moet niet te gek worden anders kom ik watten tekort. Tijdje met hoofd achterover en toen toch maar op pad. Dit keer knoflooksoep aan het konijn vooraf laten gaan.

Terwijl ik nog aan het soepen ben, komt er iemand met een kooitje met daarin een beest. Er zat een lap over, dus ik kon niet zien wat voor een beest. Het bleek een jong katje, maar heel even dacht ik ze zullen toch niet een heel erg vers konijn hebben laten aanrukken…

Een van mijn voormalige taalmaatjes was erg goed in het repareren van horloges. Ik heb hem ooit een horloge laten bekijken wat door de plaatselijke juwelier in Bussum als ‘jammer maar helaas’ werd omschreven. Destijds een nieuw klokje aangeschaft en het oude dus later aan mijn taalmaatje laten zien. Die was er rap klaar mee en dat klokkie deed het dus weer. Met zeer vooruitziende blik heb ik dat reservehorloge mee naar Tenerife genomen en inderdaad hield vandaag mijn ‘nieuwe’ horloge ermee op, omdat de batterij leeg is (denk ik). Ja, ik weet dat je ook op je telefoon kan kijken, maar daaraan ben ik nog niet zo gewend.

Ook na terugkeer van het konijnenhol was het met internet prut met peren. Na de tweede poging op 24/1 in alle vroegte kan ik dit verslag afmaken en verzenden. Eigenaar heeft toegezegd met Vodafone te gaan bellen. Moet wel, want anders worden mijn verslagen eenzijdig. Weer geen internet vandaag.

Wie zich verveelt en wat tijd over heeft, kan naar de website deingdenktmetumee.nl. Wie allergisch is voor ‘het zich verbazen’ moet er vooral niet gaan kijken.