Mijn vorige bloedneus was alweer van een tijdje terug, dus ik dacht dat ik daar nu wel weer klaar mee was. Maar toen ik gisteravond mijn neus snoot was ik blij daarvoor een servetje van de eetzaal te hebben ingeschakeld. Na het neus snuiten een knalrood exemplaar!

In tweede instantie ontdekte ik ook druppels op de vloer, maar daarvoor had het servetje nog wel plek. Dan begin je vervolgens met het snelst bij de hand liggende te pakken en dus was ik even later weer walrus aan het spelen met flarden wc-papier, die uit mijn neus staken.

Eigenlijk had ik slaap, maar als je niet door je neus kan ademen, is dat lastig. En je krijgt er een gortdroge keel van. De zig zag watten dus opgezocht en geprobeerd enige verlichting te bewerkstelligen. Als rond dat tijdstip iemand was langsgekomen met de mededeling dat ik morgenochtend vroeg naar het vliegveld zou worden gereden en dat daar een toestel richting Schiphol voor mij zou klaarstaan, had ik dat als hoogtepunt van de goed-nieuws-show beschouwd. Ja, ook ik kan een watje zijn, maar wellicht aangestoken door die zig zag-jongens. Uiteindelijk is in slaap vallen toch gelukt, maar zat ik al heel erg vroeg mijn dagelijkse Wordle te doen.

Gisteren was verder een dag van niks. Zelfs qua niks doen was het niks. Ik kwam geen moment in de verleiding iets te gaan doen, waardoor het niets doen ernstig verstoord zou worden. Voor mijn pas verworven Australische ‘mate’ (Tim) had ik wat uitgezocht voor het geval hij nog naar Gran Canaria zou doorvliegen. Tijdens mijn carajillo-pauze zie ik hem zitten en begin een heel verhaal tegen hem af te steken. Onderbreekt hij mij zomaar om mij te vertellen dat hij Fransman is. Op zo’n moment kan je ‘m wel terechtwijzen en bestraffend toespreken dat het niet de bedoeling is elke dag een nieuwe nationaliteit aan te nemen, maar ik ben gewend altijd eerst te onderzoeken of de fout niet bij mijzelf ligt. Ja dus. Het was Tim helemaal niet.

E.e.a. werd vanmorgen tijdens het ontbijt hersteld. Curieuze vogel. Ik begrijp dat hij nu eerst naar Vigo vliegt en dan doorreist naar Porto. En als het goed is komt een vriendin uit Wit Rusland daar dan ook heen. Oekraïne schijnt hij ook redelijk te kennen. Ook met Tallinn, Estland, had hij iets. Maar of het in alle drie de gevallen de benaming vriendin betreft, durf ik niet te stellen. Lekker handig allemaal als je in Queensland woont…

Er zijn (zat) mensen, die in zo’n situatie van alles en nog wat willen weten en dolgraag eindeloos vragen blijven stellen. Ik behoor niet tot die volksstam. Het zou (eventueel) informatie betreffen waar ik verder totaal niets mee kan. Dan moet ik eerst iets gaan verzinnen in de geest van: Ik ben nu in Darwin en ik heb een vriendin in Perth, in Sydney en in Wellington. Ik heb al moeite om dit te verzinnen, laat staan hoe het dan verder moet.

Ik adem momenteel redelijk comfortabel door mijn neus en dat zal wel te maken hebben met het ontbreken van toiletrollen en wattenproppen. Ik kom haast in de verleiding een siësta te plegen, maar als dat zou lukken, wordt vanavond de slaap vatten weer een probleem. Je moet aan dat soort ritmes gewend zijn. Om heden verdere bloedbaden te voorkomen, heb ik maar eens verzuimd mijn bloedverdunner te slikken. Dat soort eigengereidheid moet je waarschijnlijk niet te ver voeren, want de dokter heeft dat spul niet voor niets voorgeschreven. Heb ik opeens een hartstilstand en de dokter kan mij dan niet eens meer op mijn kop geven. Dat wil ik ‘m niet aandoen.

Of het aan mijn neusbloeding ligt, weet ik niet, maar de dagelijkse routine verloopt anders. Bijna 13 uur en nog niet eens een carajillo gedronken. Zorgelijk.

Zorgen zijn voorbij. Vlijtig Spaans geoefend met barkeepster. Ook nog even buiten gespeeld, maar sterk de nadruk op “even”. ‘Spelen’ is binnen eenvoudiger. Jig Saw puzzel op laptop. Of sudoko. Ook op laptop, want papieren versies zijn op.

Met mijn boek wil het de laatste dagen niet erg vlotten. En zoals ik in “Reflectie” al schreef, zijn er momenten van twijfel. Maar – bijvoorbeeld – een nieuw ontvangen reactie van Betsy, hernieuwt mijn overtuiging dat het kennis nemen van een aantal van mijn beschouwingen en ‘visies’ (naar mijn smaak een te beladen woord) best ‘een goede zaak’ kan betekenen. Hoe ik omga met het aspect “rouw” is geen standaard recept voor een ieder, die hiermee te maken heeft. Daarvoor is rouwen te individueel, maar het zou bepaalde groepen kunnen helpen. Maar voor “zou kunnen helpen´ moet je het wel eerste wereldkundig maken.

Weg van het boek en terug naar het alledaagse heden. Het is, zoals ik het gisteren aan de bar formuleerde: “tiempo de hielo” (tijd voor ijs). Maar misschien riep ik wel “tempo de hielo” (ijsweer). Het gaf de mensen, die het Spaans goed beheersen, aanleiding om even te lachen. En vervolgens heb IK het dan weer naar mijn zin, want wat is er nu leuker dan het mensen naar de zin te maken.

Ik verbeeld mij wel eens dat men mij een aangename gast vindt. In dit geval komt dat dan goed uit, want ik vind het personeel hier prettige gastheren en -dames.

Tot slot nog een toegift uit het verleden. In mijn reisleidertijd hadden wij ook van die badges opgespeld. Zo konden de mensen zien hoe je heette. Met mijn staroperaties nog voor de boeg nu even een wat theoretische benadering. Maar ik herinner mij een hotelier aan wie ik de nieuwe hostess voorstelde. Hij zette zelfs even zijn bril op om de naam goed te kunnen lezen. Aha Nora, riep hij. Om vervolgens met een priemende vinger in de andere borst van Nora te prikken en te vragen: “En hoe heet deze?”