Na het ontbijt ben ik op zoek gegaan naar Sandra. Dat zou de manager hier van het hotel moeten zijn. Zij bleek receptiedienst te hebben en we konden ons niet even afzonderen. Het was echter niet druk, dus we hebben toch redelijk ongestoord kunnen kouten.

Het was voornamelijk mijn bedoeling om haar (als manager) een compliment te geven. Ik beschouw mijzelf als een redelijk accurate ‘sfeerproever’ en ik heb al eerder gesteld dat het met de sfeer hier wel goed zit. Dat weet je als manager in feite ook wel (als het goed is), maar het is aangenaam zoiets door een hotelgast bevestigd te zien.

Als toch wel saillant voorbeeld van de voorbeeldige werkinstelling noemde ik de serveerster, die ‘mijn’ tafeltje had weggegeven aan een ander stel gasten, terwijl ik bezig was mijn tweede gang uit te zoeken. Serveerster kreeg zowat een kleur toen ze dit ‘foutje’ ontdekte. Nu was er pal naast mijn ‘vorige’ tafel een andere tafel vrij, dus een drama en zweterig zoeken of er nog wel ergens een tafel vrij was, speelde niet.

Bij het hoofdgerecht bestelde ik weer mijn gebruikelijke biertje. Toen zij dat bracht, vertelde zij mij dat dit voor haar rekening was. Daarop kwam bij mij het woord “vertederend” bovendrijven. Als je met dit soort personeel te maken krijgt, kan je vakantie nog maar moeilijk stuk. Sandra, die van Britse komaf bleek te zijn, helemaal blij gemaakt met dit soort anekdotes Ze zou mijn loftuitingen met het personeel delen en ik ga dus een heerlijke tijd tegemoet, want ‘iedereen’ gaat mij nu aardig vinden.

Na mijn goede daad te hebben verricht rap het balkon op om mijn blote bast nog wat te laten bijkleuren. Volmaakt onzinnig natuurlijk, want hoe, wanneer en aan wie toon ik het resultaat? Sommigen zullen dan iets kunnen roepen in de geest van: Je kunt een lap spek op de BBQ leggen en een ander kleurtje realiseren, maar het blijft een lap spek…

In de tussentijd heb ik – op aandrang van het thuisfront – een huurkoetsje geregeld. Van het hotel had ik een foldertje gekregen van Victoria Rent A Car. Daarmee werkte men samen en die brachten de auto tot voor de deur. Leek mij een eerste vereiste, maar kritisch als ik ‘soms’ kan zijn, toch ook even op internet gespeurd. En ik vind een fractie goedkopere firma, die ook voor de deur aflevert. Originele naam: Blanca Cars. Hoe komt men erop….

Ik vraag via internet een offerte en die ziet er bij ontvangst best gezellig uit. Ze werken hier niet met allerlei verrassingen. Zoals verzekeringen, die uiteindelijk de huurprijs verdubbelen, of een toeslag voor AOW-ers. Voor alles inclusief, behalve brandstof, zou ik voor 3 dagen €.129,- kwijt zijn. Per dag 200 km inbegrepen. Drie dagen vond ik eigenlijk aan de ruime kant, maar ik dacht “laat ik eens ruig doen”. Dus ik accepteer de offerte en krijg te horen dat als ‘processing’ conform verwachting gaat, er morgenochtend een Ford Focus (or similar) voor de stoep van het hotel staat. Die komt men dan 3 dagen later weer hier ophalen. Processing verliep niet helemaal volgens verwachting en in gedachten zie ik Wim al handenwrijvend naar de volgende regels uitkijken.

Om te beginnen vond ik het knap lang duren. Als men al problemen heeft met het omzetten van een geaccepteerde offerte in een definitieve boeking, ga ik ‘schichtig’ worden. Daarmee niet eens echt haast gemaakt, maar na bijna 5 uur radiostilte toch maar eens geïnformeerd hoe lang die ‘processing’ gaat duren. Nog weer 2 uur later is de ‘bevalling’ afgerond. In de e-mail verschijnt ‘opeens’ de collega autoverhuurder Victoria weer. Dat betreft dan de voucher, maar dat is dan allemaal in het Spaans. Wat ik ervan begrijp en dat is eigenlijk nog best veel, zou ik de auto ergens moeten ophalen. Dus hoezo “door to door” zoals in de oorspronkelijke e-mail (en op de website) staat…

Hoewel ik nu dus (heel stout) niet via het hotel heb geboekt, toch maar eens bij de receptie laten verifiëren of ik inderdaad bij het verhuurkantoor dien te geraken, of dat ergens (verstopt) geschreven staat dat het vervoer toch ‘gewoon’ voor de deur komt te staan. Receptioniste bellen met Victoria en dan blijkt dat men niet voor de deur komt afleveren. Dan is mijn daaropvolgende reactie dat zij dan helemaal niets gaan afleveren. Waar dan ook. Kortom, “No deal”.

Receptioniste verkeerde in de (onjuiste) veronderstelling dat er niet bij het hotel kon worden afgeleverd, omdat de boeking niet via hun was gelopen. Dat heb ik maar even door de vingers gezien, want zij kakelt tenslotte een stuk beter Spaans dan ik en het Engels van medewerkers van autoverhuurmaatschappijen wil ook nog wel eens tot verwarring leiden. Of Victoria een boeking van Blanca kan annuleren, leek mij een redelijke vervolgvraag. Als dat kon, zou ik aansluitend een nieuwe boeking via het hotel plegen, want dan zou het huurkoetsje immers voor de deur worden afgeleverd. Jammer, maar helaas. Dat annuleren en opnieuw boeken zou het punt niet zijn, maar het was een kwestie van geen mensen beschikbaar hebben om de auto af te leveren. En zondag ook niet. Uiteindelijk afgesproken dat ik maandag rond 11.30 uur in een Corsa zou kunnen stappen, die dan voor de deur staat. ‘Voor straf’ maak ik van 3 dagen autohuur, 2 dagen autohuur. Van een Ford Focus naar een Corsa rechtvaardigt m.i een dergelijke switch toch ook wel…

Nog natrillend van de doorstane emoties (wie dit gelooft wordt van de mailinglijst afgevoerd) bestel ik een tapje. Gelukkig nog bijtijds staat mij iets bij van slechter wordend weer. En ik ga geen auto huren om te controleren hoe goed de ruitenwissers het doen. Met mijn biertje in de hand retour receptie. Niks maandag al sturen. Eerst droog weer regelen!

Het autogebeuren gaat nu dus pas 11 februari van start. En ik heb de huurperiode met een dag ingekort. Een beetje straf geven moet kunnen.

Bovendien ben ik jaren geleden al eens in deze buurt geweest. Linda had in de wereldstad Orba een stageplek geregeld. En daar zijn Ineke en ik toen maar eens gaan kijken. Ik herinner mij een soort safariparkje waar een tijger dacht dat hij ons kon bang maken door een sprintje achter ons aan te trekken. Linda gillen.

Maar thuis heb ik iets zuidelijker een volgens de kaart panoramische route gevonden en uitgeprint. Blijft binnen de 200 km en de weg langs de kust naar het noorden ziet er ook aantrekkelijk uit. En misschien ga ik ook nog terug naar Orba om te kijken of ik dat ‘padvindershuisje’ (een benaming van Sharon, een erg goede vriendin van Linda) kan terugvinden. Het was een kroeg dan wel restaurant en er zijn daar destijds aardig wat consumpties naar binnen gewerkt. Niet te hopen dat ik Mark en Dee tegen het lijf loop, want dan zou ik voor de terugrit naar Calpe een chauffeur moeten zoeken. Mark en Dee zijn Britten en Linda moest toen op hun 4 koters passen.

Volgens mij zag ik vandaag weer wielrenners in de eetzaal. Dat zijn namelijk behoorlijk gestroomlijnde mensen, die het ene bord voer na het andere aanslepen. Dit soort types valt op hier. Zij mogen bijvoorbeeld niet meedoen met de verkiezing “bierbuik van het jaar” en hebben ook geen idee wat deze competitie inhoudt Een hotel dat moet zien te overleven met een clientèle van wielrenners, kan zoets niet realiseren via sponsoring van Jumbo Visma. Er dient m.i. dan eerder gedacht te worden aan firma’s met namen als “Pasta Paleis”, “Groen is Poen” (er wordt in de wielrennerij tegenwoordig leuk verdiend) en de Indonesische voedselgiganten “Wie rijst, blijft” en "Vreetdermaaroplosjoh”.