Nu ik enkele herfstkiekjes op Reismee heb geplaatst, realiseer ik mij dat voor de argeloze buitenstaander, die eigenlijk alleen geïnteresseerd is in toeristische informatie, niet zo gek veel viel te smullen.

Nu is dat op zich eigenlijk niets nieuws. Ik schijn niet bepaald het prototype te zijn van de ‘modeltoerist’. Ik bezoek geen ‘buitengewoon boeiende musea’. En dat geldt in nog sterkere mate voor kerken, kathedralen, abdijen, kloosters en andere bewijsstukken dat religie voor meer slachtoffers verantwoordelijk is dan de builenpest, cholera en nog een handvol andere pandemieën bij elkaar opgeteld. Ik ben zelfs niet richting Vulkaneifel gegaan om de meest bekende brouwerij van dit gebied, Bitburg te Bitburg, met een bezoek te vereren. Ik ben ooit eens – naar mijn idee terecht - voorgehouden dat ik geen toerist ben, maar een reiziger. Ik beschouw dat nog steeds als een compliment.

Tafelgenoten wisten mij te vertellen, dat zij die dag een klooster hadden bezocht en dat daar nog slechts één monnik woonde. 88 Jaar oud, dus deze bezoekers waren nog net op tijd. Leuk om aan je kleinkinderen te vertellen. Opa is nog in klooster ‘Retteketet’ geweest toen daar nog een monnik op een beter bed woonde. Tel uit je winst.

Nee, het is in die omgeving ‘gewoon’ prettig vertoeven qua natuurschoon en aangenaam pittoreske dorpjes. En je treft er mensen van de streek, die ik wel iets vind hebben. Men doet zijn best om tevreden te kunnen zijn en een zo prettig mogelijk leven te leiden. Het Nederlandse gezegde “Geld maakt niet gelukkig” lijkt hier in het DNA te zitten.

Afgezien van een wat alternatieve route richting hotel bij de heenreis heb ik in de min of meer directe omgeving van de ‘wereldplaats’ Weidenbach een tweetal lokale ritjes gemaakt. Zoals bekend was één daarvan inclusief het bezoek aan de whiskypaleizen in Luxemburg. Bij beide tochten vond ik de ruimte erg opvallend. Bossen, landerijen, soms akkers en hier en daar wat verdwaalde boerderijen. In deze tijd van het jaar stonden in sommige bossen de bomen met hun stam op een roestbruin tapijt. In andere bossen trouwens ook. Een curieuze ervaring vond ik wel dat net toen ik dacht, dat bij deze overdaad aan ruimte er best wat parken met zonnepanelen zouden kunnen worden aangelegd, een beleidsmedewerker zulks had voorzien en mij heeft doen zwijgen door een megapark met panelen aan te laten leggen. Ik heb er geen verstand van, maar het leek mij voldoende om de complete Eifel van stroom te voorzien.

Of bij een plaats als Bitburg de mensen, die wat grotere dorpen/steden wensen te verkennen aan hun trekken komen, durf ik niet te stellen. Maar ik denk dat Gerolstein wel in de smaak zal vallen.

Ik heb ook een stukje langs de Moezel gereden. Aanrader!!! Mijn meest betreurde ‘helaas geen plaats om de auto even neer te zetten en een foto te maken’ was in de buurt van Piesport. Een plaatsnaam waarbij ik puberale neigingen dien te onderdrukken om niet met een decoupeerzaag de letter “R” aan het plaatsnaambord te ontfutselen. Maar de plaatselijke druiventelers hadden, samen met de zon, hun gezamenlijke wijnranken in een gouden spektakel veranderd. Fenomenaal fraai.

Op zich ben ik volledig onschuldig aan het een uur extra vakantie houden in de Eifel. Dat juist dit weekeind de klok moest worden teruggezet, was niet in mijn planning opgenomen. Sterker nog, ik ondervond er hinder van. Ik word de laatste tijd heel vaak zo’n 4 uur nadat ik de luikjes heb gesloten al weer wakker. Met een beetje mazzel val ik na enige tijd wel weer in slaap. Met soms na 2 uur een herhaling van zetten. En nu had ik dus een extra lange nacht….

Ik was dus ‘mooi’ op tijd aan het ontbijt. Zo kon ik ook vrij vroeg vertrekken richting nakomelingen en dat impliceerde dat ik Autobahnen en ander racegedoe kon mijden en mij met Bundesstrassen en nog mindere ‘goden’ mocht behelpen. Het was zonnig en (zeer) fraai. Relaxed sturen. Maar om het allemaal toch wat extra spannend te maken, had ik zowel mijn TomTom als Google Maps via mijn telefoon ingeschakeld. Van de één moet je op een bepaald moment 13 km doorrijden en van de ander 5 km... Of ze kakelen alle twee tegelijk en heb je geen idee wat ze zeggen door deze kakofonie. Humor dus. Nabij Aken nog even op het gaspedaal drukken, want NL is nabij en daar kan ik de 5^e versnelling er wel uitrukken.

Medicinale mondkapje + extra bleek overbodig, want de complete familie was inmiddels weer coronavrij. Kapjes af en dat maakt koffie drinken aanzienlijk eenvoudiger. Met kleinzoon Sam het spel Monopoly Verliezer (?) gespeeld. Het mij eigen maken van de bijbehorende spelregels zal nog forse nadere studie vergen. Ik weet zelfs niet of ik als verliezer nu eigenlijk de winnaar ben, maar ik ben superblij met de opa/kleinzoon-tijd.

Laatste etappe van Landgraaf naar Almere was (weer) om droef van te worden. In de Eifel had ik soms de indruk dat het in NL nu best wel stil zou moeten zijn, gezien het aantal NL-kentekens aldaar. Nu was echter iedereen weer terug in NL. Vanuit welke bestemming dan ook. En ze moesten allemaal dezelfde kant op. Mijn kant dus.

Bij thuiskomst had ik gelukkig nog net voldoende energie over om ouderwets een whisky tot mij te nemen. Veel aansporing om bijtijds mijn eigen vertrouwde mandje in te rollen was daarna niet nodig.