Zojuist toch maar een bezoekje gebracht aan de hotelbar. De 3 biertjes die ik aan boord van de Emirates Boeing heb genuttigd, waren 2 tellen na het verlaten van het luchthavengebouw in Dubai al verdampt. Bij 39 graden sprongen zij (die biertjes) stuk voor stuk vol enthousiasme uit mijn poriën. Het zeer op prijs gestelde flesje water wat ik van de chauffeur van de hotel shuttlebus kreeg, bleek niet in staat mijn verlangen naar een koel biertje te minimaliseren.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Iets na achten stond ik al op het perron om de trein naar Amsterdam CS te nemen. Dat is in principe om, maar er werd aan het spoort gewerkt en dit was het reisadvies van de NS. De stoptrein van 8.19 uur deed zijn naam eer aan. Stoppen kon hij geweldig en naar mijn gevoel ook extra lang. En dus met vertraging op CS aangekomen. Daar was er een nieuwe verrassing. De trein naar Schiphol via Sloterdijk (die moest ik dus hebben) ging niet i.v.m. een aanrijding ‘met een persoon’. Zou zeker tot 12 uur duren… Volgens de dienstdoende omroepster moesten reizigers naar Schiphol via de Bijlmer. Daar keek ik van op, maar sinds tientallen jaren ben ik op het gebied van treinreizen een complete nobody. Eenmaal in die trein richting Bijlmer constateerde ik dat er ook in Duivendrecht werd gestopt. Dat station ken ik van de normale route naar Schiphol. Dus vlijtig uitgestapt. Trap af op zoek naar de trein naar Schiphol. Ik hoefde niet te zoeken, want er was een brave borst in een hokje met het opschrift “Informatie”. Aldaar het advies gekregen de zojuist afgedaalde trap weer te bestijgen en de trein naar Bijlmer Arena te nemen. Daar naar perron 2 voor de trein naar Schiphol. In plaats van 9.28 uur op Schiphol, kwam ik nu tegen 10.30 uur een keertje aankakken. Bij de incheckbalie zat een jongeman zich stierlijk te vervelen. Ik was de enige (of de laatste), die zich daar meldde. Security ging vrij rap, maar daarna was er toch nog wel enig filewerk, want deze reis ging dus naar een niet-Schengenland. Al met al kon ik in feite meteen doorlopen naar de gate. Geen tijd gehad mij groen en geel te ergeren aan de door de uitbaters op Schiphol gehanteerde prijzen. Het boarden verliep soepel. Er was wel nog enig gedoe rond een passagier die er wel of juist niet was. Ik zag in ieder geval dat het bagageluik werd geopend en er containers met koffers naar buiten kwamen. Die gingen daarna ook weer naar binnen, maar men had ergens een koffer uitgehaald. Met iets van slechts 23 minuten vertraging de lucht in, maar keurig op tijd geland (iets na 20 uur plaatselijke tijd).

Mooi moment om jullie mee te laten genieten van mijn wonderlijk verzamelhobby. Ik doel hier op het tot mij nemen van volstrekt onbelangrijke gegevens en die ook nog eens te noteren. Zodoende weet ik nu dat het toestel waarmee ik heden hierheen ben gevlogen, de dag daarvoor heen en weer naar Venetië is geweest. En nu is die kist aan het heen en weren tussen Dubai en Cairo. Zoals gezegd: volmaakt onzinnige informatie, waar je verder niets mee doet. Maar omdat ik dat een tijdje heb bijgehouden, speelt er nu een andere puzzel: Hoe deelt men die machines in? Misschien nog niet lang genoeg bijgehouden, maar tot op heden kon ik er geen systematiek in ontdekken. Het kan toch niet zo zijn dat men op de planning iets roept van Hé, ik moet vanmiddag wel een Airbus A-380 voor een retourtje Manchester hebben en dat iemand anders dan roept: Er komt straks een A 380 uit Los Angeles binnen. Neem die maar…

OK, ik ben dus geland. En of ik nu links of rechts in het toestel zit maakt dus niets uit, want bij aankomst is het knap donker en is palm-eilandjes kijken onbegonnen werk.

Emirates heeft hier zijn eigen terminal (T3). En daar staat mij toch een verzameling van die mega-toestellen. Wow. Toestel uit en vervolgens aan de wandel in dat enorme terminal. Bagage ophalen NA het passeren van de douane/visumverstrekkers. Gelukkig had ik alle tijd. Ook voor een bezoekje aan de flappentap. Daarna op zoek naar de plaats waar het busje van het hotel mij kan oppikken.

Ik heb nog steeds tijd over en zie een komen en gaan van taxi’s. En een snuiter, die aangeeft in welke rij zo’n taxi moet aansluiten. Het gaat allemaal heel relaxed, geordend en gedisciplineerd. Beetje Amerikaans, maar minder macho.

Mijn hotelbusje verschijnt (21.20) en na nog een paar gasten te hebben opgepikt bij Terminal 1, gaat het naar mijn hotel. Op basis van het heden geconstateerde verkeer en de omvang van de diverse wegen met nogal wat rijstroken, vraag ik mij af of rijden zonder navigatie wel een goed plan is.

Ik begin morgen maar met een bezoek aan die enorme Mall. Hotelbusje brengt je er gratis heen. Je moet op eigen gelegenheid terug. Wordt dan metro + taxi.

Ik ga al aan de lokale tijd wennen. Hoogste tijd om op één oor te gaan.