Ben (veel te) vroeg op de luchthaven van Santander, dus alle tijd nog wat ‘los gestort’ te verzamelen en te noteren. Weer viel toch best mee. Reuze spijt dat ik onder mijn blouse een t-shirt had aangetrokken, want dat in – en uitstappen in Caberceno werd daarmee een warme aangelegenheid. Als dan de te bekijken beesten heel slim ergens in de schaduw liggen en dat schaduwplekje is net om de hoek waar je dus niet het oog op hebt, ben je dus voor Jan Joker aan het gymnastieken geweest. En wat wel in het zicht was, deed niet erg actief. Bij leeuwen de gewoonste zaak van de wereld, maar wolven wil ik nog wel eens vlijtig zien drentelen. Heden grote rust. De beren waren zoals gebruikelijk wel weer redelijk bewegelijk en serieus proberen te tellen hoeveel van die beesten er nu eigenlijk zijn, lijkt mij een lastige opgave.

Ook (heel dom) nog even het reptielenhuis in geweest. En ik had het al warm…. Maar een anaconda van ‘tig’ meter zie je toch niet elke dag. Dat de hitte toch enigszins heeft toegeslagen en een lichte vorm van hersenverweking heeft veroorzaakt, mag afgeleid worden uit het feit dat ik dichtbij de luchthaven een bezoek heb gebracht aan McDonald. Milkshake vonden ze een te moeilijk woord, dus ik werd naar een soort paal geleid, waar ik elektronisch kon bestellen. Milkshake dus niet gevonden. Moet misschien eerst een paar keer oefenen. Soort smoothie ontvangen en een kartonnetje met frites, die hier – o foei – met ketchup worden geserveerd. Brave brandweerauto probleemloos bij Avis ingeleverd. Onderweg is mij diverse keren opgevallen dat er een verwijzing is naar de plaats waar de brandweer is gevestigd. Geen idee waarom. Zelf nooit de behoefte gehad in een wildvreemd oord eens gezellig bij de brandweer op visite te gaan. Bij het inleveren zocht ik het hoesje van mijn Tom Tom. Laat ik tijdens dat zoeken nu zowaar een CD-speler ontdekken. Bij die ontdekking iets geroepen wat niet mocht van mijn moeder. Ook niet iets om onvermeld te laten: bij het afrekenen vanmorgen merk ik dat zo’n met gulle hand ingeschonken whisky €.3,- heeft gekost. En dat overheerlijke diner? €.10,- Mensen vergeet Yosemite in Californië en bezoek Asturias. Minstens even mooi en het scheelt een berg centjes. Bovendien vind ik Spanjaarden aanzienlijk aangenamere lieden dan Yanks.

Al tikkend begin ik weer een beetje op te drogen van de ochtendgymnastiek bij de security. Redelijk fatsoenlijk geprijsd pilsje geconsumeerd ter bestrijding van het geleden vochtverlies. Voordat ik achter het stuur van mijn eigen auto kan stappen, zijn we enkele uren verder, dus een tweede blikje moet doenlijk zijn. En: Ja, ik weet nu een beetje waarom ik van voor naar achter inmiddels net zo ‘breed’ ben als van links naar rechts.

Mijn verhaal over de herdershonden, die mijn komst bij de kudde geiten niet op prijs stelden, werd overtroffen door dat van de Portugees, die ik mijn relaas had gedaan. Was zeker geen herder bij?, was meteen zijn vraag. Hij vertelde vervolgens dat dit vaker voorkomt. Herder zit met zijn maten ergens in de kroeg en laat de honden al het werk doen. Was hem ook eens overkomen, maar in zijn geval waren er 4 honden en die hadden alle windrichtingen keurig afgedekt. De brave borst heeft minstens een half uur min of meer in doodsangst stil moeten staan en werd uiteindelijk ‘gered’ door de komst van de menselijke herder.

Bestelling van mijn tweede blikje net op tijd gepleegd. Tent gaat sluiten terwijl er toch nog zeker 4 vluchten moeten vertrekken… (De eerste vertrekken voor morgen zetten ze ook maar vast op scherm. Vult lekker…)

Terugblikkend meen ik te kunnen stellen dat terugkeer naar deze buurten bepaald niet is uit te sluiten. Misschien wat minder verplaatsingen, dan wel kilometers per dag en wellicht overnachtingen steeds pas slechts enkele dagen van tevoren regelen. Eerst maar eens afwachten of Ryanair er volgend jaar weer zo’n feesttarief tussen heeft zitten. Ook bijtijds de auto huren is aan te bevelen.

Onbegrijpelijk. Terwijl ik de laatste foto’s naar mijn laptop verplaats, zijn er wat handenvol passagiers komen opdraven. Gaat de pas gesloten tent weer open. Is wel een erg korte siësta geweest. Bij het foto’s verplaatsen zie ik dat ik nog iets ben vergeten te vermelden. Ook het laatste hotel blijkt over een kapelletje te beschikken. Iets uit de 17^e eeuw met een heleboel bladgoud. Je blijft je hier dus verbazen.

Nu klaar met je verslag? Nee dus. Het echte vertrek duurde knap lang. Was al bang dat we een piloot hadden die de achteruit niet kon vinden. Het duurde zo lang, dat er zelfs werd omgeroepen dat we vertraging hadden. Altijd alert en attent die jongens van Ryanair. Aan de andere kant van het gangpad hoor ik twee heren jaloersmakend goed Spaans praten. Eén daarvan is echter een Nederlander. Er valt een zinnetje met het woord “cuna” erin. Ik kan dit zinnetje toevallig volledig volgen, maar zijn vrouw vraagt: Wat is cuna? Meneer blijft even het antwoord schuldig en ik meld mij als behulpzaam medepassagier met het woord “wieg”. Niet een woord uit mijn dagelijkse vocabulaire, maar wel een correcte bingo. Nu bleek meneer precies te weten waar hij het over had, maar hij kon even niet op het Nederlandse woord komen. Kan gebeuren als je een taal goed spreekt. Hij bleek docent Spaans

Mijn auto werd toch nog redelijk bijtijds teruggevonden en het zal rond 23 uur geweest zijn dat ik aan mijn laatste kilometers begon. Nu kan ik de weg naar huis inmiddels wel zo’n beetje dromen, maar i.v.m. steeds wisselende snelheidslimieten heb ik toch de Tom Tom aan. Dat moet je dus vooral NIET doen als er wegwerkzaamheden zijn met bijbehorende omleidingen, waarvan ik mij (een beetje duf duf) afvroeg of zij nu al geldig waren, of voor morgen overdag bedoeld waren. Ik was dus een beetje dom dom en dat combineert slecht met Tom Tom. Op een bepaald moment had ik geen flauw idee meer of ik nu naar het Noorden, het Westen of welke kant dan ook opreed. Ik had inmiddels gelezen dat de A-12 richting Utrecht afgesloten was en dat ik borden met “U” moest volgen. Daar hadden Tom Tom en ik aanvankelijk echter even geen aandacht aan geschonken. Overdag zie je vrij rap of je ergens al eens eerder langs bent gekomen, maar ’s nachts is dat wat lastiger. Het ene lichtje is nu aan (en daarnet niet) en het andere is nu uit (en daarnet aan). Aan knipperlichten heb je qua herkenning dus helemaal niets. Uiteindelijk pas via A-15 en A-2 weer in de bewoonde wereld terechtgekomen en bij thuiskomst was het ruim na 1.30 uur

Voor mij allerminst een perfecte afsluiting van deze vakantie, maar ik vermoed dat ‘mijn lezertjes’ het wel weer amusant zullen vinden. Vandaar dus deze toegift.