Geen idee of dit te googlen is, maar geloof mij op mijn woord: Dit is een wereldweggetje!!!!

Oregon is toch al een staat waar je van de ene in de andere verbazing valt en waar bovendien de afstand tussen verschillende hotspots van natuurschoon bescheiden is.

Vanmorgen van Klamath Falls noordwaarts om Diamond Lake te bekijken. Viewpoint lag iets verhoogd en ik herkende dat. Verkeerde meer in gedachten. Er hing ook al iets in mijn geheugen te protesteren van het begon toch met een “O”… Viewpoint van Diamond Lake is OK, maar het was niet het viewpoint dat ik in gedachten had. Zo’n 6 mijl verderop was er een verbinding naar een noordelijker afslag van de ‘97’. Werd rap “unpaved” en daar ben ik sinds ons avontuur in Noord Nevada lichtelijk allergisch voor geworden. Rechtsomkeert dus. Slordige 30 mijl voor we weer op de ‘97’ zaten. Volgende afslag was OK. Inclusief asfalt en zo. En laten we daar dus bij Lake Odell belanden en dat was dus het meer waarnaar ik op zoek was. Gekke boom (zal een foto aan de serie toevoegen) was er nog steeds. Ander stekkie om van dit meer te genieten, was er (uiteraard) ook nog steeds. Ook hier minder sneeuw dan 2 jaar terug, maar nog steeds ideaal voor het complete relaxen.

Onder het gebouw van de lokale uitbater woont een ‘wild’ konijn, maar dat beest heeft ontdekt dat ‘tam’ zijn een eenvoudiger manier is om aan de kost te komen. Nu nog enigszins afhankelijk van personeel en incidentele gast, maar als straks de camping (etc.) open is, wordt het smikkelen en smullen geblazen. Zeker als men ontdekt dat dit konijn bijna (of helemaal) uit je hand eet. Van de weeromstuit zelf ook een bestelling geplaatst. Pizza was minimaal 10 inch en hoewel dat in 1972/1973 voor mij een opwarmertje was, want ik at er nog één van dat formaat plus een kleintje om het af te leren, zijn dat duidelijk jeugdherinneringen. En duidelijk verleden tijd. Geldt dubbel en dwars voor zuster Helly. Er was ook een “Pod Pie”, een soort mini quiche (formaat koffie schoteltje) en die hebben wij ons met smaak laten welgevallen. Er viel ook een expresso te bestellen. Het apparaat zag er vrij authentiek uit, maar ik ben bang dat ergens de gebruiksaanwijzing verloren is gegaan. In ieder geval nooit gelezen. Mijn expresso kwam in een beker van pakweg 12 cm hoog en leek wel wat op een gewone koffie. Zus wenst er altijd wel een koe-produkt in, dus ik voor haar iets “latte-achtigs” besteld. Stond zus flink van te kijken. Zulke ‘rare’ koffie had zij nog nooit gedronken.

Vlijtig informeren of een op de kaart vrij iel weggetje tussen de ‘58’ en de ‘126’ van asfalt was voorzien, leverde een bevestigend antwoord en enkele waardevolle tips op om deze weg te vinden. Vivian GPS had vandaag haar Freeway dag en wenste mij voortdurend terug te sturen naar waar wij vandaan kwamen.

En nu even opletten allemaal! Bij Oakridge is een plaatsje Westfir. Daar moet je dus heen. Geen bruggen oversteken! Als alles goed gaat, kom je op de Aufderheide Dr. En daar gaan je camera en je wow-gevoel overuren maken. Mensen wat een fenomenale brokken natuurschoon zijn daar te bewonderen. En we waren tot op dat moment toch al aardig verwend. Alvorens deze ‘Duitse’ weg, waar geen hei in de buurt was te bespeuren, op te rijden, zag ik een overdekte brug, die wij voornamelijk van “New England” aan de Oostkust kennen. Er schijnen er in Oregon echter meer te zijn dan in welke andere staat ook (volgens onze informant). Wij werden namelijk (prettig) ‘overvallen’ door een inboorling, die behulpzaam kwam informeren of wij ‘directions’ nodig hadden. Mijn faam als kaartlezer en GPS-bediener was mij kennelijk nog niet vooruit gesneld. Informant wist ook te vertellen dat het spotten van een poema op de weg beslist tot de mogelijkheden behoorde. Kans op het spotten van een poema schatte hij hoger in dan het zien van een beer. Voorts zouden er lynxen, bobcats en vossen in die streken rond huppelen. Wij moesten ook uitkijken voor het geval er boomstammen door helikopters zouden worden gedropt.

De ‘vette’ mogelijkheid een poema te zien, maakte ons verwachtingspatroon van de buitencategorie. Maar – in negatieve zin – gold hetzelfde voor mijn toch al niet al te grote behoefte aan het maken van kleine wandelingen om bijvoorbeeld vanaf de oever van een snelstromend beekje ook nog een leuk plaatje te maken. Sta je daar scherp te stellen, zit er tien meter verderop zo’n mountain lion een slokkie te lebberen. Eerder genoemde informant had ook nog een ‘inspirerend’ verhaal over een vriend van hem die in Montana door een Grizzly was aangevallen. Heeft die vriend zijn trouwring gekost. Plus de vinger waar die omheen zat.

Maar er zijn op dit traject (met doodsverachting – EN slimmigheid) toch aardig wat foto’s gemaakt!!! Zal een paar hoogtepunten aan de serie toevoegen. Al dat natuurschoon had helaas wel een vertragende werking. Gold ook voor de uitgebreide uiteenzettingen van onze informant. Deze floot ons bovendien direct na vertrek nog even terug om Helly een tulp aan te bieden. Zus had dus sjans

Met het verstrijken van de tijd en daarmee het uitstellen van het happy hour begon bij Helly de belangstelling voor het natuurschoon te tanen. Chardonnay begon na bijna 9 uur ‘en route’ te zijn geweest toch wel prioriteit 1 te krijgen. Er was echter nog een beetje extra vertraging. Op die Aufderheide Drive was een akelig fors stuk boomstam van een meter of 3 à 4 terecht gekomen. Bij goed zicht en weinig verkeer makkelijk te omzeilen. Leek mij echter toch menslievend om e.e.a. bij de bevoegde instanties te melden. Dat valt echter niet mee. The law mag dan wel de law zijn, maar na 5 uur (p.m.) is de law naar huis en mag je 911 bellen. Als je dat uiteindelijk in Bend (waar wij nu ons nachthok hebben) doet, word je doorverbonden met de State Police. En daar had ik een juf, die dit meer een klus voor de plantsoenendienst vond, of weet ik veel. Misschien is de aanwezigheid van forse brokken hout op de weg wel normaal in Oregon…

Na de 345 mijl van heden, hoop ik morgen beneden de 300 mijl-grens te kunnen blijven. Zo niet, dan kan ik Helly bij de wegwerpartikelen een mooi plaatsje geven.