Met volle tank door Sequioa en Kings Canyon was het volop genieten. Als je dan als afsluiter nog een uurtje of 2 – 3 over de ‘99’ naar huis moet tuffen, is dat eigenlijk een afknapper. In de parken was Helly nog zeer te spreken over van alles en nog wat, maar die laatste van de 3.667 mijlen werden duidelijk niet op prijs gesteld. Ondanks druk verkeer mooi op tijd terug in Lodi.

Daar rap begonnen de door Oregon Tourism naar Lodi gestuurde documentatie te bekijken om onze volgende trip te plannen. Zal echter mede afhangen van het recuperatievermogen van mijn dappere zus. Zaterdagavond bij een vriendin van haar geborreld en gedineerd en zondag waren we voor de lunch bij de pasgetrouwde kleindochters in San Francsico. Zowel heen- als terugweg nam zo’n 2 uur in beslag. Heen een omweg over vrij smalle weggetjes i.v.m. een brug, die werd gerepareerd. Besloten op de terugweg (ook) iets om te rijden, maar dan over freeways. Kregen we met een fikse kop-staart-botsing te maken en dus extra vertraging. San Francisco zelf is – zeker voor een zondag – onfatsoenlijk druk met auto’s.

Nog een eind richting Yosemite gereden om weer een beetje te wennen en woensdag ging het richting noorden naar Klamath Falls in Oregon. Niet simpel de I-5 aanhouden, maar voorbij Sacramento naar de Ca. 97 en wat verder (bij Oroville) de ‘70’ volgen. Die ‘70’is een absolute aanrader. In Quincy getankt en vervolgens naar Lassen Volcanic Park. Daar was na 1 mijl de lol er wel af. “Road closed”. Wie braaf bij de ingang de zelfbedieningsinstructie m.b.t. de toegangsprijs heeft gevolgd, zal zich knap bekocht hebben gevoeld. Wij hadden een jaarpas, dus weinig reden tot opwinding. In Red Bluff even een hartversterkertje en daarna aan het laatste deel van deze etappe begonnen. Ik had via de GPS al geconstateerd dat al dat fraais bekijken toch wel de nodige vertraging qua aankomsttijd had veroorzaakt. Tussen vertrek die ochtend en aankomst in eerder bezocht motel lag bijna 10 uur. Bij receptie stoffer en blik gevraagd en zus opgeveegd. De chardonnay werd nog wel met enthousiasme begroet, maar mij vergezellen voor het innemen van een vastere substantie zat er niet meer in.

Donderdag (16/4) een bescheiden afstand. Nog geen 200 mijl en reeds 14.30 uur terug bij motel. Crater Lake lag er weer adembenemend bij. Aanzienlijk minder sneeuw dan in voorjaar 2013, maar toch nog ruim voldoende om aan de verleiding tot het maken van lange wandelingen weerstand te kunnen bieden. Even naar de rand glibberen, wat foto’s maken en rap de warmte van de auto weer opzoeken. Via een binnenweggetje toch weer op een bekende weg beland en het eenvoudige werk daarna aan de GPS overgelaten. Deze wilde mij eerst dezelfde weg terug laten rijden. Dom apparaat!

Redelijke Thai op (echt waar) loopafstand van motel gevonden. Motel heeft dit keer trouwens een minpunt gescoord. IJsmachine deed het vanmiddag/vanavond niet. Vooruitziende blik geweest ook bier in voorraad te hebbenJ.

Morgen via diverse meertjes (in de praktijk meestal forse jongens) en een scenic byway naar Bend in centraal Oregon. Het weer is heerlijk zonnig en de lucht lijkt hier wat helderder dan in Californië. Het regent hier vaker en dat haalt de stof uit de lucht.

Gisteren weer een pronghorn gespot en vandaag een tweetal kraanvogels.