Inderdaad aangenaam en vooral droog weer vandaag. Portugees ontbijt leek wel wat op dat in Fisterra. Iets minder uitbundig van gesnoept, want ik kreeg weer een ‘opvlieger’. Overheerlijk belegd broodje in servetje gedraaid en meegenomen voor onderweg. Snel bij de receptie afgerekend en de koelte in. Het Portugese landschap en het Spaanse vloeien naadloos in elkaar over. Trekken zich van de grens niets aan. Ik was al een flink stuk in Spanje toen ik merkte dat ik mijn petje niet onder handbereik had. Sterker nog, het is in Portugal achtergebleven. Al aardig wat gereisd, maar zover ik mij kan heugen is dit de eerste keer dat ik iets kwijt ben geraakt. Het zou ook nog ‘geval 2’ kunnen worden, want mijn kleine camera, die ik in 2012 hier in de buurt heb aangeschaft, bleek bij aankomst in mijn 1^e hotel niet in mijn fototasje te zitten. Kan er in het vliegtuig zijn uitgerold, maar dat zou ook nog in mijn auto op de parkeerplaats in Weeze gebeurd kunnen zijn.

Trip van heden was zeker niet onaardig. Bevolkingsdichtheid ook in deze streek laag tot zeer laag. Het is nog niet zo extreem als in Montana, maar knus is anders. Mijn bestemming van heden heeft de welluidende naam Cubillas de Arbas. Moet je toch een respectabele versie van een Bosatlas hebben, wil je dit gat kunnen vinden. Met Google Maps gaat het wel lukken en daar wordt zelfs mijn slaapstee vermeld. Arantxa kende het gelukkig ook al had ik een moment van twijfel. De wegen werden alsmaar smaller en de eerstvolgende instructie “Sla na 500 meter linksaf” beschouwde ik als een slinkse poging mijn vakantie alsnog te verzieken door mij een berghelling af te sturen, of tegen een rotswand te laten knallen. Het bleek echter doenbaar en toen werd het mij toch een portie fraai. Klein tunneltje door en nog fraaier. En opeens was ik er. In/bij het plaatsje dan, maar nog nergens een uithangbord met Rio Viejo. Wel veel stallen en nogal wat panden met achterstallig onderhoud. Een beetje uitbater zou toch ergens aan de kant van de hoofdweg (meter of 3 breed) een verwijzing naar zijn handel plaatsen. Inboorling aangeschoten en die verwees mij blij ‘naar boven’. Vond ik vreemd, want Rio Viejo betekent oude rivier en rivieren horen beneden en niet boven te liggen. Zelfs toen ik het pand eenmaal gevonden had, was niet direct duidelijk dat je hier kunt knorren en knabbelen. Binnen bleek de eetzaal redelijk gevuld. Ik vraag mij vaak af waar al die mensen vandaan komen. OK 4 lieden waren per quad. Daarvoor leent deze buurt zich wel. Mij leek een biertje en wat prikwerk voldoende. Ja, er was, ham, chorizo, kaas en nog wat soorten (bleek later). Kan daar een gemengd schoteltje van komen. “Claro” krijg je dan als antwoord, maar dan komt er dus een schotel. Zonder TJE erachter. Heb nu spierpijn in mijn kaken.

Op de kamer even wat lap-top-zaken geregeld. Laatste etappe naar de luchthaven van Santander is dus dichter bij de 3 dan bij de 2 uur rijden en dat betekent een vroegertje qua vertrek. Geïnformeerd of de voordeur rond mijn vertrektijd niet nog op het nachtslot zit. Nee, en voor ontbijt wordt ook nog gezorgd. Blij in de nabije omgeving nog wat kieken gemaakt. 1 Whisky gedronken om de goede afloop te vieren en naar de kamer voor dit verslag. Dineren kon ook vroeger als ik dat wenste. Gaat na die vleeswaren-marathon geen bacchanaal worden.

Toch nog flink mijn best gedaan. Ga nu horizontaal uitbuiken. Dit (familie-) hotel komt zeker nog aan de orde bij de nabeschouwing. Nu mandje in.