Na het opstaan en douchen bleek ik in het hotel te zijn opgesloten. Verbindingsdeur richting bar zat op slot en de buitendeur idem. Sta je daar met je spulletjes in een klein halletje. Bedacht mij opeens dat ik een sleutel van de buitendeur had. Had de deur net open, of daar kwam de baas aanrijden. Ontbijt beperkt tot carajillo en de tostada’s (geroosterd stukje stokbrood waarop je wat jam kun smeren) maar afbesteld. Betalen met creditkaart zou geen probleem zijn, maar na pakweg 10 minuten was het apparaatje nog steeds Llamando (bellend). Andere kant van de lijn zeker siësta. Om niet pas ’s middags te kunnen vertrekken de schade maar met Euro-papiertjes voldaan. De nota was wel grappig. Alles heette “varios”. Ik dacht nog dat er vergeten was mijn 2e whisky te noteren, maar mens schenkt dit drankje voor de prettige prijs van €.2,50/glas. Eenvoudig, maar vriendelijk hotel en buitengewoon goedkoop. Ook de locatie is voortreffelijk, maar een herhalingsbezoek acht ik niettemin onwaarschijnlijk (i.v.m. ontbreken warme brandstof).

Van het hotel was er een weg schuin naar het noorden. Is er waarschijnlijk nog steeds. De A 339. Daar hadden heel erg veel koeien gelopen en de onderzijde van de Polo(*) is geheel opnieuw getectyleerd. Ook een vos kruiste mijn pad. Iets anders qua kleur dan wij in Nederland gewend zijn, maar absoluut een vos. Toen de A 339 op was ben ik westwaarts getogen en bij Nava zuidwaarts. Niet veel later miste ik een afslag en toen ik wilde draaien, sloeg de motor af. Voorts bleek de versnellingspook niet meer in beweging te krijgen. Contador was na het winnen van de Vuelta naar huis en mijn VW kon nu ook niet meer op zijn medewerking rekenen. Vandaar dus weer Polo. Van Polo naar Loop is trouwens maar een kleine stap. Met mijn prepaid toestelletje “road assistance”gebeld. Krijg ik een keurige Nederlandse stem dat alle reserveringsmedewerkers in gesprek waren. Pech onderweg? Gingen zij niet over. Nu was IK weliswaar in Spanje, maar mijn mobieltje staat (voor wat betreft Spanje) in het buitenland geregistreerd. Andere Roadside assistance nummer. Of ik een Engelstalige aan de lijn kon krijgen. “Momentito” en vervolgens muziek… De Engels sprekende juf vraagt vervolgens ook nog eens het hemd van je lijf en of ik voor een tweede keer panne nog voldoende beltegoed heb is maar zeer de vraag. Even rust had de Polo goed gedaan, want ik kon schakelen en de auto even een netter plaatsje geven. Maar het ging allemaal niet van harte. Uiteindelijk komt er zo’n autoambulance. Chauffeur lukte een klein rondje, maar vertrouwde e.e.a. ook niet. Auto opgeladen en richting Oviedo. Verkeerde kant op dus. Laatste deel werd per taxi afgelegd en i.p.v. een rode heb ik nu een witte Polo. Als je ergens vanuit het centrum van Oviedo weer op de geplande route wenst te komen, is een GPS wel erg fijn. Bijna mijn volledige, vooraf geplande, toeristische route afgelegd. Bij het laatste stuk ging het toch nog bijna mis. Weg afgesloten i.v.m. werkzaamheden. Omleiding met bijbehorende borden hebben ze hier geen kaas van gegeten. Je zoekt het maar uit. Arantxa wist wel een alternatief, maar dat was iets van 2 uur extra tuffen. Ben er - bij gebrek aan beter – wel aan begonnen, maar toch snel terug en aan een paar nette inboorlingen gevraagd of zij een suggestie hadden. Hadden zij. Grootste gedeelte onthouden en uitgevoerd en op een gegeven moment begon Arantxa zich er weer mee te bemoeien. Ik was even vergeten dat ik toegestemd had in een alternatieve route. Na dat hersteld te hebben, kon ik 7 km terugrijden… Eenmaal bij het hotel aangekomen werd mij gevraagd hoe ik daar zo verzeild was geraakt. Men had mij in juni 2012 een kleine rondleiding gegeven toen ik er voor een kop koffie was gestopt. Dat ik nu terug was vond, men redelijk bijzonder. Ik niet zo. Ik ben op een wellicht wat vreemde manier gevoelig voor sfeer. Men straalt hier (zonder veel woorden) een bijzondere affiniteit met de omgeving uit en mijn antenne pikt dat soort signalen op. Kan het niet helpen. Dochter des huizes was er juni 2012 niet. Was naar Noorwegen (3 jaar) om Engels op te poetsen. Keus voor Noorwegen begrijp ik weliswaar niet helemaal, maar het resultaat is tevredenstellend. Zij blij weer eens te kunnen oefenen. Er is hier een kok, dus er kon een warme hap worden genuttigd. Wel rond Spaanse tijd. Mijzelf dus weer even verwend met portie ham. Intussen ook in gesprek geraakt met ene Paco en daar samen mee gedineerd (hoewel dineren een beetje een overstatement is). Hij vertrekt vandaag retour Barcelona en blijkt dat per bus te doen. Is ie iets van 13 uur zoet mee. In een dergelijk tijdsbestek ben ik in San Francisco. Mogelijk betreft het hier busdiensten zoals indertijd op Gran Canaria. Er wordt gestopt als de chauffeur trek heeft (of slaap) en de reis wordt pas voortgezet als de chauffeur vindt dat zulks een goed plan is. Als passagier kon/kan je hoog of laag springen, maar het helpt weinig. Voor “hoog springen” werd men naar een plaats buiten de bus verwezen, omdat anders de verlichting in de bus wel eens kon sneuvelen. Er gaat nu ontbijt komen en daarna moet ik het lokale rondje nog even ‘fine tunen’. In ieder geval niet weer langs dat plaatsje met die wegopbreking.