Skype helaas mislukt. Foto gezamenlijke kleinkinderen later als troost ontvangen. Tuffen op ons gemak grotendeels dezelfde weg van gisteren terug. Gisteren nog een klein stukje beer gezien. Verdween (te) rap in het struikgewas. Mentale klacht bij parkinstantie (Mr. Spock zou trots op mij zijn geweest) heeft geholpen. Eerst een forse familie berggeiten op de snelweg. Niet veel later een roedel Elks en op besluipafstand (bronsttijd nadert) een Elk-bok. (Elk lijkt op ons edelhert.) Er is minder bewolking dan gisteren en wij blijven ons verbazen over de megabrokken natuurschoon, die wij opnieuw, maar nu ‘van de andere kant’, voorgeschoteld krijgen. Watervallen laten wij voor wat zij zijn en ik vraag mij voorts af wat mensen bezielt een forse wandeling naar het begin (eind) van een gletsjer te maken. Daar kun je het ijs aanraken zou Ineke gezegd hebben. Had zij ook met eeuwige sneeuw. Het pad naar de voordeur vrijmaken is een klus(je) wat mij echter zelden of nooit door haar uit handen is genomen. Is ook geen eeuwige sneeuw. Nee, zeker niet als je met een sneeuwschuiver en strooizout tekeer gaat. Maar ijs of sneeuw van zo’n gletsjer brengt sommige mensen dus in vervoering. Sommigen van hen gaan zelfs met een of ander voertuig nog verder omhoog om daar kou te lijden. Het enige ijs waar ik best een omweg voor wil maken moet door een vakbekwame Italiaan zijn vervaardigd.

Om de vogels in verwarring te brengen (?) werd het naarmate wij naar het zuiden afdaalden bewolkter en soms zelfs regenachtig. Wij hadden Lake Louise en Lake Moraine nog op ons lijstje staan. Lake Louise is een soort Volendam. Toeristen zat. Forse parkeerplaats, maar weinig plaats om te parkeren. Alles vol. Nog even gedacht om bij Chateau Louise een kopje koffie te drinken en de huurkoets door de plaatselijke stalknecht (“valet” noemen ze dat bij een chateau) te laten parkeren (stallen). Aan de verleiding weerstand kunnen bieden en waarschijnlijk iets van 30 Canadese dollars uitgespaard.

Lake Moraine was iets minder druk en ik vond zowaar een parkeerplaats. Geen onaardig meer, maar op het gebied van meren zijn er nog wel wat alternatieven. Toen meren werden uitgedeeld, heeft Canada volgens mij helemaal vooraan gestaan. Vervolgens richting Park Inn in Radium Hot Springs. Een wat gedateerd gebouw, maar met comfort is weinig mis en met de service al helemaal niet. Ook de Wifi is hier een genot vergeleken met het stroperig gedoe in Hinton. Ons was geadviseerd de vroege vogel hap in een restaurant in Invermere te bestellen. Drie gangen menu voor CAD 18,-, Da’s een Euro of 11. Met een wijntje, een biertje en nog wat onduidelijks kom je over de CAD 50,- en met fooi werd het 60, maar dan nog… Of wij gereserveerd hadden, werd bij binnenkomst gevraagd. Er was een congres voor tafeltjes en stoeltjes, maar wij zagen er niemand gebruik van maken. Man verdwijnt om te bezien hoe dit probleem opgelost kan worden. Helly heeft de neiging ook te verdwijnen, want die wenst alles vliegensvlug af te werken. Man komt terug en brengt ons naar een keurig tafeltje. Of wij alvast iets wensen te drinken. Dat wensen wij. Bier en wijn. Als de verfrissingen komen, vraag ik naar de herkomst van het door mij bespeurde accent. Joegoslavië. Ik roep spontaan cevap cici en pivo en het ijs was helemaal gebroken. Extra kussentje in de rug voor Helly. Sure! Gasten en gastheer (ober) genieten. Het ijs van het toetje (ik krijg dubbel, want Helly bedankt) is het enige mindere element. Komt misschien zo van een gletsjer. Wat aardbeien erdoor roeren, klaar. Waterijs dus. Op de terugweg zien wij een soort ree met een jonkie. Knipperlicht aan en fotograferen maar. Brengt het nodige getoeter van andere weggebruikers teweeg. Kan ook begroeting van de plaatselijke ‘huisree’ zijn geweest.