5 en 6 sept.

Geen topdagen. De staat Washington biedt royaal uitzicht op maïsvelden en andere agrarische lekkernijen, maar niet mijn favoriete uitzicht. Het weer was droog, maar verder niet om over naar huis te schrijven (wat ik bij deze dus toch doe). Kortom, geen topdag qua kijkplezier. Dit wordt door Helly volmondig en soms (te) vaak eveneens duidelijk gemaakt. ”We hadden ook in Seattle onze trip kunnen starten, maar jij wenste van huis opgehaald te worden. Dus niet zeuren!” is mijn reactie en dan wordt door ons beiden gelachen. Dingen nemen zoals ze komen! Best nog wel boeiend was iets met de naam Dry Falls. Ik heb het altijd intrigerend gevonden hoe jaar in jaar uit water naar beneden kan vallen. Moet toch een keer op zijn… Bij rivieren die richting oceaan of ander watertje stromen snap ik het allemaal nog wel, maar die watervallen die ergens halverwege God naar beneden storten (Angel Falls in Yosemite bijvoorbeeld) snap ik niet. Vandaar dat ik blij was met Dry Falls. Geen druppel water te bekennen, maar er is nog wel zeer duidelijk te zien dat in vroeger eeuwen/millenia water naar beneden is gevallen. Slijtagesporen zat. Een tweede reden dit plekje te waarderen was een aardige Amerikaan die aanbood “you love birds” te fotograferen. Helly protesteerde nog dat het hier een broer-zus situatie betrof, maar de foto werd er niet minder geslaagd door.

Siesta Suites werd probleemloos gevonden en lag geluidstechnisch (zeer belangrijk voor zus) op een prima plaats. Ik had via de site van Tripadvisor sympathie gekregen voor een Italiaans restaurant Casa Sasso (o.i.d.) en ‘Vivian’ wist ons daar probleemloos heen te voeren. Staat er een parkeermeter voor de deur van het restaurant en we hadden nog geen enkel Canadees muntje. Parkeertijd was echter al voorbij en bij een restaurant is een creditkaart voldoende. Wij werden luid (letterlijk) welkom geheten en (ten onrechte) in eerste instantie voor Yanks versleten. Bij het horen van mijn kreet : “sono holandesi” werd het enthousiasme van de in Rome geboren co-eigenaar nog groter. Wij hebben daar prettig de inwendige mens versterkt en met de smaak van het geserveerde was zeer weinig mis. Maar 7 Canadese Dollars voor een simpel glaasje Limoncello heeft negatieve invloed op zowel mijn dorst als mijn verlangen deze tent op korte en/of middellange termijn nogmaals te bezoeken.

Goed geslapen en rond 9 uur waren we op weg naar Golden nabij de te bezoeken parken Banff en Jasper. Wij waren Kelowna nog niet uit of Helly realiseert zich dat we de ijskast niet geleegd hebben en daarin bevindt/bevond(?) zich haar buitenmodel formaat fles witte wijn. Hoewel wij bij het verlaten van ons motel de instructies van Vivian genegeerd hadden, deden we dat om naar het motel terug te keren niet. Het negeren bleek dus volkomen terecht, want bij deze misschien wel 100 feet kortere route blijken er dan wegwerkzaamheden plaats te vinden en is het “recalculating”niet van de lucht. I.p.v. 100 feet korter rijd je dus mijlen om. Housekeeping bleek zich nog niet over de inhoud van de ijskast te hebben ontfermd en dat maakte al het omrijden weer acceptabel. Niet in de laatste plaats omdat in de ijskast ook nog een Budweiser (grote dorst) bleek te liggen.

Het is qua afstand een korte dag. Wij rijden door overweldigende natuur, maar balen wel omdat het stevig bewolkt is. Ik stop nog bij een visitor centre en koop een kaart van British Columbia. Vraag dienstdoend snoepje van de week naar een bepaalde waterval. Kende zij niet. Wel een andere bij een hangbrug. Nabij waar de eerste waterval zich zou kunnen bevinden, drinken wij een koffie en ontbijten/lunchen wij. Niemand heeft daar van een waterval gehoord. Ik had van ‘snoepie’ wel een kaartje gekregen om het tegendeel te bewijzen, maar als de plaatselijke bevolking ’t niet kent, zakt mijn animo tot spoorzoeken stevig. De waterval bij de hangbrug (kort voor Revelstoke en bij iedereen bekend) hebben wij evenmin gezien. Wel op de juiste plaats geparkeerd en naar de afslag hangbrug/waterval gekuierd. We hadden eerder al een flinke bak water (meerdere eigenlijk) over onze auto heen gestort gekregen, maar nu was het toevallig net even droog. Naar de waterval was het 7 minuten lopen (en uiteraard 7 terug) en we moesten ergens nog entree betalen. Wij besloten lui te zijn en vooral niet het risico te lopen onderweg in verzopen katjes te veranderen. We waren amper terug bij de auto of ons medelijden met de mensen die dapper naar de hangbrug waren gewandeld, nam met sprongen toe. Hoosbui nummer 21 maakte haar opwachting. En er was extra medelijden met de Toyota-bestuurder die zijn lichten had laten branden…

Zelfs met slecht weer is Br. Columbia echter zeer de moeite waard. Zullen wandelaars naar hangbrug wel niet met mij eens zijn.

Morgen drinken we koffie met vrienden uit Holland. Zij zijn een week voor mij in Las Vegas geland en hebben in iets gezapiger maar gedegen tempo de weg naar het noorden gevolgd. Kunnen we morgen ervaringen uitwisselen. Helaas zijn de weersverwachtingen voor morgen niet daverend. Na de koffie dient echter toch de Icefield Parkway te worden ‘genomen’. Daar gaan we na verloop van tijd vanaf om in Hinton te overnachten en zondag gaan we over diezelfde Icefield Parkway weer zuidwaarts. En twee keer slecht weer… Geval van “shit”, want dan zou ik eigenlijk nog een keer deze kant op moeten. Zielig hè?