In tegenstelling tot vrijdag is het zaterdag schitterend weer. Op weg naar de wilde paarden valt op hoe frisgroen Sardinië al is. Ook staan er wouden van gele bloemetjes langs de kant van de weg in bloei. En de amandelbomen bloesemen volop. De route komt mij redelijk bekend voor. Toch is het al weer een tijd terug dat ik die kant ben op geweest. Als wij bij het laatste plaatsje het weggetje omhoog nemen en de constructie van dat weggetje steeds meer de oerstaat begint na te bootsen, botst dat met hetgeen ik in mijn herinnering heb. Volgens mij moesten we uitkomen bij een primitief parkeerterrein en was er een soort gebouwtje waar boswachters het voor het zeggen hadden. Wij kwamen nu uit bij een hek. Draaien dus. Het toeval wilde dat nog voor het draaien een andere auto kwam aanrijden. Luca sprak deze mensen aan en het bleek dat we ook hier vandaan aan de wandel konden en paarden bekijken. Kaplaarzen zouden van pas kunnen komen. Dat gegeven (en het feit dat we die niet bij ons hadden) gaf een knauw aan mijn toch al niet overdreven groot animo tot wandelen. Moet er bij voorkeur toch iets exotischer te zien zijn i.p.v. paarden. Toch even een stukje gewandeld zonder natte voeten te krijgen. Paarden waren zo vriendelijk zich al rap te laten zien. Het vervolg van de weg zag er zeer nat uit en of die andere wilde paarden nu zo ontzettend van de inmiddels bekeken exemplaren zouden verschillen... Ben onvoldoende kenner. Overigens hadden we voorafgaand aan de paarden al ander wild gespot. Een gifgroen kikkertje. Luca heeft ‘m op zijn vinger gezet en Linda heeft daarvan een foto gemaakt. Van die vinger, want het kikkertje was er al vanaf gesprongen... Zelf ben ik mij te buiten gegaan aan het fotograferen van een madeliefje. Zie mij dat in Nederland niet zo snel doen op 16 februari. (Op andere data trouwens ook niet, maar dat terzijde.) Na nog even van het toch wel fenomenale uitzicht te hebben genoten de berg weer afgezakt en de route van Truus GPS naar huis genomen. Mogelijk sneller, maar minder fraai. Deels al omgetoverd tot snelweg en Truus werd helemaal schor van het herberekenen.

Uit eten gaan of bij Angela thuis was in het voordeel van ‘bij Angela thuis\' beslecht. Eerst ‘thuis\' nog een biertje gedronken en met Luca\'s auto naar Angela. Restje Glen Grant mee die kant opgenomen, want volgens welingelichte bronnen was de plaatselijke voorraad nihil. Het weerzien met Angela - voor het eerst zonder Mario - was vreemd. Hond Pipo was nog steeds geen model viervoeter en het eten was - zoals gebruikelijk - weer prima. Door het ontbreken van Mario was de sfeer uiteraard anders dan voorheen, maar bepaald niet slecht of overdreven triest.

Zondag op het dakterras bij Linda nog even in het zonnetje gezeten. Voelde zeer aangenaam aan. Nieuwsgierig een thermometer erbij gehaald en die bleef stijgen tot een flink eind in de 30. In de auto richting de luchthaven werd een temperatuur van 15 graden aangegeven. Dat was in Weeze dus wel even anders, maar gelukkig was het droog.

Op de goede afloop thuis in Almere bij Studio Sport een flesje Glen Grant geopend. Getoost op mijn kleindochter die bij mijn vertrek haar armpjes om mijn nek deed en mij kuste. Kat(ten) uit de boom gekeken. Yes!