De Russen bleken gisteravond voornamelijk Russinnen. Het valt mij altijd op hoe bleek die mensen zijn. Mogen van Poetin en zijn voorgangers waarschijnlijk niet buiten spelen. 'Ze' doen ‘klassiek Italië\' en daarbij horen - in 6 dagen - o.a. Florence, Rome en Venetië. Stevig doorstappen dus. Er is een hier ter plaatse wonend en perfect Italiaans sprekend Russinnetje aan toegevoegd. Ik gebruik hier het verkleinwoord want het vrouwtje is slechts enkele turven hoog. Kraag van jas en laarsjes zijn voorzien van dode hond of een andere bontsoort. Geen der aanwezigen was van uitzonderlijke schoonheid. Verder valt er niet zoveel over te vertellen. De groep was niet luidruchtig en niet horkerig en de meesten gingen vroeg naar bed. Dat viel dus mee. Op gitaar begeleid door een Italiaanse gast werden zelfs Beatle-liedjes gekweeld. Liedjes zijn tweemaal zo oud als zangeressen.

Nachtportier had woord gehouden en voor een volle fles gezorgd. Vecchia Romagna. Goed onthouden allemaal! Er was opnieuw een wedstrijd in de Champions League en na afloop ben ik ook maar naar mijn mandje gegaan.

Vandaag dus een noordelijke route gekozen. Ging stevig omhoog en ik begon aardig in mijn sas te geraken. Een soort wintersport. Tussen sneeuwwallen doorrijden. Dit was geen ‘gevalletje poedersuiker\'. Hier was serieus sneeuw gevallen.

IJverige ploegen met sneeuwploegen hadden de doorgaande wegen sneeuwvrij gemaakt. Mensen in zijstraten hadden ‘dikke pech\'. Die logeren waarschijnlijk bij hun buren in de hoofdstraat. Er waren kruispunten, die deze benaming niet echt meer verdienden. Hoog in de bergen waren er diverse plaatsen met stevige parkeerproblemen. Zullen wel veroorzaakt zijn door ‘echte\' wintersporters. Ik zag tenminste mensen met snowboards. Ook een skilift waargenomen. Maar echt naar beneden suizen heb ik niemand zien doen. Misschien betreft het lieden die gewoon stoer doen en alleen maar lunchen daar.

De sneeuwwallen maakten verantwoord stoppen en even een foto maken vaak onverantwoord. Met kleine toestel (rijdend) wat in het wilde weg zitten knippen.

Vooraf een aantal te bezoeken plaatsen aan Truus GPS doorgegeven. Nieuwsgierig aagje wil er ook altijd een straatnaam en nummer bij. Kwestie van een V intikken (elke plaats heeft wel een 'Via'; in Spanje gebruik ik de C van Calle) en bij de daaropvolgende suggesties een leuke naam uitkiezen. Voor een van de plaatsen had Truus een slimme route bedacht. Tot ik bij een sneeuwwal overdwars kwam en de weg dus ophield. Een soort boswachter wist mij duidelijk te maken dat ik een eind terug moest en dan ergens linksaf.

Helemaal in het begin - ik was amper een kwartier onderweg - had ik nabij Pistoia een bordje 'Zoo' gezien. Met de nodige wilskracht niet de bijbehorende afslag genomen. Het bleef echter toch aan mij knagen. En na tal van uren tussen de sneeuwwallen en heel wat bochtenwerk (normaal toch in de bergen) begon 'Zoo' toch weer wat aan mij te knagen. Ik besloot niet richting Lucca te rijden , maar via een andere weg terug naar Pistoia. Ook van de andere kant komend was er een verwijzing naar de Zoo. Het zijn waarschijnlijk erg dure borden, want na afgeslagen te zijn, zie je er geen één meer.

Een koffie- en plaspauze ingelast en van de gelegenheid gebruik gemaakt nadere info te verkrijgen over deze Zoo. Op mijn vraag of hij geopend was, werd bevestigend geantwoord. Pas daarna is het interessant te informeren hoe je er komt. Sommigen doen het omgekeerde en komen er dan ter plaatse achter dat de tuin \'s winters is gesloten...

Prima uitlegvogel getroffen. Ik reed er zonder mankeren naartoe. Geen tuin om uitgebreid lunchpakketten voor mee te nemen, maar m.i. toch een dikke 7 waard. Ruim opgezet. Zo ruim dat ik de bruine beer niet heb gevonden. En een tijger met een slecht humeur. Liet zien dat hij zijn tanden niet had gepoetst. Gromde en sloeg tegen het glas met zijn klauwen. En dan vals naar boven kijken of een sprong over de omheining kans van slagen zou hebben. Verder is er nogal wat beestenspul op de groei binnengehaald. Reuzenkangaroes van het formaat Wallaby. Een koningspython die door een tuinslang heen zou kunnen en andere mini-reptielen. Er was voorts een erg lief ogende giraffe. Volgens mij had ik sjans (zie foto), maar misschien kijken ze altijd zo naar een fotograaf. Bij de uitgang dacht ik nog even commentaar te kunnen geven aan het personeel van de toegang. Extra borden bestellen en een foldertje in een andere taal dan Italiaans leken mij punten van aandacht. Ook meertalige info bij de verblijfplaatsen van de dieren zou ik niet misplaatst vinden. Allemaal zinloze observaties, want het personeel van de toegang was inmiddels naar huis. Mijzelf nog even zitten kietelen en mij afgevraagd of men mij wel korting (één hele Euro) had gegeven voor het feit dat ik boven de 65 ben. Misschien had men mij wel jonger ingeschat. Niet dus. Met het waarnemingsvermogen van het dienstdoend baliepersoneel bleek niets mis te zijn.

Terwijl ik dit zit te tikken, laat ik mijzelf verwennen met een whisky. Bij de tweede bedacht ik mij dat ze in Italië ook kaas hebben. Portie kaas besteld. Nee, ik hoef er geen brood bij.. Komt er dus kaas met brood. Geen punt. Daar kan ik wel selectief in zijn. Drie tellen later verschijnt het dinerzaal-genie (niet dus) met nog een bord lekkers. Zou besteld zijn... Nu ben ik de enige aanwezige op dit moment, dus ik aanvaard het gebodene maar. Eetzaal-genie is namelijk best een vriendelijk baasje. Doet erg zijn best. Bordje twee is veelzijdiger. Getoaste broodjes met tomaat en weet-ik-veel, een slap broodje/sandwich met een soort smeerkaas en kleine olijven (erg lekker) en een driedubbeldekker met gekookt ei en kaas. Als ik deze borrelhapjes naar binnen heb gewerkt, zal mijn ambitie om het diner ook nog eer aan te doen wel tot nul zijn gereduceerd.

Doet mij aan gisteravond denken. Ober (= eetzaalgenie) vraagt een dag van tevoren wat je wenst te eten. Alle 3 de gangen worden genoteerd. Laat ik de Russinnen maar de schuld geven, want op de een of andere manier blijkt de door mij gekozen risotto ‘finished\' te zijn. Dat kan natuurlijk niet als je zoiets 24 uur van tevoren vastlegt, maar gezien het feit dat obertje dit woord in feilloos Engels weet te produceren, doet vermoeden dat zulks vaker aan de orde is.

Enige tijd onderbroken bij het maken van dit verslag door een babbel met Maurizio, de acceptabel Engels sprekende receptionist. Nog verwarrender: de ober komt vragen of ik aan tafel kom. Volgens mij ging dat stuk service pas om 20.30 uur los, dus hij is iets van 10 minuten te vroeg. Zit nog vol van de borrelhapjes. Misschien hoopte hij daar ook op, zodat hij vroeg naar huis kan.