Vandaag eens even op de teller gekeken en ik blijk de niet vooruit te branden Corsa toch al ruim 1800 km te hebben verplaatst. Met een dergelijke afstand zijn die pelgrims wel even bezig. Dit volkje houdt mij op een of andere manier bezig. Voor de route van heden wat foto's aangeklikt en hier in deze buurt maak je dan een beste kans op kieken, die door een pelgrim zijn gemaakt. Zij zijn direct herkenbaar aan de vrij ernstige vorm van hersenverweking waaraan de fotograaf of fotografe lijdt. Volmaakt oninteressante opnamen. Eentonige landweggetjes met hooguit een paar bomen aan een kant. Misschien zijn ze voor mede-pelgrims echter juweeltjes, omdat ze de eindeloosheid en de onbereikbare horizon zo treffend in beeld brengen. Bij een beetje pelgrim springen bij het bekijken van dit soort foto's de blaren weer spontaan open.

Nogmaals, ik durf er geen oordeel over te vellen, maar een fabrikant van wandelschoenen als sponsor zou mij niet verbazen.

Een bescheiden route uitgestippeld. Uitstippelen is zelfs wat veel gezegd. Op naar de plaats waar zich de grootste horreo van Gallicië bevindt en dan ergens een weggetje richting ‘bergen' van het binnenland. Grootste horreo gevonden (en gefotografeerd). Met 35 meter lengte niet meer in de categorie hondenhok. Tenzij je een erg grote en zware slede hebt en het bijbehorend aantal husky's.

In betreffend plaatsje (Carnota) ook nog een wandeling gemaakt naar het strand. Was bij mijn huidige conditie een flink stuk stappen. Voelde mij er een beetje thuis want er waren zelfs duinen. Maximaal een metertje of 10 hoog, maar toch. En het strand was van een stevig formaat en een van de weinige stranden waarop zich meer dan 3 mensen bevonden. Gezien het aantal auto's op de intens vervuilde parkeerplaats schat ik toch rap 70 personen.

Ergens een afslag richting binnenland genomen en weggetjes bereden, die niet eens op de kaart stonden. En - heel avontuurlijk - Truus GPS stond ook uit. Miradors (uitkijkpunten) aangedaan, waarvan de bordjes stevig door de tand des tijds waren aangevreten. De uitzichten waren er niet minder op geworden.

Menigeen weet dat Spanjaarden rond 13.00 uur de beschutting van een café, bar, of restaurant zoeken. Uit ervaring weet ik dat er dan veel en luidruchtig wordt gebabbeld. Temeer, omdat ik ook vanmorgen al weer eens had ontbeten (typische vakantiekwaal) begon zich aanzienlijk later pas enige trek (en vooral dorst) te manifesteren. Veelal plaats ik als bestelling een ‘bitter' (o.a. van het merk Kas, maar Schweppes heeft ook zoiets). Lijkt een beetje op Campari, maar er zit geen alcohol in.

In aangeboorde pleisterplaats was de bitter uitverkocht. Behelpen met een biertje. Op een kaartje op de bar zag ik diverse broodjes in de aanbieding. Terwijl ik aan het overwegen was om uiterst decadent zo'n ding te bestellen en daarbij te verzoeken het broodje weg te laten, werd er al een schoteltje met warme worst en stukjes vlees voor mij neergezet. Iemand met gaven op het gebied van gedachten lezen...

Even later zie ik buiten op straat zo'n voortstapper met rugzak en stok. Is het hier ook al pelgrimsroute? Ja dus. Weer iets later komt zo'n enthousiasteling zelfs binnen. In Carnota heb ik mij nog kunnen bedwingen de plaatselijke pastoor aan te spreken en informatie te vragen over hetgeen deze mensen bezielt. Met zo'n pastoor loop je nog het risico dat hij je probeert te bekeren (0% kans), maar zo'n zielpoot met wandelstok... Bleek geen talenwonder. Milanees met enige kennis van Engels en Spaans, maar als ideale gesprekspartner een vette onvoldoende scorend. Na te hebben afgerekend zag ik buiten nog een aanspreekkandidaat. Kandidate! Een meisje wat prima dienst zou kunnen doen als steun voor mijn stokroos. Van dat gewandel blijf je wel slank. Zij bleek Duitse. Zij biechtte op zich onderweg regelmatig te hebben afgevraagd waar zij mee bezig was. En hoe moeilijk het soms was om weerstand te bieden aan taxi-standplaatsen. Maar 's avonds was het zo leuk om met andere pelgrims ervaringen uit te wisselen. Deed mij denken aan stokoud grapje over een gek, die met een hamer op zijn hoofd slaat. Op de vraag waarom hij dat doet, antwoordt hij dat het zo'n lekker gevoel is als hij ermee ophoudt.

Bij aankomst in het hotel constateer ik een flink aantal reacties. Soms binnen de reislog, soms via e-mail. Laat ik er een paar integraal behandelen. Extra matras vragen i.v.m. nachtelijk doelmanswerk... Hoezo extra matras. Leg gewoon je eigen matras meteen parterre. La Toja (of La Toxa) vogeleiland maken... Ja ze blijven bezig. Eilandjes Cies (wat zuidelijker) zijn ook al vogelreservaat. Foto van vogeltje maken met schuilhut etc. Hallo, ik ben niet beroeps. En mocht je de mazzel hebben dat je zo'n gevederd vriendje weet te verrassen, dan is nog maar de vraag voor wie je die foto hebt gemaakt. Is een beetje in de categorie 33^e foto van de 1^e dag van de eerstgeborene, de 25^e foto van de nieuwe hond of kat enz. Goudvis valt er meestal buiten.

Zo zag ik gisteren een stel mensen met een bruidspaar stoeien om aparte foto's te maken aan de oever van de oceaan. Uit de verte vond ik het wel iets hebben. Net of een trouwlustige zeemeermin aan land komt. Foto met maximaal tele-effect gemaakt. Niet direct een opname v oor in het plakboek, maar je maakt ‘m toch. Weggetje waar dit zich afspeelde liep dood. Op de terugweg kom ik de hele club tegen. Bruidsfoto ga ik dus niet uitvergroten. Gom aangeboden betreffend kiekje naar hem te mailen. Vond hij een goed plan. Lang leve digitale fotografie. Bedankje van gom kwam razendsnel retour. Stuifmail.

Mooie zonnige dag heden. Bij het hotel wat aantekeningen gemaakt. Om nog wat van het zonnetje te kunnen genieten, mijn biertje + aantekenspullen naar de overkant van de weg verplaatst. Toen (ca. 18 uur) was het nog best lekker warm. Zeker voor Gallicië. I.v.m. zeer regelmatige neerslag is het hier mooi groen. Maar het is wel aanbevelenswaardig om die neerslag te vermijden.