Excuus, zomaar een dag overgeslagen!

Twee dagen in één verslag nu dus maar. Van ‘stappie, stappie' is weinig gekomen. Nadat ik mijn zwaar vermoeide onderdanen horizontaal had neergevlijd, meende ik al dat dit toch wel een erg lekker bed was. Met die andere bedden was ook weinig mis, maar ergens had ik het gevoel, dat dit bed er bovenuit stak. Dat bleek de volgende morgen super duidelijk. Toen ik de luikjes opende, bleek het namelijk ver na ½ elf. En dan moet je dus haasje repje doen om niet - zomaar - een dag extra te moeten betalen. Gelukkig kan ik op mijn oude dag best nog wel eens kwiek zijn en ik was voor 11 uur vertrokken. Ontbijt annex lunch via een foot long Subway en vervolgens de '12' opgedraaid. Vanwege ‘slapie, slapie', dus geen ‘stappie, stappie' meer in Capitol Reef. De '12' had ik voor Wim en Miranda al eens via Google Earth bekeken en de werkelijkheid voldeed keurig aan de verwachtingen. Niet in de laatste plaats door de schitterende herfstkleuren onderweg. Al kiekend - zowel met de ogen als met de camera - bereikte ik de afslag naar Bryce Canyon. Met formidabele wilskracht deze afslag genegeerd en door gereden naar Parowan. Onderweg kwam ik langs het meer van Panguitch. Mooi meer, maar meer niet. In Parowan zou de Days Inn een kamer voor mij vrij houden. Pal na mij arriveerde een tweetal Duitse stellen en in plaats van hun levensgeschiedenis te verklappen, werd de koelbox geopend en zat ik gezellig aan het bier. Coors en dat is enigszins behelpen, maar een gegeven biertje moet je niet in de bek kijken.

De receptionist, die - o foei - zelf nog nooit in Bryce Canyon was geweest, wist mij enkele knabbeltenten te adviseren. Dichtstbijzijnde - op loopafstand - was een pizza-barn. Daar waren die Heimat-Freunde ook al heen geslenterd. Kleinste pizza was altijd nog 10 inch en als je de 'deluxe-versie' bestelt, heb je 6 ‘toppings' naar keuze. Avontuurlijk als ik soms kan zijn, de ‘jalapeno' als 6^e topping besteld. 'Jalapeno' ken ik alleen van ‘on a stick' van buikspreker Jeff Durham (van Ahmed the dead terrorist). Blijkt een hete opdonder te zijn. Na 1 slice (van de 8) dacht ik 'Dat red ik nooit'. Niet zozeer vanwege de jalapeno, maar het bleek een vulzaam geheel. Bovendien was er bluswater in de vorm van een op ‘Kölsch' gelijkend biertje en stapje voor stapje (maar anders dan in die parken) bereikte ik het eind. Serveerster vond mij flink. Mijn dag dus niet meer kapot te krijgen

Vanwege mijn verslaperij in Bicknell was het een wat onrustige nacht. Midden in de nacht nog even gekeken of ik mail had. Reactie van Linda. Mijn dochter, die (zo snel) reageert... Daar werd ik klaar wakker van. Blijkt het een andere Linda te zijn. Een nieuwe ‘fan' en die moet je dus koesteren.

Hoewel ik weinig problemen met de stoelgang ervaar en ook hedenmorgen keurig heb gedaan waar een toilet voor is gemaakt, kreeg ik onderweg naar Bryce Canyon toch een geweldige aandrang om nog een bruine trui te breien. Dankzij cruise control is het iets eenvoudiger om met samengeknepen kadetten achter het stuur te zitten. Maar je concentratie verslapt ongewild en ik miste een afslag. Ook op deze niet geplande weg geen restroom te bekennen. Afslag naar viewpoint genomen. Daar was geen hond. Misschien een prairiehond, maar die heb ik niet ontdekt. Alvorens van het uitzicht te kunnen genieten, was het nu toch echt zaak die trui te breien. Sneeuwbedekt bos in gedoken en leunend tegen een boom de broek laten zakken. Dankzij de door Subway ruimhartig verstrekte servetjes kon ik na de opluchting de breipennen ook netjes reinigen. Overigens was 'trui' zwaar overdreven. Een wat flodderige want, of een sok komt dichter in de buurt. Maar het uitzicht was na dit ‘uitstapje' aanzienlijk beter genietbaar.

Met slechts lichte vertraging arriveerde ik in Bryce Canyon. Ik herkende het eettentje waar ik met Ineke destijds naar toe ben gereden om de ‘tourist processing factory' (Ruby's Inn) te ontvluchten. Bijna nog gestopt om weer zo'n formidabele pie te scoren. (Bryce Canyon Pines heet die tent!!! = TIP)

In Bryce Canyon wemelde het van de Fransen. Om dat te kunnen constateren hoef je de taal niet te spreken. Als er 60 man uit een autobus komen rollen en 59 daarvan babbelen op luide toon, dan heb je met Fransen te maken. Hun overmatige aanwezigheid verbaasde mij trouwens in niet geringe mate. Fransen willen bistro's en eventueel ‘nouvelle cuisine', maar zeker geen fast food. Maar volgens mijn buren in het motel (ook Fransen) is dat niet de enige handicap die zij hebben te overwinnen. Fransen horen naar mijn smaak trouwens in de keuken en niet de wereld over te zwerven. Toen ik nog even snel een ansicht kocht, was aldaar ook zo'n roedel neergestreken en die toeteren dan tegen zo'n Amerikaanse kassajuf iets in het Frans. 'I don't understand', riep de Amerikaanse hulpeloos. Kon ik nog een beetje onbezoldigd tolk lopen spelen.

Bryce had in 2006 zeer veel indruk op ons gemaakt en ik was benieuwd of ik even enthousiast zou zijn. Ja dus! Camera maakte weer overuren en begon weer om nieuwe batterijen te smeken. 'Al weer', sprak ik de camera verwijtend toe, maar tevens dacht ik aan mijn goede vriend Ad, die per vakantie complete USB-sticks vol fotografeert. Zou die zo'n golfkarretje met batterijen achter zich aanzeulen, dacht ik. Of een oplaadapparaat met een zeer lang verlengsnoer?

Foto's maken in Bryce is het probleem niet. Je schiet je suf. De ellende komt later als je al dat ijverig vastleggen moet uitzoeken en selecteren. 'Prullenmand' kon het wel eens druk krijgen...

Nog zo'n vakantiewaanzin. Er staat ergens een kluitje auto's. Geen hert te bekennen. Waar kijkt men dan zo ingespannen naar, vraag ik mij af. Oogjes doen het nog goed en ik zag dat het een prairiehond betrof. Als je zo'n kruimel van afstand ziet, moet je nog wel redelijke oogjes hebben. Ik laat de Nissan samensmelten met de kluit. Nu is een 20x zoom best handig, maar je moet wel goed weten waarop je moet mikken. Bovendien verdween Mr. Prairiedog regelmatig even in zijn eigen holletje. (Hetgeen ik het toppunt van lenigheid vind.) Ga dan maar lekker zoomen. Het is gelukt, maar ik heb in diverse dierentuinen eenvoudiger een prentje van deze ‘marmot' gemaakt.

Van Bryce naar Page, waar ik heden overnacht, is nog best een stukkie sturen. En na iets van 5 uur in dit NP te hebben doorgebracht (kunnen jullie nagaan hoe fraai ik het daar {weer} vond), was ik pas rond de klok van 19.00 uur bij mijn motel (Page Boy Motel). Eerste indruk is niet overweldigend, maar schijn bedriegt. Prima kamer met zelfs een soort terras en verder van alle gemakken voorzien. Mijn bijgevulde voorraad Sprite staat (of ligt?) af te koelen en de laatste 2 flesjes Amstel (doe maar lux Frala) waren na de avonddis ook keurig op temperatuur. Avonddis was een steakhouse aan de overkant van de ‘boulevard'. Dit keer niet voor een steak gekozen, maar voor spare ribs. BBQ-ribs werden ze genoemd. Koppie soep en groenvoer (voor de vitamientjes) waren bij de prijs inbegrepen. Toen de schotel met ribs arriveerde, had ik het idee dat iemand ergens nog een diepgevroren dinosaurus had verstopt en daar kreeg ik nu een portie van.

Morgen is het excursie geblazen. Antelope Canyon. Verzamelpunt is schuin aan de overkant, dus dat is het probleem niet. Bijtijds aanwezig zijn, is ook geen probleem, mits de wekker doet wat hij moet doen. Voor alle zekerheid gooi ik mijn mobieltje ook maar in de strijd. De naam van de excursie spreekt mij zeer aan. Anti lope. Daar ben ik langzamerhand helemaal voor in. Ik denk er ook over om in Vegas na het inchecken op mijn koffer te gaan zitten en mij dan door de Bell boy naar mijn kamer te laten rijden.

Ik ga nog even naar het terras. De sigaretloze vakantie is het dus niet geworden en dit terras is een welkome afwisseling van de tot op heden bedrentelde parkeergelegenheden. En daarna misschien nog een zeer bescheiden voorselectie van geschoten kiekjes.