Autohuur (vervolg)

Met nogal enige vertraging (maar dat was i.v.m. de weersverwachting) kwam er 11/2 dan toch een meneer van Victoria Rent A Car. Met een Fiat Tipo en dus niet met Corsa dan wel Peugeot. Die Tipo stond ook in de oorspronkelijk voucher. Wat ook uit de oorspronkelijke voucher was overgenomen, was de prijs. Maar die was voor 3 en niet voor 2 dagen. Noemt de brave borst een bedrag van €.92,-, maar de afgesproken prijs was €.90,- Wie denken ze dat ik ben? Henkie loco? Hij met kantoor bellen. Ik intussen naar de kamer, want daar had ik een aantekening van de receptioniste, die met de verhuurclub had gebeld. Kom ik weer beneden, is de prijs gezakt naar €.70,- Kon ik mee leven. Volgens de folder zou ik €.115,- moeten betalen voor 2 dagen.

Op bewuste zaterdag zou het droog zijn volgens weeronline, maar ’t zonnetje zat goed verstopt achter een wolk. Dat is onvoldoende reden de huurovereenkomst op te zeggen. Dat wil ik ook helemaal niet. Niet dat ik na zoveel dagen op de kamer tegen het behang vlieg (zou knap zijn, want er is geen behang aanwezig, wel stucwerk), maar wat landschappelijk schoon bekijken trekt mij nu wel.

Nu ik hier 2 dagen door de omgeving heb gereden, kan ik helaas niet stellen dat ik ben verwend. Dat met dat achter wolken verstopte zonnetje had weeronline goed gezien. Ik ben op enkele plekken geweest waar het vermoeden gerechtvaardigd is dat het daar in de volle zon erg mooi is. Maar de wijsvinger waarmee ik foto’s maak, had bijna een vrije dag. Bij Cap Marti een eilandje met een nog kleiner eilandje ernaast gefotografeerd, maar nu ik dat kiekje nog eens bekijk, doet het grote eiland mij een beetje aan mijn huisgenoot denken. Die muis, die onuitgenodigd binnen is gekomen.. En dat kleintje ernaast… Geen idee.

Zaterdag ben ik behalve bij Cap Marti in Javea geweest. Daar was het vrij druk, maar voor een carajillo wist ik nog een plekkie te bemachtigen. Er was een serveerster met on-Spaanse lengte en bij navraag bleek zij dan ook afkomstig uit Zuid-Afrika.

Orba heb ik ook bezocht, maar van herkenning was amper sprake. Vente Vi (een restaurant) kwam mij nog wel bekend voor, maar dat was het wel zo’n beetje. Zoals op meerdere plaatsen in Spanje is er flink bijgebouwd.

Een traject om aan te raden is de CV 715. Zoek Tarbena op via Google Maps en de CV 715 is ook gevonden. Gewoon CV-715 intoetsen werkt trouwens ook.

Zondag was het een fractie beter. De zon scheen af en toe en dat hielp. Niet schrikbarend veel, maar ik heb bijvoorbeeld met sneeuw bedekte toppen gezien. Als dat maar enigszins mogelijk was, wenste Ineke dat soort ‘eeuwige’ sneeuw aan te raken. Ik ben daar zelf minder fanatiek in. Het is koud en nat. Als het goed is, is elke hondenneus dat ook, maar dat wil nog niet zeggen dat ik dat bij alle blafbeesten ga controleren.

Geen sneeuwfoto’s, maar wel een drietal kiekjes toegevoegd aan de serie. Daarop is soms iets ‘wits’ te zien. Dat zijn doeken waarmee hetgeen er onder groeit wordt beschermd. Geen idee waartegen. Even geen Westlander bij de hand.

Huurkoetsje is inmiddels afgetankt klaargezet om te laten ophalen. Voor het tanken een Bitter Kas (alcoholvrij) gedronken. Voor herinneringen daaraan moet ik toch ook wel even terug in de tijd. Na het tanken dacht ik eerst een biertje te drinken en daarna met mijn ijsklontjes richting kamer te gaan. Ik kwam echter in gesprek met een barkrukbezetter, het bleek een Australiër te zijn, en die had een rappe hand van nieuwe biertjes bestellen. Financial Consultant staat er op zijn visitekaartje en het zou zomaar kunnen dat hij daar handig in is. Maar ik ben niet echt hebberig, dus of dat werkelijk zo is, ga ik niet in de praktijk ervaren.

Mijn maag is al wat langer een beetje van streek en gisteren heb ik het avondeten zelfs overgeslagen. Om dat twee avonden achter elkaar te doen, lijkt mij echter geen goed plan. Dus ik ga nu toch maar even naar beneden.

Niet onvermeld mag blijven dat ik nog steeds geen enkele aandrang heb gevoeld om Benidorm nog een keer van dichtbij te bekijken. Ik ben er ooit eens doorheen gekomen toen ik de bedrijfsauto van Torremolinos naar de Costa Brava moest rijden. Dat was in mijn reisleidertijd (1973). Ik vond het destijds al niks en nu denk ik niet dat ik er zonder te vomeren doorheen kan rijden. Er op afstand langs rijden gaat nog net.

Voorts kan ik melden dapper te zijn geweest en de Tom Tom thuis te hebben gelaten. Braaf op pad met telefoon en Google Maps. En dan gaat zonder daartoe instructies te hebben ontvangen zomaar je telefoon uit en de wegwijsjuf zwijgt in alle talen. Dan doe je iets verkeerd,hoor ik nu vanuit het vaderland. Briljante opmerking, maar tot die slotsom was ik zelf ook al gekomen. Je moet dan ergens een plekje vinden, waar je kan uitvogelen WAT je dan precies fout hebt gedaan. Dit verslag is het bewijs dat dit is gelukt.

Reflectie

Vandaag redelijk vlijtig aan mijn boekje gewerkt, maar ook aan reflectie gedaan. Daarbij passeerde ook de mogelijkheid dat het boekje er nooit gaat komen. Vandaag dus geen spannend avontuur, maar een beetje inzage in het moeizame bestaan van een schrijvertje. Uit mijn nog verre van voltooide boek wat wellicht zelfs nooit zal verschijnen:

En toen kwam er een schrikmoment. Ik zit al zo’n beetje in het “nu” en met 16 A4-tjes heb ik nog geen boek. Zelfs amper een boekJE. Te kritisch geweest? Te vaak gedacht dat de gemiddelde lezer daarin niet geïnteresseerd zou zijn en er daarom maar geen regels aan gewijd? Gemiddeld 1 A4 voor elke 5 jaar zou duiden op een bijzonder saai leven. En hoe zit het met die levenslessen?

Men zou zeggen dat iemand die zichzelf dit soort vragen stelt, door twijfel wordt overmand, maar ik zie het als een aanknopingspunt voor “relativeren”. Stel dat ik met dit boekje aan een mission impossible ben begonnen. Dat het allemaal vergeefse moeite is geweest en dat het nooit op de markt zal verschijnen. Dat ik voor Jan met de korte achternaam uren op een hotelkamer aan de Costa Blanca heb doorgebracht. Hoe belangrijk is dat dan voor mij? Ga ik mij als een complete mislukking zien? Ben ik bang dat ik mijn ogen neer moet slaan als ik naar mijzelf in de spiegel kijk? Kom op zeg. Het is maar een boekje en de wereld heeft het al millennia zonder dat boekje gedaan, dus zo woest belangrijk is het nu ook weer niet. En er zijn tientallen dingen waar ik niet goed in ben. Als het schrijven van een boek een mislukking wordt, kan dat aan dat lijstje worden toegevoegd. De zon komt morgen gewoon weer op. Er is niets aan de hand. Handig toch, dat relativeren?

Er zullen mensen zijn, die mij nu even niet kunnen volgen. Die denken “Hoe kan iemand daar zo luchtig over doen? Dit is toch verschrikkelijk.” Ik snap die gedachte. Het je kunnen verplaatsen in de belevingswereld van een ander beschouw ik als een zeer belangrijk aspect van (o.a.) het reclamevak. Dat is soms buitengewoon lastig en zo is marktonderzoek wellicht ooit ontstaan. Als je het niet weet, ga er dan vragen over stellen.

Maar ook in het dagelijks leven is het je kunnen verplaatsen in de positie van een ander belangrijk. Hierdoor kunnen conflicten worden voorkomen. Begrip kunnen opbrengen voor elkaars standpunten is niet hetzelfde als de ander gelijk geven. Ik herken dus de hierboven gestelde vraag over luchtig reageren. Dat impliceert inlevingsvermogen. Maar anderzijds is dit niet erg behulpzaam bij de ‘verwerking’ van deze tegenslag. Daar komt de kunst van het kunnen relativeren dus beter van pas.

Zoals meer mensen wel eens overkomt (vooral ouders), krijg je het verwijt dat je niet openstaat voor nieuwe denkbeelden. Men houdt je voor, dat de wereld aan het veranderen is en dat je niet met je tijd meegaat. Voor mij persoonlijk vind ik dat ik dat open staan voor nieuwe ideeën niet altijd op voorhand afwijs. Een probleem is nog wel eens dat ik al zo lang meeloop en dat ik daardoor WEET dat het helemaal geen nieuw idee is. Het is een oud idee in een ander jasje en soms zelfs dat niet eens. Maar dat weet een jongere enthousiaste generatie niet altijd. Dat is geen verwijt. Dat is een constatering. Aan mijn generatie is het echter de taak om open te blijven staan. Niet alles afwijzen, omdat het ‘vroeger’ al waardeloos is gebleken. Omstandigheden kunnen nu anders zijn dan toen. Dus leg bij open staan de nadruk op OPEN. Blijf echter wel kritisch. Dat geldt ook voor de indieners van nieuwe ideeën. Denk even door alvorens de snavel open te trekken.

Al 3 dagen miezerig aan de Costa Blanca, maar ik klaag niet

Volkomen ten onrechte gedacht mij even buiten het hotel te kunnen gaan verpozen. Fleece jack opgedoken en de Canon gereed gemaakt. Op de kamer en het balkon was ik nu wel zo’n beetje klaar met avonturen beleven. Dat er op het balkon een duif op de afscheiding met het balkon ernaast zat, even buiten beschouwing gelaten. Om op aandringen van het thuisfront toch iets meer aan beweging te doen, heb ik in mijn handen geklapt en dat vond de duif voldoende reden ergens anders zijn/haar aandenken achter te laten.

Op de begane grond was het een drukte van belang. Mij even buiten het gewoel gehouden en in de ontspanningsruimte via de glazen wand kunnen zien hoe de diverse zwembaden met vers regenwater werden gevuld. Ik hoopte voor al die mensen in de hal dat zij geen excursie hadden gepland voor vandaag, want dan zouden zij toch een bus met zwemdiploma moeten inschakelen. De bus, die voor was komen rijden, bleek echter een transferbus. Dat leek mij een verantwoorde veronderstelling, want men liep er met koffers en tassen naartoe. En zelfs tijdens de overbrugging van dat piepeindje keken de meeste mensen niet blij. Het zal duidelijk zijn, dat ik haast ging maken om weer op mijn kamer te komen om dit avontuur met de achterblijvers in Nederland te delen. Het alternatief om een soort openlucht douche te genieten, sprak mij totaal niet aan. Ik zag zelfs een wielrenner de lift instappen. Die zal door de 2 Zeeuwen wel een ‘mooi-weer-fietser’ worden genoemd. Bij mij borrelt eerder het woord “verstandig” op. Over ‘verstandig’ gesproken; het lijkt mij nu wel tijd voor een carajillo.

Zo, daar knapt een mens van op. Het weer trouwens ook, want het is opgehouden met regenen en ik zie zelfs zon. Weeronline had dus gelijk. Die hadden al voorspeld dat het rond 12 uur droog zou zijn. Terugkerende fietsers hadden dus ongelijk, want nu wordt het pas weer aangenaam. Voor zover tegen een berg of heuvel op fietsen met het woord “aangenaam” geassocieerd mag worden. Ik had trouwens ook ongelijk door al om 11.15 uur te proberen om ‘buiten te spelen’.

Nog meer verwarring. In de bar ging er een bestelling door waarvan ik de gin tonic kende, maar dat andere sapje niet. Kwam uit een fles met de naam Zoco erop. Het zag er wel spannend uit en mijn nieuwsgierigheid was voldoende gewekt om nadere info te vragen. Het zou te maken hebben met “endrinas”. Dat heb ik intussen opgezocht en het betreft dus sleedoorns. Niet direct een plant, die bij mij allerlei bekende belletjes doet rinkelen. Daar zijn er overigens nog ettelijke duizenden van. (Onbekende planten. Niet belletjes.) Doorgoogelend lees ik dat de bessen giftig zijn.

Alvorens mijzelf te (laten) vergiftigen even verder gezocht. Ik vermoed nu dat de bessen eerst even in de vriezer zijn gestopt. Daar kan het looizuur niet tegen, lees ik. Het drankje komt oorspronkelijk uit Navarra en dat wekt bij mij wel vertrouwen. De wijnen uit die regio lijken ook steeds beter te worden. Dus wie weet ga ik iets nieuws proberen.

Doortastend als ik soms best wel kan zijn, heb ik – na het avondmaal en na de carajillo – zo’n Zoco besteld. Viel niet tegen. Zeker niet, maar om daarvoor Dom Benedictine naar het tweede plan te schuiven… Gaat niet gebeuren.

Het Zeeuws fietsduo is: of van de hersteldrank af, of inmiddels huiswaarts gevlogen, of probeert al afziend per fiets uit handen van de Guardia te blijven, want wie weet wat er op ongeoorloofd sticker plakken in Spanje voor een straf staat.

Bingo bijwonen schijnt zonder strafvervolging of gedwongen opname te kunnen gebeuren, maar na het aanhoren van 3 getallen kon ik de spanning niet langer aan. En ik had niet eens een bingokaart gekocht…

Verder om mij heen kijkend had ik ‘opeens’ aandrang om op te zoeken wat het Spaanse woord voor “kabouter” is. Sommige (vooral) Spaanse dames zijn toch wel verrassend klein. Ik ga het woord niet noemen, want dan krijg ik straks de schuld, dus zoek het zelf maar op.

Reactie op reacties

Er is vandaag slechts een waterig zonnetje, dus kijk ik maar naar mijn plafonnetje. Dat schreef ik al in een reactie op een reactie Daar begin ik het druk mee te krijgen. Zeker als een mij onbekende Theo de pagina gaat gebruiken om een beetje reclame te maken voor Kopwerk, een naam die het Zeeuws Vlaams duo wel bekend in de oren zal klinken. Bij een gemeente krijg je al rap te maken met precariorechten Theo, maar ik zal je matsen als je Erwin en Gert-Jan duidelijk maakt, dat hotelliften niet de meest aangewezen plekken zijn om je Kopwerkstickers te plakken.

Niet iedereen zal weten dat Kopwerk een gespecialiseerde fietsenwinkel is. Speciaal voor het zichzelf pijnigende segment van deze markt. Zij zijn gevestigd in Sas van Gent. Heb ik altijd een wat zielige plaatsnaam gevonden. Is niet helemaal af. Sas van Gent waarheen? Naar Terneuzen? Moet je toch een flinke blaas hebben om van Gent naar Terneuzen te sassen (= pissen; plassen).

Vanmorgen ben ik ‘vreemd gegaan’. Het roerei was bijna op en zal wel een beetje koud zijn geweest, dus ik heb voor spiegelei gekozen. En ook nog eens een andere koffieautomaat gebruikt. Het leek mij trouwens wat stiller in de eetzaal. Zouden er elders in het hotel ijselijke kreten geslaakt worden, omdat de douche maar geen warm water wenst te geven? Als ik het goed heb begrepen was 9 uur een soort deadline. Toen zat ik al te ontbijten, dus het had weinig zin om aan de toen al aanwezige gasten te gaan zitten snuffelen. Ter controle zojuist even de warmwater kraan opengedraaid. Alles deed het gewoon. Ik moet de boodschap in bar nog maar een keer lezen. Vroege carajillo dan maar een keer. Ik heb het goed gelezen, maar het is hier natuurlijk mogelijk dat er een mañana-factor een rol speelt. Ik weet niet of het echt fris is buiten en ik ben ook niet zo woest nieuwsgierig om dat bij regen te controleren, maar binnen is korte mouwen nog geen enkel probleem. Het ziet ernaar uit dat ik tijd genoeg heb om mij af te vragen of je een mopshond, die een koprol maakt, een rolmopshond mag noemen.

Vergeet ik zowaar nog te melden dat in de bar een vertegenwoordigster van glaswerk aanwezig was. De bar blijkt over een knap uitgebreid assortiment te beschikken. Foto’s maken, diameter en hoogte opmeten en bevindingen in een schriftje noteren. Ik heb die dame voorgesteld – in het kader van omzetverhoging – om management ertoe te brengen alle kamers te voorzien van echte glazen en niet van die wat armetierige kartonnen gevalletjes. Want dat ik dat 3 x niks vind. Barkeepster zegt dat zij mij met plezier een glas voor op de kamer meegeeft. Slechte timing, want nu heb ik er al 4 glazen staan. En gezien het tijdstip (17.57 uur) ga ik er daar nu een van vullen. E.e.a. ter voorkoming van ontwenningsverschijnselen.

Speciaal voor Theo en het dynamisch duo: Bij het ijsklontjes halen meende ik nog slechts contouren te zien van waar eens een kopwerksticker heeft gezeten…De Guardia Civil zit jullie op de hielen.

Er is een foto toegevoegd. Deze opmerking is door de eerste 2 lezers gemist. Die lezen à la Lucky Luke. Zij lezen al voordat ik mijn verslag heb geplaatst.

Men wil mij bewegen om meer te bewegen, maar dat laat mij onbewogen.

Jan stelde zelfs voor dat ik in het fitnesscentrum van het hotel op zo’n fiets ga zitten, die geen meter vooruit komt. En onderweg van het uitzicht genieten? Gaat lekker als voor je iemand ‘rijdt’, die daar vanwege het obesitasgebeuren acte de présence geeft.

Kees wil mij niet aanzetten tot wandelen, maar stelt vervolgens voor dat ik naar het centrum van Calpe kuier. Meer compassie wordt er getoond als een elektrische fiets wordt voorgesteld.

Ik heb het over onbewogen, maar dat is niet helemaal correct. Het is best aangenaam als mensen met je meeleven en het beste met je voor hebben. Toch is het misschien goed om te weten dat ik met betrekking tot het maken van keuzes geen onbekwame minkukel ben. Vroeger sprong ik sportief over tuinhekjes. Nu doe ik ze open en zo voorkom ik dat ik plat op mijn gezicht val, of een snavelbreuk oploop. Bewuste keus dus. Ik ga een fractie eerder van huis, zodat ik niet hoef te rennen om de bus nog te halen. Bewuste keus. En ben ik toch iets te laat, dan ga ik nog steeds niet rennen, maar neem de volgende bus. Bewuste keus. Bij het ‘dilemma’ thuis in training gaan om zonder pauze en zonder gehijg de M-pier te bereiken of assistentie aanvragen, kies ik bewust voor assistentie aanvragen.

Vandaag was het qua dagindeling een beetje anders dan anders. Pas vrij laat aan de carajillo. Gevolg: heden geen ijsklontjes halen en geen whisky. Bewuste keus. Ja maar je drinkt toch elke dag whisky, zal menigeen roepen. Bijna goed. (Heel) Soms sla ik wel eens een dag over. Ik heb duidelijk een ‘probleem’ met het woordje “dus”. Dus is “om die reden”, maar hoe geldig is die reden? Ik hoor het mensen zeggen. Ik ga elke dag met de fiets naar mijn werk, DUS vandaag ook. Kletskoek, want vandaag stortregent het en word je zeiknat. DUS neem je de bus, halve zool. Mooi voorbeeld van een gegronde reden

Het lijkt wel of ik aan mijn boekje zit te schrijven, want dit soort automatismen komen daarin ook aan de orde. Ik verwijt mensen niets, maar ik constateer wel vaak gedrag als van een kuddedier. Volgens sommige reacties beweeg ik te weinig en ben DUS meer een knuddedier. Wat kan 1 letter een verschil maken, hè? Dat heb je ook met Zeeuwen en zenuwen (afgezien van de hoofdletter Z).

Geen zwembadweer in Calpe vandaag

.Wie hier vandaag via zonneschijn zijn huidskleur een donkerder tint wenst te geven, dient over de nodige lenigheid te beschikken, want slechts een miezerig straaltje weet hier en daar door het wolkendek heen te prikken. Ik ga mij, net als gisteren, dus voorlopig nog niet richting zwembad begeven en ook het balkon zal zich vandaag zonder mij moeten vermaken.

De diverse wielrenners (wat een achterlijke benaming is dat eigenlijk: wiel renners; ik denk dan meer aan hoepelen…) hebben vandaag echter slechts bescheiden tussensprints nodig om van het ene droge gebied naar het andere te versnellen. Morgen zal men steviger aan de bak moeten. Neerslag 9,1 mm tegen 1,5 mm vandaag. Reden genoeg voor de lieden van Weeronline.nl voor morgen 3 druppels onder het wolkje te tekenen.

Overigens lijkt het aantal fietsers – het zijn zeker niet allemaal wielrenners – zich per dag uit te breiden. Ik lijk ook steeds meer Vlaams te horen.

Nu het vandaag qua belevenissen geen topdag dreigt te worden (positief voor mijn boekje, slecht voor het verslag), kan ik eens filosoferen over de relatie tussen het gemiddeld gewicht van de eetzaalgasten en de hoeveelheid voedsel (in kilo’s), die wordt klaargezet. Zijn daarbij seizoensinvloeden te bespeuren? Geeft het percentage wielrenners iets om als hotelier over na te denken (tijdelijk porties uitserveren en geen zelfbediening via buffetvorm…)? En hoe komt men dan aan het gemiddeld gewicht van de gasten? Wordt daarnaar gevraagd bij het inchecken? Of gaat men t.z.t. zelfs verder en wordt met het gewicht bij de offerte al rekening gehouden. Ik meen dat Ryanair eens heeft overwogen de vliegtarieven mede afhankelijk te laten zijn van het gewicht van de passagier. Als dat door was gegaan, zou ik misschien een dieet van met helium gevulde ballonnen hebben gevolgd om Ryanair vervolgens geld toe te vragen als ik meevloog. Helaas weet niet alleen volger Jan (ex leraar natuurkunde) dat deze redenering niet klopt.

Belevenis: Ik heb even op het balkon gestaan en heb naar de zee gekeken. Leek mij wat woester tekeer gaan dan op andere dagen en ik vond op de een of andere manier dat hij meer ‘lawaai’ maakte. Maar wie de Noordzee kent, vindt de golfslag hier vergelijkbaar met die van een gemiddeld binnenbad. Nog een belevenis. Het kan niet op. Deze speelt rond het ontbijt. De margarine zit hier in uiterst hinderlijke kuipjes. Het hinderlijke zit ‘m in het feit dat je die krengen niet open kunt krijgen. De voor het eenvoudiger openen speciaal bedachte lipjes zitten hier stijf tegen de rest van de verpakking aan. Ik vind dat zij zich moeten schamen en heb die dingen dus maar schaamlipjes genoemd. Normaal gesproken had ik mij over een dergelijke onvolkomenheid geen moment druk gemaakt. Breekmesje uit de borstzak en klaar is Kees Frank. Voor noodgevallen heb ik nog een mini Zwitsers zakmesje. Mijn pink is groter, maar zo’n boterkuipje kan ik ermee te lijf. Vandaag trouwens uitgeweken naar veganistische margarine. Ik zag dat aan die kuipjes veel betere lipjes zitten. Of ik, door voortaan mijn bammetje met veganistische margarine te besmeren, mijn wandelactieradius ga verhogen lijkt mij echter nog maar de vraag.

Via kanaal DW (volgens mij is dat Deutsche Welle, maar er wordt Engels gesproken) naar reportages uit Turkije zitten kijken. Lijkt een zeer fors drama te gaan worden. Dat is het nu in feite al. Maar mag ik toch even een pijnlijke opmerking plaatsen??? Van Erdogan waarschijnlijk niet, maar ik observeer slechts. Zowel qua infrastructuur (men kan de rampgebieden moeilijk bereiken) als wat de aardbevingsbestendigheid betreft, zijn er knap veel kritische kanttekeningen gemaakt.

Op dezelfde zender zag ik ook al iets over de ‘bijdrage’ van de rijkste 1% aan de opwarming van de aarde. Die zou groter zijn dan de bijdrage van de armste 50%. Daarbij laten ‘ze’ dan ook het commentaar horen van iemand die met zijn privéjet van Frankfurt naar Wilhelmshafen vliegt. Kostelijk (als het eigenlijk niet zo triest is). Maar heb ik zelf wel recht van spreken (schrijven)? Ik vlieg immers ook met zekere regelmaat, al is dat dan niet met een privéjet. En ik rij met mijn eigen auto in mijn eentje naar de Eifel. Hoe boeiend zelfreflectie ook kan zijn, de kans dat ik daardoor schuldbewust de terugreis nu lopend ga volbrengen is niet alleen verwaarloosbaar. Hij is gewoon nihil. Erdogan ook weer blij.

Normaliter zou ik rond deze tijd mijn carajillo al lang hebben gehad. Zo zie je maar wat voor een invloed natuurrampen hebben. Ik ga e.e.a. nu direct herstellen. Ik zal ook even controleren of het darten vandaag is ingewisseld voor een cursus wanten breien. Tot zo.

Geen bingo en ook geen breien. Maar mijn buik is lekker opgewarmd. In de bar zag ik (toevallig) een aankondiging. Morgen moet ik vroeg douchen, of koud, of helemaal niet. Men gaat iets met het onderhoud van het water doen. Waarschijnlijk niet met het water zelf, maar met de leidingen en zo.

Al met al belooft het morgen dus een waterige dag te worden, Zowel binnen als buiten het hotel.

Dynamisch duo (2)

Die bestelde gin tonic bleek niet van het formaat kleuter. Het glas zat al flink vol, maar er stond ook nog een flesje tonic naast. Dat werd proppen dus. Ik heb het niet gecontroleerd, maar de barkeeper zal wel een excuus achter de hand hebben gehad dat de gin-fles bijna leeg was en dat de ijsklonten in de aanbieding waren. Zoiets overkomt mij wel vaker, maar ik schrijf dat aan de factor “toeval” toe.

Tijdens mijn verwoede pogingen om dit drankje weg te werken, kwam er een jongedame van het entertainmentgebeuren informeren of ik mee kwam doen met darten. Daar heb ik even over zitten twijfelen. Een seconde of 3. Ik denk dat het wel een wijs besluit is geweest om dat voorstel af te wijzen, want toen ik even ging kijken, was er toch een zaaltje met zo’n kleine 30 man/vrouw bereid gevonden mee te doen. Die mochten dus om de beurt 3 pijltjes gooien. En als die 30 man allemaal een score hadden neergezet, mocht je waarschijnlijk nog een keer. Wat je geacht werd in de tussentijd te doen, behalve naar lotgenoten kijken, is mij niet helemaal duidelijk geworden.

Bij het zwembad begonnen de schaduwen agressief om zich heen te grijpen en ik ben maar even naar de kamer gegaan. Mogelijk zelfs even weggedommeld, want op een gegeven moment was het etenstijd en was het ijsklontjes tijdperk al voorbij. Er werd lam geserveerd en ik bleek een flinke homp te hebben gescoord. Rondkijkend in de eetzaal zag ik het dynamisch duo uit Zeeuws Vlaanderen niet. Zouden die zichzelf hebben overschat en zijn ze amechtig hijgend nog aan de laatste kilometers bezig? Hebben ze die 170 km. wel al volbracht, maar zijn ze uitgewoond naar hun kamer gestrompeld en roepen ze daar nu om hun moeder? Gelukkig bleek ik deze Zeeuwen correct te hebben ingeschat, want er kwam een bericht van Reismee over nieuw ontvangen reacties. Die bleken afkomstig van de 2 pedaalridders en ik begreep dat zij zich sapwaarts bewogen.

Ik zat amper in de bar of zij kwamen al binnen gehuppeld. Dat doet volgens mij niet iedereen hun na, na een fietstocht van 170 km. Mogelijk zit ik mijzelf nu mega te kietelen, maar zij leken wel blij mij te zien. E.e.a. werd nog versterkt door de mededeling dat de diverse thuisfronten met waardering hadden kennisgenomen van het verslag over onze eerdere ontmoeting. Zo werd het opnieuw een gezellige avond. Zij hanteerden daarbij het excuus van ‘hersteldrankjes’, ik heb nooit echt een excuus nodig.

Beide mannen schelen onderling iets van 10 jaar. Ik heb het uiteraard over mannen. Fietsheren zijn figuren, die hun hand nog uitsteken, als ze de bocht omgaan of rechtsaf slaan. En bij een zebrapad zetten zij hun fiets tegen een paal om een oudere dame te helpen oversteken.

Terug naar beide kerels. Kerels, zo mag je ze ook noemen. De één is supporter van Ajax en de ander van Feijenoord. Het boeiende daarbij vind ik, dat deze tegenstellingen de vriendschap eerder sterker dan zwakker schijnen te maken.

Vandaag wordt regen verwacht, maar dat weerhoudt ze niet een rit(je) van 93 km te maken. Ze hebben immers regenjasjes…. Al hebben ze op hun fiets een op maat gemaakt overdekt ‘kinderzitje’ op de plaats waar bij ‘gewone’ fietsen de bagagedrager zich bevindt, dan zie ik mijzelf daarin nog steeds niet ‘voor de gezelligheid’ plaatsnemen.

Dat betekent dan wel dat ik nul (0) kans heb om grootheden als Julian Alaphilippe te ontmoeten. Alhoewel ‘grootheden’… Niet al te letterlijk nemen, want de dreumes meet 1,73 cm. Maar volgens ‘mijn’ Zeeuwen, die deze ex-wereldkampioen eens ontmoet hebben, een bijzonder aardige vent. Lijkt mij bij zo’n lengte eigenlijk ook wel een soort ‘must’. Of je moet hard weg kunnen rennen (of fietsen). En hard fietsen kan die Alaphilippe. Je wordt niet voor niets wereldkampioen. Zonder schaamrood op de kaken te krijgen (volkomen terecht niet) vertellen ze over die keer dat ze met enorm veel inzet en op de toppen van hun kunnen tegen een berg opreden. En dan komt ‘uit het niets’ een soort lichtflits voorbij en heb je het gevoel dat je stilstaat. Toen ze eindelijk de top bereikten, bleek die lichtflits niemand anders te zijn dan Alaphilippe.

Ergens heeft deze sport een duidelijk masochistisch tintje. Je doet je stinkende best om jezelf en anderen pijn te doen door ‘tot het gaatje te gaan’ en je laat je ‘te kakken zetten’ door je als ‘schildpad’ met een haas te meten. Dan hebben schakers het toch iets eenvoudiger, terwijl (verrassing) ook daar een goede conditie belangrijk is. Daarbij zie ik Magnus Carlsen echter nog niet een. twee, drie een enorm bord pasta naar binnen schuiven.

Tot slot (voorlopig) kan ik nog melden dat Gert Jan een app op zijn telefoon heeft (en die heb ik nu ook) met de welluidende naam SayHi. Daarmee kan Google Translate zo’n beetje in de prullenmand en mijn inspanningen om mijn Spaans te verbeteren, zullen door de aanstormende Amazon-generatie als hopeloos ouderwets worden bestempeld. Na installatie kies je in welke taal (talen) je wenst te communiceren en vervolgens tik je op het microfoontje en je zegt iets. Vrijwel direct snatert je telefoon jouw tekst in de ingestelde taal na. Jij roept “Sodemieter op zeg.” Telefoon maakt er “Get the hell out of it” van… In het Duits mis ik het onderscheid tussen U (Sie / Ihnen) en jij (Du / Dir) en zo zullen er her en der wel meer schoonheidsfoutjes voorkomen, maar het is een handig ‘speeltje’

Alvorens ik vergeet dit te melden: Ik heb de afgelopen periode zoveel keer ei bij mijn ontbijt gegeten, dat ik nu probleemloos echt kan kakelen.

Een foto van het dynamisch duo, aangevuld met dynamische ‘ikke’ is aan de fotoserie toegevoegd.

Costa Blanca, begin 2e helft

Of het dezelfde was, durf ik niet met volledige zekerheid te stellen, maar ik zag (weer?) een ‘tientonner’ richting soep schuiven. Ik was blij dat ik al soep had gehaald, want bij dit soort lijven weet je het nooit. Die scheppen een kopje soep op, zetten dat op de plaats van de terrine en lopen vervolgens met die terrine naar hun tafeltje. Tsja, ik kan soms echt slechte dingen denken. Ik weet tenslotte helemaal niet, waarom die mevrouw ‘zo stevig is gebouwd’.

Maar het is dan wel een verademing mensen met een normaler postuur te ontmoeten, Dat gebeurde na het eten, toen ik aan de bar mijn gebruikelijke carajillo bestelde. Daar zaten 2 iets minder fanatieke wielrenners. Niet van dat bijna eng doortrainde, maar van vet viel ook weinig te bespeuren. Gewoon liefhebbers dus. Mannen van staal, afkomstig van Zeeuws Vlaanderen. En ondanks deze nabijheid tot België prima te verstaan.

Hun plan is om vandaag 170 km weg te trappen. Beroepswielrenners zullen zoiets wel normaal vinden, maar ik vind het een knap eind. Zo vind ik ook dat bij het Spoorbaanpad nabij Almere CS sprake is van ‘vals plat’, maar mensen die wat vaker fietsen zullen op dat stukje weg geen idee hebben waarover ik het heb.

Niet vreemd dus, dat ik met aandacht naar de bergetappes tijdens de grote rondes kijk. Soms via een Belgische zender. Zoiets wordt beloond. Ik meen dat het voormalig renner Fons de Wolf was, die in de studio een verhaal uit het ‘verleden’ opdiepte. Een burgemeester van een plaats ergens in Zuid Frankrijk was er na vele jaren in geslaagd zijn gemeente etappeplaats te maken. Op de dag van aankomst had men op een finish rond de klok van 16.30 uur gerekend. Voor het zover was, konden de burgemeester en zijn genodigden zich tegoed doen aan een uitgebreide lunch. Het peloton bleek die dag echter haast te hebben en was een uur voor de verwachte tijd al aan het sprinten. In het Nederlands zou gezegd zijn: Er was geen hond aan de finish. Fons de Wolf zei: D’r was nog genen kat aan den meet.

Maar ook in andere situaties amuseer ik mij over de gebruikte terminologie. Wat te denken van: de kopgroep gaf er een snok aan. Wat is een snok eigenlijk en waar geef je die precies aan? Ik ken de betekenis van deze uitdrukking wel, maar heb nu pas, dankzij google, begrepen dat snok een Vlaams woord is voor ‘ruk’. Deze nieuwverworven kennis vind ik trouwens niet echt verhelderend.

Bezig zijn. Of juist niet.

Over het al dan niet meedoen aan bingo en mogelijke alternatieven zijn enkele reacties gekomen. Ik ben geroerd door deze blijken van meeleven. Ter geruststelling van deze met mij meelevende zielen: Ik ben een knap onafhankelijk individu. Ik blijf ook naar behoren functioneren als er geen activiteiten voor mij worden verzonnen. Je zou kunnen concluderen dat ik een aanhanger ben van Dolce far niente, waarvan ik dacht dat het Latijn was voor zalig nietsdoen. Volgens Ensie.nl is dat dus onjuist:

Het is een Italiaanse uitdrukking, die in alle talen is overgenomen en betekent „zalig nietsdoen”, eenbezigheid, of liever een gebrek aan bezigheid, die in een warmklimaatnog veel aantrekkelijker is dan bij ons, waar de koude ons wel in beweging houdt.

Het woord dolce betekent zacht of liefelijk en wordt vooral in demuziekgebruikt.

Met betrekking tot dat zalig nietsdoen durf ik te stellen dat ik daarbij tot de categorie ‘gevorderden’ behoor. Het niet afhankelijk wensen te zijn van anderen ligt daar waarschijnlijk aan ten grondslag. Dat betekent overigens niet dat ik mensenschuw ben. Er zijn momenten dat ik wat tegen iemand aan OH-en een aangenaam tijdverdrijf vind. Maar zulks dient niet tot krampachtigheid te leiden. Dames (of heren) een compliment over de kleding geven, lijkt mij een mooi voorbeeld. Nu zijn er op modegebied niet zo woest veel creaties, die mij tot het uitspreken van een compliment zouden verleiden. Zelfs bij modeshows van wereldberoemde couturiers kan ik mij soms niet voorstellen dat behalve de mannequin, die de creatie showt, er nog andere mensen zijn die zo’n gewaad gaan dragen. Ja, misschien een mislukt model. Iemand, die een oudere, maar zeer welgestelde huwelijkspartner heeft gevonden en met het dragen van zo’n peperduur stuk ‘textiel’ anderen jaloers probeert te maken.

Nog een punt wat bij het nietsdoen (voor gevorderden) niet vergeten mag worden. Het is in feite onmogelijk om nietsdoen te verpesten. Je kunt een boek gaan lezen, je kunt gaan deelnemen aan de bingo-avond, maar dan verwissel je nietsdoen door “iets doen”. Paula zit nu met kromme tenen en vraagt zich bezorgd af, waarom ik dat complete verhaal over nietsdoen niet schrap. Anderzijds. Als men mij met een zwarte stift op de Camera Obscura zou loslaten en ik mag alles onleesbaar maken, wat mij niet boeit, blijft er akelig weinig tekst over. Twee of meer bladzijden waarin de inrichting van een kamer wordt beschreven…. Doe even…. Maar dergelijke ‘zwartmakerij’ wil ik een voormalig lerares Nederlands niet aandoen.

Van zwartmakerij naar een wit voetje halen. Kom ik weer bij wielrenners. Benen en armen, die de kleur bruin al hebben overschreden steken fel af tegen de voeten en schouders, want die zijn bedekt door sokken en shirts. Het shirt wordt nog wel eens losgegooid in bepaalde etappes en zo krijgt het front soms toch ook nog een kleur, maar schouders en rug krijgen weinig zonnestralen te verwerken. De alhier ontmoette Zeeuwen waren al vlijtig bezig geweest de eerste vormen van bewijsvoering te verzamelen. Het zal vanavond vermoedelijk nog duidelijker zijn, want het is vandaag heerlijk weer. Voor mensen die nietsdoen tenminste. Voor wielrenners weet ik het niet zo, maar ‘afzien’ en ‘er doorheen zitten’ schijnt er ook bij te horen. OK, ieder diertje zijn pleziertje.

Naast het al eerder bekeken weerbericht had ik via een vroege blik uit het raam al gezien dat het zonnig ging worden. Daarom een foto aan de serie toegevoegd. Ik was mooi op tijd, want als ik een half uur later op dezelfde plek een foto had gemaakt, zou de lens waarschijnlijk brandwonden hebben opgelopen. Het is bijna tijd het zonnebaden in de buurt van het zwembad voort te zetten. Daarbij dien ik op te passen dat ik mooi rechtop blijf zitten, of dat ik op een ligbed plaatsneem. Zo voorkom ik dat mijn (bij gebrek aan een beter woord) spierbundels elkaar gaan overlappen en verschijnen er geen ongewenste witte strepen op mijn huid. (Die overigens niet verschijnen, want er is niets veranderd….)

Na 2 carajillos bij het zwembad en een aangename conversatie met een echtpaar uit Schotland even uit de zon en nog een paar regeltjes toevoegen. Zo realiseer ik mij wel enthousiast over dit hotel te schrijven, maar verzuimd heb de naam te noemen. Welnu, voor de nieuwsgierige aagjes: Hotel Roca Esmeralda. Ander boeiend weetje: bij het zwembad wordt geen keiharde boenga-boenga-muziek afgespeeld.

De man van het Schots echtpaar had nog een tip voor mijn ‘travel blog’. Hij had ooit in het Vondelpark Johnny Rep en Johan Cruyff de ene na de andere sigaret zien wegpaffen. Dit is weliswaar voor de gemiddelde Nederlander geen wereldnieuws, maar ik stel de geste van deze Schot wel op prijs.

Omdat de weersverwachting voor morgen niet zo geweldig is, ga ik nu maar weer rap terug naar de zon. Het is nog vroeg, maar dat vindt de gin-tonic, die ik nu ga bestellen, geen punt.