Van kwaad tot erger, die Griekse weergoden

Van kwaad tot erger, die Griekse weergoden

Eerst speelt Zeus verstoppertje op de Olympus en nu zijn de weergoden mij duidelijk niet welgezind. Na het mooie weer in Lefaka was het richting Kerasia Kryonérion (probeer het eens te vinden…) niet bepaald zonnig, maar tenminste nog wel droog. Dat was het heden dus niet en voor morgen is de kans op regen ook zo’n 70 tot 90%. Dat betekent een verloren dag (of 2). Ik ga niet een volle dag achter ruitenwissers zitten koekeloeren naar laaghangende bewolking. Ik ben nog wel even weg geweest, maar dat was slechts om bevestigd te krijgen dat ‘buiten spelen’ op een dag als vandaag vrij zinloos is. Het alternatief zou een cultuuromslag impliceren en een museum of klooster bezoeken. Zie ik vooralsnog niet gebeuren.

Na het prima ontbijt (met echte sinaasappelsap en een tosti) heb ik mij een tijdje onledig gehouden met het op Jigidi.com zetten van een recente vakantiefoto en daarvan een puzzel laten maken. En die puzzel vervolgens weer opgelost. Met een laptopschermpje ben je na 2 puzzels al rap een uurtje verder. Daarna dus dat rondje met de auto en vervolgens heb ik mijn laatste verhaal iets opgeschoond.

Route naar Peraia uitgevogeld. Zowel via Meteora als min of meer rechtstreeks. Tom Tom kent beide bestemmingen, dus morgen verwacht ik saamhorigheid.

Ik realiseer mij nu pas echt, dat ik hier op de kamer een open haard heb. Overigens geen idee wat ik daarmee aan moet. Ik ga echt niet om aanmaakhoutjes bedelen. Batterij is weer aardig opgeladen en ik denk erover af te zakken naar de bar en daar verder te tikken. Misschien dat ik vandaag volsta met het naar binnen werken van wat ‘snacks’. Ik heb op dat punt aardig vertrouwen in mijn gastvrouw.

Mooi moment om nog even te filosoferen over de vrij snelle opeenvolging van de laatste 2 reizen. Ik wil niet dramatisch doen, maar ik vind het toch verstandig bepaalde zaken niet te lang uit te stellen. Het is nog niet ‘bij bosjes’, maar er vallen toch mensen om je heen weg. Of er ontbreekt iets op het gebied van capaciteiten. Mijn eigen wandelactieradius gaat er niet op vooruit en na het bestijgen van trappen om op de tweede etage te komen, is mijn gehijg tot in de verre omstreken hoorbaar. Het is momenteel fysiek allemaal nog behapbaar en zolang dat het geval is, wil ik daarvan profiteren. Bovendien ben ik iemand die noch geestelijk, noch lichamelijk ‘tot het gaatje wil gaan’. Ik ben geen grammofoonplaat…

E.e.a. wil bepaald niet zeggen dat het mij aan levenslust ontbreekt. Ik zou durven stellen: Integendeel! Het vrijwilligerswerk schenkt buitengewoon veel voldoening. Ook humor houdt mij aardig op de been. Ik zie, hoor of beleef dagelijks wel iets wat op mijn lachspieren werkt.

Bij mijn korte ommetje van vandaag was er ergens een wegwerkzaamheid en kon ik dus niet de richting van het verkeersbord volgen. Bij Tom Tom weet ik uit ervaring dat er dan van alles in het werk wordt gesteld mij op het punt van dezelfde onmogelijke afslag terug te brengen. Maar “je mag hier niet rechtsaf en je zoekt het verder maar uit” doet mij (in tweede instantie) bijna schateren. Een alternatief voor “omleiding” en het Duitse ”Umleitung” en pijlen die je weer op het juiste spoor brengen, heb ik nl. niet kunnen ontdekken. Mogelijk heeft er ergens iets in het Grieks gestaan, maar dat is dan niet aan mij besteed. Anderzijds… Geven wij in Broek in Waterland in meerdere talen aan hoe men het best zijn weg vervolgt? Nee, en zo vingen wij, al hollend en waarschuwingsschoten afvurend, stoute mannen, die een fikse geldroof pleegden.

Het is nog niet echt laat en toch heb ik al ruim 0,5 liter (karafje plus 1 glas) van die prima witte wijn op. En zoals min of meer verwacht een schoteltje met flinke stukken kaas en worst. Voldoende groot om mijn ‘eigen’ Old Amsterdam lekker met rust te laten. En ik ga ook niet meer automobilist spelen.

Via SayHi nog geprobeerd de conversatie met de dienstdoende dame in een hogere versnelling te brengen, maar of er aan meer talenkennis, verbetering van het Engels of installatie van SayHi op haar eigen telefoon veel behoefte bestaat, mag worden betwijfeld. Omdat ik ook geen andere gasten zie opduiken (zo die er al zijn) vermoed ik dat het vanavond een vroegertje gaat worden. Via SayHi alvast de vraag ingetikt of ik nog een warme snack kan bestellen. Griekse zit momenteel te bellen. Om het spannend te houden: Of die warme snack gelukt is, horen jullie morgen wel.

Geen woorden maar plaatjes

Dit verhaal schreef ik gisteren al, maar kreeg het niet weg,

Een dag met geen woorden maar plaatjes. Ik heb in 2 etappes wat foto’s geplaatst van hetgeen ik gisteren voor ogen kreeg. Dat was, zoals jullie ook kunnen constateren, van aparte klasse. Dat waren de weggetjes richting strand ook, maar dan in meer negatieve zin. Dat soort dingen komt hier vaker voor.

Vandaag was het ook een spannende strijd of de stukken weg, waar nodig aan gesleuteld moet worden, of dat de redelijk tot goede wegstukken de boventoon voerden. Ik vind een gelijkspel wel een aardige, maar met een licht veldoverwicht voor de goede weggedeelten. Om tot mijn huidige stek te komen, had ik voor een minder voor de hand liggende route gekozen. Maar ik heb er geen spijt van. Google Maps was in het begin nog even in de war, maar gedroeg zich verder prima. Het plaatsje zelf hier bleek voor Tom Tom een probleem. “Kerasia” geeft Booking.com aan en daarvan biedt Tom Tom een ruime keus. Maar niet op dezelfde plaats die ik op mijn laptop vind. Een iets grotere plaats hier in de buurt als alternatief opgegeven voor het geval mijn telefoon zou uitvallen of ‘gewoon’ verdere dienst weigert. Omdat ik bij Tom Tom slechts de eindbestemming had ingevoerd, was er bij het naderen van de snelweg al ‘gedoe’. Houd links aan, houd rechts aan. Omdat Google Maps het tot dat moment goed had gedaan, besloot ik die instructies te blijven volgen. Dat gaf heel wat keren gejammer met “Probeer om te keren” van Tommetje tot gevolg. Tommetje Ommetje…?

Het leek vandaag trouwens wel of ik door Oostenrijk of Zwitserland reed. Ook hier bergen met eeuwige (?) sneeuw. En als chauffeur verveel je je geen moment. Haarspeldbochten, gaten in de weg (soms door vallende rotsen veroorzaakt), stukken aan de kant van de weg, die gewoon weg waren. Ergens zag ik een gat waar volgens mij een monstertruck in verstopt zou kunnen worden en daarbij staan dan wat vlaggetjes van Mickey Mouse formaat. En op het gebied van ontwikkelingshulp moest er maar gestopt worden met het schenken van zinloze borden met “80” voor plaatsing op een stukje snelweg. Besteed de zo vrijkomende gelden aan een flinke hoeveelheid vangrail.

Ik passeerde afslagen naar dorpjes, die ik zelfs niet zou willen bezoeken als er daar een naar mij smachtende Miss World zou zitten wachten. Afslagen waarvan de triestheid afdroop. Terwijl ik dit zit te tikken – in verband met zwak signaal op mijn kamer ben ik maar naar de bar afgezakt – krijg ik allerlei lekkers toegeschoven. Als je hier iets te drinken bestelt, wordt daar heel vaak ook meteen iets te knabbelen bij gezet. Meestal chips. Nu kreeg ik eerst een schoteltje met kaas en worst en bij mijn tweede witte wijntje kwam er iets warms met kaas en ham. Heerlijk!

Ergens onderweg zag ik een stuk rots dat bewoog. Een ‘zwerfkei’? Een kruising tussen een wandelende tak en een kei? Nee, het bleek een schildpadje. Het was niet druk, dus ik denk dat hij de overkant wel heeft gehaald.

Het slot van de route gaf overigens een vertrouwd beeld. Nog 100 m. en uw bestemming bevindt zich rechts. Nou niet dus. Iets doorgereden en na een rondje sta ik vrolijk op dezelfde plaats. Ik begon behoefte aan toiletbezoek te krijgen en de auto voorzien van nieuwe bedrijfssappen was ook aan de orde. Verkeerde adres dus maar even achter mij gelaten. Ik kom op een redelijk fatsoenlijke weg en laat ik daar nu even later een bord met de naam van mijn verblijf zien. Dat had ik na al die uren sturen eigenlijk ook wel verdiend. Receptioniste spreekt – voor zover ik dat kan beoordelen – prima Grieks, maar haar Engels is voor verbetering vatbaar. Zeer vatbaar. Omdat ik er nog steeds niet in ben geslaagd mijn telefoon te laten “Roamen”, heb ik dus ook geen internet en geen vertaalmogelijkheden richting Grieks. Maar we zijn er toch uitgekomen.

Op de kamer wifi geprobeerd, maar er was daar een zwak signaal, dat ook af en toe uitviel. Omdat ik mij gisteren ’s avonds niet 100% voelde, heb ik het diner overgeslagen. Ik had eind van de middag op mijn balkonnetje wel al mijn laatste 0,5 liter Argus bier van de Lidl soldaat gemaakt. En van een meegebracht stuk Old Amsterdam had ik ook nog enkele ferme stukken afgesneden. Blaffend van de honger mijn mandje in, was dus niet echt aan de orde. Maar na aankomst een wisselend succes met internet, leek een hapje eten mij een goed plan. Lukte vrij dichtbij en volgens de uitbater daar was er iets verder een tankstation. Ikzelf en de tank waren even later weer gevuld. Op de kamer nog wat kiekjes van gisteren aan de nieuwe serie toegevoegd, maar door de diverse haperingen qua internetverbinding dus elders mijn heil gezocht. Nu moet ik nog even uitvogelen of ik morgen naar Meteora moet gaan, of dat ik dat op weg naar Perea meeneem. Als dat laatste goed zou uitkomen, dien ik voor morgen nog een alternatieve bestemming te zoeken.

Kleine wereld

Kleine wereld

Ook hotel Avra bleek vandaag weer eens goed verstopt. Bij Tom Tom had ik slechts het centrum van mijn volgende pleisterplaats ingevoerd, dus de eerste dikke 250 kilometer waren beide GPS-ers het redelijk met elkaar eens. Er waren ook ver buiten Kastoria borden waarmee voor beren met jonkies werd gewaarschuwd. Ik kan de liefhebbers geruststellen. Ik heb er niet één plat gereden. Wellicht gebeurt dat echter vaker dan men zou vermoeden, want ik zag tal van reclames voor “furs”.

Het bleek een best fraaie route en het weer hielp ook mee. Niet alleen vandaag, maar ook tijdens de andere reisdagen, waren er weer talloze tunnels. Alsof alle Grieken in het verleden ooit met een mol zijn gekruist.

In wat langere tunnels valt niet alleen de radio uit, maar ook de GPS. Komt echter vanzelf weer terug. Bovendien was ik vandaag weer een goede klant van de tol-hokjes. Er was er één vervelend vandaag. Hokje zonder personele bezetting. Daar mag je dan je credit kaart in zo’n gleuf schuiven. Die bevond zich op een positie waar slechts een slangenmens zonder uitstappen bij kan komen. Er worden in deze buurt trouwens iets steviger tarieven gehanteerd.

Bij het naderen van mijn eindbestemming begonnen Tom Tom en Google Maps weer ruzie te maken. Vreemd, want ik was nog niet eens in de buurt van het plaatsje waarvan ik “centrum” had ingevoerd. En toch is “ga links” en “ga rechts” niet van de lucht. Omdat ik bij Google Maps de hotellocatie had ingeklopt, besloot ik die instructies maar te volgen. Als Google Maps de door mij afgelegde kilometers kan reconstrueren, gaan ze zich drie slagen in de rondte schamen. Op een gegeven moment was het “einde weg” i.v.m. constructiewerkzaamheden. Maar ik zag schuin boven mij een andere weg in dezelfde richting waar geen bouwgedoe werd gepleegd. Noodgedwongen rechtsomkeert. Zie ik een auto richting obstakel rijden. Heeft wellicht een broertje van mijn GPS aan boord. Met wat gepaste eigenwijsheid bereik ik Lefkada en in het subplaatsje Lygia zou zich mijn hotel moeten bevinden. Tom Tom dus in de pauzestand. Via Maps kom ik ergens waar het vrolijk ophoudt met openbare weg. Je rijdt terug en Maps weet je dan te vertellen dat je 1.4 km moet doorrijden. Hallo, waarom moest ik dan eerst naar “iets in nergens”??? Met dit soort onbeantwoorde vragen houd ik mijzelf vrolijk bezig. “Je moet verder”. ”je moet terug”. Ja, Google Maps houdt bij mij van afwisseling.

Uiteindelijk maar mijn padvindersinstinct ingeschakeld. Klein weggetje ingedraaid richting “Beach”, want mijn hotel zou daar niet ver van verwijderd moeten zijn en zo’n uitgebreid oord betreft het nu ook weer niet. Vlakbij het water echter geen hotel. Wel een auto, die braaf aan komt rijden. Ik spreek die lui aan en vraag of ze hotel Avra kennen. “Ken jij Hotel Avra?”vraagt de passagier aan de chauffeur. Jippie Nederlanders. Maar wel een landgenoot met een fatsoenlijke telefoon. Daarmee werd vastgesteld dat ik al vlakbij was… Kwestie van het iets verderop gelegen geitenpaadje indraaien. Het mag dan weer iets gecompliceerder zijn deze accommodatie te vinden, dan is dat nog geen reden deze bestemming op voorhand te schrappen. Ik heb wel eens eerder gesteld dat ik een ‘sfeerproever’ ben. Mijn eerste hotel en dit hotel komen op basis van mijn sfeerproeverij in aanmerking voor een relaxvakantie. Wie cultuur wenst op te snuiven, lijkt mij in Kastoria beter op zijn plaats. Qua gastheren/vrouwen zal er weinig verschil zijn. Grieken lijken je te beschouwen als een in een grijs verleden geëmigreerd familielid, dat nu plotseling weer even terug in het land van herkomst opduikt Oprechte blijdschap spat er vanaf.

Na de Nederlandse hulptroep met goede telefoon blijkt ook de enige (?) andere kamer hier te worden bezet door een NL-echtpaar. Via ‘mevrouw ‘ weet ik nu dat het zwembadwater koud is. Mijn animo om dat proefondervindelijk zelf vast te stellen, is met deze nieuw vergaarde kennis niet bepaald gestegen. Men mag mij kritisch noemen als het de temperatuur betreft van water waarin ik mij begeef, maar van een dergelijke kwalificatie zal ik niet in tranen uitbarsten.

De Nederlandse medegast wist mij te melden dat het dichtstbijzijnde restaurant zeker ‘niet verkeerd’ was. Zij had nog wel een mooie opmerking. Iets in de geest van: Als je in NL voor dit soort prijzen buitende deur kan eten, ga ik NOOIT meer koken. Receptioniste meende mij meer richting concentratie van eetgelegenheden te moeten sturen. Dichtbij het water en zo. Maar daardoor wel vaak giga-druk. Even googelen en ‘wat zien ik’? De nabije tent heeft zwaardvis op het menu. Voor €.14,-. Een van de laatste keren dat ik van zwaardvis heb zitten genieten, was samen met Ineke in Portugal. Daarbij nu een half litertje witte wijn in een net karafje en ik was (wederom) een tevreden mens.

Bij dit restaurant waren er slechts 3 poezen. Netjes opgevoede exemplaren. Twee miauwers hadden op de een of andere manier goed door dat ik vis zat te eten, maar begonnen niet ongeduldig aan mijn benen te krabben toen er niet snel genoeg wat hun kant op kwam. Dat fatsoen heb ik na verloop van tijd toch maar beloond.

Afgezien van de ontmoeting met landgenoten (is wereldwijd lastig uit te sluiten) was er ook nog een bizarre ‘confrontatie’ met een jong stel van een tafeltje ‘verderop’. HIJ bleek een Duitser (zij was Engelstalig) en afkomstig – of all places – uit Celle. Naar die stad ging ik als kleine jongen altijd met mijn moeder om daar Kerst en Nieuwjaar te vieren. Daar woonde de zuster van mijn moeder met haar gezin. Een nichtje van mij woont nog steeds in die stad. Vandaar de titel van dit verslag.

Van deze oosterbuur kreeg ik ook nog de tip om vooral het westelijk deel van dit (schier-) eiland te gaan bekijken. Qua af te leggen kilometers een makkie.

Cat Pack 2 Kastoria

Cat pack (2)

Dit keer plaats ik de foto van de kattenverzameling niet. Reismee is geen poesjesalbum. Maar kattenliefhebbers kunnen bij een restaurant in Kastoria hun hart ophalen. Op mijn vraag hoeveel katten er daar rondliepen, kreeg ik “20” als antwoord. Ik stel een hertelling voor, want volgens mij waren het er meer. Ik heb trouwens wel een foto van mijzelf aan de serie toegevoegd. En een foto van het plaatselijk meer, wat van forse afmetingen is.

Het begin van de dag verliep voorspoedig. De zon scheen. Telefoon en Tom Tom waren het met elkaar eens en ik had tijd genoeg voor een omweg. Fraai heuvellandschap en geen druk verkeer. Bij zo’n kapelletje langs de kant van de weg kon ik dus veilig even stoppen voor het maken van een kiekje. Die bouwseltjes zijn er dus inderdaad voor een moment van bezinning. Dat schijnt dus ook op de snelweg te zijn toegestaan. Griekenland is een zeer orthodox land en men is t.a.v. andere religies niet direct een toonbeeld van verdraagzaamheid, zo begreep ik van Billy.

Op ongeveer een derde van de af te leggen afstand vertoonde de telefoon toch wat kuren. Ik had echter genoeg heuvels gezien en ik ben richting snelweg gegaan. Daar staan nabij Kastoria borden langs de kant dat je moet oppassen voor beren met jonkies. Er staan aldaar ook kilometers lang hekwerken. Helaas geen beer gezien en Kastoria probleemloos bereikt. Telefoon deelde spontaan ook weer mee in ‘de feestvreugde’. Dat maakte het vinden van mijn onderdak er niet eenvoudiger op. De voorzieningen zijn hier uitstekend, maar de vindbaarheid is echt een probleem met Google Maps. Je wordt verzocht de eerste weg rechts te nemen, maar daar staat dus een duidelijk verkeersbord dat dit daar verboden is.

Het wemelt hier van culturele plekjes en gebouwen. Byzantijns en zo. En ik kon via de achteringang naar beneden lopen om bij het meer en de daar aanwezige horecagelegenheden te belanden. “Naar beneden” impliceert echter ook “naar boven” en mijn COPD + sterk afgenomen conditie laten mijn hoofd in gedachten al heftig “Nee” schudden. Geen verkeerde gedachte naar later bleek.

Ik ben het drukke deel van Kastoria ontvlucht en ben langs de oever van het meer op zoek gegaan naar iets rustigers en met eenvoudiger parkeermogelijkheden. En zo kwam ik dus in het restaurant met de vele katten. Prettige locatie en ik had voldoende keus om een tafeltje in de zon op het terras te vinden. Bij het plaatsnemen wel even opletten dat op je stoel geen poes ligt… Gezien het gewriemel in de nauwe straatjes bij mijn nachthok besloot ik tot een alcoholvrij biertje. Het werd Amstel Free. Qua vast voedsel koos ik voor kip. Dat bleek een beste keus en ik vermoed dat ook een stevige eter content zou zijn geweest met de portie. Zoom anders maar in op de foto. Voor maaltijd en biertje was ik €.13,- kwijt en dan staat de serveerster nog als een gek te zwaaien als ik wegrijd.

Helaas hadden vrij donkere wolken zich samengepakt en ik diende op een bepaald moment naar binnen te vluchten, omdat de regen in volle hevigheid was losgebarsten. En het bleef geruime tijd flink doorgieten. Ik blij dat ik niet als Jan Wandelaar bezig was… Anderzijds had ik mijn ‘mansion’ te voet ongetwijfeld sneller gevonden dan mijn herhalingsgetob met de auto. Mijzelf beloond met een ‘gewoon’ biertje (van lokale komaf).

Fijn moment van de dag: Ik krijg bericht van de energieleverancier dat de jaarafrekening een terugbetaling van €.420,- heeft laten zien. Dat gaf weer wat ruimte om later op de avond een Metaxa te bestellen. En omdat ik daar dorst van kreeg ook nog maar een biertje. Gezellig met de uitbater gebabbeld en – voor deze vakantie – vrij laat mijn mandje in.

Prima geslapen en vanmorgen genoten van de beste douche tot op heden. Men heeft hier oog voor detail. Zo was er hier bijvoorbeeld al een dubbelstekker aanwezig… Ook het ontbijt smaakte erg goed. Apart broodje (beetje warm) met diverse soorten kaas van binnen. Heerlijk!

Zoals ik gisteren al heb kunnen constateren is het van hier naar ‘de bewoonde wereld’ uiterst simpel. En vandaar naar mijn volgende stekkie (Lefaka) is zo’n 3,5 uur sturen.

Weer matig weer

Weer matig weer

Amper een handvol volgers heeft opgelet na het aanklikken van “Foto’s”. Daar staat dat er nieuwe foto’s zullen worden toegevoegd, maar dat daar geen apart bericht van komt. ‘Dus’ zie je 25, 28 en 30 keer “bekeken” bij de eerste 3 foto’s en bij de daaropvolgende 7 foto’s is 5 x bekeken de maximum score. Niet iets om mij druk over te maken, maar ik heb vandaag toch wat tijd over. Misschien morgen (onverwacht) ook, want men heeft 2 forse sleuven in de weg gemaakt en mijn hotel (en mijn auto) bevindt zich er precies tussenin. Gaat meevallen zie ik nu. Dimitri is er overheen gekomen, dus zal het mij ook moeten lukken.

Met betrekking tot de trip naar de berg Olympus kan ik melden dat hier een vorm van abortus heeft plaatsgevonden. Tussen wat wolkenflarden door kon ik al van grote afstand zien dat er van onbelemmerd uitzicht op Zeus en consorten weinig sprake zou zijn. Misschien is Zeus niet eens thuis.. Klinkt hardop beter dan geschreven… Hoe dan ook, het leek mij niet zo zinvol om van een flink aantal kilometers dichterbij dezelfde conclusie te moeten trekken. Ik kan wel melden dat er op de top sneeuw was te zien.

In een bui van enthousiasme had ik de route voor morgen al in mijn telefoon gezet. Dit keer op “vastleggen” geklikt en dat had de nodige ijver tot gevolg. Tom Tom stuurde mij richting Olympus, terwijl mijn telefoon mij richting bestemming van morgen kakelde. Toen ik te ver uit de richting kwam, hield mijn telefoon het voor gezien. “Wacht op locatie”, las ik. Boeiend om te constateren dat het apparaat in de buurt van Paralia ‘opeens’ geen enkel probleem meer met ‘locatie’ had. Kom je dichtbij het hotel, dan ontstaat er weer onenigheid tussen de elektronika-jongens.

Van de Moldaviërs kreeg ik de tip om vooral in de buurt van Meteora te gaan kijken. Via internet zie ik dat er zo’n dikke 273.000 foto’s zijn gemaakt, dus die aanbeveling zal wel hout snijden. Het wordt iets om vanuit mijn voorlaatste accommodatie te bezoeken. Dan ben ik toch al redelijk in de buurt.

Een week geleden zat ik al bijna aan de mosselen. Hoewel het nog vrij vroeg is, ga ik toch maar eens kijken wat er behalve cevapcici nog meer te smikkelen valt.

Een paar uur later: Het is Cordon Bleu geworden. Tot slot (voor vandaag) kan ik nog melden dat er hier nu behalve Moldaviërs ook een Brits en een Frans echtpaar zijn neergestreken. Morgen gaat de reis naar Kastoria. Een plaats met een bewogen geschiedenis en een fors meer. Het meer interesseert mij meer dan die geschiedenis.

Bolleboos

Bolleboos

Deze titel werd veroorzaakt door het laatste deel van een gesprek wat ik met de plaatselijke medewerker had. Het betreft ene Billy en ik denk dat ik hem als een soort rechterhand van de eigenaar/manager kan beschouwen. Hij is afkomstig uit Roemenië, maar werkt hier al jaren. Voorts is hij van stevige omvang. Ik had hem en zijn baas (Dimitri) al eerder op de dag bezig gezien met het klaarmaken van een stuk strand waar allerlei ligstoelen en parasols op het toeristenseizoen aan het wachten zijn. Als het seizoen eenmaal is begonnen, heeft Billy er ook receptietaken en orderbewaking bij. Toen een toerist bezig was zijn echtgenote als boksbal te gebruiken en het angstige geschreeuw op een onbetamelijk tijdstip niet van de lucht was, werd bolle Billy boos en heeft betreffende toerist ‘buitengezet’. Ik zag dat helemaal voor mij. Na een dik uur conversatie met Billy kan ik met stelligheid beweren dat het hier geen opgewonden standje betreft. Dus de toerist zal het er wel naar gemaakt hebben.

Behalve deze Roemeen vermoed ik heden ook met een Serviër te maken te hebben gehad. Bij het verkennen van het plaatsje Paralia was ik een restaurant gepasseerd met een reclame voor cevapcici. Een gerecht dat mij aan mijn eerste vliegvakantie naar het voormalig Joegoslavië deed denken. Puur op basis van nostalgie daar later naar teruggekeerd. Omdat mijn voorkomen niet typisch Grieks is, werd kleindochter mijn richting uitgestuurd, want ‘opa’ sprak weinig Engels. Kleindochter deed het voortreffelijk en dat heb ik opa via zijn kleindochter dan ook duidelijk gemaakt. Niet veel later kreeg ik (‘for free’) een glaasje van het huis. Dat betrof duidelijk geen ouzo en ik gokte op slivovic. Daar geef ik trouwens de voorkeur aan boven ouzo.

De cevapcici kwam in twee etappes met per etappe 5 flink uit de kluiten gewassen gehaktrolletjes. Ik moest er zelfs een 2^e biertje bij bestellen (vond ik). Of ik niet ook een gratis 2^e glaasje slivovic wenste. Ik heb dat ‘op de lat gezet’ voor morgen, want ik wil hier best nog een keer knabbelen. Ondanks mijn poging tot uitstel, werd ik door opa bij het afrekenen toch min of meer gedwongen er nu nog een te consumeren. Omdat het hotel niet ver was, achtte ik het onwaarschijnlijk tijdens dit korte stukje tegen een alcoholcontrole aan te lopen. Terug bij het hotel kon ik probleemloos nog een flesje Amstel bestellen, want ik zou nergens meer heengaan.

Nu is menigeen natuurlijk razend nieuwsgierig hoe het vandaag met de navigatie ging. Daar kan ik kort over zijn: … Zonder peren dus. Ik was amper het hotel uit of mijn telefoon jammerde al dat het GPS-signaal ‘verloren’ was. Mijn telefoon toegesnauwd dat hij dan maar eens flink moest gaan zoeken. Prompt kreeg ik instructies. Na deze braaf te hebben opgevolgd en volkomen ‘in the middle of nowhere’ was beland, scheidde Google Maps ermee uit. Gelukkig had mijn Tom Tom in de tussentijd een satelliet gevonden, want anders zou ik nu wellicht nog steeds in een rare buitenwijk van Komotini naar de ‘uitgang’ aan het zoeken zijn geweest. Bij terugkomst in NL toch maar eens naar de telefoondokter…

Omdat het zonnetje niet overliep van ijver en de receptionist in Komotini de door mij bedachte omweg via de plaatsen Drama en Serres van weinig toegevoegde waarde achtte, heb ik vandaag heel wat tolpoortjes gepasseerd. Kortom, veel autoweg. Daar mag je (op de meeste stukken) 130 km/u. Bij een tunnel wordt dat tot 80 km/u gereduceerd. Aanwijzingen, die ik redelijk plichtgetrouw volg. Er zijn echter complete Griekse ‘volksstammen’, die zich van borden met snelheidsgeboden en borden met ‘verboden in te halen’ bijzonder weinig aantrekken.

In het kader van achterstallig onderhoud wil ik het nog even hebben over een soort miniatuur kerkjes, die ik op tal van plaatsen langs de kant van de weg zie staan. Dat is lang niet altijd op plekken waar je de auto stil kunt zetten om aldaar even religieus te doen. Het zijn ook geen bouwseltjes om armlastige eekhoorntjes onderdak te bieden, maar waarvoor zijn ze dan wel? Ik zal het eens aan een inboorling vragen.

Het plaatsje Paralia heeft wel iets, maar het is nog niet geheel ontwaakt uit de winterslaap. Ik moet er trouwens niet aan denken hoe het hier in het hoogseizoen is.

Na het inmiddels genoten ontbijt (€.5,-) ga ik straks richting Olympus. Ik moet een beetje opschieten, want volgens Billy is er regen voorspeld.

Bloemetjes buiten zetten.

Bloemetjes buiten zetten

Dat kan men hier met een gerust hart aan moeder natuur overlaten (zie foto). Moeder natuur is er ook verantwoordelijk voor dat er vandaag gras in het midden van de weg viel waar te nemen. Dat zal mede door mijn keuze qua route beïnvloed zijn. Het kunnen waarnemen, niet het groeien van het gras.

Het zonnetje van gisteren had heden kennelijk geen trek in een herhalingsoptreden, maar op een enkel spatje na, was het droog.

Ik had besloten de snelweg vandaag zoveel mogelijk te mijden en vandaar mijn tocht over smalle en soms met gras begroeide weggetjes. Boeiend was het onderweg om de onenigheid tussen Tom Tom en Google Maps te volgen. Het zijn apparaten, dus nog net geen slaande ruzie. Google heeft volgens mij aandelen in de tolheffing hier, want er werd regelmatig getracht mij weer richting snelweg te krijgen. Dat mislukte blijkbaar te vaak, want op een gegeven moment hield mijn telefoon met Google Maps het weer eens voor gezien. Mogelijk grijnsde Tom Tom van oor tot oor…

Bij een benzinestation, tevens koffietent, tevens toiletexploitant, tevens supermarkt getankt, koffie gedronken, sanitair bezig geweest en een zak chips gekocht. En het vriendelijke meisje, dat de boel daar op zondag runde, zorgde ook voor een nieuwe impuls qua wifi. Overigens ook weer een maatregel met een beperkte levensduur. Dus voor het laatste stukje was ik opnieuw aangewezen op mijn TomTom. En opnieuw kende Truus de straatnaam niet… Nu is niet alleen een slimme meid op de toekomst voorbereid. Ik ben dat ook. Ik had dus de lengte en breedtegraad genoteerd. Blijkbaar niet correct, want ik werd flink de provincie ingestuurd, terwijl het hotel volgens mij niet ver verwijderd was van het centrum. En daar was ik inmiddels. Via Point Of Interest kwam de naam van mijn hotel echter bovendrijven en amper een kilometer verder stond ik er voor de deur. Nette hut. Alleen wat zuinig met stopcontacten. Of ik er misschien een paar had gemist, vroeg ik aan de receptionist. Die ging vervolgens in laden en kasten snuffelen. Ik dacht nog even dat hij met een kamerplattegrond zou komen met kruisjes waar zich de stopcontacten zouden moeten bevinden, maar gokte toch op het zoeken naar een dubbelstekker. De man zijn zoektocht laten staken, want ik reis zelden zonder dubbelstekker :)

Ook bij dit hotel kent men een soort ‘Thuisbezorgd’ en ik heb vanavond een kleine pizza laten aanrukken. Samen met een half flesje rode wijn ben je dan een tientje kwijt. Er kon dus best nog wel een Metaxa op de rekening worden geschreven.

Via de receptionist het advies gekregen morgen niet krampachtig omwegen in te plannen. ‘Gewoon’ via Kavala weer westwaarts. Ik dien uit te komen in Paralia en dat plaatsje is van beperkte omvang. Er kan dus weinig misgaan, zou men denken, maar of dat werkelijk zo zal zijn, zien we morgen wel weer.

Hellas en helaas scheelt maar 1 letter

Hellas en helaas scheelt maar 1 letter

Internet blijkt hier soms een probleem. In mijn huidig nachthok volstaat het om van de woonkamer naar de slaapkamer te wandelen met je laptop (of telefoon) en je hebt geen verbinding meer. Wegblijven uit slaapkamer zou logisch zijn, maar daar staat nu juist een net bureau.

Hinderlijker wordt het als onderweg Google Maps opeens de geest geeft. Zoals mij (eer-) gisteren ook al gebeurde. Vandaag dus opnieuw en dit keer bleek Tom Tom niet het prototype van de reddende engel, want de straatnaam van het hotel was onbekend bij Truus GPS. Maar de plaats was geen probleem. “Stadcentrum” dus maar ingevoerd. Ik kwam achter deze malheur, omdat ik wel erg lang een weg aan het volgen was, zonder dat er een plaats opdoemde. Mijn telefoon met Google Maps was ook al een tijdje verdacht stil. Tom Tom gaf aan dat ik terug moest. Maar liefst 11 km dus. Overigens wel een weg waar het bomvol brem stond (zie foto).

Gelukkig had ik bij het uitzetten van de route goed opgelet en daarom wist ik nog dat ik VOOR het bereiken van het centrum al naar mijn nachthok moest gaan uitkijken. En jawel, ergens zie ik een blauw bordje met de naam van mijn hotel. Bij de receptie wist men mij te vertellen dat je gewoon de naam van het hotel als zoekopdracht bij Google Maps kan invoeren. Verrassing! Vervolgens kreeg het feit dat mijn telefoon niet in Griekenland is opgevoed de schuld. En dat in combinatie met de nabijheid van Turkije. Sprookjes uit 1001 nacht, lijkt mij, maar troostend is wel dat het dus niet aan een verkeerde instelling mijnerzijds ligt…

Ik miste Google Maps wel een beetje. Die geven soms informatie waarvan een paard de hik krijgt. Neem de volgende afslag rechts en houdt rechts aan om op de Amalia, dochter van willem alexander en kleindochter van beatrix-laan te blijven (vrije vertaling).

Na kamerinspectie met het wachtwoordpapiertje naar de receptie, want ik kreeg geen internet op mijn laptop en/of telefoon. Na gebruik van allemaal hoofdletters en gezeten op een plaatsje in de buurt van het zwembad, had ik zowaar internet. Niet voor lang na later bleek.

Van de oudste van de 2 broers, die hier de tent runnen, had ik begrepen dat het mogelijk was om iets te eten te laten bezorgen. Dat gaf mij gelegenheid een biertje te bestellen, want nu hoefde ik niet meer te rijden. Rond 18 uur via jongste broer een bestelling gepleegd. Deze jongste broer komt bij mij wat verwarrend over en dat was omgekeerd wellicht ook het geval. Of ik ook wat salade bij mijn gyros wenste. Griekse… Ja, doe maar, was mijn reactie. Als het een bescheiden hoeveelheid is. Om er iets bij te drinken te hebben, had ik een klein flesje wijn besteld. E.e.a. was amper doorgebeld, of er komt een auto aangereden met de geplaatste bestelling. Bij de gyrosschotel was al salade inbegrepen, dus die Griekse salade bleek overdaad. Staat ongeopend in de ijskast. Misschien dat ik vanavond een konijn ga imiteren. Of liever gezegd een bos vol konijnen.

Mijn verblijf van 2 nachten is hier dus zonder nadere verpleging. Gelukkig had ik nog wat krentenbollen, zodat ik vanmorgen mijn medicijntjes op een licht gevulde maag toch kon innemen. In het inpandige café kon ik gelukkig wel koffie bestellen en hier heb ik krampachtig verder met internet gestoeid. Na veel gedoe heb ik op mijn laptop (in het café) verbinding, maar als ik vervolgens een blik in mijn mailbox wil werpen, lukt dat lekker niet.

Op mijn telefoon is (tot nu toe) een route te zien, die mij naar een heden te bezoeken plaatsje zal brengen. Of dat na aankomst op de nabije hoofdweg (zo’n) 500 meter nog steeds het geval is, staat nog te bezien. Kortom, ik maak woest spannende tijden door. Probleem van de streek hier, zo vertrouwt jongere broer mij toe. Maar bij al dat getob heb ik wel een uiterst prettig uitzicht.

Er is bij het complex een uitnodigend zwembad. Daarin een ferme duik nemen, dient echter te worden afgeraden. Met name omdat er nog geen water in zit.

Vandaag een ritje richting Bulgarije gemaakt. Niet zo ver noordelijk als ik oorspronkelijk van plan was, maar het was er best mooi en ook het zonnige weer hielp om de internetperikelen even van mij af te schudden.

Terug bij het hotel heb ik zowel mijn telefoon als mijn laptop een energie-injectie gegeven. En hiep hiep hoera, internet werkt nu lekker mee. Snel dit ‘stukkie’ op Reismee plaatsen, voordat iets of iemand zich bedenkt. En dan fijn konijn spelen met de Griekse salade. Morgen een vrij korte etappe naar Komotini.