Tenerife 8 februari

Tenerife 8 februari

Gek hè, maar vanmorgen was ik zomaar nieuwsgierig hoeveel volgers mijn tevreden koppie hadden bekeken . Dat kwam neer op 20% van de mensen, die bericht ontvangen dat er een nieuw bericht (of fotoserie) is verschenen. Maar niet iedereen heeft het betreffende verslag gelezen (zo’n 30% nog niet).

Gegevens waarmee je kunt gaan fantaseren. 1: Men heeft het druk in Nederland 2: Dat het mooi weer is in Tenerife gelooft men nu wel zo’n beetje en echt spannende avonturen worden er ook niet beleefd. 3: Koekoek dat je bij mooi weer een tevreden hoofd kan laten zien. Waarom de in de kou achtergebleven mensen dat nog eens inpeperen? 4: Een beeld zegt meer dan 1.000 woorden is bij mij niet van toepassing. Verslagen doen het beter dan de foto’s.

Voor ik het vergeet: Wat is sinterklaas als hij met een zaklantaarn zit te spelen? Een schijnheilige.

Hoewel bij het meegenomen broodje de kaas iets van hard geworden behangstijfsel had, heeft mij dat geenszins weerhouden dit etablissement nogmaals te bezoeken (en morgen ook weer). Naast die voortreffelijke carajillo had ik vandaag een broodje met omelet. Bleek een prima keus.

Bij die door mij van een kritische noot voorziene kaas moest ik even aan de koe denken, die daarvoor ooit de melk heeft geleverd. Volgens mij eet een koe geen kaas, maar als dat wel het geval zou zijn en de betreffende koe zou een plakje van haar eigen kaas krijgen voorgeschoteld, zou zij zich vermoedelijk kapot schamen.

Zeker als het hier ter plaatse een natte boel wordt, ga ik morgen op aandrang van diverse volgers dan toch maar richting Teide. Als het daar dan ook regent, kan ik naar natte lavastenen kijken en dat lijkt mij vrij uniek. Regen en mist zouden prima argumenten vormen zeker niet met die kabelbaan nog verder naar de top te gaan. Ik heb bij helder weer genomen foto’s gezien en daar raak ik niet van in de war. Foto’s, die vanaf het parkeerterrein zijn genomen, zien er nagenoeg hetzelfde uit. En als het dan ook nog mistig is en je fotografeert iets wat egaal grijs is…

Bij al die mensen (zijn er niet zoveel, maar toch), die mij de hoogte in willen hebben, vraag ik mij af of zij ooit in Utrecht zijn geweest en of zij bij die gelegenheid ook de domtoren hebben beklommen. Je bent er immers toch…

Bij aankomst in het appartement (13/1) trof ik in de koelkast een fles bubbels aan (cava noemen ze dat hier). Aardige geste, maar ik ben niet zo van de bubbels. Vandaag zitten dubben of ik die fles aan de nieuwe buurvrouw zal schenken, of dat ik ‘m achterlaat voor de werkster, die de hut weer spic and span mag maken. Buurvrouw doceert en werkster schrobt. Ik heb dus voor deze laatste optie gekozen.

Vanavond mijn restantje Chinees in de magnetron opgewarmd. Gevolgd door een crème brûlée. Ook het huurkoetsje heeft vandaag weer een vol buikje gekregen. Ik werd gewaarschuwd dat ik over zo’n 50 km toch moest gaan tanken. Ik gooi er voor €.42,- aan euro 95 in en ik heb weer een actieradius van 500 km. Ik wil het verbruik van deze Seat niet eens echt weten. Dan zou ik mijn Epica daarna toch buitengewoon bestraffend moeten toespreken en daar houdt mijn Epica niet van (ben ik bang). Je moet zo’n bejaarde (17 jaar) niet schofferen. Hij doet het immers nog best goed. Een beetje zoals zijn ‘baasje’.

Morgen – op indringend verzoek – ga ik dus richting Teide en ik ben ook van plan zowel het ontbijt als het diner op mijn favoriete plekjes te gaan nuttigen.

Het regelmatig op een bankje zitten lezen of puzzels oplossen, is voor een mooi resultaat qua bruin worden niet de meest ideale houding. Nu was een ander kleurtje krijgen niet het hoofddoel, maar als je hier toch bent…

Net boven de knieschijf lijkt het alsof daar iemand een portie gebakken lever heeft vastgespeld. Onderbenen zijn niet echt wit, maar verschillen flink met ‘boven de knieschijf’. Afdeling ‘geen gezicht’, maar het is voorlopig nog de tijd voor lange broeken, dus van schaterlachende naar mijn benen wijzende zonaanbidders zal ik geen last hebben.

Overigens allemaal dank voor het belangstellend informeren hoe het mij met mijn voorraadbeheer vergaat. Naar omstandigheden redelijk wel. Johnnie W. gaat morgen zijn laatste slokkie aan mij offeren. Zoals voorspeld gaat een sixpack lokaal bier mee naar NL. Van de wijn is er nog een halfvolle fles, dus dat komt na mijn bezoek aan het konijnenhol waarschijnlijk nog wel goed (morgenavond). Met hoe het met de melk en de 7-up gaat zal ik jullie niet vermoeien.

Tenerife 7 februari. Beste carajillo tot op heden. Hulpverlener hoofdstuk 2

Tenerife 7 februari. Beste carajillo tot op heden. Hulpverlener hoofdstuk 2

Omdat mijn leesvoer ‘op’ was, ben ik al redelijk vroeg gaan sturen. Zo vroeg dat mijn gebruikelijke tentje voor het plaatsen van de gebruikelijke bestelling nog niet open was. Mijn tweede wasje was inmiddels aan het draaien, maar daar hoef ik volgens mij niet per se bij te blijven zitten. Bij de wat grotere supermarkt was ik van plan nog een paar fatsoenlijke broodjes te scoren. Recht tegenover deze super is een soort cafetaria/koffietent. Ik was daar al eens geweest en toen ging men net sluiten. Nu was ik mooi op tijd voor een carajillo en die bleek van uitzonderlijke klasse. De lekkerste, die ik op dit eiland heb geproefd. Ik zag op andere tafeltjes ontbijtachtige spullen worden aangedragen, dus ik dacht ook maar eens een menukaartje te gaan bestuderen. Wapperen richting ober mislukte in eerste instantie, maar een andere gast zag mijn gebaar wel en snelde vervolgens richting bar om mijn wens te laten vervullen. Ik had al ergens gelezen dat de bewoners van Tenerife erg hulpvaardig zijn. Geen woord van gelogen dus.

Combinatie van menukaart(je) en verrukkelijke carajillo leek mij voldoende reden om morgen in deze tent mijn ontbijt te nuttigen. Op verdacht alvast een broodje voor rond de lunch meegenomen. ‘Thuis’ de was uit de machine gehaald en daarna met mijn puzzeltjes de zon opgezocht. Op een bepaald moment had ik het plan om ‘het probleem’ van mijn biervoorraad op te lossen door wat van dit gerstenat op te halen en nabij het zwembad te consumeren. Al dan niet in combinatie met mijn meegebrachte broodje en/of droogvoer (pinda’s, chips, Tuc). Onderweg kom ik erachter dat ik een zakdoek ben kwijtgeraakt. En eerder had ik eenzelfde vermoeden rond een munt van €.1,-

Mijn spijkerbroekje ‘met korte mouwen’ had ik in de was gedaan en mijn kaki broekje heeft niet zo’n handig zakje voor kleingeld.

Alvorens te kunnen controleren of mijn gemiste spullen nog ergens in het appartement lagen, werd ik (alweer) geconfronteerd met een echtpaar dat hulpeloos alle sleutelvakjes aan het proberen was. Dat zijn er hier 8 (of 10), maar hun pincode deed het op geen van alle. Dat bleek even later volkomen terecht, want zij probeerden de pincode van hun boekingsbevestiging…

Bellen met het plaatselijk nummer werkte ook niet, maar dat kan ook aan de locatie liggen. Op het strand van La Arena zou de verbinding beter moeten zijn..

Op enig moment vroeg ik of zij niet via booking.com nadere instructies hadden ontvangen. Reuze idee, want dat bleek het geval. Mensen jubelend richting hun nieuwe onderdak.

Toen ik bij mij appartement kwam, was daar een nieuwe buurvrouw diep aan het zuchten. Zij had sleutels en stond voor de juiste deur, maar kwam toch niet binnen. Er moest met 2 sleutels iets worden gedaan. Studerend voor ‘volleerd gentleman’ kon ik niet nalaten mijn handjes te laten wapperen. Misschien een stroef slot? Misschien heeft de nieuwe buurvrouw onvoldoende kracht in haar handjes? (Op de middelbare school was het mijn ‘taak’ niet te openen potjes ecoline en Oost-Indische inkt toch open te krijgen.) Bij de pakweg 40 tot 50 jaar jongere krantenjongens wel eens respect afgedwongen door het onderste ringetje van een ventiel ‘gewoon met mijn vingers’ lost te draaien, terwijl hen dat niet was gelukt…

Leuk hoor, dat ‘jezelf zitten ophemelen’, maar de deur was nog steeds niet open. En dan ga je ‘vanzelf’ gekke dingen doen. In plaats van een slot open te draaien (naar links), draai je het ‘lekker’ dicht (naar rechts). Om aan te tonen dat er met het slot in feite niets mis is. In mijn enthousiasme draai ik het nog verder dicht en jawel hoor, de deur gaat open. Letitia, zo heet de buurvrouw, helemaal blij. Door al die vertraging mijn eerste biertje dus niet buiten bij het zwembad, maar op mijn ‘balkon’ weg zitten werken. Trouwens jammer dat Letitia niet 3 weken eerder mijn buurvrouw is geworden. Zij doceert Spaans.

Het ‘happy hour’ niet alleen met een biertje, maar ook met een uitgekiende hoeveelheid whisky doorgebracht. Ik had voorts nog chorizo en een klein stukje “goudse kaas” van Carre Four. En niet te vergeten een soort paté van tonijn. Daarmee worden zelfs de eerder aangeschafte toastjes prima verteerbaar. Bij eerdere pogingen met o.a. sardientjes had ik meer het idee dat ik op een presentatiebord zat te knabbelen. Of op een oud schoolschrift.

Het in de magnetron stoppen van het restantje Chinees heb ik uitgesteld ten faveure van het broodje . Toen ik dat broodje uitpakte (zilverpapier), schrok ik even, want er bewogen nogal wat beestjes. Of die mee ingepakt zijn, of dat zij familie zijn van soortgelijke beestjes, die ik hier ook al eens heb aangetroffen, zal een raadsel blijven. Het zijn creaturen, die volgens mij behulpzaam kunnen zijn bij atoomsplitsing. Zo klein. Mensen zonder bril kunnen ze waarschijnlijk niet eens waarnemen. Nu ben ik geen voorstander van eten wat nog beweegt. De kreet “ober weet u zeker dat dit beest dood is?” zal men mij niet snel horen slaken. In dit geval was even stevig blazen voldoende om een bewegingsloos broodje te kunnen opeten. Als men na dit verslag nooit meer iets van mij verneemt, heb ik de situatie dus onderschat.

Om in dat geval een ieder toch een positieve herinnering te geven, heb ik een selfie gemaakt van een tevreden mens. Een tweede aan serie 2 toegevoegde foto zal door oplettende volgers wellicht herkend worden, want van dit punt heb ik eerder al een foto gemaakt. Maar op een ander tijdstip (dus ander licht) en dat vraagt om een nieuwe opname. Dat heb ik met het uitzicht hier ook bijna dagelijks. Ook als ik de heuvel naar mijn appartement kom afzakken, verbaas ik mij elke keer weer hoe fraai het hier is.

Morgen is het hier nog mooi weer. Voor vrijdag en zaterdag zijn de vooruitzichten minder. Hier in de buurt zelfs regen. Hoe het in de buurt van de Teide is, is lastig uit te dokteren. Er zijn daar al niet zoveel plaatsen en als je er een gevonden hebt, kennen de weerjongens die plaats niet. En dan die (kennelijk) bijbehorende cookie-monsters. Zodat men mij passende boodschappen kan doorgeven. Ik wil helemaal geen passende boodschappen!!! Maar soms is die optie (alles weigeren) niet eens aanwezig. Die site komt bij mij dan op de zwarte lijst. Bezoek ik dus niet meer. Zou heel Nederland een tijdje moeten doen. Iemand in de markt om een kettingbrief te organiseren?

Voor mij is het nu tijd om in diep gepeins weg te zakken. Ga ik vanavond die laatste fles wijn openen, of doe ik dat morgen? Mensen die denken dat vakantie een simpele zaak is van onbezorgd genieten, begrijpen nu wellicht beter, dat het niet altijd even gemakkelijk is.

Het kan zijn dat dit verhaal 2 x opduikt, maar dat ligt dan aan Reismee...

Tenerife 6 februari zonder lectuur

Tenerife 6 februari zonder lectuur

Gelukkig had ik nog een aantal sudoko vijflingen, want anders had ik nog het risico gelopen dat ik uit pure verveling was gaan poetsen of zoiets. Zo merk je opeens dat 4 weken toch best lang is. Niet dat ik nu ga zitten klagen, maar je mist nu toch wel een paar dingen.

Dan is het zelfs prettig als je met bepaalde dingen niet zo handig bent. Zo ben ik er vandaag achter gekomen dat je voor het maken van een video met mijn oude, vertrouwde Canon op een ander knopje moet drukken dan het knopje waarmee ik voorheen heb getracht een video te maken (die ik dus uiteraard nooit meer terug kon vinden).

En als je ‘m op je camera kan vinden, moet je hem nog naar je PC of laptop overzetten. Ook dat is mij gelukt. De volgende hindernis is de video op Reismee krijgen. Dat gaat niet zomaar. Nee, nee. Om mij niet geheel duidelijke redenen, dient de video eerst op YouTube te hebben gestaan. Ik dacht dat Facebook ook goed was, maar dat bleek een misverstand. Nu is deze video dus op Facebook, op YouTube en op Reismee te zien. Wat een gedoe.

Totaal ander ‘gedoe’ is voorraadbeheer. Je kunt wel schamper vaststellen dat het weggooien dan wel achterlaten van een half lege fles niet echt een ramp is, maar een half lege fles betekent ook dat hij nog halfvol is. En dan ben ik een zunnige Hollander, die het dan toch nog maar even op stevig doorkantelen zet. Misschien dat een paar blikjes Dorada-bier mee naar Nederland mogen. De Jan Wandelaar leer ik het klokken nog wel af. Door bij het ontbijt wat extra melk te drinken, zal dat ook geen problemen geven. De wijn…? Ietsje meer dan 1 fles. Misschien moet ik nu maar even stoppen met 7-up (ja men leest het goed… 7-up) en overstappen op een Rioja.

Het klimaat en de in het algemeen zeer gunstige prijzen zullen de parkeerproblemen alleen maar doen toenemen. Er zijn voor de toeristen al zo’n 30,000 auto’s en men is t.a.v. verkeersinfarcten niet bepaald optimistisch. Ik ben hier dus nog redelijk op tijd.

Hedenavond de gisteren meegenomen loempia’s in de magnetron gedaan. Was OK, maar niet om in luid gejubel uit te barsten. Buren ook weer tevreden.

Ik heb nogmaals zitten kijken of de hoogste berg van Spanje nu wel of niet bezocht moet worden. Op basis van hetgeen via internet wordt vertoond, ben ik bang dat de Teide het zonder mij zal moeten stellen. Erg veel vulkanisch gesteente en dat boeit mij niet echt. Op Lanzarote al meer dan voldoende van dat spul gezien.

Of ik nog een keer apart wel die richting opga, of dat ik er op de dag van vertrek langs ga, is nog een punt van nadere overweging. Misschien rijd ik nog een keer naar Punto del Hidalgo. Misschien kan ik daar nu wel een parkeerplaats vinden.

Tenerife 3, 4 en 5 februari

Tenerife 3, 4 en 5 februari

Gisteravond niet het risico genomen nogmaals rondjes te moeten draaien op het parkeerterrein en braaf mijn resterende karbonaadje hapklaar gemaakt.

Hapklaar is ook mijn broodje ham van vanmorgen, maar dan moet je wel rap zijn, want het valt zo’n beetje van ellende al uit elkaar als je het van je bord naar je mond brengt. Ik denk dat ik beide resterende exemplaren maar met de vissen laat spelen.

Er drijft iets met oranje kleur in zee. Is het een duiker of een overboord gevallen vluchteling? Het blijken zelfs 2 duikers, die een soort luchtbedje met zich meeslepen om niet door een speedboot te worden overvaren. Ik ben benieuwd waar en hoe ze straks aan land gaan komen. Met een mega-golf tegen de rotsen worden gekwakt zal wel niet in het draaiboek staan. Erg veel haast om weer vaste grond onder de voeten te hebben, schijnen ze niet te hebben.

Het is weliswaar geen feestdag vandaag, maar de parkeerplaats is redelijk vol. Ik heb mijzelf maar op een ijsje van de supermarkt getrakteerd en ben de zon eventjes ontvlucht.

Zowel zaterdag als zondag verder geen risico genomen qua parkeren.

Op 3 februari heb ik een tweetal uitzichtfoto’s op Reismee geplaatst. Die zijn nog niet bekeken, dus niemand snapt waarom mijn avondmaal (een) minimaal was.

Ook zondag was het bommetje en uiteindelijk heb ik mij met soep beholpen. Niks mis mee. Maar al met al zijn vrijdag, zaterdag en zondag dus niet spannend geweest. En om ter compensatie dan maar ‘reetveters’ en begeleidende kadetten te turven, vind ik toch ook zonde van mijn tijd. Maar een gevolg is wel dat ik nu niets meer heb te lezen. Boek 3 heb ik ook uit. Sudoko vijfling proberen in te vullen als alternatief.

Op 5 februari de Seat maar weer eens laten werken voor z’n geld. Ik ben op herhaling gegaan naar een tweetal ‘miradors’. Bij het eerste bezoek wast het bewolkt tot zwaar bewolkt en nu zou het zonniger moeten zijn. Viel niet echt mee. Telefoon ligt aan de beademing, dus ik zal straks eens kijken of plaatsing op Reismee de moeite waard is.

Daarnaast had ik een bezoek aan Carre Four gepland (in Santa Cruz). Daar heb ik in het verleden wel eens erg leuke koopjes gescoord. Viel nu een beetje tegen, maar een katoenen hemd voor €.12,99 en 6 paar sokken voor €.4,00 lijkt mij verantwoord. Ook nog ‘een oude vlam’ tegen het lijf gelopen. Nee, niet van vlees en bloed. Het betreft John Haig, een whisky die ik in het verleden regelmatig als huisgenoot had. Voor €.14,95 (1 l.) mag de geschiedenis zich gaan herhalen.

Omdat ik na borrelhapjes en soep wel weer eens aan een wat omvangrijker maal toe was, had ik gekeken of er nabij Carre Four iets ‘leuks’ was. Het konijnenhol is immers gesloten op maandag. Er bleek zeer dichtbij een Chinees te zijn en die had prima recensies. Terecht lijkt mij nu ik er inmiddels geweest ben. Of ik niet een loempia als voorafje wenste? Ja natuurlijk… Om dan vervolgens wanhopig naar het hoofdgerecht te staren en te overdenken hoe je dat ooit op krijgt…

Tussenoplossing: 2 loempia’s laten inpakken en thuis in de magnetron doen. Daar kwam overigens ook nog een restantje van het hoofdgerecht bij (doggies bag), dus ik hoef voorlopig niet te koken. Ik ga maar niet verklappen wat ik bij deze Chinees aan euro’s heb moeten achterlaten, want dan wordt er hartstochtelijk geweend in Nederland, of men gaat rap een reisje deze kant op boeken.

Evenmin een slechte reden om deze kant op te komen is het biermerk Dorada. Bier is hier in verhouding vrij duur (vind ik), maar voor zowel Dorada als Tropical heb ik dat er graag voor over. Beide merken zijn ‘lokaal’ en worden in Tenerife dan wel Gran Canaria gebrouwen.

Van een van de twee bezochte uitzichtpunten zal ik laten zien waarnaar ik heb kunnen kijken.

Tenerife 2 februari Jubeltenen

Jubeltenen

Het overkomt mij thuis ook wel eens, maar om mij onbekende redenen wat vaker tijdens een vakantie. Kramp in de onderbenen en tenen. Als het de kuit betreft, is even gaan staan en langzaam wat druk zetten vaak voldoende. Tenen die proberen zich in een hoek van 90 graden omhoog te richten, roep ik ‘met zachte hand’ tot de orde. Flink masseren en zo mijn jubeltenen dresseren. Dat blijken echter lapmiddelen, want de kramp komt vrij rap weer terug. Mensen die er verstand van hebben, maanden mij tot het innemen van magnesiumpilletjes. Afhankelijk van waar en wanneer je die aanschaft kan het magnesiumpillen betreffen. Omdat ik vergeten was welk element er ook alweer in moest zitten, heb ik ooit bij een Spaanse apotheek geprobeerd fluortabletten voor die krampbestrijding aan te schaffen. Mislukte.

Omdat ik al twee keer tijdens de vakantie op zoek moest naar een apotheek, heb ik inmiddels een plastic zakje vol met ‘je weet ’t niet’. Een pleister, wat norit, een paracetamolletje en sinds geruime tijd ook magnesium. En nu watten.

Morgen over 1 week is het alweer afmars. Tijd vliegt en dat ga ik de 10^e dus ook weer doen. Het gaat nog spannend worden of ik volgende week vrijdag nog iets te lezen heb. Qua weer zie ik vandaag ook wel weer als een dag met veel lezen. Misschien moet ik nog op zoek naar een ‘bookstore’…

Het gisteren aangeschafte broodje smaakt voor geen meter. Nu is brood volgens mij nu ook niet iets waar Spanje de culinaire wereldpers mee haalt, maar het (iets warme) broodje dat bij ‘mijn konijnenhol’ wordt geserveerd (op bestelling!) is van grote klasse.(€.1,07) Wat dachten jullie trouwens van een 0,5 liter zeer prettig drinkbare huiswijn voor €.5,35???

Het zwembad bevat vissen. Geen idee hoe ze erin zijn gekomen en of ze er ook weer uit kunnen, mochten ze dat willen. Maar iemand gooide broodjes in het water (misschien ‘familie’ van mijn broodje) en die broodjes gingen vervolgens met een rotgang door het water. En dat deden ze (uiteraard) niet op eigen kracht en ik zag evenmin een stiekeme duiker, die ik voor dit fenomeen verantwoordelijk zou kunnen houden.

Met enige aarzeling mijn parkeerplekje opgegeven om mijn carajillo te scoren. De aarzeling i.v.m. de verrassende aantallen auto’s, die al aanwezig waren. Mijn aanname van ‘ach die mensen moeten straks toch ergens lunchen’ bleek foutief. Allemaal een lunchpakketje van huis meegenomen? Mijn ongerustheid had al fermere vormen aangenomen toen ik zag dat de wat grotere supermarkt vandaag gesloten was. Achteraf ben ik erachter gekomen dat het vandaag weliswaar geen nationale feestdag was, maar wel één die hier op Tenerife en nog wat eilanden wordt gevierd.

Na de carajillo vruchteloos rondjes gedraaid op het parkeerterrein. Dat deed ik in samenspel met een flink gezelschap. Terug naar ‘mijn’ carajillo-tent om daar miniatuurtjes 0% bier naar binnen te kantelen, zag ik ook niet zitten. Gelukkig had ik mijn boek bij mij en ergens op een schaduwrijk plekje heb ik wat tijd stukgeslagen. Voldoende, want het lukte mij daarna een stalling voor mijn Seat te vinden. Niet veel later ben ik richting appartement getogen en daar stond Johnnie Walker al ongeduldig op mij te wachten.

Niet in de laatste plaats vanwege het zeer bochtige laatste traject richting appartement, is de eerder genoemde 0,5 liter wijn zo’n beetje de meest risicovolle versnapering geweest. En dat traject heb ik die dag zonder klotsende oksels afgelegd. Mijn telefoon verdenk ik er echter van een stiekeme drinker te zijn. Ik heb al gemeld dat ik geen geluid meer uit het ding krijg (misschien doet de telefoon het dus ook niet meer) en bij Google Maps krijg ik opeens volledig tegengestelde instructies. Het is nog 750 meter en een paar seconden later is het nog 4,2 km. Dat ik jullie van dit alles nog verslag kan doen door heelhuids terug te keren naar mijn appartement is eigenlijk een wonder. Als ik vandaag of morgen ‘Piet’ bel en ik krijg “Truus” aan de lijn, ga ik dat waarschijnlijk doodgewoon vinden. Mijn telefoon heeft gewoon zeer vroeg al last van Alzheimer. In NL maar eens een gekwalificeerd ‘arts’ opzoeken.

Heden geen foto’s gemaakt. Op plaatsen waar dit zeker de moeite waard was geweest, bleek in geen velden of wegen een parkeerplek te vinden. Parkeerplaatsen lijkt mij wel een boeiend exportartikel voor Rusland. Ze hebben land genoeg. Putin schijnt het daar niet helemaal mee eens te zijn. Best wel relaxed om van dit soort wereldnieuws even verschoond te zijn.

Tenerife 1 februari Wasdag.

Dat was de was

Primeur vandaag. Ik ben een wasje aan het draaien. Er staat hier een mooi uitziende wasmachine en als die zijn werk net zo goed doet als ie er uitziet, heb ik straks weer veel kledingkeus. Ik had gelezen dat deze voorziening aanwezig was en had daarom wat waspoeder ingepakt. Niet alleen een slimme meid is op de toekomst voorbereid.

Nauwelijks het vermelden waard (maar ik doe het dus toch, want er zijn de afgelopen jaren door mij vaker dingen vermeld, waarbij je je kan afvragen of die het vermelden waard waren) is de teloorgang van mijn ‘clipper’. Gebroken. Mijn teennagels worden dus even niet door geweld van buitenaf in hun groei belemmerd.

De was was klaar, maar ik vond het centrifugeren niet geweldig, dus dat kunstje mag het apparaat nogmaals doen. Ik word nog technisch op mijn ouwe dag. Helaas was het resultaat na de extra centrifugebeurt nog niet wat wij kast-droog noemen. Had ik ‘m op ‘aclarado / centrifugado’ moeten zetten? Volgens Google Translate is de vertaling voor aclarado “opgehelderd”. Hallo, mijn wasgoed is geen misdrijf…

E.e.a. is nu voor verder drogen in de serre gelegd. Milde buitenlucht mag het karwei afmaken.

Nu eerst naar mijn leesbankje. Daar was het een kwestie van een soort wisselbad nemen. Na verloop van tijd moest ik UIT de zon en een tijdje een schaduwrijk plekje gebruiken. En als ik dacht dat mijn velletje het wel weer aan zou kunnen, verkaste ik weer terug naar de volle zon.

Rond 13.30 uur passeerden mij 2 jongedames en dat was het eerste moment sinds het vliegveld dat ik Nederlands hoorde.

Vandaag kon ik zonder risico de parkeerplaats verlaten. Geen angst dat ik bij terugkeer geen plekkie meer zou kunnen vinden. Ik ging naar mijn eerder al enkele keren gefrequenteerde cafetaria. Het is daar lekker rustig, er is parkeerplaats voor de deur, ze maken een redelijke carajillo en het is niet ver rijden. Dienstdoende dame herkende mij nu en veronderstelde dat ik (weer) een carajillo zou bestellen. Nu had ik de dag daarvoor ook kroketjes besteld en die hadden mij prima gesmaakt. Deed aan aardappelkroketjes denken (en was waarschijnlijk ook zoiets). Maar ik had opgevangen dat er ook een variant “kip” was. Vandaag dus geen carajillo, maar een alcoholvrij biertje en een 4-tal kipkroketjes. Bij het alcoholvrij biertje (een flesje Heineken van 25 cl) moest ik meteen aan Ryanair denken. Daar aan boord kreeg ik ook ooit eens zo’n flesje van kabouterformaat. De prijs was daarmee echter niet in overeenstemming. Eén van de redenen waarom ik nog hooguit bij gebrek aan alternatieven met Ryanair zal vliegen. Aan de hebberigheid en het verdienmodel van deze club wens ik geen medewerking te verlenen. Als ik met Ryanair voor €.100,- een bepaalde bestemming bereik en bij een nadere maatschappij moet ik €.150,- betalen, dan kies ik voor het laatste. Bij de plaatselijke cafetaria is men netjes bescheiden, dus daar zien zij mij wel weer terug.

Bij het supermarktje hier beneden ligt e.e.a. gecompliceerder. Het is in een rijtje van 5 (?) de enige ‘winkel, die nog geopend is. Misschien dat het restaurant in het hoogseizoen weer opent, maar iedereen, die nog een niet rendabel verkooppunt wenst over te nemen, heeft hier keus genoeg. Bij het supermarktje ‘hier benéden’ betaalde ik iets van €.18,00 voor een liter Johnnie Walker. Bij een supermarkt wat dichter bij Tacoronte betaalde ik €.15,95. Maar ergens wil ik zo’n lokale neringdoende voor die paar euro verschil niet kopje onder laten gaan. Derhalve mijn melk, broodjes, ham, 2 ijsjes, 0,5 liter bier en een viertal batterijen voor mijn eeuwig hongerige Canon vandaag bij deze winkel gekocht. Maar dat betekent niet dat ik nu sterk wenend van spijt over zoveel spilzucht achter mijn laptop zit.

Nog even terug naar die cafetaria. Het was niet zo dat in die kipkroketjes halve kippen rondvlogen, maar ik neem aan dat er iets met kip is gebeurd. Ik ben geen fijnproever en ik beschouw dat als een enorm voordeel. Als halve kippen gaan rondvliegen, komen ze trouwens niet ver. Rondjes lukt nog, maar verder…

Het meeste wasgoed lijkt inmiddels droog, maar ik laat het nog maar een nachtje doorstoeien met de elementen hier. Een ontboezeming waar menig lezer paf van zal staan. Toch dient men over dit soort zaken niet al te licht te denken. Ik heb nu nog genoeg tijd tot aan de terugreis, maar ik meen wel eens te hebben opgevangen dat ‘nat wasgoed’ in je koffer doen wel eens tot resultaat kan hebben dat je als kwalificatie over je kleding de termen “was (vroeger) goed” kan gaan hanteren.

Vandaag heb ik een dusdanige hoeveelheid borrelhapjes gemaakt, dat ECHT eten koken nog amper enige prioriteit krijgt. In mijn zoektocht naar ansjovis heb ik driftig ook een blikje ´Agujas’ ingeslagen.

Daar heb ik vandaag enkele toastjes mee belegd. NA (dus niet vooraf, ga maar na hoe dapper ik ben) het eten ervan ben ik op zoek gegaan naar welk visje ik nu naar binnen had gewerkt. Krijg ik “naalden” als resultaat. Google Translate is zo gek als een deur, of ik koop de verkeerde spullen. Maar niet qua smaak.

Aan de serie Tenerife 2 worden 3 foto’s toegevoegd. Afgezien van het niet zo woest interessante huurkoetsje een foto van het zwembad van wat meer ‘bovenaf’.

Wie ooit Tenerife nog gaat bezoeken en niet naar Mesa del Mar gaat om daar een kijkje te nemen, kan eigenlijk beter thuis blijven. En alle mensen, die al vaker op Tenerife zijn geweest, maar noot bij Mesa al Mar naar beneden zijn gezakt… Herstellen die fout.

Tenerife 31 januari (en dus geen 5 december)

Sint?

Vandaag weercijfer 10 en tot aan mijn vertrek zie ik uitsluitend negens. Da’s mooi. Hoewel ik het jullie gun, gaan temperaturen in NL van 8 – 10 graden de stookkosten niet exorbitant verhogen en daarmee ‘verdien’ ik dus minder terug. Vattenfall is trouwens (weer) nieuwsgierig naar mijn meterstanden, maar die geef ik ze pas na terugkomst.

Het valt mij opeens op dat ik melk uit een chivasglas drink. Dat is toch een beetje heiligschennis. Naast een glas melk bestaat het ontbijt meestal uit een broodje (bedoeld voor een hamburger) met ham en een klein bekertje yoghurt. Ik zal daarom dus wel aankomen, want het is ruim meer dan die krentenbol, die in Almere tot ontbijt dient. Ontbijten doe ik overigens voornamelijk, omdat zoiets wordt aanbevolen bij het innemen van medicijnen. Niet omdat ik loop te blaffen van de honger (trek).

Zodra de zon dat entameerde, ben ik richting zwembad gegaan en heb mij op mijn gebruikelijke bankje genesteld en een flink stuk in boek 3 gelezen. Op enig moment werd ik daar aangesproken door iemand, die uit Montana bleek te komen. Zij zochten hun appartement. Dat had hetzelfde adres als het mijne, maar het pand had een andere naam. Even later bedacht ik mij dat ik ze wel naar het juiste pand kon sturen, maar daar kom je zonder sleutel of toegangscode niet in. Hun telefoon deed het (nog) niet in Spanje (kwam mij bekend voor), maar het nummer op hun boekingsformulier bellen lukte met mijn telefoon ook niet. Een jong Spaans stel te hulp laten schieten en dat slaagde er (met hun eigen telefoon) uiteindelijk in met de verhuurorganisatie in contact te komen. Bij mijn bankje is de ontvangst kennelijk belabberd. Spanje kreeg de boodschap dat men nog aan het schoonmaken was. Het VS-stel was inderdaad een stuk vroeger dan verwacht.

In de tussentijd heb ik aan de mannelijke helft kunnen uitleggen hoe je hun auto in de achteruitversnelling kreeg. Yanks zijn automaten gewend…

Een tijdje later ontdekte ik dat het verhuurbedrijf mij had proberen terug te bellen. En vervolgens ontving ik een sms dat men op ‘ons’ zat te wachten en dat het appartement nu proper was. Ik meld terug dat slechts mijn telefoon was gebruikt en dat ze dus nog niet met de cliënt zelf contact hadden. Op de boekingsbevestiging bleek uiteindelijk niet alleen een foutief huisnummer te staan, maar ook een verkeerde naam. Mirador i.p.v. Mar Y Sol… Nadat ik dat allemaal had uitgevogeld, heb ik het echtpaar opgewacht en in de juiste richting gestuurd. Zij denken er nu vast ook over lid te worden van de club die vindt dat ik mijn tweede initiaal moet veranderen in de W van Weldoener.

Met de T van Tevredenheid ben ik aan het eind van de middag richting ‘konijnenhol’ gereden. Dit keer gegrilde kaas met ‘mojo’ (geen idee, maar best lekker) vooraf (+ 0% biertje) en varkensfilet op zijn “Los Angeles” (+ ½ litertje huiswijn) als hoofdgerecht. Toen ik al aan de carajillo zat, heb ik een zoekend stel aangeboden aan te schuiven, omdat ik toch binnen enkele minuten zou vertrekken. Dat ‘enkele’ werden er een paar meer, want het klikte wel. Lekker gegeten en lekker gebabbeld. Terugblikkend een dag met een hoog sinterklaasgehalte. Met mij in de rol van sint. Het is net als met mijn vrijwilligersbezigheden (ik vermijd hier bewust het woord vrijwilligersWERK). Je gaat je er erg prettig bij voelen.

Tenerife 30 jan. trip naar oostkant.

Tochtje

Van lezen is vandaag (nog) niet veel gekomen. Ik was redelijk vroeg onderweg naar de oostkant van het eiland en heb daarbij gebruik gemaakt van kleinere binnenweggetjes. Je komt daarbij door en in dorpen waardoor ik mij kan voorstellen hoe de trek naar de grote stad tot stand komt. Ik ben zelf niet zo’n liefhebber van ‘de grote stad’, maar dit zijn wel vaak andere uitersten.

Onderweg ook weer redelijk wat fietsenthousiasten tegengekomen. En als ik aan de stijgingspercentages denk, kan ik slechts concluderen dat ik naar masochisten zit te kijken. Mensen met “pijn is fijn” als spreuk van de dag. Zelfs bij stukken weg, die een professional als ‘vals plat’ denkt te betitelen, zie ik zeer weinig plat en bijzonder veel vals.

Je schijnt hier soms walvissen te kunnen zien. En de meeste kans heb je dan aan de oostkust, lees ik. Ik heb ergens wel begrip voor de menen, die walvissen fascinerend vinden, maar ergens ook weer totaal niet. Je ziet een vin boven water uitsteken en soms een staart. Als je mazzel hebt gehad, heb je daarvan zelfs een foto kunnen maken op je ‘whale spotting trip’. In Californië ooit eens een dode walvis op het strand zien liggen. “Nam zijn naam te letterlijk” heb ik er als onderschrift bij gezet.

In Zuid Afrika was ook ergens een plaats waar je regelmatig een walvis kon waarnemen. Gelukkig hoefde je niet constant over het water te turen of je al iets zag, want er was daar een of andere zot, die op een toeter ging blazen als zich een walvis vertoonde. Om mijn kansen te verhogen ben ik In El Puertito tot bij het strand gereden. Hielp niets. Foto van vrijwel leeg strand gemaakt en op Reismee geplaatst en verder op zoek naar ‘Mirador de Don Martin’. Dat stond vetgedrukt op mijn kaart, maar vreemd genoeg was het niet terug te vinden via Google Maps. In werkelijkheid dus ook niet, Uitzichtpunt afgegraven en in de oceaan gegooid bij wijze van proef? (zie art. Trouw via reactie Jan).

Voorts kan ik melden heden in Barranco Hondo te zijn geweest. Het is een plaatsnaam, maar op de een of andere manier vind ik de naam beter passen bij een stoere held uit een western. Het plaatsje zei mij verder niets. Dat heb ik met meerdere plaatsjes. Ze zeggen mij niets. Allemaal zwijgzame types dus.

Ik riep in die buurt ook nog eens te vroeg ‘hoera’, omdat ik een parkeerplek bij de ingang van een horecatent had gevonden. Carajillo was er daar echter niet bij, want zij hadden geen vergunning om alcohol te schenken. Toen heb ik maar een Americano besteld en die was prima. In zijn algemeenheid kan ik echter stellen dat als er een parkeerplaats is, de tent al gesloten is, of op het punt staat dat te doen en als de tent open is, is er in de wijde omtrek geen parkeerplek te vinden. Ik denk dat die siësta’s zo lang duren, omdat men eindeloos rondjes moet rijden alvorens ergens een lunch te kunnen bemachtigen. Nog even iets drinken voordat ik zou afdalen richting appartement en zwembad, werd dus ook een mislukking. Ik besloot iets van de eigen voorraad aan te spreken. Vlak voor aankomst heb ik mij wederom verbaasd over het magnifieke uitzicht van deze plek. Laat ik met mijn telefoon er nog een video-opname tegenaan gooien, dacht ik. Op zich een aardig plan, maar ik kan de video nu nergens meer teugvinden. Ik moet nodig een cursus gaan volgen “hoe bedien ik een telefoon?” Om iets over te zetten van telefoon naar laptop moet ik iets bijwerken en ik moet de app ontgrendelen. Welke app, hoe en waar? Op mijn telefoon? Op mijn laptop? Gelukkig heb ik alle tijd, want ik ben immers op vakantie…

Terug naar het magnifieke uitzicht. Het lijkt mij moeilijk hier ooit genoeg van te krijgen. Van dat steeds opnieuw aanstormende water kan ik zelfs een beetje filosofisch worden. Wie duwt die golfjes richting strand? En waarom worden ze dan ‘zomaar’ hoger? Hoezo is er vandaag meer ‘schuim’ dan op andere dagen, terwijl de wind volgens weeronline hetzelfde is. Het is duidelijk dat ik niet bij alle lessen natuurkunde goed heb opgelet. Ik lijd daar echter niet zichtbaar onder. Ook niet onzichtbaar.

Bij het filosoferen past ook de vraag of ik hier terug zou willen keren. Voor het uitzicht absoluut. Minpunt is de vliegtijd van bijna 5 uur en dan nog een dik uur sturen. Na even snuffelen zie ik dat het in Sevilla in deze tijd van het jaar ook best aangenaam is. Een weerzien met La Carboneria (als dat nog bestaat) zou ik prima te pruimen vinden.

Doorsnuffelend kom ik bij ‘lacasita.com’. Daar ga ik absoluut nog wel een keer kijken. Als ik nu al boek, ben ik in 2025 voor 28 nachten in januari nog geen €.600,- kwijt. Bestaat sinterklaas toch?

Morgen een drukke dag. Om aan ontwenningsverschijnselen te ontsnappen, dien ik mijn laatste fles whisky aan te schaffen (laatste voor NU! Hier in Spanje). De benzinetank nog even laten bijvullen kan ook geen kwaad en een weerzien met het ‘konijnenhol’ evenmin.