Even een tussendoortje met wat ‘losse flodders’:

Wat hoor ik toch voor vreemde geluiden? Dat is onze bonte avond meneer.

Soms ziet iets er best lekker uit, maar heb ik geen idee wat het is. Het erbij geplaatste kaartje is soms moeilijk te lezen. Dat geldt vaak ook voor de naamkaartjes van de diverse medewerkers/sters. Misschien dat ik na de staroperaties minder indringend naar borsten hoef te turen.

Ik weet dat mensen driedimensionaal zijn, maar nu zag ik een dame die wel heel erg driedimensionaal was. Hoogte, breedte en dikte allemaal dezelfde hoeveelheid centimeters. Gelukkig droeg zij niet iets met horizontale strepen, anders had ik toch even gecontroleerd of ik wel een reservetankje bij mij had i.v.m. omrijden.

Wim stelde mij voor om in noodgevallen toch maar naar de bingo te gaan. Puur eigenbelang, want zo zou hij dan de volgende morgen, genietend van zijn ochtend-pap, kunnen lezen waaraan ik mij de avond ervoor heb zitten ergeren. Eigenlijk weet hij ook wel dat ik daarvoor niet lijfelijk aanwezig hoef te zijn....

Er speelt een knap irritant echtpaar mee en de ene na de andere prijs verdwijnt in hun richting. Maar nu heb ik mijn kaart bijna vol. Dit in tegenstelling tot de spelers om mij heen. Ik hoef alleen 28 en 11 nog. De spelleider roept “28”. Jippie, nog maar 1, denk ik. “Bingo”, roept het irritante echtpaar en pakt een tablet van de prijzentafel. We gaan door voor de troostprijs, meldt de spelleider en draait aan het molentje. En jawel, het is bal 11. De prijs is een keukenhulp. Niet een bloedmooie van vlees en bloed, waar ik 50 jaar geleden best blij mee zou zijn geweest. Nee, het betreft een snijbonenmolen. Vermoedelijk opgedoken op een rommelmarkt. Knarsetandend loop ik met mijn prijs terug naar mijn plaats. Ik pieker mij suf wie ik voldoende ‘haat’ om mijn nieuwe aanwinst aan door te schuiven. Wie is er binnenkort jarig?Aan het eind van de avond passeert het irritante echtpaar mijn tafel. Zij duwen een roltafeltje vol cadeaus voor zich uit. “U toch ook iets gewonnen?, roept de man wijzend op mijn snijbonengeval. Steek uw vingers er maar even in, dan kan ik ‘m uitproberen, repliceer ik vals.

Zo, Wim ook weer blij en ik hoef dus niet naar de bingo!

Nu rap terug naar het zonnetje op mijn balkonnetje. Het zou vandaag 18 graden kunnen worden. Korte broek heb ik al aan en bovenlijf is al ontbloot.

Maak een hotel aan de Costa Blanca eens blij

Na het ontbijt ben ik op zoek gegaan naar Sandra. Dat zou de manager hier van het hotel moeten zijn. Zij bleek receptiedienst te hebben en we konden ons niet even afzonderen. Het was echter niet druk, dus we hebben toch redelijk ongestoord kunnen kouten.

Het was voornamelijk mijn bedoeling om haar (als manager) een compliment te geven. Ik beschouw mijzelf als een redelijk accurate ‘sfeerproever’ en ik heb al eerder gesteld dat het met de sfeer hier wel goed zit. Dat weet je als manager in feite ook wel (als het goed is), maar het is aangenaam zoiets door een hotelgast bevestigd te zien.

Als toch wel saillant voorbeeld van de voorbeeldige werkinstelling noemde ik de serveerster, die ‘mijn’ tafeltje had weggegeven aan een ander stel gasten, terwijl ik bezig was mijn tweede gang uit te zoeken. Serveerster kreeg zowat een kleur toen ze dit ‘foutje’ ontdekte. Nu was er pal naast mijn ‘vorige’ tafel een andere tafel vrij, dus een drama en zweterig zoeken of er nog wel ergens een tafel vrij was, speelde niet.

Bij het hoofdgerecht bestelde ik weer mijn gebruikelijke biertje. Toen zij dat bracht, vertelde zij mij dat dit voor haar rekening was. Daarop kwam bij mij het woord “vertederend” bovendrijven. Als je met dit soort personeel te maken krijgt, kan je vakantie nog maar moeilijk stuk. Sandra, die van Britse komaf bleek te zijn, helemaal blij gemaakt met dit soort anekdotes Ze zou mijn loftuitingen met het personeel delen en ik ga dus een heerlijke tijd tegemoet, want ‘iedereen’ gaat mij nu aardig vinden.

Na mijn goede daad te hebben verricht rap het balkon op om mijn blote bast nog wat te laten bijkleuren. Volmaakt onzinnig natuurlijk, want hoe, wanneer en aan wie toon ik het resultaat? Sommigen zullen dan iets kunnen roepen in de geest van: Je kunt een lap spek op de BBQ leggen en een ander kleurtje realiseren, maar het blijft een lap spek…

In de tussentijd heb ik – op aandrang van het thuisfront – een huurkoetsje geregeld. Van het hotel had ik een foldertje gekregen van Victoria Rent A Car. Daarmee werkte men samen en die brachten de auto tot voor de deur. Leek mij een eerste vereiste, maar kritisch als ik ‘soms’ kan zijn, toch ook even op internet gespeurd. En ik vind een fractie goedkopere firma, die ook voor de deur aflevert. Originele naam: Blanca Cars. Hoe komt men erop….

Ik vraag via internet een offerte en die ziet er bij ontvangst best gezellig uit. Ze werken hier niet met allerlei verrassingen. Zoals verzekeringen, die uiteindelijk de huurprijs verdubbelen, of een toeslag voor AOW-ers. Voor alles inclusief, behalve brandstof, zou ik voor 3 dagen €.129,- kwijt zijn. Per dag 200 km inbegrepen. Drie dagen vond ik eigenlijk aan de ruime kant, maar ik dacht “laat ik eens ruig doen”. Dus ik accepteer de offerte en krijg te horen dat als ‘processing’ conform verwachting gaat, er morgenochtend een Ford Focus (or similar) voor de stoep van het hotel staat. Die komt men dan 3 dagen later weer hier ophalen. Processing verliep niet helemaal volgens verwachting en in gedachten zie ik Wim al handenwrijvend naar de volgende regels uitkijken.

Om te beginnen vond ik het knap lang duren. Als men al problemen heeft met het omzetten van een geaccepteerde offerte in een definitieve boeking, ga ik ‘schichtig’ worden. Daarmee niet eens echt haast gemaakt, maar na bijna 5 uur radiostilte toch maar eens geïnformeerd hoe lang die ‘processing’ gaat duren. Nog weer 2 uur later is de ‘bevalling’ afgerond. In de e-mail verschijnt ‘opeens’ de collega autoverhuurder Victoria weer. Dat betreft dan de voucher, maar dat is dan allemaal in het Spaans. Wat ik ervan begrijp en dat is eigenlijk nog best veel, zou ik de auto ergens moeten ophalen. Dus hoezo “door to door” zoals in de oorspronkelijke e-mail (en op de website) staat…

Hoewel ik nu dus (heel stout) niet via het hotel heb geboekt, toch maar eens bij de receptie laten verifiëren of ik inderdaad bij het verhuurkantoor dien te geraken, of dat ergens (verstopt) geschreven staat dat het vervoer toch ‘gewoon’ voor de deur komt te staan. Receptioniste bellen met Victoria en dan blijkt dat men niet voor de deur komt afleveren. Dan is mijn daaropvolgende reactie dat zij dan helemaal niets gaan afleveren. Waar dan ook. Kortom, “No deal”.

Receptioniste verkeerde in de (onjuiste) veronderstelling dat er niet bij het hotel kon worden afgeleverd, omdat de boeking niet via hun was gelopen. Dat heb ik maar even door de vingers gezien, want zij kakelt tenslotte een stuk beter Spaans dan ik en het Engels van medewerkers van autoverhuurmaatschappijen wil ook nog wel eens tot verwarring leiden. Of Victoria een boeking van Blanca kan annuleren, leek mij een redelijke vervolgvraag. Als dat kon, zou ik aansluitend een nieuwe boeking via het hotel plegen, want dan zou het huurkoetsje immers voor de deur worden afgeleverd. Jammer, maar helaas. Dat annuleren en opnieuw boeken zou het punt niet zijn, maar het was een kwestie van geen mensen beschikbaar hebben om de auto af te leveren. En zondag ook niet. Uiteindelijk afgesproken dat ik maandag rond 11.30 uur in een Corsa zou kunnen stappen, die dan voor de deur staat. ‘Voor straf’ maak ik van 3 dagen autohuur, 2 dagen autohuur. Van een Ford Focus naar een Corsa rechtvaardigt m.i een dergelijke switch toch ook wel…

Nog natrillend van de doorstane emoties (wie dit gelooft wordt van de mailinglijst afgevoerd) bestel ik een tapje. Gelukkig nog bijtijds staat mij iets bij van slechter wordend weer. En ik ga geen auto huren om te controleren hoe goed de ruitenwissers het doen. Met mijn biertje in de hand retour receptie. Niks maandag al sturen. Eerst droog weer regelen!

Het autogebeuren gaat nu dus pas 11 februari van start. En ik heb de huurperiode met een dag ingekort. Een beetje straf geven moet kunnen.

Bovendien ben ik jaren geleden al eens in deze buurt geweest. Linda had in de wereldstad Orba een stageplek geregeld. En daar zijn Ineke en ik toen maar eens gaan kijken. Ik herinner mij een soort safariparkje waar een tijger dacht dat hij ons kon bang maken door een sprintje achter ons aan te trekken. Linda gillen.

Maar thuis heb ik iets zuidelijker een volgens de kaart panoramische route gevonden en uitgeprint. Blijft binnen de 200 km en de weg langs de kust naar het noorden ziet er ook aantrekkelijk uit. En misschien ga ik ook nog terug naar Orba om te kijken of ik dat ‘padvindershuisje’ (een benaming van Sharon, een erg goede vriendin van Linda) kan terugvinden. Het was een kroeg dan wel restaurant en er zijn daar destijds aardig wat consumpties naar binnen gewerkt. Niet te hopen dat ik Mark en Dee tegen het lijf loop, want dan zou ik voor de terugrit naar Calpe een chauffeur moeten zoeken. Mark en Dee zijn Britten en Linda moest toen op hun 4 koters passen.

Volgens mij zag ik vandaag weer wielrenners in de eetzaal. Dat zijn namelijk behoorlijk gestroomlijnde mensen, die het ene bord voer na het andere aanslepen. Dit soort types valt op hier. Zij mogen bijvoorbeeld niet meedoen met de verkiezing “bierbuik van het jaar” en hebben ook geen idee wat deze competitie inhoudt Een hotel dat moet zien te overleven met een clientèle van wielrenners, kan zoets niet realiseren via sponsoring van Jumbo Visma. Er dient m.i. dan eerder gedacht te worden aan firma’s met namen als “Pasta Paleis”, “Groen is Poen” (er wordt in de wielrennerij tegenwoordig leuk verdiend) en de Indonesische voedselgiganten “Wie rijst, blijft” en "Vreetdermaaroplosjoh”.

Mag geen naam hebben

Vanmorgen op het balkon in blote bast in het zonnetje een tijdje zitten lezen. Daarna ben ik redelijk vlijtig met mijn boek aan het stoeien geweest. Behalve om te ontbijten ben ik vandaag de kamer nog niet af geweest. Zelfs niet om ijsklontjes te halen. Zojuist wel nog even voor de avondhap naar beneden gegaan. Heden dus geen schrijfstof.

Paula zal nu tevreden zijn met flink schrapwerk alvorens verzending plaatsvond, maar ook dit keer was het meer schrappen voordat het geschreven werd, Een paar anderen missen mijn ge-OH om de dag mee te beginnen, of tevreden grijnzend bij in slaap te vallen. Maar zelfs Sinterklaas lukt het niet om iedereen tevreden te stellen. En een uiterste poging wagen om dit toch nog te bewerkstelligen door straks aan de bingo deel te nemen, gaat mij veel te ver.

Tot slot mijn dilemma over het huren van een auto. De komende 4 dagen is het weercijfer 3 x een 10 en 1 x een 9. Daarna worden er - in verhouding - 2 knap natte dagen voorspeld en zijn er zesjes qua weercijfer. Pas op 12 februari is de neerslag verwaarloosbaar en stijgt het weercijfer weer naar een 8. Luxe problemen? Ja, nogal.

Costa Blanca op 1 februari 2023: Ongeschikt voor ‘balkonière’

Eigenlijk is dit een mooi tijdstip voor een carajillo, maar ik wil jullie eerst even GEK maken. Zojuist vanaf mijn balkon de kamer binnen gevlucht, want daar in het zonnetje werd het mij even te heet. Risico van echt verbranden is er niet, want over niet al te lange tijd verdwijnt de zon om de hoek. Dan moet ik voor verder bakken en braden richting zwembad.

Alvorens die kant op te gaan, of een carajillo te scoren, dien ik mijn vermomming als walrus af te leggen. Gisteravond had ik na het neus snuiten ‘opeens’ een bebloede zakdoek. Mijn neus was weer ongesteld. Dat heb ik een aantal maanden terug ook al eens gehad. Met vooruitziende blik heb ik zelfs wat watten ingepakt. Zig zag, want wattenschijfjes en vooral wattenstaafjes zijn minder geschikt voor in je neus. Ik behielp mij nu even met wat wc-papier en ik heb nu dus ik iets weg van een walrus.

Mijn eerste bloedneus periode was van zeer korte duur en is vanzelf overgegaan. Vermoedelijk zal ik deze nieuwe aanval van falend ‘weet ik veel’ ook wel overleven.

Toch maar een watje gepakt. Dat valt niet echt op. Bovendien slechts één neusgat beteugeld en dat is niet des walrus’.

In de bar was net een wagonlading nieuwe gasten elkaar allerlei leuks aan het vertellen. En dat deden ze – net zoals Fransen dat doen - allemaal tegelijk. Mijn bestelling met gebarentaal doorgegeven, want geluidstechnisch zou het een probleem zijn geworden. Met Portugezen ook eens zoiets meegemaakt. Ik meende toen beland te zijn bij een congres voor stofzuigers, want die Portugezen hebben nogal wat bzzzz bzzz klanken. Ook veel “i” in combinatie met “ao” en dan denk ik weer meer aan een kattententoonstelling.

Deze middag deels nabij het zwembad doorgebracht. Ik meende daarin regelmatig iets te zien bewegen. Heeft men voor het onderhoud een gedresseerde zeeschildpad, of is het een variant van zo’n stofzuiger, die zelf op avontuur gaat en bij pech onder de bank blijft steken? Ik heb het niet van dichtbij bekeken, want dan had ik te water gemoeten, maar ik denk nu meer aan een vast afzuig- of verversingspunt. Het werkt in ieder geval, want het ziet er allemaal brandschoon uit.

De Zwitserse vlag is inmiddels gestreken, al is er nog geen nieuw exemplaar. Maar wat mij betreft is alles beter dan zo’n schandelijk vod handhaven. De betreffende receptioniste heeft dus toch netjes haar werk gedaan. Of er heeft een roedel Zwitsers ter plaatse om omboeking gesmeekt.

In zijn algemeenheid proef ik hier onder het personeel een prima sfeer. Wij zijn hier een soort vriendenclub, vertrouwde de bardame van dienst mij gisteren toe. Zij kwam hier 17 jaar geleden naartoe. Dat zal in de buurt van haar halve leven zijn.

Iemand die graag een halve meter diep in kussens wegzakt en een soort livreier nodig heeft om daar weer uit overeind te komen, zal zich hier niet op zijn plaats voelen. Er wordt ook niet elke dag ‘goudvis’ of een ander elitair gerecht bereid, maar er heerst hier een prima sfeer en ik blijf het hier naar mijn zin houden.

Foto Happy Hour aan serie toegevoegd

Costa Blanca geeft ouwetjes waar voor het geld

Al 2 dagen geen verslag.

Ja, inderdaad even pauze. En dat tijdens je vakantie. Klinkt raar, geef ik toe. Afgezien van het feit dat er minder dan normaal was te melden (en normaal is ook al niet boekenkast vullend), keek ik ook een beetje beteuterd naar de cijfers voor “gelezen”. Op enig moment had slechts 2/3 van de mensen, die via Reismee bericht krijgen dat er weer een verhaal is verschenen, de moeite genomen dat dan ook te bekijken.

Toch wel wat opgelucht constateer ik nu toch niet echt voor de kat z’n viool lettertjes in een bepaalde volgorde te zetten, want “gelezen” overstijgt inmiddels weer het aantal mensen op de mailinglijst. Toch heeft e.e.a. invloed gehad op de overige schrijfvorderingen. Men dient hierbij echter ook aan Herman Finkers te denken. “Schrijven is schrappen”, heeft hij ooit eens geroepen. Ik heb daar nu een nieuwe dimensie aan toegevoegd. Ik schrap al voordat het is geschreven.

Nu is dat geen hogere goochelkunde. Je hebt immers, voordat je de pen (of het toetsenbord) in beweging brengt al zo’n beetje bedacht wat de volgende zin gaat worden en waar je het over gaat hebben. Als je echter op dat zelfde moment zit te twijfelen…

Mijn boek schiet dus (nog) niet echt op. Vooral m.b.t. het autobiografisch deel ervan ontwikkel ik gezonde twijfel. Wat interesseert het een lezer dat ik gids ben geweest bij de padvinderij, dat ik de eerste klas van de lagere school heb overgeslagen. Dat ik die tijdwinst als speelse jonge hond op het lyceum stevig heb gecompenseerd. Boeit het mensen als ik het over in mijn jonge jaren braakliggend terrein heb met termen als “vlooienzand 1” en “wildernis 2”. En het bij alle kinderen uit de buurt bekende “geheime pad”?

Ik heb ooit eens psychologie willen gaan studeren, maar ik was bang dat deze studie en mijn ondefinieerbaar ‘antennegevoel’ het niet met elkaar zouden kunnen gaan vinden. Die angst nam toe, nadat ik wat had zitten grasduinen in een boek met de titel “Op verkenning in het onderbewustzijn”. Dat het onderbewustzijn 24/7 aan de slag is, geloof ik zonder uitvoerig kennis te hebben genomen van de wetenschappelijke onderbouwing. Sterker nog, ik probeer er ‘bewust’ gebruik van te maken. Formuleer een probleem zo helder mogelijk, ‘leg het onder je kussen’ en wordt de volgende morgen wakker met de oplossing. Dit lukt vaker dan men zou denken.

Vannacht was ik op een bizar tijdstip weer eens wakker. Maar dit keer Wakker met hoofdletter W. Ik besloot de laptop even aan te zetten en tref een bericht van mijn dochter aan dat mijn zwager plotseling is overleden. Het betreft de jongste broer van Ineke. En dat terwijl haar oudste broer momenteel aan het revalideren is van een bekkenbreuk na een val van de trap. Zo word je toch wel knap heftig geconfronteerd met toenemende broosheid. Tot op zekere hoogte beleef ik dat hier ook in het hotel. Rollatortje hier, wandelstokje daar. Naar mijn smaak gaat de gemiddelde Spanjaard daaronder echter niet gebukt. Er zijn hier ook aardig wat Belgen en ik vind die hier wel bijpassen. Redelijk blijmoedig van aard. Soms denk ik wel eens dat het al een slok op een borrel scheelt als je niet elke 30 seconden controleert of de diverse influencers nog iets nieuws hebben te melden. Nee, die senioren hebben het hier prima naar hun zin.

Gisteren (pauzedag) met een boekje naar de kust gewandeld. Tussen ingang hotel en promenade is er een ‘shopping centre’, maar dat vind ik wel een buitengewoon ruimhartige benaming. ‘Klein rijtje met wat winkels’ is een betere omschrijving. Gisteren was er voor het eerst zo’n neringdoende geopend. Het liep er nog niet storm. Gelukkig maar, want het is een vrij klein winkeltje. Even rondgesnuffeld, maar geen aanbiedingen aangetroffen die mij deden likkebaarden. Mocht zich een stormloop gaan ontwikkelen, dan maak ik daarvan geen deel uit.

Droog bankje opgezocht en wat gelezen. Geprobeerd dezelfde plek te vinden waar ik een dag eerder een foto had gemaakt. Dat was bij een lantaarnpaal. Daar staan er echter diverse van. Oplossing is in dit digitale tijdperk simpel. Bij elke lantaarnpaal even schieten. Stukje Costa Blanca bij somber en bij zonnig weer is nu dus vastgelegd. De 6 op Reismee geplaatste foto’s zijn in totaal 66x bekeken. Laatste geplaatste 3 totaal 4 views. Iemand suggesties of speciale wensen?

Gisteren geen ijsklontjes gehaald en dus geen scotch gedronken. Vrij kort voor het diner een biertje van de tap en in de eetzaal voor de verandering eens een glaasje wijn geprobeerd. En na het eten dit keer eens geen carajillo, maar een ‘Americano’ (volumineuzere café solo) met een glas Magno erbij. Dat was destijds de ‘cognac’ van mijn voorkeur als men ergens koffie en cognac niet wenste te mengen, zoals dat bij een carajillo hoort. Je kreeg dan café & copa. Dus kopje koffie en daarnaast je drankje. Extra afwas dus. Als ik mijn cognac uit een glaasje moest drinken had ik sterke voorkeur voor Magno. Tot het moment dat de al eerder genoemde Esteban Negra zich ermee ging bemoeien. Hij zette 2 cognacjes voor mij neer. In het ene glas Magno en in het andere glas Carlos I. Welke Carlos I het precies betrof, weet ik niet meer, maar Magno was ‘opeens’ een billijk behelpertje. In supermarkten in Duitsland kom ik Carlos I nog wel eens tegen. Aanrader.

Vanmiddag bij het zonovergoten zwembad een tijdje wat gelezen. Mijn nieuwsgierigheid een beetje bevredigd door aan een tweetal dames, die aan het tafeltje naast mij waren neergestreken, te vragen uit welk deel van Spanje zij afkomstig waren. Dat bleek Galicië te betreffen en zoiets kan ik begrijpen. Ook daar kan het in deze tijd van het jaar wel eens knap fris zijn. Men heeft hier weliswaar geen echte energiecrisis, maar het is geen verkeerde periode om het wat warmere deel van het land op te zoeken. Dat ik zowaar Galicië kende, oogstte waarderende blikken. Ik heb later op de middag eens zitten kijken in welke plaatsjes in Spanje ik zoal overnachtingen heb gepleegd. Da’s best een stevige klus. Een klus waardoor ik nu wat dorstig ben. Einde schrijfpauze door plaatsing op Reismee te plegen en vervolgens ijsklontjes halen.

Al met al een enerverend etmaal en ook via deze weg (nogmaals) mijn deelneming aan mijn schoonfamilie.

Ze hebben hier ook voordeelzakken chips met hamsmaak

Daar was ik vandaag wel aan toe. Ik ben namelijk mijn ‘breekmeesje’ kwijt. Dat is in financieel opzicht geen aderlating, maar in mijn beleving knap hinderlijk. Je maakt er weerbarstige verpakkingen mee open, je kunt er je nagels mee schoonmaken en je snijdt er boeiende artikelen mee uit kranten en tijdschriften. En als het mesje bot wordt, haal je het bovenste puntje eraf en je hebt weer een scherp mes. Ideaal!

Ander negatief punt is, dat ik de indruk heb een verkoudheid onder de leden te hebben. Misschien ook wel onder de niet-leden. Positieve dingen van heden betreffen de aanvullingen William Lawson’s, de voordeelverpakkingen hamsmaak-chips en een setje van 4 whiskyglazen. Bij het shoppen viel mij trouwens op dat bier hier niet echt goedkoop is. Beetje Albert Heyn-prijzen, dus met dat sap ga ik niet lopen sjouwen.

Hoogtepunt (tot nu toe) vond ik de finale damesenkelspel in Melbourne. Ik heb heel wat wedstrijden via tv gevolgd, maar deze partij was, wat mij betreft, van uitzonderlijke klasse. Ik ben bang dat Djokovic en Tsitsipas deze kwaliteit en deze spanning niet gaan evenaren.

Het gesnotter en gesnuit van heden, alsmede de uitvaart van mijn eerste fles William Lawson’s en mijn mini-zakje chips (ook leeg) gaan voor een flink volle prullenmand zorgen. Ter compensatie voor dit gesjouw overweeg ik om enkele ongebruikte glazen voor het personeel achter te laten.

Met Kees wiens vader, als leraar Nederlands, ooit eens heeft geweigerd om mij een cijfer te geven voor het door mij ingeleverde opstel, heb ik vandaag een amusante reactie-uitwisseling gepleegd (zie verslag 27/1). Zoals bij mij niet ongebruikelijk gaat het mij niet zozeer om WAT ik beleef, maar om HOE ik e.e.a. beleef.

Ter illustratie een wat dom voorbeeld:

Ik heb vandaag 2 glazen whisky gedronken. (= Wat..)

Ik heb vandaag met een stel erg leuke en grappige mensen een borrel gedronken (= Hoe..)

En raad nu eens waarover ik liever een verslag schrijf….

Voor sommigen een bekend verhaal, maar zij gunnen het de niet-kenners vast wel als ik het nog een keer herhaal. Pat & Paul, een Engels echtpaar dat al in de jaren 50 op vakantie naar de Costa Brave ging, had in die jaren een behoorlijk grote kennissenkring van lieden uit Barcelona opgebouwd. Uit deze kring wil ik even Esteban Negra lichten. Buitengewoon aardige vent en dito familie. Naast Kodak en Agfa had je in die tijd “Negra-films”. Esteban was dus bepaald niet armlastig. Toen ik hem via Pat & Paul had leren kennen (!970 of zoiets) en mee uitgenodigd was om in zijn knap fors bemeten villa in Barcelona te komen lunchen, vroeg hij op enig moment wat ik wenste te drinken. Niet dat ik overdreven bescheiden wenste te doen, maar ik was gewoon nieuwsgierig naar het Spaanse whisky-merk DYC, Zijn reactie: DYC is just good enough to clean my car, om vervolgens met een gallonfles van een netter merk aan te komen zetten.

Tot op de dag van vandaag heb ik geen idee hoe DYC precies smaakt en waarschijnlijk houd ik dat nog wel een tijdje vol.

Over volhouden gesproken. De meeste ontvangers van mijn e-mails rond mijn vakantiebelevenissen hebben Ineke gekend en snappen daarom goed waarom ik niet mijn stinkende best doe een nieuwe Ineke te vinden. Eén keer geconfronteerd worden met een dergelijk verlies is meer dan genoeg. In de eetzaal manifesteerde zich vanavond echter een soort stoorzender. Niet zo gek ver van mijn tafel zat een moeder met een erg jong dochtertje. Een jaar of zes, zeven, schat ik zo. Zij keek mij met steeds grotere regelmaat aan en ik zwaaide op een bepaald moment maar eens vriendelijk naar haar. Niet veel later kwamen moeder en dochter naar mijn tafel en vertelden dat ik heel erg op de overleden opa leek. Ik sla even enkele zaken over en pak de draad weer op toen moeders mij liet weten niet te begrijpen waarom ik in mijn eentje zat te dineren. Zij meldde verder dat zij nu op vakantie was en niet aan het werk. Ik geloof niet dat zij mij wilde verklappen dat zij in het dagelijks leven apothekersassistente of voorlichtingsambtenaar bij een gemeente is, maar om daar nu een ferme boom over op te zetten, leek mij niet verstandig. Voor zover er al sprake zou kunnen zijn van een boot, meende ik dat het afhouden daarvan het zou moeten gaan afleggen tegen het een enorme zwieper geven richting het midden van de oceaan.

Jij maakt ook altijd wat mee, zullen sommigen nu verzuchten, maar die hebben de strekking van mijn betoog dus niet begrepen. Ik heb dus NIETS meegemaakt en dat wens ik in principe zo te houden.

27 Januari en weercijfer 10

Vandaag weercijfer 10. ‘s Morgens lekker zonnig en zo’n 12 – 13 graden. Eigenlijk zou ik moeten gaan kijken of het bij het zwembad nu dringen geblazen is, maar ik wil eerst even volgen of Djokovic het zondag inderdaad tegen Tsitsipas gaat opnemen.

De lawaaipapegaai is nu ook weer actief, dus de deur naar het balkon gaat toch maar even dicht. I.v.m. het lawaai, niet vanwege de temperatuur. Bij de tenniswedstrijd begint de spanning af te nemen, dus misschien toch maar even een sudoko doen op mijn vaste stek, voordat het gebouw weer in de weg gaat staan en ik naar het rokersstoeltje moet verkassen.

Er blijkt geen drukte van belang. Pas toen ik weer naar boven ging, was er één stel, maar dat leek mij tot de fanatiekere soort te behoren. Zwemkledij en voor zover ik dat op die afstand kon beoordelen, al licht gebruind. Geen idee hoe warm het daar nu precies was. Op dat soort momenten gaat mijn fantasie aan de slag. Als je niet echt spannende dingen beleeft, moet je ze maar verzinnen.

Voor zover ik weet, kan mijn mobieltje mij niet vertellen hoeveel graden het precies is. In gedachten roep ik dan: Goh, mijn smartphone heeft geen thermometerfunctie. Waarop een geinponem reageert met: Logisch knul. Wie wil er nu met een mobieltje in zijn bips controleren of ie koorts heeft?

Op de kamer een beetje gelummeld met Jigidi legpuzzels, wat gelezen en zitten stoeien met een sudoko vijfling. Dat had ik al een tijd niet meer gedaan, dus dat vlotte niet echt. Zonder mij daarvoor te hoeven inspannen werd het whiskytijd en dus ben ik afgedaald naar de bar voor mijn rantsoen aan ijsklonten. Vreemd genoeg drink ik nog steeds uit een kartonnen beker. Dat heeft als nadeel (sommigen zouden het wellicht een voordeel noemen) dat je niet rap in de gaten hebt hoeveel je inschenkt. Maar de fles verklapt dat ik blijkbaar een gulle hand van inschenken heb, want het wordt al een beetje eb en een nieuwe wandeling richting super ligt dus in het verschiet. Ik kan wel schijnheilig beweren dat mijn behoefte om boodschappen te doen te maken heeft met het feit dat de chips met hamsmaak bijna op is, maar mensen die mij al wat langer kennen, kieperen een dergelijk smoesje met een rotvaart overboord.

De lieden, die zich zorgen maken dat ik mij klem zuip aan sterke drank, kan ik geruststellen. Ik heb ook een 2-literfles 7-Up gekocht. Die zit hier (helaas) in een PET-fles en mijn plannetje om de dames, die de kamer ‘doen’, blij te maken met een forse verzameling statiegeldflessen dreigt dus te mislukken. Gelukkig is de Euro ook in Spanje wettig betaalmiddel en de dames hoeven dus nog niet te wanhopen.

Over 2-liter flessen gesproken…. Dat is het volume dat ik normaliter bij de plaatselijke super voor de aanschaf van melk hanteer. En er zijn dagen dat ik achteloos bijna 1 liter van dit kalfsvoer weg zit te kloeken. Andere dagen dan weer even geen druppel. Ik kan dat niet uitleggen. En als ik het wel zou kunnen uitleggen, lijkt mij dat toch niet echt een onderwerp om mijn lezersclub qua aantal ‘leden’ mee te verveelvoudigen.

Even een tussendoortje: Jan reageert en vraagt waar mijn boek over gaat. En dan verzuim ik om te reageren met ”Geen idee, ik moet het nog schrijven”…

Waar mij boek wel over zal gaan (hoop ik) heeft te maken met ‘de kijk op het leven’. Ik zat gisteravond naar een man te kijken, die met zijn rolstoel aan tafel zat. Hij maakte een zeer tevreden en blije indruk, terwijl zijn - zo te zien – fysieke gesteldheid daartoe niet bepaald veel aanleiding gaf. Even later kwam iemand (ik vermoed zijn echtgenote) hem allerlei lekkers brengen en zijn gezicht klaarde zelfs nog verder op. Ik heb mij gisteravond (met moeite) ingehouden om niet brutaal te vragen of ik even aan mocht schuiven en met mijn gebrekkige kennis van het Spaans te informeren hoe hij zo blij kan kijken. Of mij dat inhouden bij een hernieuwde waarneming van dit echtpaar opnieuw gaat lukken, betwijfel ik. Ik heb in feite al spijt dat ik niet gisteravond al de stoute schoenen heb aangetrokken. Het kan zomaar zo zijn dat een dergelijke ontmoeting het afreizen naar Calpe al meer dan waard is. Op zijn Vlaams gezegd: ’Het zal voor nen andre keer zijn zulle’ (of iets wat daarop lijkt), want beoogd stelletje niet gezien.

Nu zullen er ongetwijfeld lezers zijn die zich afvragen of ik niet een keer Calpe verder moet verkennen. Niet dus. In de eerste plaats gaat een dergelijke verkenning in het algemeen gepaard met wandelen en zoals eerder omschreven is dat niet langer een hobby. Voorts zie ik weinig heil in het door al dan niet stoffige vensters naar etalages turen. En zeker niet als deze etalages bij een winkel horen, die in het meest positieve geval nog wel ooit weer eens open gaat, maar voorlopig dus nog niet. Laat mij gewoon lekker niets doen. Dat is een bezigheid waarbij ik mij tot de categorie “gevorderden” reken. Misschien niet echt informatief wat ik nu allemaal neerkalk, maar tenzij je volgende vakantiebestemming met mijn huidige overeenstemt, lijkt mij dat geen groot gemis.

26 januari buiten spelen? Ja, hier wel!

Nu dient men zich bij het lezen van deze titel ook weer niet een echt dolle boel voor te stellen, maar in tegenstelling tot gisteren was het vandaag ‘uitnodigend’. Bij het zwembad waren er 2 personen, alsmede een enthousiast kwinkelerende vogel. Er kwam ook nog een duif langs en die ging even pootje baden in het zwembad voor kinderen. Bij de rand bleek het beest te kunnen staan. Men zal mij op mijn woord moeten geloven, want het gaat mij wat ver om bewijsvoering via het plaatsen van een foto te leveren. Lijkt mij ook niet echt een onderwerp om de titel “foto van de maand” mee in de wacht te slepen.

Lekker in het zonnetje (in hemd met korte mouwen) wat sudoko’s zitten invullen. Na enige tijd begon het draaien van de aarde irritant te worden. Niet dat ik misselijk werd of zo, maar er was ‘opeens‘ een hoog gebouw tussen mij en de zon. Ander plekje opgezocht. “Plaats voor rokers” stond er bij. Hoewel ik daar al geruime tijd terug mee ben gestopt, er toch maar even gaan zitten en niet in de verleiding gekomen het paffen weer te starten.

Mij was al eerder opgevallen dat de diverse vlaggen van tal van Europese landen bij de ingang van het hotel geen toonbeeld van nationale trots vormden. Alsof een blinde zijn slag op Marktplaats had geslagen en zo het hotel geld had bespaard. Ik doe regelmatig iets met legpuzzels op mijn laptop en vandaar dat ik toch kon determineren dat de vlag naast die van Griekenland de Zwitserse vlag zou moeten zijn. Meer flard dan vlag. Door mijn achtergrond in het reclamevak besloot ik richting receptie te gaan en ze daar voor te houden dat een beetje Zwitser zou weigeren hier te overnachten met zo’n vod voor de deur. Slechte timing, want er stond net een kudde nieuwe gasten in te checken. Vermoedelijk geen Zwitsers.

Afgelopen nacht was er geen live wedstrijd uit Melbourne, dus ik kon lekker doorknorren. Vanmorgen wel de halve finales dames enkelspel bekeken. Kon wel eens een boeiende finale gaan worden. ‘Keihard’ tegen ‘loeihard’. Beide dames zijn 1.83 m. en timmeren er met bijpassende kracht op los.

Eén halve finale bij de heren begint vannacht om 04.30 uur. Ik hoef er niet voor op te staan (mits ik niet vergeet de afstandsbediening onder handbereik te houden), dus ik zal er wel e.e.a. van volgen. Andere halve finale is 09.30 uur.

Het begint tijd te worden bij de bar wat ijsklontjes te scoren.

Omdat ik toch die kant op ging, ook even bij receptie een tweede poging gewaagd. Volgens dienstdoende dame zijn er wel meer zaken in dit hotel, die aan vernieuwing dan wel vervanging toe zijn. Als men het mij vraagt, is zij er zelf één van… Gelukkig voor haar wordt mij echter niets gevraagd.

Zo’n beetje de gehele dag (minus siësta) is er een bouwvakker met een groot apparaat pneumatisch of hydraulisch tekeer aan het gaan. Wat nu nog een groot gat is, wat dankzij deze nijvere lawaaischopper wellicht nog wat dieper wordt gemaakt, zal over niet al te lange tijd wel een voor deze kamer het uitzicht bedervend gebouw zijn geworden. Wat dat betreft is Calpe niet uniek. Het is een verschijnsel dat langs zo’n beetje de complete Middellandse Zeekust kan worden waargenomen.

Qua kust ken ik in China eigenlijk alleen een stukje in Hainan. Dat is die ‘druppel’ onderaan het vaste land. Maar ze zijn daar verder best slim en werken ‘in de hoogte’. Niet alleen voor Spanje (nu al te laat), maar ook voor Hugo de Jonge c.s. iets om eens nader te bestuderen. Mensen, die nu nog een fraai uitzicht op zee hebben, hoeven zich voorlopig geen zorgen te maken, want dat gaat Hugo niet doen.

Dit is eigenlijk meer iets voor ‘mijn boek’, maar ach… “Zielenroerselen” is toch een fraai woord… Of niet dan?

Ik geloof dat ik met Hugo de Jonge best een biertje zou kunnen drinken. Dit criterium is een soort toelatingsexamen. Wie daar niet voor slaagt, past wat mij betreft meer bij ‘hopeloze puinhoop’. En dat is niet mijn primaire doelgroep als het gaat om ‘kantelen’. (Wie niet weet wat ik bedoel met ‘kantelen’ verwijs ik naar oudere opnames van shows van Harrie Jekkers op YouTube). Hugo is ook nietmijn eerste keus, maar hij komt vrij sympathiek over. Hij is tenslotte opgeleid om kindertjes de tafel van 7 te leren en zoiets is nooit weg.. Maar ik heb wel sterke twijfels of hij de man gaat worden, die onze woningcrisis gaat oplossen.

Terwijl ik eigenlijk weinig had te melden, heb ik toch weer wat leesvoer geproduceerd. IJsklontjes hebben nu even niets meer om te koelen en ik ga geen nieuwe versnapering meer inschenken. Het is bijna etenstijd en dan is men er inmiddels aan gewend, dat ik er een biertje bij bestel. En wie ben ik om die aardige meisjes (en jongens) teleur te stellen…???

Nog even een extraatje. Een aantal jaren terug ging ik regelmatig ‘kraken’ (een variant van klaverjassen) en ik moet opeens denken aan een opmerking van een van de spelers, die tegen een medespeler zei: Je moet wel bekennen vriend. Daarop volgde een m.i. ‘wereld reactie’: Hallo, ik ben je vriend niet. Als je een vriend wil, moet je een hond nemen.