Dag 3 nabij Thessaloniki. Onderdompeling en retsina

Onderdompeling en retsina

Ontbijt is hier ook iets waaraan je moet wennen. Het stokbrood van vandaag is volgens mij op dezelfde ochtend gebakken als het stokbrood van gisteren. Of dat van eergisteren. Een beetje francofiel, laat staan een echte Fransman, gaat er hartverscheurend van huilen. Daar staat dan weer tegenover dat er voor een erg lekkere pastei gekozen kan worden. “Spaans” volgens de dienstdoende serveerster. Ik durf haar niet tegen te spreken, maar tijdens mijn veelvuldige bezoeken aan Spanje heb ik dit nog nooit geserveerd gekregen. Ook de koffie is hier prima. De enige wanklank m.b.t. hetgeen ik hier heb geconsumeerd is een mogelijk foute mossel van de eerste avond, want sindsdien ‘zit ik aan de dunne’. Maar dat verschijnsel treft mij in Nederland ook wel eens en dat is dan zonder mosselmaal.

Vandaag dus toch maar richting thermische baden. Volgens wat reacties zou ik mij daarin moeten onderdompelen. Zwavelbadje doet je goed, lees ik. Hallo, ik ben geen lucifer! Ik heb al moeite met een overdadig hete kop thee. Daarbij kan je nog blazen, maar bij een compleet zwembad wordt dat een stuk lastiger. Reisplan van heden ging dus niet de mist in. Ikzelf wel. De eerste 80 km. was het droog en daarna kreeg ik wat spatjes. Het laatste deel was landschappelijk aantrekkelijker dan het eerste deel, maar om van fraaie vergezichten te spreken is toch wat vergezocht. Toppen van de diverse heuvels hadden een witgrijs sjaaltje en petje. Wel veel mooie brem langs de kant van de weg. En soms een mengeling van wild spul met o.a. klaprozen, koolzaad (?) en een paars gewas dat iets weg had van een margriet. Een professioneel bloemschikker zou zich voor de diverse composities niet schamen. Op plekken die uitnodigden tot het maken van een foto was er ‘uiteraard’ geen mogelijkheid om te stoppen. Of je zou het geen punt moeten vinden om tientallen toeterende automobilisten te trotseren. Maar wellicht krijg ik ergens een herkansing.

Bij de ‘eindbestemming’ vond ik de parkeerplaats onfatsoenlijk ver verwijderd van hetgeen waarvoor ik kwam. En – wat een timing – ‘de dunne’ meldde een nieuwe aandrang. Ik besloot buiten het toeristisch gewoel een plekje te vinden om dat probleem op te lossen. Niet ver van de ingang van het thermisch gebeuren was er een ‘kantina’ en daar hadden ze niet alleen een zeer fatsoenlijk toilet, maar ook een prima koffie en een zekere Chris. Chris was de jongere generatie en hem besloot ik (i.p.v. zijn vader) te hulp te roepen, omdat ik de terugweg naar mijn hotel niet op mijn telefoon kreeg. Back-up van Tom Tom was een bruikbaar alternatief, maar ook mijn telefoon dient te werken wanneer daar een beroep op wordt gedaan. Na dankbaar toiletbezoek en een eerste slok koffie besloot mijn telefoon tot spontaan herstel. Nog niet volledig, naar later bleek, maar ik was niet langer uitsluitend afhankelijk van Tom Tom. Met Chris vervolgens de toestand in de wereld en omstreken zorgvuldig doorgenomen. Aardige en leuke ‘vogel’. Een omschrijving die niet alleen gebaseerd is op het feit dat hij mij een stuk jonger achtte dan ik ben.

Volgens zijn informatie kon ik een stuk verder naar boven dan de eerste parkeerplaats zou doen vermoeden. Zodoende heb ik dus toch nog een blik kunnen werpen op dit toeristisch hoogtepunt van die omgeving. Bij dat ‘werpen’ stond ik niet op een correcte plaats en daarom begon een man van ‘security’ driftig op een fluitje te blazen. Het kan ook voor de automobilist achter mij zijn bedoeld, maar dat is verder niet zo interessant. Inmiddels leg ik een proeve zorgvuldig achteruitrijden fluitend af. Omdat het ter plaatse vrij schaars qua parkeerruimte was, ben ik verder niet op zoek gegaan naar de waterval. Nog iets te melden over de terugreis? Jazeker: de mist was dikker….

Afgezien van onderdompeling kreeg ik ook de aanmoediging mij aan de ‘Retsina’ te wagen. Dat ligt iets meer in mijn interessesfeer dan onderduiken in een kop thee. Via internet wist ik al dat er sprake zou zijn van enige harssmaak. Ik vraag mij daarbij direct af welke ‘geleerde’ tot deze kwalificatie is gekomen. Iemand die als hobby aan een dennenboom lebbert? Toch maar zelf een oordeel vellen en derhalve een flesje besteld. Eerlijkheidshalve dien ik de eerder geserveerde karafjes met witte wijn een hoger rapportcijfer te geven, maar zoiets kan met de plaatselijke inkoop te maken hebben.

Persoonlijk niet een zaak om hete tranen bij te schreien, maar ergens vond ik het toch een beetje zielig dat ik vanavond minstens een uur lang als enige de eetzaal bevolkte. Buiten bij het terras is er dan ook nog een (ongeïnteresseerde) medewerker die i.p.v. voorbijgangers te enthousiasmeren zich vooral bezig houdt met zijn telefoon. Verrassing? Ik dacht het niet. Toegegeven, de temperatuur hielp ook niet echt.

Vanwege ‘retsina’ besloot ik voor vis te kiezen. Ik heb nu niet alleen een school sardientjes achter de kiezen, maar een complete scholengemeenschap. Voor €.6,50 of zoiets. Tsja, dan is aansluitend barbezoek verantwoord. Ook al zijn de prijzen ‘op niveau’, toch leek Drambuie mij nu wel wat. Helaas bevatte de fles geen volledig glas meer. Brasserig overgestapt naar Metaxa (dat er nu ‘opeens’ wel was). En wat doet de barkeeper als ik mijn glas bijna leeg heb? Die maakt ‘om niet’ mijn glas weer helemaal vol. En dat, terwijl ik volgens mijn spiegelbeeld er toch niet bepaald hulpbehoevend uitzie…

Morgen ga ik verder naar het oosten en plan ik om in Alexandropolus te landen. Dat is nabij Turkije. Eng dus met Erdogan (nog) aan het roer, maar ik ben soms best dapper.

Cat Pack Dag 2 nabij Thessaloniki

Cat pack

In 1972 kreeg ik het ultieme bewijs dat gelukkig zijn niets met geld heeft te maken. Vandaag een lichtvoetiger variant ervaren.

De weersverwachting gaf voor morgen betere voorspellingen dan voor vandaag. Heden dus een beetje in de buurt gebleven. Daarbij ook op inspectie geweest bij Lidl. En inderdaad voor een aangenaam geprijsde fles whisky hoef je deze kant niet op te komen. Sterker nog, het door mij i.p.v. huismerk Amstel ook nog wel eens in mijn boodschappenkarretje opduikend biermerk Argus, bleek zo’n 1,7 keer onfatsoenlijker geprijsd dan wat ik gewend ben in NL. Vandaar een bescheiden aankoop van slechts 2 blikken (van 0,5 liter).

De jongedame achter de kassa bleek (ruim) voldoende kennis van het Engels te hebben om haar deelgenoot te kunnen maken van mijn prijsbevindingen. Geen verontwaardiging, geen ‘ach en wee’, geen jaloerse blikken mijn kant op. Hooguit enige verbazing over het feit dat wij in het rijke westen minder voor een alcoholische versnapering betalen dan zij daar in Griekenland. En als er ook maar iets wat op verwijt lijkt bij haar valt waar te nemen, dan is dat richting Griekse overheid. Ik troost haar door op te merken dat op ander terrein Griekenland zoveel heeft te bieden. Daar werd zij helemaal blij van. En het betreft hier mensen die het uiten van blijdschap niet beperken tot een plichtmatige glimlach. Nee, de ogen stralen oprecht. Mijn dag alweer goed.

De haastig in elkaar geknutselde alternatieve route had ook “Hidden Beach” in het programma. Da’s dan een prima gekozen naam, want mijn speurneus bleek danig verstopt. En daardoor bleef de Hidden Beach dat dus ook. Truus GPS (Google Maps dit keer) was weliswaar nog niet klaar met het geven van instructies, maar ze werden steeds minder geloofwaardig. Misschien naar onze regering gekeken en begrepen dat een ‘geitenpaadje’ geoorloofd is. Ik was er inmiddels al redelijk van overtuigd dat een beetje geit bij het aanschouwen van het vervolgtraject iets had gemekkerd wat op “bekijk het maar” neerkomt. Of iets in de geest van “ik ben wel geit, maar niet gek”. Hinderlijk bijverschijnsel was, dat door het niet volledig opvolgen van de eerste serie instructies, door Truus GPS krampachtig werd geprobeerd mij weer terug richting geitenpaadjes te sturen. Dat heb ik haar echter af weten te leren.

Mijn Tom Tom was (voor de gezelligheid) ook mee, maar deed dat voor spek en bonen. En dat terwijl de tijdrovende update kort voor vertrek nog was gerealiseerd.

De door mij waargenomen haventjes – ik gebruik hier bewust het verkleinwoord – werden bevolkt door bootjes van bescheiden formaat. Of de volwassen exemplaren zouden nog op zee moeten zijn. Gezien het tijdstip onwaarschijnlijk, want dan bereikt hun vangst ‘moeder de vrouw’ (of wie er die dag ook kookdienst heeft) ‘never nooit’ op tijd. Anderzijds was er op één van de kademuren een roedel katten aanwezig en die groep zat daar toch echt niet vanwege het uitzicht. Ervaring zal wel geleerd hebben, dat bij het uitladen nog wel eens een visje ‘ontsnapt’. En deze katten zullen er dan wel voor zorgen, dat zo’n ontsnapping van korte duur is. Ik zal een foto van dit cat pack plaatsen.

Omdat het er vanmiddag uitzag of er een zonnetje zijn best aan het doen was, ben ik even buiten gaan spelen. Met wat fantasie zou je het terrasweer kunnen noemen, maar de diverse passanten schoten op dat gebied duidelijk tekort. Op de aangrenzende terrasjes was het ook niet ‘bommetje’. Teneinde de plaatselijke horeca toch nog enigszins tegemoet te komen heb ik op het terras van Costa een biertje besteld. Grieks bier van de tap. Niet slecht, maar ik maak er geen omweg voor. En volgens mij zaten er ijsschilfers in mijn glas. Goed voor de temperatuur, maar als je niet lekker doorslobbert, gaat je bier er wel iets wateriger van worden.

Zojuist diner 2 afgesloten. Avontuurlijk een kaassalade als voorafje besteld. Eigenlijk had ik geen idee wat ik mij hierbij moest voorstellen, maar alleen maar bekende kost naar binnen schuiven, vind ik ook maar niks. Er kwam nu een schaaltje met een nogal wittige substantie. Nee, geen yoghurt, maar misschien had yoghurt er toch iets mee te maken. E.e.a. veroorzaakte bij mij geen juichstemming en evenmin zag ik aanleiding kreten van genot te slaken. Redelijk risicoloos souvlaki als hoofdgerecht besteld. Daar was ik gisteren immers niet aan toegekomen. (Voor de niet-kenners: souvlaki doet vooral aan saté denken). Even dacht ik: Hm, slechts 2 stokjes. Maar er zaten forse hompen varkensvlees aan en zelfs de stokjes waren van een stevig kaliber.

De tijden, dat ik dit soort hoeveelheden vlees tijdens het inhaleren van een sigaret achteloos tot mij nam, liggen een halve eeuw terug. Nu strandde ik – niet voor het eerst - voor het behalen van de eindstreep en ging er vlees retour keuken. In dit land omkomen van de honger lijkt mij lastig.

Morgen probeer ik naar Loutra Pozar te tuffen. Dat is 136 km enkele reis. Volgens de receptioniste zou het daar fraai moeten zijn. Via internet heb ik ontdekt, dat er daar thermale baden zijn en iets met watervallen. Met zwembaden waar stoom vanaf wappert, heb ik niet zoveel. Watervallen vind ik wel geinig. Er bestaat volgens mij wel het risico dat ik mijn auto ergens dient te parkeren om vervolgens, na het neertellen van een aantal euro’s, aan een (voor mij) vrij zinloze voettocht te beginnen. De kans, dat ik morgenavond zonder een blik op een dampend zwembad te hebben geworpen, uitsluitend verslag doe van mijn rit die kant op, is levensgroot. Afwachten maar.

1e dag Griekenland nabij Thessaloniki

Voor het weer had ik vandaag niet uit Nederland weg hoeven gaan. Hier – ik heb het nu over een badplaatsje nabij Thessaloniki – is het zo’n beetje even koud/warm als in Nederland. Voorts is het hier zeer nat, dus van badgasten valt weinig te bespeuren.

Er zullen mensen zijn die denken: Hij is amper terug uit Spanje en nu is hij alweer op reis. Anderen zullen zich afvragen: Hoezo Griekenland? Is Spanje uit de gratie?

Om met dat laatste te beginnen. Nee, Spanje is niet uit de gratie. Maar vooral de vriendelijkheid en hulpvaardigheid van het Griekse volk waren mij tijdens de Olympische Spelen in 2001 al opgevallen en die indruk werd dik bevestigd tijdens mijn weekje Rhodos van enkele jaren terug. Na slechts enkele uren in mijn nachthok voor de eerstvolgende 3 dagen kan ik opnieuw bevestigen dat Grieken erg aardige mensen zijn. Ze zouden echter wel eens moeten leren hoe je bepaalde letters schrijft, want wat zij er nu van bakken, vind ik uiterst verwarrend. Gelukkig is de kennis van Engels hier prima op peil. Geldt zowel voor de lieden van Assistentie op de luchthaven, de medewerkers van de autoverhuurder, als het personeel in het hotel. Nu was het zonder kennis van het Engels met mijn eerste bestelling waarschijnlijk toch wel goed gekomen, want “bier” is hier ‘biera’ en dat klinkt bijna Italiaans. Of ik Amstel, Heineken of Kaiser wens? Ik houd het op Amstel en dat wordt rap voor mijn neus gezet. Inclusief een mooi ijsgekoeld glas en een bakje ribbelchips. Bovendien wordt er een flesje water bij geserveerd. Geen idee waarom. Wat ik ermee moet doen is mij evenmin echt duidelijk. Het zal toch niet zijn om mijn bier te verdunnen. Om mijn ribbelchips zacht te maken, lijkt mij eveneens een onzinnige gedachte. Ik heb een tweede flesje bier laten aanrukken, maar dat leverde geen nieuw watertje op. Bij het water is geen apart glas. Bang dat ik dit volgens oud Grieks gebruik aan scherven gooi (Nooit op zondag). Ik denk dat ik het maar bedachtzaam meeneem naar mijn kamer.

Op mijn kamer wat spullen uitgepakt, want ik blijf hier immers 3 nachten. Daarna weer naar beneden om iets te eten. Een banaan en enkele glazen melk als ontbijt en een ‘grote’ koffie met een muffin bij Transavia laat mijn kachel niet ongebreideld door ronken. Het restaurant is er niet slechts om te ontbijten. Andere happen kunnen er ook worden genuttigd en ik had er ergens al tevreden recensies over gelezen. De receptioniste deed ook niet echt aarzelend over de kwaliteit en stelde bovendien een korting van 10% op het bestelde in het vooruitzicht. Nu ga ik met dat laatste geen echte potten breken, maar dat heeft vooral met de gehanteerde prijzen te maken. Ik bestelde mosselen in een saus en een half litertje wijn om die beestjes weg te spoelen. Ben je €.13,- voor kwijt. Ik had eventueel nog souvlaki kunnen bestellen, maar de hoeveelheid mosselen maakte zoiets volmaakt overbodig. Nagerechten ontbraken op de spijskaart, maar koffie was mogelijk. Dankzij de inmiddels genoten meevallers besloot ik er een Metaxa tegenaan te gooien. Kenners weten dat dit een prima ‘cognac’ is. Extra vreemd dat men dat niet in huis had. Nu is sterke drank hier wel stevig aan de prijs, dus het gebrek aan zorgvuldig voorraadbeheer vond ik niet zo’n ramp.

Om overtollige gymnastische oefeningen (in de vorm van de knip trekken en vervolgens weer opbergen) zoveel mogelijk te beperken, had ik al afgesproken dat alle bestellingen op de kamernota zouden komen. Ik kon dus met al mijn contantjes nog een korte wandeling maken.

Zoals gebruikelijk kakel ik tegen alles wat los en vast zit aan. En lang niet altijd ben ik degene die met kakelen begint. De tweede kakelpauze was met ene Costa, de uitbater van een restaurant een honderd meter of zo van ‘mijn’ hotel. Daar kreeg ik zonder enige drang uit te oefenen een lekker glaasje witte wijn aangeboden. Gek hè, dat ik Grieken aardig vind…

Toch nog even de akelige bevestiging gekregen dat sterke drank geen hobby van mij gaat worden hier. €.7,00 voor een whisky bederft mijn dorst op niet mis te verstane wijze. Morgen eens stiekem kijken wat een supermarkt en/of drankwinkel voor dit vocht wenst te ontvangen. En mocht de prijs mij niet aangenaam verrassen, dan breekt er een whiskyloos tijdperk aan.

Om daar vast aan te wennen nog kort barwaarts gehuppeld. Aldaar met een jongedame aan de praat geraakt, die Spaans sprak. Heb ik die taal toch ook nog even kunnen oefenen. Dat gaat met Grieks niet gebeuren. Of ik zou Aphrodite in eigen persoon tegen het lijf moeten lopen. Die kans acht ik gering en bovendien mag je van een beetje godin toch verwachten dat die het Engels beheerst.

Slaapmiddelen en opwinding

In Spanje kreeg ik via de zender BVN nog wel door wat er zich in Nederland allemaal afspeelde tijdens mijn afwezigheid. Ik kon zo ook controleren of ik misschien iets had gemist.

Bij dat “missen” dient men de betekenis van “een afslag missen” in gedachten te houden. Niet het “missen van een dierbare”. Mijn favoriete tv-programma bijvoorbeeld. Slecht voorbeeld, want dat heb ik niet. Ik heb wel een favoriete uitwijkzender en die wordt redelijk vaak opgezocht. Ik schakel ernaar over op elk moment dat er weer eens een reclameblok volgt. Vaak dus. Zeer vaak zelfs. Ik luister dan naar oude fragmenten van cabaretvoorstellingen. KPN en aanverwanten zenden dit uit op kanaal 905.

Qua ‘afslag missen’ kan ik de staking van ziekenhuizen noemen. Gemist dus. Maar het schijnt vanaf half maart te gaan spelen, dus mijn eerste staroperatie loopt geen gevaar.

Nu ik inmiddels 1 week retour in de frisheid ben (“kou” vind ik voor deze tijd van het jaar een overdreven woordkeus) heb ik sterk de indruk dat ik nog wel een weekje weg had kunnen blijven. Of een extra maandje…

Maar hier in NL heb je ook een zender met nauwelijks onderbreking voor reclame. Je kan daar af en toe het politiek gewauwel op volgen. Hoe diep kan een mens zinken om zoiets te doen? Ik ben bij het stikstofdebat bijtijds afgehaakt om op deze vraag een gefundeerd antwoord te kunnen geven. Maar ik heb lang genoeg gekeken om mevr. Chr. v.d. Wal een flink hoog rapportcijfer te geven.

Overigens vergroot het volgen van een dergelijk debat de slaapbereidheid aanzienlijk. Er lijken mij Kamerleden te zijn die ook een ander onderwerp prefereren, maar zij hebben kennelijk het kortste lucifertje getrokken en hebben zo “stikstof’ in hun schoot geworpen gekregen.

Na dit slaapmiddel nu even tijd voor opwinding. Men verwacht opnieuw een puinhoop op Schiphol deze zomer. Met name het zware werk met koffers schijnt een probleem te zijn. Het werk wordt niet minder zwaar door het beter te betalen, maar dit soort compensatie schijnt in het algemeen wel te helpen. En dan begint het Roetveeg Pieten, want WIE gaat die extra centjes ophoesten. De een wil niet en de ander kan niet. Of een mengeling van beide.

Dat is voor mij dan even aanleiding voor opwinding. Even? Ja, heel even. Want ik ga kort door de bocht. Airline berekent €.10,-/passagier extra voor kosten gebruik ruim. Nu betaal je tegenwoordig weliswaar voor een koffer in het ruim al bijna net zoveel als voor je stoel, maar of je nu €.40,- of €.50,- per koffer betaalt, is op het complete vakantiebudget de bekende druppel op de gloeiende plaat. Passagiers met uitsluitend handbagage betalen uiteraard niets (extra). OK, natte vinger in de lucht en laat ons eens uitgaan van 100 koffers in een Boeing 737 (op 189 passagiers…). Dat is €.1.000,- voor de heren inladers. In pakweg 30 minuten ‘verdiend’.

Op naar het volgende toestel en weer €.1,000,- kassa? Ach was het maar zo simpel. Dan zouden er nu files met adspirant kofferinladers nabij Schiphol staan. Nee, eerst moet iemand de juiste cijfers verzamelen. Dan een commissie installeren die gaat bekijken welk rekenmodel er gebruikt zal moeten worden. De vakbonden staan intussen met luide keel “Verdubbelen” te roepen. Als vervolgens apart ingehuurde IT-ers met algoritmes hebben lopen stoeien, is van dat tientje al €.9,90 opgesnoept. Tijd voor nieuwe opwinding? Jazeker!

Maar eerst even op adem komen. Bij welk dier is het woord “aandoenlijk” heel erg op zijn plaats. Een ‘pup’ zal nu veel worden geroepen. Ook door mensen die van een biertje houden en pup verwarren met pub. Jong katje zal ook hoog scoren, maar mijn nummer 1 is toch de orang-oetan. Op zender Love Nature wordt regelmatig aangetoond hoe mijn voorkeur is ontstaan.

Zo, nu kan ik wel weer even het woord influencer tikken zonder onpasselijk te worden. Van blog en vlog word ik ook al een beetje niet goed. Dat vind ik bovendien rare woorden. Vlog doet mij denken aan mouches volantes, maar dat kan persoonlijk zijn.

Ik volg (anagram van vlog) geen influencers. Ik zou ook niet eens weten hoe ik dat moet aanpakken. Maar soms dringt zo’n ‘genie’ door tot ‘gewone’ media en mag dan zijn fenomenale inzicht in de dagelijkse dingen aantonen. Emmertje! Er valt niet tegenop te eten… Het meest verontrustende vind ik echter dat deze onzinverkondigers ongehinderd door mogen gaan. Recht op vrije meningsuiting en zo. Maar hoe zit het met “gevaar voor de geestelijke volksgezondheid”? Is het de toekomst van weldenkende mensen om opgesloten te worden door de grote massa in een reservaat voor zelfdenkers? Wordt gedegen wetenschappelijk onderzoek van tafel geveegd met de kreet “de influencer vindt van niet”. Wordt de energieproblematiek opgelost door uit het reservaat ontsnapte zelfdenkers in de verbrandingsovens te stoppen? Nieuwe invulling van biomassa?

Nederland staat hoog op de lijst met ‘rijkste landen’. Da’s mooi! Het aantal miljonairs is de laatste jaren flink toegenomen. Ook mooi. Maar het aantal gezinnen waar het water tot aan de lippen staat is ook toegenomen en dat is minder mooi. Milieuperikelen. Tekort aan huizen. Tekorten op arbeidsmarkt. Energiecrisis. Bij het laatste deel van deze opsomming vraag ik mij af of er verband bestaat met het aantal toegenomen huwelijken…. Zo van: laten we nog maar snel romantisch doen voor het te laat is. Neemt de angst voor de toekomst toe?

Dit is niet bepaald een tekst, die je vooral op sites als Reismee verwacht, maar er zijn meer nogal beschouwelijke artikeltjes in deze serie verschenen. Voor mij was het verheugend te kunnen constateren, dat het aantal lezers groter was dan het aantal namen op de mailinglijst.

Speciaal voor deze extra lezers: Wie ook in de al dan niet nabije toekomst van deze beschouwingen kennis wenst te nemen, kan dat doen door hier rechts het e-mailadres achter te laten. Dan kom je ook op de andere mailinglijst (onder BCC; net als alle anderen)

Nu al weer terug naar Spanje? Als dat zou kunnen…

Reeds voordat ik afgelopen zaterdag voet op Nederlandse bodem zette, kreeg ik alweer een beetje heimwee naar Spanje. Ons land zit te vol met zeurpieten. En er is minimaal 1 zeurpiet onlangs gerepatrieerd. Niet alleen een zeurpiet en een mopperkont, maar ook een ‘ziener’. Hij was ervan overtuigd dat Nederland binnen enkele jaren tot de groep derdewereldlanden zou behoren.

Bij dat gedrag van “Kakel er maar op los joh en denk vooral niet te lang na over hetgeen je beweert” vraag ik mij af of dit nu tegenwoordig vaker voorkomt, of dat het eerder de toegenomen aandacht in de diverse media betreft.

Ik snap ergens wel dat het schrijven van artikelen over “grensoverschrijdend gedrag” meer voldoening aan een journalist geeft, dan de mededeling dat langs de Louis Armstrongweg de krokussen in bloei staan. Of dat in de supermarkten de paaseitjes al in de schappen liggen.

Maar bij de supermarkten vind je geen mensen met fakkels, die daar staan omdat ze het voor paaseitjes nog veeeeeel te vroeg vinden.

In de korte tijd dat ik terug ben, heb ik toch al tijd gevonden het hotel een compliment te sturen. Er zijn zat hotels waarbij ik een hernieuwd bezoek geen enkel probleem zou vinden. Er zijn een paar zeldzame missers en er zijn 2 accommodaties, waar ik dolgraag naar terugkeer en dat ook al heb gedaan. Mijn nachthok van de afgelopen tijd zou best eens nr. 3 kunnen zijn. Dat heeft alles te maken met het personeel, dat voor een (wat mij betreft) unieke sfeer zorgt. Vervolgens kom ik erachter dat mijn favoriete hotelletje in Cubillas de Arbas per 1 april in andere handen overgaat. Waarom ik daar niet naartoe was de afgelopen tijd? Dat is slechts voorbehouden aan beëdigde eskimo’s, die ter plaatse hun eigen iglo kunnen bouwen. Zelden heb ik mij in een accommodatie meer welkom gevoeld dan bij deze moeder en dochter nabij de grens tussen Leon en Asturias.

De terugreis naar NL verliep netjes t/m Schiphol. Daar was de NS nog steeds bezig met ‘werkzaamheden’ en ik moest maar op de App kijken (die ik nog steeds niet heb geïnstalleerd). Het snelst was doorsporen naar Almere Centrum en dan een stoptrein terug richting Muziekwijk. Eens lekker brasserig gedaan en in plaats van de stoptrein de bus genomen. Bushalte is een fractie dichter bij mijn geparkeerde auto en bovendien hoef ik dan op station Muziekwijk niet met koffers en tassen trappen af te sjouwen. Een andere tegenvaller was de inbeslagname van mijn kurkentrekker. Jazeker, want ik heb zo’n mega-gevaarlijk ding, waarmee je niet alleen kan ontkurken. Nee, er zit ook een flesopener aan en een minuscuul mesje voor het snijden van folie bij een wijnfles. En dat laatste mag dan wel klein zijn, maar het blijft een mes. In combinatie met deze vervaarlijk uitziende grijsaard (ik heb het nu even over mijzelf) volgde dus inbeslagname. Achteraf zit ik mij af te vragen, of ik hierop niet ooit al eens heb geanticipeerd en het mesje met bruut geweld heb verwijderd…. En dan tegen zo’n security-figuur aanblaffen: Mesje? Waar mesje. Laat zien dat mesje!!! Machtsmisbruik. Chef erbij. Maar ik had een erg goede bui en een sympathieke jongedame voor assistentie (en ik bedenk dat afgebroken zijn nu pas).

Na enige dagen acclimatiseren, waarbij o.a. de tondeuse aan het werk is gezet, gaat vandaag de routine weer een rol spelen. Taalcoach om 11 uur. Automaatje om 13.15 en 16 uur. En vanavond nog een regiovergadering in Emmeloord.

Het vermelden waard is nog wel dat de ramen van zowel 1^e als 2^e etage zijn gelapt. Met name voor het aan de buitenkant lappen van de ramen op de 2^e etage moet ik toch wel een erg flinke tijd in de geschiedenis teruggaan. Maar nu kwam er iemand langs met speciaal water en sop en dat werd met een telescoopborstel aangebracht. Verbluffend resultaat. Niet dat ik nu dagelijks een paar uur op de tweede etage naar buiten ga staan kijken, maar toch… En beide kanten van het huis voor €.17,-

Nu wil zo’n lapper natuurlijk met (on-)gepaste regelmaat zijn kunsten opnieuw vertonen. Op de ontvangen folder staat dan ook: Eenmalige opdrachten voeren wij bij voorkeur niet uit. Mijn attentie ging daarbij vooral uit naar de woorden bij voorkeur. Ik ben dan ook bang dat van lapperszijde toch flink wat geduld vereist zal zijn, maar acht t.z.t. een herhalingsopdracht niet uitgesloten.

Met enige regelmaat passeren bewoners van de Triade mijn huis. Deze bewoners kenmerken zich door fysieke en/of geestelijke beperkingen. Als je dat ziet en je komt net terug van 4 weken Costa Blanca ga je jezelf een enorme bofkont vinden.

Voor de vaste volgers: Mijn hoeveelheid fotoruimte is door Reismee in oude glorie hersteld!!!!!

Dat zit wel snor

Er zijn dus meer mensen, die de kunst van het niets doen al redelijk beheersen. Of zij zijn ernstig besmet geraakt door het telefonitus virus. Ik geef iets door aan Reismee en binnen de kortste keren zijn er al mensen die e.e.a. hebben bekeken. Moeten die niet werken. Of van hun pensioen genieten?

Als die rappe lezers personen betreft, die nog actief zijn op de arbeidsmarkt, zal de krapte daar voorlopig nog niet over zijn. Met lieden die de halve tijd op blogs en sociale media zitten te turen gaat het werk minder snel voltooid zijn.

Andere nieuwsflits: Mijn elektrarekening over januari is €.48,11 lager dan die van vorige januari. En ik ben 21/1 pas deze kant opgegaan. Van de besparing op elektra heb ik deze complete vakantie whisky kunnen drinken. Het is maar goed dat ik (nog) niet weet, hoeveel ik op verwarming heb bespaard, want als ik dat getal ook omzet naar whisky zou het zomaar zo kunnen zijn dat ik dagelijks per steekkarretje bij mijn kamer zou zijn afgezet. En de afrekening over februari (18 dagen) moet nog komen. En amper verwarming aan gedurende 4 weken zou qua besparing een appartementje voor 2 weken op Kreta kunnen impliceren. In april, maar dan zijn er weer uitsluitend nachtvluchten. Alles wat 7.30 uur of eerder de lucht in gaat, valt i.v.m. 2 of 3 uur voor vertrek aanwezig zijn echt wel in de categorie nachtvlucht. Net zomin als veel vogeltjes is de NS dan al wakker en dan moet ik een taxichauffeur blij maken of een vriend/kennis NIET blij maken. Een te overwegen optie is naar Thessaloniki te vliegen en vandaar een retourtje Heraklion te boeken. Of ‘gewoon’ op het vasteland van Griekenland een route uitzetten. Als ik ergens een compleet appartement kan boeken voor €.31,-/nacht, dan moet ik dagelijks toch wel erg veel gyros, ouzo en koffie met Metaxa bestellen om in het prijssegment van een Nederlandse B&B te geraken.

Maar laat ik, alvorens nieuwe reisjes te boeken, eerst eens bijkomen van de nog niet eens afgesloten huidige reis.

Nog een weetje: Na bijna 4 weken zonder fatsoenlijke schaar en/of tondeuse wordt zo’n beetje alles wat je eet eerst door je snor op voedingswaarde en smaak getest. Als je deze bemoeizucht niet wenst, kan je proberen dat bovenlip bedekkend gewas te lijf te gaan met een nagelclipper, maar echt aan te bevelen is dat niet.

Hoofdhaar begint ook een beetje stoer te doen en suggereert nog iets te betekenen te hebben. Kappersgilde zal er niet van in de war raken.

Ik had deze foto in een Word-document opgenomen. Geen idee of Reismee daarmee akkoord gaat. Zo niet, (en dat blijkt het geval) dan zal ik de foto toevoegen aan de serie.

Volgens mij ben ik gisteren uitsluitend in de bar geweest om ijsklontjes te halen. Vreemd. Een carajillo-loze dag maak ik in dit land niet vaak mee. Ter voorkoming van doublure ga ik nu eerst maar even naar ‘begane grond’. Het zag er buiten erg zonnig uit, maar ik zag verder (nog) niemand bij het zwembad. Op de kamer toch nog een puzzelboekje ontdekt en daarmee lekker bij het zwembad in het zonnetje gezeten. De mensen die er niet waren, hebben wat mij betreft ongelijk gehad, want het was er aangenaam vertoeven. Aan het eind van de middag terug naar de kamer en een mailtje beantwoord. Daarna in de bar de ijsklontjes van heden opgehaald. Er zijn wellicht (in mijn ogen ‘domme’) mensen, die zich afvragen of mij deze routine niet gaat vervelen. Hallo, ik heb speciaal foto’s op Reismee gezet om aan te tonen, dat ik het nog steeds naar mijn zin heb. Ik moet echter wel toegeven dat thuis het doorbreken van het routinematige een stuk eenvoudiger is. Bijvoorbeeld door:

A: meerdere merken whisky onder handbereik te hebben

B: flink te variëren qua borrelhapjes

C: een keer geen whisky in te schenken en eens iets anders te drinken

Dat laatste is in Almere een minder frequent verschijnsel, maar zeker niet uit te sluiten. Adem inhouden tot “iets anders” weer aan de beurt is, is echter niet aanbevelenswaardig. Zelfs een potvis, met toch wel een imposante longcapaciteit, zou het dan wel eens benauwd kunnen krijgen.

Voor de niet-biologen: een potvis is geen ‘onderwaterbeest’ met een wat afwijkende seksuele voorkeur.

OK, morgen laatste volle dag hier aan de Costa Blanca. Dat impliceert allerlei vervelend gedoe: Het inpakken van de bagage; de genoten consumpties afrekenen, transfer naar luchthaven vastleggen en sommige dingen doe je dan dubbel. Hetgeen natuurlijk complete onzin is, want dezelfde spullen 2 x inpakken is volstrekt onmogelijk. En tweemaal de genoten consumpties afrekenen hoort toch minimaal thuis in de categorie “onwaarschijnlijk”. En 2 x transfer…. Ze zijn niet gek hier… En ik ook niet.

Evaluatie

Er loopt hier in de eetzaal één mannelijke ober rond. Stevig manneke en als hij een halve meter groter zou zijn geweest zou ik hem wel zien zitten als portier/uitsmijter bij een uitgaansgelegenheid. Helaas heeft hij wat mij betreft de uitstraling van een mislukte pad. De mislukking is dan dat hij levend is geboren. Een wat cru begin van een nieuw verslag, maar ik vond deze aantekening/opmerking terug op een van de inmiddels talrijke bonnetjes waarop ik een handtekening heb gezet. Ik heb een aversie tegen het trekken van je portemonnee na elke geplaatste bestelling. Tot mijn genoegen kan ik hier mijn drankjes op de kamernota laten rusten. Een kamernota, die ik qua accommodatie en halfpension al bij aankomst heb betaald.

Met bewuste ober heb ik amper een woord gewisseld, maar hij is volgens mij het type uit de antieke grap van “Ober mijn bord is nat” “Dat is uw soep meneer”. Vannacht bedacht ik een versere: “Ober mijn gekookt eitje is koud.”. “O jé, dan zult u het ei van Flora hebben getroffen”. “Van Flora?” “Ja Flora. Dat is onze sneeuwhoen.”

Niet dat ik mij hier nu echt kogelrond zit te knagen, maar ik heb toch een blouse ingepakt, die ik wat aan de krappe kant heb aangeschaft. Er zijn een paar knoopjes die ernstig hun best moeten doen om deel te blijven uitmaken van die blouse. Of anders gelanceerd te worden.

Er is een tijd geweest dat ik mijn buik kon inhouden. Dat kan ik nog steeds, maar niemand ziet het verschil. En als het wel wordt gezien. Wat dan??? Relativeren, weten jullie nog?

Overdrijven is ook een optie. Bijvoorbeeld in het vorige verslag: Mijn neus bloedde zo hevig, dat ik naar de badkamer moest zwemmen om een wc-papiertje te bemachtigen.

Hoewel er momenten zijn dat ik positief ben over de aannemelijkheid dat ik niet zo lang meer hoef en daardoor niet aan de gevolgen van bepaalde negatieve ontwikkelingen zal worden blootgesteld, beschouw ik mijzelf verder als knap levenslustig. Ergens is het dan ook vreemd dat ik vandaag pas een sollicitatie heb verzonden naar 113 om als vrijwilliger ingezet te worden. Bij acceptatie zal er wel een training moeten komen. Euthanasie snap ik volkomen, maar van suïcidale neigingen begrijp ik nu nog maar heel weinig.

Nu het eind van de mini-overwintering in zicht komt, zijn dit soort overwegingen mede een onderdeel van de evaluatie m.b.t. een herhaling van een dergelijke vlucht uit de kou. Het weg zijn uit de vertrouwde omgeving heeft absoluut zijn voordelen. Hoewel ik er persoonlijk niet zoveel mee heb, kan ik mij voorstellen dat mensen met behoefte aan “onthaasting” zich hier prima op hun gemak zullen voelen. Als je deze kant opkomt met de gedachte ‘daar gaan we lekker lol maken’… Ander plan bedenken. Dit is uiteraard zeer afhankelijk van smaak en voorkeur. Gisteravond heel even bij “Life Music” naar binnen gewipt. Best fatsoenlijke stemmen en vrolijke deuntjes, maar niet om ademloos bij in vervoering te geraken. Om in speeltuintermen te blijven: vrij rap weer naar buiten geschommeld.

Ik ben geen kenner, maar volgens mij zit ik in het rustige deel van Calpe en dat beschouw ik als pluspunt. Over het hotel zelf (en vooral de sfeer) heb ik mij al eerder positief uitgelaten. Is 4 weken niet erg lang? Het energiebedrijf vindt van wel. Maar je dient wel een soort ‘plan van invulling’ te hebben. Ik had nu ‘aan mijn boek schrijven’ als excuus, maar zo lang op één stek verblijven, is redelijk nieuw geweest. Anderzijds ben ik wel een beetje klaar met kilometers vreten. En – last but not least – voor januari 2024 speelt ook nog ‘hoe gaat het met de gezondheid?’ Moet ik voor vertrek nog een cursus “Maharadja” volgen, zodat ik in een draagstoel kan worden vervoerd? En zijn er dan wel genoeg dragers, of sta ja daar in Spanje voor Jan Doedel met je diploma te zwaaien, omdat slechts de lokale cursus wordt erkend. Gelukkig heb ik nog aardig wat tijd om dit allemaal uit te zoeken.

Bij evaluatie hoort ook de verslaggeving. Moet ik daarmee door blijven gaan? Ik kan zien hoeveel mensen mijn ‘verhaal’ hebben gelezen. Niet wie dat allemaal betreft. Het kunnen ook ‘passanten’ zijn, die niet op de mailinglijst staan. Maar afgezien van kale getallen, die in het algemeen hoger zijn dan het aantal mensen op de mailinglijst, krijg ik best leuke reacties, die aansporend werken. Tijd om nu even blij naar buiten te huppelen.

Vanaf het balkon zie ik een eenzame maar vlijtige surfer zijn kunsten vertonen. Daarmee heb ik voor vandaag de verslaggeving over het strandleven voldoende omschreven. Het is niet uitgesproken zonnig, maar korte mouwen is meer dan verantwoord.

Voor de mensen die geschrokken zijn van de titel en nu bang zijn dat dit mijn laatste bericht van hier is…. Gefopt.

Zoals Hans in zijn reactie (Bloedbad) al aangaf, kan een titel ook wel eens de lading niet helemaal dekken. Of helemaal niet.

Bloedbad

Mijn vorige bloedneus was alweer van een tijdje terug, dus ik dacht dat ik daar nu wel weer klaar mee was. Maar toen ik gisteravond mijn neus snoot was ik blij daarvoor een servetje van de eetzaal te hebben ingeschakeld. Na het neus snuiten een knalrood exemplaar!

In tweede instantie ontdekte ik ook druppels op de vloer, maar daarvoor had het servetje nog wel plek. Dan begin je vervolgens met het snelst bij de hand liggende te pakken en dus was ik even later weer walrus aan het spelen met flarden wc-papier, die uit mijn neus staken.

Eigenlijk had ik slaap, maar als je niet door je neus kan ademen, is dat lastig. En je krijgt er een gortdroge keel van. De zig zag watten dus opgezocht en geprobeerd enige verlichting te bewerkstelligen. Als rond dat tijdstip iemand was langsgekomen met de mededeling dat ik morgenochtend vroeg naar het vliegveld zou worden gereden en dat daar een toestel richting Schiphol voor mij zou klaarstaan, had ik dat als hoogtepunt van de goed-nieuws-show beschouwd. Ja, ook ik kan een watje zijn, maar wellicht aangestoken door die zig zag-jongens. Uiteindelijk is in slaap vallen toch gelukt, maar zat ik al heel erg vroeg mijn dagelijkse Wordle te doen.

Gisteren was verder een dag van niks. Zelfs qua niks doen was het niks. Ik kwam geen moment in de verleiding iets te gaan doen, waardoor het niets doen ernstig verstoord zou worden. Voor mijn pas verworven Australische ‘mate’ (Tim) had ik wat uitgezocht voor het geval hij nog naar Gran Canaria zou doorvliegen. Tijdens mijn carajillo-pauze zie ik hem zitten en begin een heel verhaal tegen hem af te steken. Onderbreekt hij mij zomaar om mij te vertellen dat hij Fransman is. Op zo’n moment kan je ‘m wel terechtwijzen en bestraffend toespreken dat het niet de bedoeling is elke dag een nieuwe nationaliteit aan te nemen, maar ik ben gewend altijd eerst te onderzoeken of de fout niet bij mijzelf ligt. Ja dus. Het was Tim helemaal niet.

E.e.a. werd vanmorgen tijdens het ontbijt hersteld. Curieuze vogel. Ik begrijp dat hij nu eerst naar Vigo vliegt en dan doorreist naar Porto. En als het goed is komt een vriendin uit Wit Rusland daar dan ook heen. Oekraïne schijnt hij ook redelijk te kennen. Ook met Tallinn, Estland, had hij iets. Maar of het in alle drie de gevallen de benaming vriendin betreft, durf ik niet te stellen. Lekker handig allemaal als je in Queensland woont…

Er zijn (zat) mensen, die in zo’n situatie van alles en nog wat willen weten en dolgraag eindeloos vragen blijven stellen. Ik behoor niet tot die volksstam. Het zou (eventueel) informatie betreffen waar ik verder totaal niets mee kan. Dan moet ik eerst iets gaan verzinnen in de geest van: Ik ben nu in Darwin en ik heb een vriendin in Perth, in Sydney en in Wellington. Ik heb al moeite om dit te verzinnen, laat staan hoe het dan verder moet.

Ik adem momenteel redelijk comfortabel door mijn neus en dat zal wel te maken hebben met het ontbreken van toiletrollen en wattenproppen. Ik kom haast in de verleiding een siësta te plegen, maar als dat zou lukken, wordt vanavond de slaap vatten weer een probleem. Je moet aan dat soort ritmes gewend zijn. Om heden verdere bloedbaden te voorkomen, heb ik maar eens verzuimd mijn bloedverdunner te slikken. Dat soort eigengereidheid moet je waarschijnlijk niet te ver voeren, want de dokter heeft dat spul niet voor niets voorgeschreven. Heb ik opeens een hartstilstand en de dokter kan mij dan niet eens meer op mijn kop geven. Dat wil ik ‘m niet aandoen.

Of het aan mijn neusbloeding ligt, weet ik niet, maar de dagelijkse routine verloopt anders. Bijna 13 uur en nog niet eens een carajillo gedronken. Zorgelijk.

Zorgen zijn voorbij. Vlijtig Spaans geoefend met barkeepster. Ook nog even buiten gespeeld, maar sterk de nadruk op “even”. ‘Spelen’ is binnen eenvoudiger. Jig Saw puzzel op laptop. Of sudoko. Ook op laptop, want papieren versies zijn op.

Met mijn boek wil het de laatste dagen niet erg vlotten. En zoals ik in “Reflectie” al schreef, zijn er momenten van twijfel. Maar – bijvoorbeeld – een nieuw ontvangen reactie van Betsy, hernieuwt mijn overtuiging dat het kennis nemen van een aantal van mijn beschouwingen en ‘visies’ (naar mijn smaak een te beladen woord) best ‘een goede zaak’ kan betekenen. Hoe ik omga met het aspect “rouw” is geen standaard recept voor een ieder, die hiermee te maken heeft. Daarvoor is rouwen te individueel, maar het zou bepaalde groepen kunnen helpen. Maar voor “zou kunnen helpen´ moet je het wel eerste wereldkundig maken.

Weg van het boek en terug naar het alledaagse heden. Het is, zoals ik het gisteren aan de bar formuleerde: “tiempo de hielo” (tijd voor ijs). Maar misschien riep ik wel “tempo de hielo” (ijsweer). Het gaf de mensen, die het Spaans goed beheersen, aanleiding om even te lachen. En vervolgens heb IK het dan weer naar mijn zin, want wat is er nu leuker dan het mensen naar de zin te maken.

Ik verbeeld mij wel eens dat men mij een aangename gast vindt. In dit geval komt dat dan goed uit, want ik vind het personeel hier prettige gastheren en -dames.

Tot slot nog een toegift uit het verleden. In mijn reisleidertijd hadden wij ook van die badges opgespeld. Zo konden de mensen zien hoe je heette. Met mijn staroperaties nog voor de boeg nu even een wat theoretische benadering. Maar ik herinner mij een hotelier aan wie ik de nieuwe hostess voorstelde. Hij zette zelfs even zijn bril op om de naam goed te kunnen lezen. Aha Nora, riep hij. Om vervolgens met een priemende vinger in de andere borst van Nora te prikken en te vragen: “En hoe heet deze?”