Dubai (5) rustdag

Gisteren al ontdekt dat er beneden een soort coffeeshop is. Niet voor weed, maar voor koffie, Arabisch ‘gebak’ en (voorverpakte) sandwiches en wraps. Zagen er best lekker uit.

Gisteren dus gekozen voor de supermarkt. Vandaag voor de coffeeshop. Ik bestel zo’n chicken ceasar wrap en vraag er een koffie bij. Welke koffie wenst u, vraagt de dienstdoende koffieknul en houdt mij een groot plakkaat voor met afbeeldingen van tig koffievarianten. Nu ben ik niet zo van dat moderne gedoe met latte en fancy namen als Marcello Mastrubatione, dus ik wijs op de meest op gewone koffie lijkende afbeelding. Vervolgens vraagt hij mij iets over ‘cream’ en ik dacht dat ik de keus had tussen cold en hot cream. Nu smeer je cold cream volgens mij op je huid, dus ik zeg “hot”. Koffieboon geheel van slag en raadpleegt de manager, die aan een belendend tafeltje zit. Deze man (een Aziaat) springt op neemt het over. Ik wil niet moeilijk doen, dus ik zeg, doe maar wat. We worden het verder eens over “medium” en dat het een gevalletje ‘take away’ wordt. Op de kamer blijkt de koffie een soort ijskoffie te zijn. Wel met slagroom. De wrap is erg lekker en ik heb er nog een over (hoewel het formaat niet reusachtig is). Op de nota staat dat ik lemon tea heb besteld. Nu ben ik weliswaar geen fijnproever, maar het was geen lemon tea. Overigens betaalde ik voor deze kleinigheid meer dan voor het all-you-can-eat ontbijtbuffet… Je blijft je hier verbazen.

Op weg naar dit avontuur kwam ik mijn kamerjongen tegen. Of hij kon gaan schoonmaken. Ik zei dat hij zijn best kon doen. Omdat ik er ‘take away’ van had gemaakt, was ik terug voordat hij klaar was.

Zo kon ik hem vragen of er handdoeken bij het zwembad beschikbaar zijn, of dat ik het exemplaar van de kamer moest meenemen. Zijn Engels bleek toch wat beperkt en er kwam wat pantomimewerk mijnerzijds aan te pas. Ik constateerde voorts dat hij steeds meer flesjes water neerzet. Ik heb er nu 3 en in de koelkast staan er ook nog 2.

Inmiddels van het zwembad gebruik gemaakt. Twee keer te water gegaan en omstanders verbaasde gezichten bezorgd. Het zal iets te maken hebben met een hoger vetpercentage, maar ik heb er geen enkel probleem mee om op de rug liggend te blijven drijven, terwijl mijn tenen vrolijk boven water uitsteken. Tussen dit drijfwerk door heb ik vlijtig in mijn Dubaigids zitten lezen. Ik lees dat er een kamelenmuseum is. In de toelichting staat o.a.: Zonder de domesticatie van dit dier was een culturele ontwikkeling op het Arabisch Schiereiland waarschijnlijk niet mogelijk geweest. Een zin die ik een paar keer heb overgelezen en op mij in heb laten werken. Is een aanrader. Kamelen en culturele ontwikkeling … Toch zet het mij niet in de starthouding om die kant op te sprinten. Met name door hun enorme wimpers vind ik kamelen wel iets hebben, maar dat “iets” houdt eigenlijk bij die wimpers ook wel weer op. Zij kijken je meestal nogal hooghartig aan en als ik ze zie kauwen, heb ik ook iets van ‘dat moet toch eenvoudiger kunnen’. Ik ga ook niet naar een museum over Fries stamboekvee, of de Groninger Roodbonte (als die al zouden bestaan), dus waarom wel naar het kamelenmuseum?

In Dubai is 1 moskee ook voor niet moslims toegankelijk, de Jumeirah Moskee. Via mijn boekje begrijp ik dat zo’n bezoek gepaard gaat aan een rondleiding. Aan het eind daarvan ga je met gidsen en medebezoekers gezamenlijk op een tapijt zitten en mag je vragen stellen over het moslim zijn en wat daar allemaal bij komt kijken. Nu lijkt die tapijtsessie mij eigenlijk best boeiend, maar de rondleiding duurt 75 minuten en dat vind ik knap lang. In de dom van Keulen, toch niet bepaald een misselijk bouwwerkje, was ik na een dik kwartiertje volgens mij wel uitgekeken. Ik ben dan ook bang dat nogal wat tijd zal worden besteed aan het uitleggen hoe de islam tot stand is gekomen en zich heeft ontwikkeld. Het zal wel zeer oneerbiedig zijn, maar ik vergelijk dat toch een beetje met verplicht luisteren naar een Paul Bocuse of een andere wereldberoemde kok. Of één college kwantummechanica bijwonen. Goed bedoeld, maar niet aan mij besteed. Het ligt dus niet aan de moskeegids, Paul Bocuse of de kwantum-mecanicien, maar aan mij.

Vandaag dus een rustige dag. Het hotel in feite niet uit geweest. Na de eerste zwembadsessie nog wel even terug naar de kamer gegaan om mijn tweede wrap te nuttigen. Daarna weer naar het dak met zwembad. Aan de Nepalese lifeguard gevraagd of hij een foto van mij wilde maken ‘met tenen boven water’. Het is maar goed dat we in het digitale tijdperk leven, want anders was er een bescheiden filmrolletje doorheen gejast. Ik heb de twee nog enigszins acceptabele kieken in een nieuwe fotoserie geplaatst. (Zie je toch nog een soort Manatee, Wim)

Er zullen wel mensen zijn, die nu iets hebben van je bent er maar een week, dan ga je toch niet bij een zwembad rondhangen. Dan moet je elke dag genieten. Dan moet je de stad verder verkennen.

Het leuke van vakantie vind ik nu juist, dat ik niets MOET. En genieten kan ik ook bij een zwembad. Ga dan naar het plaatselijke sportfondsenbad,hoor ik iemand nu weer denken. Ja, maar dat is toch anders.

Volgens de hier geldende tijd is het nu whisky-time en ik ben bij het restaurant weer wat ijs gaan halen. Had de brave borst mij gisteren al gezegd om te doen. Als ik via een leugentje ‘verklap’ dat ik deze ’medicijn’ op dokters voorschrift nuttig, maar er tegelijkertijd een knipoog aan toevoeg en ernstig ‘nee’ met mijn hoofd schud, is het dolle pret in Kenia-land.

Van die jongens begrijp ik dat als je in de buurt van het strand iets bestelt, het prettig is als je oom Dagobert Duck heet. Dat (bijna) tientje, wat je hier betaalt voor een pint Heineken zou dus ‘goedkoop’ zijn. Daar zou het tegen de €.15,- per pint zijn. Vals om in zo’n warm land de prijzen van dorstlessers naar dit niveau te tillen. Anderzijds is vers watermeloensap ook erg lekker en dorstlessend. Dat kostte mij dus nog geen €.2,70. En dan hoef ik niet eens zelf te persen. Ik vraag mij trouwens af hoe zo’n watermeloenpers er uitziet. Net als een sinaasappelpers maar dan 20 keer zo groot? Wordt dan wel proppen in de vaatwasser.

Tot mijn ontsteltenis geconstateerd (dat is het nadeel van donkere flessen) dat ik toch beter een literfles had kunnen meenemen i.p.v. zo’n 0,7 beginnersflesje. Het is nog wel geen eb, maar springvloed is het zeker ook niet.

Hoewel ik nog ijs zat heb, ga ik nu dus toch maar richting restaurant…

Anita had hedenavond geen dienst. Mijn ijsklontenknul was er wel, samen met een collega. De collega zou mij gaan bedienen. Die komt met de ‘grote’ menukaart, maar ik wil dat ding van gisteravond. Twee gerechten voor 45 dirham (€.11,00). Kon niet, volgens hem, want dat geldt alleen als je van tevoren bestelt. Ik leg de brave borst uit dat ik gisteren niet van tevoren had besteld, maar toch van die kaart kon bestellen. Ik heb hem tevens duidelijk gemaakt dat als wat gisteren nog wel kon, vandaag opeens niet meer zou kunnen, ik direct zou opstappen en elders zou gaan knagen. Ik houd er wel van een beetje druk op de ketel te zetten. Ober bedremmeld verdwenen om elders in de overlegstand te gaan. Kwam mij even later melden dat ik toch van die 45 dirhamkaart kon bestellen. Verrassing!

Had als bijkomend voordeel, dat ik nog kon nakijken wat dat hoofdgerecht van gisteren nu precies was. Welnu: Libanese rundvleeskroketjes met vermicellirijst. En idd yoghurtsaus en ook nog pijnboompitten.

Vandaag aan de pompoensoep gegaan. Avontuurlijke bui! Ik kreeg de lekkere versie en er zat ook nog eens een uitstekend knoflookbroodje bij. Yes! Als hoofdgerecht had ik iets met kip en diverse sausen. Ook de vermicellirijst was present. Evenals de ijsthee. Omdat ik van die kleine kaart gebruik had kunnen maken, besloot ik de omzet toch nog wat op te krikken en heb daarom nog een pint Amstel besteld. En dan bedenken dat ik thuis nog 2 trays met halve liters heb staan. Jippie! Kan ik mij nu al op verheugen.

Morgen met de auto op pad. Naar Khor Fakkan. Tip van een ervaringsdeskundige. Het is een tocht richting bergen. Zal wel een beetje anders zijn dan de Oostenrijkse Alpen, maar dat wil ik dan wel gecontroleerd hebben. Omdat je nooit weet wat je op zo’n binnenlands avontuur allemaal tegenkomt, ga ik morgenochtend uitgebreid van het ontbijtbuffet gebruik maken.

Nu nog even via Tripadvisor kijken of er onderweg, of in dat Khor Fakkan, knabbeltenten zijn die een bezoek waard zijn.

Dubai (4)

Als het op jezelf slaat, vind ik spijt hebben een vrij onzinnige bezigheid. Ik kan nu wel spijt hebben dat ik mijn fysieke conditie heb laten versloffen, maar dat maakt het wandelen niet opeens pijnvrij.

Het metrostation haalde ik redelijk eenvoudig en mijn petje om mij tegen de zon te beschermen was nog niet eens doorweekt. Met de metro naar station Al Ras. Daar was ik al ras, want ik hoefde niet over te stappen. Bij de uitgang aan een metrojuf gevraagd hoe ver het Heritage House was. Dan moest ik eigenlijk de andere uitgang hebben en daar maar eens vragen. Vond ik wel een creatieve manier om van lastige vragen af te komen. Ik pakte mijn plattegrond er nog eens bij en besloot zonder verder te vragen op avontuur te gaan. Ergens loop ik tegen een aanwijzing met ‘Heritage House’ aan. Ik volg braaf de instructie en ga in de aangegeven richting. Inmiddels al diverse kleine zitpauzes ingelast en tekeer gegaan met mijn uit China meegebrachte handdoekje om mijn hoofd weer een beetje vochtvrij te maken. Als ik aan een nieuwe zitpauze toe ben, kijk ik verlekkerd naar de stoelen en banken op een terrasje. Men wappert mij uitnodigend naar binnen. Daar vertel ik dat ik eigenlijk alleen wil weten hoe ver het nog is naar het Heritage House. ‘Twee huizen verder’, krijg ik te horen. En zij voegen daar meteen aan toe dat het nu gesloten is i.v.m. renovatie. Complete martelgang voor niets dus. Of ik niet iets wens te eten. Is mij nog te vroeg. Men heeft ook verse sapjes. Dat lijkt mij wel een strak plan en ik kies voor watermeloen. Dat blijkt een voltreffer.

Ik besluit dan maar dat boottochtje te doen. Met de nodige zitpauzes ‘de Creek’ bereikt en de overtocht gemaakt. Je ziet hier tal van dhows. Typisch Arabische schepen. Volgens mij heb ik samen met Ineke in Kenia al eens een tripje met zo’n dhow gemaakt. Ik kon er toen ook al niet enige schoonheid in ontdekken. Dat overtochtje vond ik inderdaad best aardig. Na landing was ik echter ernstig aan nog meer koelte en vooral comfort toe. Ik moest mij echter eerst nog door een soort markt heen worstelen alvorens een taxi te kunnen scoren. Tijdens de ’marktworsteling’ een cap met opschrift Dubai gekocht. Zou 35 van die dirham moeten kosten. Omgerekend €.8,40. Vond ik teveel. Via 30 op 25 dirham beland. (€.6,25). Verkoper doet de cap ‘achter’ in een plastic zak en geeft mij mijn wisselgeld. In het hotel zie ik dat het ingepakte exemplaar nogal wat schoonheidsfoutjes heeft en zeer waarschijnlijk geruild. Vind ik ergens wel humor.

In ruim 20 minuten brengt de taxichauffeur (een Pakistani) mij naar mijn hotel. Ik rond de ritprijs af op 30 dirham (€.7,36). Op de kamer ga ik mij te buiten aan heerlijk fris water. Het zijn van die 0,5 literflesjes en die worden netjes steeds aangevuld. Ik ben erg blij met mijn koelkastje op de kamer. Helaas zit er geen vriesvakje in (of het zit er wel in, maar is al geruime tijd dichtgevroren). De eerder aangeschafte ijsklontjes zijn inmiddels in water veranderd. Gelukkig viel de waterschade bij het openen van het koelkastje mee. E.e.a. betekent wel dat ik straks nieuwe klonten moet kopen. Mensen van de supermarkt gaan mij vast aardig vinden.

Bij het ‘mannetje in de hal’ heb ik vanmorgen voor dinsdag een Toyota Corolla besteld. Die lever ik dan vrijdagmorgen (dag van vertrek) weer in.

Alvorens richting supermarkt te drentelen, bedacht ik mij dat het misschien een goed idee zou zijn om eerst eens even een blik te werpen op de menukaart van het restaurant hier. Kan toch niet elke dag uit de muur van de supermarkt smullen. Er blijkt een wisselend weekmenu en de keuzemogelijkheid valt niet tegen. Ik zeg tegen het ontvangstcomité (Kenia) dat zij nog even moeten wachten voordat ik ga aanschuiven. Ik heb dat flesje whisky tenslotte niet voor niets meegesleept. Ja, maar ik kon daar ook wel een whisky nuttigen. Tuurlijk, maar voor die prijs heb ik in NL (mits in de aanbieding) een fles van 0,7 liter. Aanbod aldaar een whisky te consumeren dus maar afgeslagen. Geinig vind ik dan weer wel dat spontaan aangeboden wordt mij wat klontjes ijs mee te geven. Een aanbod waarvan ik dankbaar gebruik heb gemaakt.

Ik heb vast wel eens eerder ‘geroepen’ dat ik een sfeerproever ben. Ik ‘voel’ of mensen goed in hun vel steken, of juist niet. Dat zit hier wel snor.

Van de Pakistaanse taxichauffeur hoorde ik ook nog wel een aardige. Veel Emerati hier in Dubai moeten ook hard werken voor hun geld en hebben lang niet allemaal een topsalaris. De echt rijke jongens hebben hier hooguit nog een pied à terre en wonen de rest van het jaar elders. Daarbij dient dan gedacht te worden aan plaatsen in Zuid Frankrijk, omgeving Marbella, Zwitserland en vul maar in.

Het weekmenu heb ik nu ook van dichtbij meegemaakt. De soep van de dag was pompoensoep. Dat kan lekker zijn, maar soms ook niet. Ik besloot voor iets met kip te gaan. Werd een forse spies met daarbij een groenige saus, die licht pittig was. Alvorens dit met smaak naar binnen te kunnen werken was enig geduld vereist. Voor een snelle hap moet je hier niet zijn. Volgens serveerster Anita had e.e.a. te maken met veel bestellingen via roomservice. Het lag in ieder geval niet aan de bezetting van de eetzaal, want met een tafeltje of drie hield het wel op. Het hoofdgerecht kon ik niet helemaal thuisbrengen. (Is van hier ook een knap eind)

Ik dacht iets met kebab en een yoghurtsaus. Maakt verder niet zo gek veel uit. Gewoon een kwestie van in je mond stoppen en kijken of je het lekker vindt. Ik vond het lekker. Er uiterst bescheiden een ijsthee bij gedronken. Totale schade (incl. fooi): nog (net) geen €.16,-

Serveerster Anita bleek over een enorme bos vlechten te beschikken. Imponerend. Dus zei ik er iets van. Was niet allemaal van haarzelf. Extensions, biechtte zij op. Daar heeft zij een gelukkige maatvoering bij gehanteerd, want met nog wat meer extensions zou de vloer aanvegen niet langer noodzakelijk zijn geweest.

Zo, nu ben ik weer helemaal bij (en jullie straks ook). Ik drink nog even een kopje Nescafe Red mug en dan via BBC World de laatste ontwikkelingen op wereldniveau bekijken. Tot morgen!

Dubai (3)

Geen idee hoe het met sluitingstijden van winkels hier zit, maar het zekere voor het onzekere nemend ben ik gisteravond voor 18 uur even naar het supermarktje gegaan. Bij het verlaten van het hotel was er een onzichtbare vijand, die een warme deken over mij heen smeet. Gelukkig is het niet ver naar dat supermarktje. In een vitrine zag ik iets ‘opgerolds’ (ook nog met papier er omheen). Bij nadere inwinning van informatie zou het om een soort worst gaan. “In a wrap?”, vroeg ik nog technisch. En volgens mij bevestigde deze neringdoende mijn veronderstelling. Then let’s go for it, was mijn reactie. Vervolgens propt hij dat ding in een magnetron. OK, dat is bij een wrap niet zo gek. Kom ik ‘thuis’ betreft het gewoon een broodje... Maar wel met een lekker worstje.

Daarnaast nog een drietal zakken chips assorti gekocht en een pakje zoute koekjes, waarvan ik hoop dat ze op Tuc lijken. En voor dat complete pretpakket betaal je dan nog geen €.5,00. Het is een land van stevige contrasten. Bier in de hotelbar is pittig geprijsd, maar de metrotarieven lijken mij schappelijk tot goedkoop. Uit eten gaan wil op nogal wat plaatsen ook een flinke deuk in je vakantiebudget slaan. Via internet-onderzoek prijzens-aardige alternatieven gevonden, maar ik denk dat als ik jongens als Kenia-bovenarm-specialist, of de plaatselijke security Sri Lankaan ga raadplegen dat mijn lijstje nog aanzienlijk langer wordt. Om die langere lijst af te werken moet ik nog nachten bijboeken en een alternatieve vlucht bij Emirates scoren. Daar zie ik maar vanaf.

Na een lange nachtrust constateer ik vanmorgen opnieuw een ‘mistig’ (stoffig) uitzicht. Niet van dat weer waarbij je denkt: Hoppa, naar het zwembad. En: Niet vergeten je in te smeren. Wel weer om het aan te durven wandelend naar het metrostation te gaan. Ik denk erover naar het oude deel van Dubai te gaan. Vraag is alleen hoe laat. Die fonteinen wil ik best eens nader bekijken, maar die gaan pas rond 19 uur aan het werk. En om van 11.15 uur tot 19.00 uur te gaan wandelen, is voor deze senior een ferme opgave. Tussentijds een terrasje pikken? Ik heb een foto gemaakt van hoe populair dat hier is.

Zojuist enkele foto’s van de directe omgeving gemaakt. Niet echt een paradijs voor wandelaars. Of het moet wandelaars betreffen, die graag hun hobby in een enorme bouwput uitoefenen. Op de terugweg van de ‘fotoshoot’ bij mijn supermarkt een wrap met kip (geen broodje dit keer) en daarnaast een in een soort deeg gewikkeld’ eitje. Deed qua smaak een beetje denken aan sambal telor. Met op de kamer ‘gezette’ koffie nu dus een prima ontbijt achter de kiezen.

In de lobby zit een excursieverkoper. Excursiegids zijn heb ik erg leuk gevonden. Deelname aan een excursie staat mij om een of andere reden tegen. De man bemiddelt echter ook voor het huren van een auto. En die wordt dan voor het hotel gebracht. Scheelt weer een trip naar de luchthaven en op het eerste gezicht is het hier nog goedkoper ook.

Nu even reageren op Jan’s reactie(s). Ergens had ik ook iets van “wat moet ik daar?”. Zie ook eerste verslag. Maar voor vertrek heb ik mij gerealiseerd dat de al dan niet latente weerstand om deze kant op te komen voornamelijk is gebaseerd op vooroordelen. Afgezien van olie komt er uit het Midden Oosten (en omstreken) niets dan ellende. Haat, terrorisme en meer negatiefs. Door mijn krantenwerk, waarbij ik met zo’n 35 verschillende nationaliteiten heb gewerkt, ben ik er (opnieuw) achter gekomen, dat vooroordelen bijna altijd misplaatst zijn. Besloten met een volledig blanco lei de boel hier te bekijken. OK, het woord “decadent” is hier zeker niet misplaatst. Bommeliaanse invloeden (“Geld speelt geen rol”, roept heer Bommel altijd) zijn er inderdaad voldoende. Zoals Jan ook terecht opmerkt, is het lastig normaal te blijven als je tot ver over de oren bent ondergedompeld in dollars en dirhams. Maar zijn het niet ook westerse architecten, die – met dollartekens in de ogen – voorstellen nog wat extra tierelantijntjes aan te brengen en na goedkeuring binnensmonds “kassa” mompelen.

Ik heb in deze korte tijd al aardig wat afgekakeld met diverse lieden van elders. Geen van deze mensen maakte een teneergeslagen indruk, of liet zich op een of andere wijze negatief uit. De meesten zien de VAE als een land dat hun mogelijkheden biedt.

Als ik in zo’n Dubai Mall man en vrouw in jurk en chador hand in hand zie lopen, is onderdrukking niet het eerste wat bij mij opkomt. Door volledig blanco aan zo’n reis hier naartoe te beginnen, maakt het verblijf hier een stuk aangenamer (denk ik). Of ik nog in de gelegenheid zal komen met een echte ‘inboorling’ de wellicht wederzijdse vooroordelen eens gezellig door te nemen, weet ik niet, maar ik sta daar positief tegenover.

Ik denk dat ik nu maar eens op avontuur ga. Kijken waar het schip strandt.

Eerste volle dag Dubai (en nog niet eens om)

Het is 7.30 uur en ik ben al een half uurtje wakker. Maar ook in NL wil ik rond 5 uur in de ochtend de luikjes wel eens openen. Om niet veel later de slaap toch weer te hervatten. Ik voel mij echter redelijk uitgerust. Ik ben ook wel enigszins gespannen over de komende dag. Om te beginnen ga ik straks heel brasserig ontbijten. Dat kost net zoveel als dat biertje van gisteravond…

Op een kaartje naast mijn bed staat wat ik aan boterhammetjes voor mijn dirhammetjes zal ontvangen. Het barbezoek van gisteravond ondersteunde trouwens mijn opmerking dat het ‘gewone personeel’ van elders komt. Bardame kwam uit Kenia en haar mannelijke collega uit Oeganda.

Vanaf mijn kamer zie ik dat het op de grote doorgaande weg iets verderop al een drukte van belang is. De lucht ziet er Hollands grijs uit. Niks strakblauwe hemel en koperen ploert, maar wat niet is kan nog komen. Op dit moment stimuleert het weer buiten nog geen bezoek aan het zwembad op het dak. In de tussentijd een waterkoker ontdekt en ik heb nu een nette mok koffie onder handbereik.

Het ontbijt was prima. Ruime keus. Ook uit dingen waarvan ik geen flauw idee had wat zij voorstelden. Eén redelijk sympathiek ogend ‘gebakje’ uitgeprobeerd. Best smakelijk. Daarnaast de voor mij in eetzalen gebruikelijke zaken als roerei, bacon, worstje, sinaasappelsap en koffie. In de airconditioned eetzaal had ik het toch al behoorlijk warm. En het idee om later vandaag zonder AC aan de wandel te gaan, begon mij aardig tegen te staan. Na het ontbijt de lift naar het dak genomen en het zwembad bekeken. Daar deed een soort föhn zijn best om mij niet op mijn gemak te stellen. Na even met de Nepalese lifeguard te hebben gebabbeld ijlings retour heerlijk koele kamer. In de ontbijtzaal liepen overigens ook ‘buitenlanders’ rond. Geen pygmeeën, maar wel piepklein. Ik ben er niet naast gaan staan, want dan zou ik ze uit het oog hebben verloren, maar ik schat dat zij niet veel verder dan mijn navel komen.

Mijn ervaringen tot nu toe zijn – afgezien van de temperatuur – zeer positief. Men is zeer servicegericht, behulpzaam en vriendelijk.

Ik ga zo eens naar beneden. Niet voor een bezoek aan de koffieshop, maar om te controleren of ik goed heb onthouden dat er direct naast het hotel een kleine supermarkt is. Geen idee wat ik daar zou moeten aanschaffen, maar prettig om te weten wat men er zoal in de aanbieding heeft. Ik zal dan ook meteen weten of ik mij zonder een klein bagagewagentje vol handdoeken stadwaarts kan begeven. Misschien blijf ik vandaag wel een beetje in het hotel rondlummelen. Zwembad uitproberen en niet alleen met de föhn spelen. Vlijtig in mijn gidsje lezen wat ik toch vooral moet gaan bekijken. Ook bij temperaturen van boven de 40 graden.

Er wordt aan de deur geklopt en het kamermeisje blijkt een kamerjongen te zijn. Uit India…

Er is inderdaad een supermarktje. Dat had de portier/security mij al bevestigd. Desgevraagd (ik houd dingen graag bij) blijkt hij afkomstig van Sri Lanka. Gaf meteen een band.

Zak met ijsklontjes gekocht. Niet om ijsthee te maken, maar voor mijn whisky (die ik toch maar meegenomen heb). Sri Lankaan vertelt mij blij dat het qua temperatuur nu nog wel gaat, maar dat het over een paar uur pas echt warm wordt. Ik kan haast niet wachten....

Het is inmiddels 14.30 uur en ik ben trots op mijzelf. Toch de transpiratiestrijd aangegaan en het busje naar de Dubai Mall genomen. Dat complex moet voor fanatieke ‘shoppers’ enerzijds iets hemels zijn en anderzijds een dag vol problemen opleveren. Er zijn hier niet zo akelig veel winkels. Dus welke van die ontelbare shops gun jij je klandizie. Als je hier als duur merk ontbreekt, behoor je binnenkort niet meer tot de dure merken.

De Mall is vlakbij de Burj Khalifa, het hoogste gebouw ter wereld. Dat vlakbij zijn is opeens een nadeel, want je krijgt het complete gebouw niet op de foto. Bovendien is het zo’n dag waarvan ik vermoed dat men dat een stofdag noemt. Doet een beetje aan mist denken. Voor lieden die voor heden een kaartje hadden gekocht om op 125 hoog in de rondte te kijken, zal het behalve een stofdag ook een sofdag zijn…

In de VS heb ik ook wel eens flink uit de kluiten gewassen malls gezien, maar dat zijn kabouterwinkelcentra vergeleken met wat zij hier hebben. En stukken fraaier ingericht hier. Ook de Dubai fonteinen al even bewonderd, maar uiteraard nu nog niet actief. Je kijkt dus eigenlijk gewoon tegen een vijver aan. Binnen is ook ergens een ‘waterval’. Geinig gemaakt. Wie ideeën wenst op te doen m.b.t. vormgeving kan hier beslist zijn hart ophalen.

Het moge duidelijk zijn dat deze jongen hier niet naartoe is gegaan om winkels van binnen te bekijken en vervolgens een nieuwe garderobe aan te schaffen of zo. Toch heb ik een uitzondering gemaakt bij een boekwinkel. ‘Mijn’ Syrische student NL had mij gevraagd uit te kijken naar een boek in het Arabisch. Dat heb ik nu dus gedaan. En met behulp van een aardige verkoper ook een boek gekocht.

Ander best aardig element was de ijsbaan, waar vrolijk rondjes werden geschaatst.

Bij dit chique gebeuren zie je dus wel Emerati. Veelal gehuld in traditionele kledij. Dus mannen met een soort jurk aan en nog wat textiel op het hoofd en vrouwen in nikab of chador (boerka heb ik niet gezien). Aan zo’n jurkmeneer gevraagd of hij mij kon uitleggen waarom mannen voornamelijk witte of in ieder geval heel lichte kleuren droegen en vrouwen meestal in het zwart waren gehuld. De man was uiterst vriendelijk, maar een simpele verklaring heb ik niet uit zijn mond horen komen. Dat ik dat nu dus nog niet weet, is echter niet iets waaronder ik gebukt ga.

Toen ik op een bepaald moment (opnieuw) het opschrift Metro zag, besloot ik deze keer dan maar eens daadwerkelijk die kant op te gaan. Dat wordt makkelijk gemaakt door middel van zo’n rollend tapijt als op Schiphol. En daarmee is men niet kinderachtig. Ik dacht op een bepaald moment dat als er nu nog meer van dat rollend tapijt zou komen, ik al zo’n beetje op mijn eindbestemming zou zijn. Metroticket kostte omgerekend €.1,50 en dan mag je nog overstappen ook. Bij het instappen werd ik resoluut tegengehouden. In mijn achteloosheid was ik bezig een deel van de metro te betreden dat voor vrouwen en kinderen is gereserveerd. Bevindt zich helemaal voorin de trein. Bij frontale botsing is het dus een kwestie van vrouwen en kinderen eerst.

Bij het overstappen huppelde ik braaf achter de meute aan. De meeste gingen naar de uitgang, maar er was ook een afslag naar de Green line. Daar zag ik echter nergens de naam van het station waar ik moest zijn. Schichtig dus niet ingestapt. Kijk je even zoekend om je heen, staat er meteen iemand bij je met de vraag of hij je kan helpen.

Bij het eindstation een taxi genomen, want ik vond dat ik genoeg had gewandeld. €.3,- (het minimumtarief) vond ik te behappen. Ik ga ook maar eens informeren naar het tarief om naar het oudere deel van Dubai te gaan. Laat ik die huurauto nog even de huurauto.

Als ik naar het Arabisch schrift kijk, moet ik altijd denken aan iemand die controleert of zijn pen dan wel balpen nog voldoende inkt heeft. Gelukkig hanteert men ook voor mij (en vele anderen) leesbaar schrift en in de metro wordt bijvoorbeeld ook netjes in het Engels omgeroepen welk station het volgende is.

In de Mall een tweetal gesprekken gevoerd met ‘buitenlanders’, die daar fenomenaal belangrijk werk verrichtten. Eerst aan de babbel met een Keniaan, die een glazen deur voor mij openhield. De man had bovenarmen die tussen de dijen van beroepssprinters niet zouden opvallen. Waar zijn portierswerk eigenlijk goed voor was, is mij niet geheel duidelijk geworden. Het tweede gesprek was met iemand met roots in India. Wat zijn functie was, weet ik niet precies. Tafel aanwijzen bij nieuwe klanten, die daar (Koffie- en theetent) iets komen nuttigen…? Aardige man. Hij sloofde zich snel uit om mij een ferme bundel servetjes te overhandigen, zodat ik het hoofd weer wat droger kon maken. Zelfs in dit van AC voorziene shopping centre, deden mijn transpiratiekliertjes hun best om te bewijzen dat zij nog prima functioneerden. Stelletje uitslovers.

Inmiddels enkele kiekjes gedownload op Reismee. Ging hier razendsnel. Omdat de door mij gisteravond ingestelde temperatuur door menigeen als ‘leuk voor een poolvos’ kan worden bestempeld, begin ik het na enige uren zelfs wat fris te krijgen. Om mijzelf te troosten nu enkele ijsklontjes naar een glas laten verhuizen en ze Ballantines als gezelschap gegeven. Het wordt nu tijd mij bezig te houden met het volgende dilemma. Ga ik hier in het hotel knagen, of ga ik bij het supermarktje enkele hapklare brokken scoren. Het is niet zo gek dat mijn eetgewoontes door menigeen niet als ‘gewoonte’, maar als ‘afwijking’ worden betiteld. Het zij zo!

Ik ben nu toch bezig, dus ik zet dit ‘stukkie’ nu op Reismee. Laat ik nog even iedereen in spanning of ik vandaag normaal ben ga eten, of het chips-etc.-diëet heb gevolgd…

Vlucht EK146 en een glas Heineken voor ca. €9,60

Zojuist toch maar een bezoekje gebracht aan de hotelbar. De 3 biertjes die ik aan boord van de Emirates Boeing heb genuttigd, waren 2 tellen na het verlaten van het luchthavengebouw in Dubai al verdampt. Bij 39 graden sprongen zij (die biertjes) stuk voor stuk vol enthousiasme uit mijn poriën. Het zeer op prijs gestelde flesje water wat ik van de chauffeur van de hotel shuttlebus kreeg, bleek niet in staat mijn verlangen naar een koel biertje te minimaliseren.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Iets na achten stond ik al op het perron om de trein naar Amsterdam CS te nemen. Dat is in principe om, maar er werd aan het spoort gewerkt en dit was het reisadvies van de NS. De stoptrein van 8.19 uur deed zijn naam eer aan. Stoppen kon hij geweldig en naar mijn gevoel ook extra lang. En dus met vertraging op CS aangekomen. Daar was er een nieuwe verrassing. De trein naar Schiphol via Sloterdijk (die moest ik dus hebben) ging niet i.v.m. een aanrijding ‘met een persoon’. Zou zeker tot 12 uur duren… Volgens de dienstdoende omroepster moesten reizigers naar Schiphol via de Bijlmer. Daar keek ik van op, maar sinds tientallen jaren ben ik op het gebied van treinreizen een complete nobody. Eenmaal in die trein richting Bijlmer constateerde ik dat er ook in Duivendrecht werd gestopt. Dat station ken ik van de normale route naar Schiphol. Dus vlijtig uitgestapt. Trap af op zoek naar de trein naar Schiphol. Ik hoefde niet te zoeken, want er was een brave borst in een hokje met het opschrift “Informatie”. Aldaar het advies gekregen de zojuist afgedaalde trap weer te bestijgen en de trein naar Bijlmer Arena te nemen. Daar naar perron 2 voor de trein naar Schiphol. In plaats van 9.28 uur op Schiphol, kwam ik nu tegen 10.30 uur een keertje aankakken. Bij de incheckbalie zat een jongeman zich stierlijk te vervelen. Ik was de enige (of de laatste), die zich daar meldde. Security ging vrij rap, maar daarna was er toch nog wel enig filewerk, want deze reis ging dus naar een niet-Schengenland. Al met al kon ik in feite meteen doorlopen naar de gate. Geen tijd gehad mij groen en geel te ergeren aan de door de uitbaters op Schiphol gehanteerde prijzen. Het boarden verliep soepel. Er was wel nog enig gedoe rond een passagier die er wel of juist niet was. Ik zag in ieder geval dat het bagageluik werd geopend en er containers met koffers naar buiten kwamen. Die gingen daarna ook weer naar binnen, maar men had ergens een koffer uitgehaald. Met iets van slechts 23 minuten vertraging de lucht in, maar keurig op tijd geland (iets na 20 uur plaatselijke tijd).

Mooi moment om jullie mee te laten genieten van mijn wonderlijk verzamelhobby. Ik doel hier op het tot mij nemen van volstrekt onbelangrijke gegevens en die ook nog eens te noteren. Zodoende weet ik nu dat het toestel waarmee ik heden hierheen ben gevlogen, de dag daarvoor heen en weer naar Venetië is geweest. En nu is die kist aan het heen en weren tussen Dubai en Cairo. Zoals gezegd: volmaakt onzinnige informatie, waar je verder niets mee doet. Maar omdat ik dat een tijdje heb bijgehouden, speelt er nu een andere puzzel: Hoe deelt men die machines in? Misschien nog niet lang genoeg bijgehouden, maar tot op heden kon ik er geen systematiek in ontdekken. Het kan toch niet zo zijn dat men op de planning iets roept van Hé, ik moet vanmiddag wel een Airbus A-380 voor een retourtje Manchester hebben en dat iemand anders dan roept: Er komt straks een A 380 uit Los Angeles binnen. Neem die maar…

OK, ik ben dus geland. En of ik nu links of rechts in het toestel zit maakt dus niets uit, want bij aankomst is het knap donker en is palm-eilandjes kijken onbegonnen werk.

Emirates heeft hier zijn eigen terminal (T3). En daar staat mij toch een verzameling van die mega-toestellen. Wow. Toestel uit en vervolgens aan de wandel in dat enorme terminal. Bagage ophalen NA het passeren van de douane/visumverstrekkers. Gelukkig had ik alle tijd. Ook voor een bezoekje aan de flappentap. Daarna op zoek naar de plaats waar het busje van het hotel mij kan oppikken.

Ik heb nog steeds tijd over en zie een komen en gaan van taxi’s. En een snuiter, die aangeeft in welke rij zo’n taxi moet aansluiten. Het gaat allemaal heel relaxed, geordend en gedisciplineerd. Beetje Amerikaans, maar minder macho.

Mijn hotelbusje verschijnt (21.20) en na nog een paar gasten te hebben opgepikt bij Terminal 1, gaat het naar mijn hotel. Op basis van het heden geconstateerde verkeer en de omvang van de diverse wegen met nogal wat rijstroken, vraag ik mij af of rijden zonder navigatie wel een goed plan is.

Ik begin morgen maar met een bezoek aan die enorme Mall. Hotelbusje brengt je er gratis heen. Je moet op eigen gelegenheid terug. Wordt dan metro + taxi.

Ik ga al aan de lokale tijd wennen. Hoogste tijd om op één oor te gaan.

Te ver?

Eigenlijk had ik mij voorgenomen 4 uur vliegen zo’n beetje als maximum aan te houden. Madeira, Canarische Eilanden en Cyprus zijn dus nog OK. Met een beetje smokkelen de Azoren ook nog.

Toch ga ik nu ruim 6 uur bungelen. Tegen de tijd dat Reismee de plaatsing meldt van dit ‘verhaal’ (’t is meer een voorbeschouwing), ben ik bijna onderweg naar Dubai!

Een ieder die ik al eerder van dit plan in kennis stelde, vroeg mij vol verbazing “Waarom, wat ga je daar doen?” Het curieuze is, dat ik op deel 1 van deze vraag geen antwoord weet en op deel 2 slechts uiterst beperkt.

Toch nog even iets over “waarom”. Ik had wel vage plannen om mij voor beperkte tijd even aan te sluiten bij vakantievierende familie uit de USA. Die zouden naar Europa komen. Of het Spanje, Italië, of Kroatië zou worden, was mij niet voor 100% duidelijk en ook de precieze data lagen nog niet vast. Maar de diverse bestemmingen waren allemaal redelijk betaalbaar te bevliegen. Later kwam er ook nog eens de vakantiebestemming van dochter Linda bij.

Helaas bleken tegen de tijd, dat ik precies wist wie waar op welk moment zou zijn, de eerder opgezochte vliegtarieven niet meer te gelden. Die waren in de tussentijd verdubbeld of verdrievoudigd. Omdat ik toch met Skyscanner aan het stoeien was, een beetje balorig naar alternatieven zitten kijken. Hoe ik daarbij op Dubai ben gekomen, weet ik niet meer. Misschien wel per ongeluk door het foutief intypen van een luchthavencode…?

Nu heb ik al heel lang geleden bewonderend kennis genomen van de vooruitziende blik en de daaraan gekoppelde aanpak van deze oliestaat. “Olie zal eens opraken”, zo werd geredeneerd en er is voortvarend ingezet op o.a. verkeer en toerisme. Emirates, de luchtvaartmaatschappij uit Dubai, is in 1985 door de regering van de VAE opgericht en is de maatschappij met de meeste vliegtuigen van het type Airbus A 380 (112). Krijg ik op de terugvlucht mee te maken. Vlucht heen gaat per Boeing 777. Van dat type vliegtuig heeft men er 135. (KLM 29). De luchthaven is qua internationale passagiers nu de grootste ter wereld en heeft Londen Heathrow van de eerste plaats verdrongen.

Ik lees dat de politie er over enkele Ferrari’s en Lamborghini’s beschikt. Door even snel een kleine verkeersovertreding te begaan maak je dus kans zo’n bolide eens van heel dichtbij te bekijken. Er zijn ruim 93.000 hotelkamers in Dubai. Maar als ik mij ga vervelen, dan wil dat nog niet zeggen dat ik dat na ga tellen. Voorts krijg ik de indruk dat ik niet veel met Emirati te maken zal krijgen. Normaal werk wordt vooral uitgevoerd door import. India, Pakistan en Bangladesh schijnen hofleverancier te zijn, maar ook uit Afrika worden werklui gehaald.

Hoewel ik bij Arabieren vooral het tweede deel van de naam van deze bevolkingsgroep waardeer, zijn bieren hier moeizaam verkrijgbaar. Voor een biertje in een hotel of restaurant mag je toch al snel rekenen op €.6,-. Bij dat soort prijzen zal het wat mij betreft geen dolle boel worden.

Voor het “wat ga je daar doen” heb ik mijzelf op een gidsje getrakteerd. Zit ook een plattegrondje bij en dat scheelt eventueel weer het huren van zo’n navigatieding bij de Hertzen  en Avissen van deze wereld. Ik ben wel van plan een auto te huren, want ook al is het ‘slechts’ 600 meter tot het dichtstbijzijnde metrostation, bij 42 graden is dat een warme tippel. (Door gebrek aan oefening en COPD vind ik het tegenwoordig tot de voordeur al een knap eind)

Het toeristisch boekwerkje is van bescheiden afmetingen en Bol.com mailde dan ook blij dat het ‘in de bus kwam’. Niet dus. Gidsje zat in een verpakking waar wel 4 of 6 van die gidsjes in pasten. Te groot voor de brievenbus dus. Maar goed, zo spreek je de buren nog eens. Even snel doorbladeren leerde mij dat er nogal wat ‘musts’ zijn die van mij niet hoeven. Zelfs zonder over een recent ongeluk te lezen, stond zandhappertje spelen met jeeps in de woestijn al niet bepaald hoog op mijn verlanglijstje. En naar de Goudsoek hoef ik ook niet. Ik ben niet zo van de ‘hebbedingetjes’. Er wordt aangeraden met een soort pontje een watertje over te steken. Kost omgerekend iets van €.0,25 en dat bedrag mag je dan in de knuist van de schipper stoppen. Als die snuiter dan een beetje vaart maakt, is het wellicht verkoelend aan boord. Misschien ga ik dan proberen een 10-vaarten-kaart te kopen…

Dubai lijkt mij niet de meest aangewezen bestemming voor het je vergapen aan natuurschoon. Ter compensatie schijnt in het nabijgelegen Abu Dhabi een zeer fraaie moskee te zijn en daar mag een niet-moslim ook naar binnen. Uurtje sturen slechts.

Of ik naar de 125^e verdieping van het hoogste gebouw ter wereld ga, is ook nog maar de vraag. Ik lees akelige ervaringen van mensen die 1 uur hebben moeten wachten voordat zij naar boven konden en 1,5 uur voordat er voor hen een plaatsje in de lift naar beneden vrij kwam. Die ervaring wens ik dus niet te delen. En zeker niet voor de stevige prijs (v.a. €.36,- zie ik op internet) die men voor zo’n wachtexercitie berekent. En als je niet via internet bestelt, zou het nog wat meer kosten… Maar als ik het via internet bestel en je komt op het afgesproken tijdstip opdraven, kan je de pech hebben dat er die dag toevallig een stofstorm is en dan zie je geen hand voor ogen. Dat laatste boeit mij trouwens nauwelijks. Nog een fors aantal verdiepingen hoger (148^e etage) en daar genieten van een high tea…..??? Taaltechnisch leuk, maar het was mij op de betreffende website niet eens meteen duidelijk of je voor die schamele €.126,- nu niet of wel een kopje Van Nelle krijgt ingeschonken. Ik ben geen muts en al helemaal geen theemuts, dus op de 148^e verdieping zal men mij vergeefs zoeken..

Ik heb de aanvliegroute bij Dubai eens goed bekeken. Dat gaf mij aanleiding voor een stoel aan de rechterkant van het toestel te kiezen. Zo zou ik dan bij de landing goed zicht hebben op die eilandjes in palm-vorm. Ik was er woensdagmorgen (48 uur voor vertrek) redelijk op tijd bij en bemachtigde stoel 47K. Da’s vrij ver achterin, maar heeft als klein voordeel dat er slechts 2 stoelen naast elkaar zijn. Eén figuur minder om overheen te klauteren als je eens naar het toilet wilt.

Kijk ik een paar uur later nog een keer naar de aanvliegroute, landen ze allemaal via de landzijde en zou ik dus een A-stoel moeten hebben. Snel kijken of ik nog kan veranderen. Jammer maar helaas. Nergens meer een A-stoel. En nu maar hopen dat de wind op mijn reisdag dusdanig waait dat er vanuit zee naar de landingsbaan wordt gedaald, want dan zit ik dus toch goed.….

De munt in dit land heet “Dirham”. Voor een land waar varkens niet welkom zijn, vind ik het tweede deel van de naam van deze nationale munt wel humor.

Nog een leuk weetje: ‘Vroeger’ werden kinderen gebruikt als een soort jockey bij kamelenraces. Hoe lichter qua gewicht hoe beter. Betrof meestal niet ‘eigen kroost’ en het buitenland riep dikwijls “Foei”. Nu schijnen ze voor dit soort races robots te gebruiken. Scheelt een hoop gezoek en er wordt minder “Foei” geroepen. Kamelenraces zijn populair vanwege het wedden. Dat verklaart een hoop, want sensatie in de vorm van uit de bocht vliegende kamelen acht ik redelijk onwaarschijnlijk. Mij zal men dan ook niet snel aan de kant van zo’n racebaan aanmoedigingen richting kameel 133 (?) horen toeteren. Trouwens, wat roep je dan? Hup Bult? (en dat dan twee keer, want het beest heeft 2 bulten…)

Als alles volgens schema verloopt is het over een uur of 13 boarden geblazen. Voor het zover is wil ik nog wel even knorren en dit stukkie moet nog naar Reismee. Andere meligheid zal vanuit het Midden Oosten tot jullie komen.

Sauerland laatste volle dag

Het maakt hier geen fluit uit waar je heen rijdt. Het is overal fraai en onderweg zie ik tal van plaatsjes, die noden tot het maken van een wandeling. Maar als ik daar overal aan gehoor geef, dien ik mijn verblijf hier te verlengen. En als je bij het ene plaatsje wel aan de wandel gaat en bij het andere niet, heb je tegenwoordig zo een stel fanatici op het gebied van discriminatie in je nek.

Zoals gezegd: Fraai. Toch zou ik een mimosavermeerderingsbedrijf hier eens lekker tekeer laten gaan. Of een of ander botanisch creatief collectief inhuren om wat meer kleur in het landschap aan te brengen.

Opvallend zijn ook de huizen hier. “Gepflegt” noemen de Duitsers dat. Alsof ze elke dag met een schone, natte doek worden afgenomen.

Na mijn ochtendrondje ben ik even teruggegaan naar het hotel en heb daar zelfs een broodje genuttigd. De banaan, die ik als lunch had gedacht, moet maar even wachten. Het rondje na de lunch speelde zich af in het zuidelijk deel van Sauerland. Ik ben nu even klaar met bossen.

Diner was erg lekker. Ik begon met een best lekkere uiensoep, maar toch deed deze mij denken aan het aloude weerbericht ‘hier en daar een (b)ui’. Hoofdgerecht was een uitstekend stukje casselerrib met een prima saus erbij. Heden geen ijs toe genomen, maar een soort karamelpudding, die mij qua kleur deed denken aan luiervulling. Ik denk zelf dat ik normale porties eet. Misschien zelfs aan de kleine kant. Er zijn ook hier lieden die dit laatste met grote stelligheid bevestigen. Deze mensen zie ik meerdere keren richting buffet kuieren en dat is dan niet voor een toetje of iets kleins, maar voor een tweede portie hoofdgerecht. En niet eens mega-dik. Mensen, die ik er dus van verdenk, dat zij over een soort gedresseerde lintworm beschikken. Na het eten en de koffie op het terras bij de bar ben ik daar nog even blijven hangen. Er vertrekken morgen heel wat gasten (ik dus ook) en daarvan dient ‘dus’ (?) muzikaal afscheid te worden genomen. Volgens de Nederlandse barbediende betreft het iemand met een goede stem en een gevarieerd repertoire. Stem vond ik niet veel meer dan ’redelijk’ en het gevarieerd repertoire gaf mij geen aanleiding een fors vervolg te geven aan het kantelwerk. Als ik de pomp, de glazen en de bierviltjes mag geloven, wordt hier Krombacher geschonken, maar ik heb daar mijn twijfels over. Ik heb daar dierbaarder herinneringen aan. Dus ook dat weerhield mij niet het vrij rap voor gezien te houden. Marina, Marina, Marina, kom dans nog een keertje met mij vond ik destijds al geen topper en nu dus nog steeds niet.

Wim heeft het in een reactie goed samengevat. Ik heb mij hier best geamuseerd, maar om dit hotel nu met zekere regelmaat te gaan bezoeken acht ik idd onwaarschijnlijk. Nogmaals, niets mis mee, maar het (overigens succesvolle) concept spreekt mij niet zo aan. Het is mij een beetje teveel “met z’n allen”. Beneden straks ook nog polonaise en dat soort ongein. Gooi ik er liever nog een verslagje tegenaan.

Morgen nog even langs de HIT in Lennestadt. HIT is een voor mij onbekende supermarkt, maar er schijnt daar Ballantines (0,7 liter) voor €.9,99 te koop te zijn. Prima reden met deze keten eens kennis te maken. Voor het geval er bij het eerste filiaal onvoldoende voorraad is, heb ik nog een viertal alternatieven onderweg naar Landgraaf.

Mocht zich op de terugreis, of anderszins, nog iets voordoen wat het vermelden waard is, dan komt dat in Almere pas aan de beurt. Losse ‘Reismee-volgers’ dienen enige tijd geduld te hebben alvorens weer een stukje vakantiepret wordt onthuld. De ‘intimi’ op de mailinglijst zullen ongetwijfeld met enige regelmaat een ‘stevig stukkie’ toegezonden krijgen.

Sauerland t/m ontbijt dag 4

Soms ontdek ik bij het nalezen van een verslag een spel- of andere fout. Via “bewerken” kan dat gecorrigeerd worden. Alleen krijg ik de indruk dat iedereen dan bericht krijgt dat er een nieuw verhaal is geplaatst. Niet dus. Betreft slechts een – letterlijk - verbeterde versie van een eerder verhaal.

Heb ik al verteld, dat er hier voor de deur een jeu de boules baan is? Vast niet. Bij gebrek aan Fransen voorspel ik voor die baan een lang bestaan. Of misschien valt het buiten het all inclusive en ligt het niet aan het ontbreken van Fransen… En nu ik het toch over buitenlanders heb. Ik heb al een paar keer richting Friedhof willen rijden om te kijken of daar veel Belgen gespot kunnen worden.

Nog een paar opmerkingen over dag 3. Ander woord voor klapstoel? Applauszetel. Er was bij het diner een ‘Joodse soep met 3 ‘B’s’: Kibbesoeb dus. Ik prijs mij gelukkig dat de kaketoe slechts korte tijd op mijn schouder heeft gezeten. Hij kwam dus niet aan kakke toe. De bar en het terras waren na het eten matig bezet. Enige tijd later stroomde echter een horde beteuterde gezichten naar binnen. De bijbehorende mensen waren naar ‘de bingo’ geweest…Het risico daar een gratis weekeind in dit hotel te winnen, heb ik niet willen lopen. In gesprek geraakt met een in verhouding jong stel. Toch had zij al een herseninfarct gehad en zoiets veroorzaakt bij mij toch nog steeds extra belangstelling. Als de door mij opgedane ervaringen dit stel iets zouden helpen bij het omgaan met een dergelijke situatie, beschouw ik mijn vakantie hier als geslaagd.

Een luchtiger element van gisteravond betreft mijn filosoferen over het door elkaar husselen van de naambordjes in de eetzaal. Kijken of er een familie Kommer is en zet die dan naast de familie Kwel. En de familie Schuif naast de familie Trompet. Leuk spelletje toch?

Tijdens ontbijt # 3 al zitten nadenken over de recensie die dit hotel van mij krijgt. Een echte wanklank zal men van mij niet horen. Toch houd ik het eindcijfer op 7.7. Het personeel krijgt een hogere score. Volgens mij kijken die jonge mensen met belangstelling uit naar de volgende wagonlading krasse knarren. Om vervolgens hun eigen grootouders te prijzen dan wel aan te sporen…

Over het eten kan ik slechts een persoonlijke impressie geven. Iemand wiens culinaire prestaties zo’n beetje ophouden met het koken van een ei, dient zich geen oordeel aan te matigen over de alhier dienstdoende brigade. Bij het ontbijt zie ik bijvoorbeeld jam, die eruit ziet alsof die in eigen beheer is gemaakt. Ook de yoghurt lijkt mij van eigen maaksel. Niet van die plastic dingetjes van de firma Danone. Bij het diner staan ook diverse bladen vol met spullen waarvan ik geen idee heb wat het betreft. Het zal dus wel heel erg gezond zijn. Gezien de positie van aantreffen, vermoed ik dat het met groenten te maken heeft.

Ik ga nu nog even een eindje sturen. Tot later!