Het is 7.30 uur en ik ben al een half uurtje wakker. Maar ook in NL wil ik rond 5 uur in de ochtend de luikjes wel eens openen. Om niet veel later de slaap toch weer te hervatten. Ik voel mij echter redelijk uitgerust. Ik ben ook wel enigszins gespannen over de komende dag. Om te beginnen ga ik straks heel brasserig ontbijten. Dat kost net zoveel als dat biertje van gisteravond…

Op een kaartje naast mijn bed staat wat ik aan boterhammetjes voor mijn dirhammetjes zal ontvangen. Het barbezoek van gisteravond ondersteunde trouwens mijn opmerking dat het ‘gewone personeel’ van elders komt. Bardame kwam uit Kenia en haar mannelijke collega uit Oeganda.

Vanaf mijn kamer zie ik dat het op de grote doorgaande weg iets verderop al een drukte van belang is. De lucht ziet er Hollands grijs uit. Niks strakblauwe hemel en koperen ploert, maar wat niet is kan nog komen. Op dit moment stimuleert het weer buiten nog geen bezoek aan het zwembad op het dak. In de tussentijd een waterkoker ontdekt en ik heb nu een nette mok koffie onder handbereik.

Het ontbijt was prima. Ruime keus. Ook uit dingen waarvan ik geen flauw idee had wat zij voorstelden. Eén redelijk sympathiek ogend ‘gebakje’ uitgeprobeerd. Best smakelijk. Daarnaast de voor mij in eetzalen gebruikelijke zaken als roerei, bacon, worstje, sinaasappelsap en koffie. In de airconditioned eetzaal had ik het toch al behoorlijk warm. En het idee om later vandaag zonder AC aan de wandel te gaan, begon mij aardig tegen te staan. Na het ontbijt de lift naar het dak genomen en het zwembad bekeken. Daar deed een soort föhn zijn best om mij niet op mijn gemak te stellen. Na even met de Nepalese lifeguard te hebben gebabbeld ijlings retour heerlijk koele kamer. In de ontbijtzaal liepen overigens ook ‘buitenlanders’ rond. Geen pygmeeën, maar wel piepklein. Ik ben er niet naast gaan staan, want dan zou ik ze uit het oog hebben verloren, maar ik schat dat zij niet veel verder dan mijn navel komen.

Mijn ervaringen tot nu toe zijn – afgezien van de temperatuur – zeer positief. Men is zeer servicegericht, behulpzaam en vriendelijk.

Ik ga zo eens naar beneden. Niet voor een bezoek aan de koffieshop, maar om te controleren of ik goed heb onthouden dat er direct naast het hotel een kleine supermarkt is. Geen idee wat ik daar zou moeten aanschaffen, maar prettig om te weten wat men er zoal in de aanbieding heeft. Ik zal dan ook meteen weten of ik mij zonder een klein bagagewagentje vol handdoeken stadwaarts kan begeven. Misschien blijf ik vandaag wel een beetje in het hotel rondlummelen. Zwembad uitproberen en niet alleen met de föhn spelen. Vlijtig in mijn gidsje lezen wat ik toch vooral moet gaan bekijken. Ook bij temperaturen van boven de 40 graden.

Er wordt aan de deur geklopt en het kamermeisje blijkt een kamerjongen te zijn. Uit India…

Er is inderdaad een supermarktje. Dat had de portier/security mij al bevestigd. Desgevraagd (ik houd dingen graag bij) blijkt hij afkomstig van Sri Lanka. Gaf meteen een band.

Zak met ijsklontjes gekocht. Niet om ijsthee te maken, maar voor mijn whisky (die ik toch maar meegenomen heb). Sri Lankaan vertelt mij blij dat het qua temperatuur nu nog wel gaat, maar dat het over een paar uur pas echt warm wordt. Ik kan haast niet wachten....

Het is inmiddels 14.30 uur en ik ben trots op mijzelf. Toch de transpiratiestrijd aangegaan en het busje naar de Dubai Mall genomen. Dat complex moet voor fanatieke ‘shoppers’ enerzijds iets hemels zijn en anderzijds een dag vol problemen opleveren. Er zijn hier niet zo akelig veel winkels. Dus welke van die ontelbare shops gun jij je klandizie. Als je hier als duur merk ontbreekt, behoor je binnenkort niet meer tot de dure merken.

De Mall is vlakbij de Burj Khalifa, het hoogste gebouw ter wereld. Dat vlakbij zijn is opeens een nadeel, want je krijgt het complete gebouw niet op de foto. Bovendien is het zo’n dag waarvan ik vermoed dat men dat een stofdag noemt. Doet een beetje aan mist denken. Voor lieden die voor heden een kaartje hadden gekocht om op 125 hoog in de rondte te kijken, zal het behalve een stofdag ook een sofdag zijn…

In de VS heb ik ook wel eens flink uit de kluiten gewassen malls gezien, maar dat zijn kabouterwinkelcentra vergeleken met wat zij hier hebben. En stukken fraaier ingericht hier. Ook de Dubai fonteinen al even bewonderd, maar uiteraard nu nog niet actief. Je kijkt dus eigenlijk gewoon tegen een vijver aan. Binnen is ook ergens een ‘waterval’. Geinig gemaakt. Wie ideeën wenst op te doen m.b.t. vormgeving kan hier beslist zijn hart ophalen.

Het moge duidelijk zijn dat deze jongen hier niet naartoe is gegaan om winkels van binnen te bekijken en vervolgens een nieuwe garderobe aan te schaffen of zo. Toch heb ik een uitzondering gemaakt bij een boekwinkel. ‘Mijn’ Syrische student NL had mij gevraagd uit te kijken naar een boek in het Arabisch. Dat heb ik nu dus gedaan. En met behulp van een aardige verkoper ook een boek gekocht.

Ander best aardig element was de ijsbaan, waar vrolijk rondjes werden geschaatst.

Bij dit chique gebeuren zie je dus wel Emerati. Veelal gehuld in traditionele kledij. Dus mannen met een soort jurk aan en nog wat textiel op het hoofd en vrouwen in nikab of chador (boerka heb ik niet gezien). Aan zo’n jurkmeneer gevraagd of hij mij kon uitleggen waarom mannen voornamelijk witte of in ieder geval heel lichte kleuren droegen en vrouwen meestal in het zwart waren gehuld. De man was uiterst vriendelijk, maar een simpele verklaring heb ik niet uit zijn mond horen komen. Dat ik dat nu dus nog niet weet, is echter niet iets waaronder ik gebukt ga.

Toen ik op een bepaald moment (opnieuw) het opschrift Metro zag, besloot ik deze keer dan maar eens daadwerkelijk die kant op te gaan. Dat wordt makkelijk gemaakt door middel van zo’n rollend tapijt als op Schiphol. En daarmee is men niet kinderachtig. Ik dacht op een bepaald moment dat als er nu nog meer van dat rollend tapijt zou komen, ik al zo’n beetje op mijn eindbestemming zou zijn. Metroticket kostte omgerekend €.1,50 en dan mag je nog overstappen ook. Bij het instappen werd ik resoluut tegengehouden. In mijn achteloosheid was ik bezig een deel van de metro te betreden dat voor vrouwen en kinderen is gereserveerd. Bevindt zich helemaal voorin de trein. Bij frontale botsing is het dus een kwestie van vrouwen en kinderen eerst.

Bij het overstappen huppelde ik braaf achter de meute aan. De meeste gingen naar de uitgang, maar er was ook een afslag naar de Green line. Daar zag ik echter nergens de naam van het station waar ik moest zijn. Schichtig dus niet ingestapt. Kijk je even zoekend om je heen, staat er meteen iemand bij je met de vraag of hij je kan helpen.

Bij het eindstation een taxi genomen, want ik vond dat ik genoeg had gewandeld. €.3,- (het minimumtarief) vond ik te behappen. Ik ga ook maar eens informeren naar het tarief om naar het oudere deel van Dubai te gaan. Laat ik die huurauto nog even de huurauto.

Als ik naar het Arabisch schrift kijk, moet ik altijd denken aan iemand die controleert of zijn pen dan wel balpen nog voldoende inkt heeft. Gelukkig hanteert men ook voor mij (en vele anderen) leesbaar schrift en in de metro wordt bijvoorbeeld ook netjes in het Engels omgeroepen welk station het volgende is.

In de Mall een tweetal gesprekken gevoerd met ‘buitenlanders’, die daar fenomenaal belangrijk werk verrichtten. Eerst aan de babbel met een Keniaan, die een glazen deur voor mij openhield. De man had bovenarmen die tussen de dijen van beroepssprinters niet zouden opvallen. Waar zijn portierswerk eigenlijk goed voor was, is mij niet geheel duidelijk geworden. Het tweede gesprek was met iemand met roots in India. Wat zijn functie was, weet ik niet precies. Tafel aanwijzen bij nieuwe klanten, die daar (Koffie- en theetent) iets komen nuttigen…? Aardige man. Hij sloofde zich snel uit om mij een ferme bundel servetjes te overhandigen, zodat ik het hoofd weer wat droger kon maken. Zelfs in dit van AC voorziene shopping centre, deden mijn transpiratiekliertjes hun best om te bewijzen dat zij nog prima functioneerden. Stelletje uitslovers.

Inmiddels enkele kiekjes gedownload op Reismee. Ging hier razendsnel. Omdat de door mij gisteravond ingestelde temperatuur door menigeen als ‘leuk voor een poolvos’ kan worden bestempeld, begin ik het na enige uren zelfs wat fris te krijgen. Om mijzelf te troosten nu enkele ijsklontjes naar een glas laten verhuizen en ze Ballantines als gezelschap gegeven. Het wordt nu tijd mij bezig te houden met het volgende dilemma. Ga ik hier in het hotel knagen, of ga ik bij het supermarktje enkele hapklare brokken scoren. Het is niet zo gek dat mijn eetgewoontes door menigeen niet als ‘gewoonte’, maar als ‘afwijking’ worden betiteld. Het zij zo!

Ik ben nu toch bezig, dus ik zet dit ‘stukkie’ nu op Reismee. Laat ik nog even iedereen in spanning of ik vandaag normaal ben ga eten, of het chips-etc.-diëet heb gevolgd…