3 en 4 oktober en nog steeds lekker warm op Madeira

Gezien het zeer vroege mandje induiken was het niet zo gek dat ik midden in de nacht even een leespauze kon houden. ’s Morgens toch redelijk bijtijds onder een lekkere douche. Geen probleem met een gasfles die plotseling leeg is waardoor je alleen nog koud water over je bast krijgt. Sommige mensen zouden dat humor vinden…

‘Het huis’ had koffie (oplos) en ik had nog sprits uit NL bij mij. Daarna een stukje van het noordwesten bekeken. Bij de kabelbaan, die ik de vorige keer ook had bezocht, een echte koffie en een roomtaartje genuttigd. Net als vorige keer zitten filosoferen om de uitbaters van die kabelbaan voor te stellen een zeer goedkoop tarief te hanteren. Maar alleen voor enkele reis. Wil men de kabelbaan gebruiken om ook weer naar boven te komen, dan daar een zeer stevig prijskaartje aanhangen. Dit snode plan wederom niet wereldkundig gemaakt. Na het wegwerken van het roomtaartje heb ik nog een aantal uitzichtpunten bezocht (mits per VW bereikbaar) en toen retour richting vakantiewoning. Daar niet zo gek ver vandaan was een uitspanning met de welluidende naam Snack Bar en die zag er wel vriendelijk uit. Ik besloot daar de lunch te genieten en daarna zou ik wel verder zien. Ik koos voor wat ik dacht een soort forse saté. En wat frites. In plaats van zo’n metalen of houten pennetje komen ze aanzetten met een soort polsstok. En daaraan zat mij toch een hoeveelheid vlees… Twee van die pennen en ik had een nieuw beest kunnen knutselen … Twee personen hadden zowel aan het vlees als aan de erbij geserveerde frites meer dan genoeg gehad. Teneinde nog in de VW te passen, heb ik e.e.a. niet allemaal opgegeten.

Naast mij zaten 2 Noorse echtparen en die waren ook stevig aan het aanhikken tegen de hoeveelheden voedsel, die zij kregen voorgeschoteld. Noren lachen zich (o.a.) hier niet 3 maar 6 slagen in de rondte. Voor wat zij thuis voor een haring en een biertje betalen, hebben ze hier een driegangenmenu. Inclusief wijn. Ik overdrijf slechts een beetje, maar sommige mensen vinden dat humor…

Terug bij de vakantievilla (lol) achterstallig onderhoud gepleegd wat betreft verslaglegging voor Reismee. Ik bedacht mij dat de ijskast nog slechts 1 biertje bevatte en dat het wat de ham betreft ook rap eb zou zijn. Supermarktje gezocht en daar aanvullende voorraden gekocht. Afgezien van het bier bleek dat eigenlijk overbodig. Keer nu waarschijnlijk huiswaarts met 2 chorizo-worsten in mijn koffer. Ik ben toch echt niet van plan in de nog te bezoeken hotels als een typische Nederlander stiekem meegebrachte eetwaar te verorberen. De ham is nu weliswaar verleden tijd, maar er is nog steeds wat chips. In de woonkamer naar de WK Atletiek gekeken. De hut heeft een schotel en een flinke berg kanalen. Ik zag BVN ook nog voorbij komen.

Bij het ontbijt vanmorgen kon ik de spritsen leuk afwisselen met chocolade koeken. Geen idee wanneer ik de resterende exemplaren moet opmaken. Mogen samen met de sprits de lekkere trek onderweg een beetje stillen.

Van mijn vakantiewoning naar mijn volgende hotelletje was een afstand van niks. Daar moet je je op dit eiland echter niet op verkijken, want kleine afstanden is hier niet hetzelfde als kleine reistijden. Niettemin ben ik eerst nog even naar het centrum van Porto Moniz gereden en heb daar alsnog mijn landkaartje bij de VVV weten te scoren. Het ‘Atlantisch zwembad’ bleek door enkele enthousiastelingen in gebruik. Als je je een beetje bij de rand ophoudt, loop je een beste kans zo’n Atlantische golf over je heen te krijgen. Soort stortdouche. Onderweg ook nog het winkeltje gevonden waar ik bij mijn vorige bezoek een prettig geprijsd petje en een etui voor mijn kleine Samsungcamera heb gekocht.

Ondanks al deze vertragingstactieken was ik toch al vroeg bij mijn hotelletje waar ik in 2018 ook al was. De nieuwe manager die het tijdens of direct na mijn logeerpartij van zijn voorganger Duarte had overgenomen bleek over meer uithoudingsvermogen te beschikken. Nu is dat geen wereldprestatie, want die Duarte heeft hier pakweg 1 maand de scepter gezwaaid. Was een aardige vent. Maar hij werkte ook nog eens een keer voor de SAS in Denemarken en dat combineren met het runnen van een hotel is een soort luchtfietsen. (Misschien kan hij bij de TAP iets doen…).

Ik kon mij die nieuwe man wel herinneren, want hij sprak naast Spaans en Engels (en vermoedelijk Portugees) ook Afrikaans. Op booking.com gezien dat hij nette reviews had gekregen.

Voordeur van hotel was bij aankomst dicht, maar volgens de tuinman zou er binnen iemand moeten zijn. Ik bellen en inderdaad doet – tot mijn niet geringe verbazing – Milargo open. Ik had ergens niet raar opgekeken als die bij de wisseling van de wacht bij het grof vuil was gestald, maar zij was ook een type dat zelf wel bepaalde wie of wat er bij het grof vuil wordt gedeponeerd. Managers, eigenaren, aandeelhouders, bestuurders, plaatselijke (en landelijke) politici… zij zou het wel regelen.

Voor degenen, die niet meer precies weten wie Milargo is. Zij was/is een soort manusje van alles. Receptie, kamers schoonmaken, koken. En de lakens uitdelen. (niet letterlijk). Zij is afkomstig uit Venezuela, maar heeft ongetwijfeld voorouders van het Afrikaans continent. Haar derrière laat daarover weinig twijfel bestaan. Mijn eerste indruk is dat zij nu een stuk beter in haar vel steekt. Is in haar geval geen overbodige luxe.

Paolo, de nieuwe manager, had zich inmiddels ook gemeld en ik kon dus even lekker Afrikaans aanhoren. Baaie leuk.

Koffertje voor onderweg op de kamer geparkeerd en daarna nog een ritje naar de andere kant van het eiland gemaakt. Van Noord naar Zuid is dat iets van 22 km.

Terwijl ik dit zit te tikken is de stamvader van de lawaaipapegaaien gearriveerd. Ik dacht eerst even met een volkomen losgeslagen idioot als buurman te maken te hebben, maar het bleek van buiten te komen. Eén of andere opgevoerde geluidswagen. Van Milargo begrepen dat er vanavond feest is in het dorp. Om daaraan deel te nemen, dien je vermoedelijk een bewijs van ontoerekeningsvatbaarheid te overleggen, alsmede een verklaring dat er geen claim door jou wordt ingediend bij eventuele gehoorschade.

In tegenstelling tot 2018 kan ik nu op de kamer internetten. Voorheen was ik aangewezen op de eetzaal. Eetzaal annex bar is zeker nog tot 18 uur gesloten, maar als ‘stamgast’ heb ik inmiddels al een tweetal bestellingen kunnen plaatsen. Moet ik dan op de kamer opdrinken. Vind ik totaal geen punt. Om mij te vernederen dient men vroeger op te staan.

De lawaaipapegaai geeft weer even een flinke dot gas. Fenneks in de Sahara dansen waarschijnlijk op de maat mee. Om bij deze geluidstsunami vannacht nog te kunnen slapen is waarschijnlijk een extra volume aan whiskyconsumptie een strak plan. Mocht de betreffende dj nog de illusie koesteren ooit nog eens internationaal door te breken, dan ben ik bang dat slechts een grote teleurstelling zijn deel zal zijn. Er zullen vast wel mensen zijn geweest, die getracht hebben dit aan hem of haar duidelijk te maken, maar de gehoorschade is inmiddels dusdanig, dat hier over ‘dovemansoren’ gesproken kan worden.

Volkomen afgestompt ga ik nu maar enkele kiekjes op Reismee zetten. Daarna zal de bar wel open zijn….

Misschien kan ik daar met de pet rondgaan en een bijdrage vragen om de lawaaipapegaai zijn snavel te laten houden. Ik behoor niet tot de mensen die dit humor vinden.

Zoals bijna gebruikelijk is het plaatsen van foto's weer eens knap tijdrovend. Slechts de helft is tot nu toe gelukt. De rest volgt dus later.

2 oktober en lekker warm op Madeira

Geslapen als een dooie. Handbagage een ruimbagage door elkaar gehusseld, zodat ik niet steeds met 2 koffers hoef te hannesen en naar hoofdgebouw van hotel gekuierd om daar een prima ontbijt te genieten. Terug naar kamer, spullen in auto, sleutels bij receptie afgegeven en op richting Porto Moniz. Maar wel via diverse omwegen. Allerhande eerder bekeken bezienswaardigheden nogmaals bezocht. Toch was ik al rond de klok van 13 uur nabij mijn eindbestemming. Dit keer een vakantiewoning. Maar – zo bleek later – van een zeer volwassen formaat. Alleen de keuken, waarin zich een eettafel en een zitje bevinden, schat ik al op ruim 50 m2. Om de hoek is er nog een toilet en een trapje naar boven. Daar vind ik 2 slaapkamers, een zitkamer met 2 zithoeken en een badkamer met bad en douche. Er is een fors terras, deels overdekt en ik kan – geloof ik – ook nog in de tuin spelen. En dat allemaal voor €.36,-/dag.

Om mijn vroegtijdig arriveren te melden, heb ik de verhuurder gebeld. Geen gehoor…

Later - ik was toen volgens de door mij van NL meegebrachte Tom Tom al vlakbij mijn eindbestemming – een nieuwe poging. Weer geen gehoor. Tom Tom verklaart dat de bestemming is bereikt. Dat ding heeft makkelijk lullen, want hij accepteerde geen huisnummers. Althans niet het nummer dat ik moest hebben (23). Ik vind 29 en ook 17 en dan is er een kruising. Voorts blijkt de straat waar ik conform instructie van Tom Tom moest zijn op het plaatselijk straatnaambordje anders te heten. Sommige mensen vinden dit humor….

Dan eerst maar eens richting centrum Porto Moniz. Dat scheelt qua hoogte een paar honderd meter. Bij een uitkijkpunt maak ik enkele kiekjes van het beneden mij gelegen Porto Moniz en ik ben net op tijd terug in de auto om mijn Nokia te horen rinkelen. Verhuurder bleek verhuurster en sprak Engels als een Engelse. Omschreven waar ik mij zo’n beetje bevond en zij verzekerde mij dat zij mij zou vinden. Deed zij ook. Zij bleek echter niet Engels maar Portugees. Zij had wel een slordige 20 jaar in Londen gewoond.

Na rondgang door de stallen besloot ik in Porto Moniz ‘centrum’ even rond te kijken. Misschien even bij de VVV langs voor een kaart van Madeira en in ieder geval even bier halen bij een supermarkt. Dat laatste lukte, het eerste niet, maar mijn Tom Tom heeft beterschap beloofd, dus wellicht dat ik het zonder kaartje red. Ik had mijn boek met wegenkaarten Spanje & Portugal meegenomen, maar bij nadere inspectie bleek het kaartje van Madeira qua afmeting te kunnen wedijveren met een postzegel. Daar sleep je dus een forse pil voor mee. Sommige mensen vinden dat humor…

Naast wat halve liters bier had ik ook luchtgedroogde ham en wat chips ingeslagen. Dat waren in feite calorieën voldoende en bovendien had ik nog wat nachtrust in te halen. Is dus een vroegertje geworden. O ja, na het boodschappen doen heb ik Tom Tom een herkansing gegeven. Die stuurt mij een weg op waar zelfs een wielrenner met klapkuiten de pijp aan Maarten zou geven. Ik heb een stukje geprobeerd, maar de kleutermotor van mijn VW protesteerde dusdanig, dat ik besloot om te keren. Sommige mensen vinden dat humor…

Met TAP naar Madeira en mijn buik vol van voorpret.

Reeds in januari heb ik mijn vlucht(en) naar Madeira geboekt. Transavia vertrok weer eens voordat de eerste haan wakker was, dus die vlucht heeft het zonder mij moeten doen. TAP had wel een leuke aanbieding door aan een stop-over in Lissabon geen extra financiële consequenties te verbinden. Ik ga daar op de terugweg gebruik van maken.

Tijdens het boeken heb ik mij t.a.v. de heenreis toch wel wat zorgen gemaakt over de zeer korte tijd tussen aankomst vanuit Amsterdam en vertrek voor etappe 2. Tussen aankomst en vertrek liggen slechts 25 minuten. Usain Bolt zal dat wel redden, maar mijn Zoef-de-Haas-tijd ligt al geruime tijd achter mij. Volgens de dienstdoende TAP-meneer, die ik daarover telefonisch raadpleegde, hoefde ik mij echter geen zorgen te maken. Dat heb ik stiekem dus lekker toch een beetje gedaan. Geruime tijd via flightradar24 bijgehouden wanneer de vlucht uit Amsterdam in Lissabon arriveerde en dat vergeleken met de vertrektijd van mijn ‘aansluitende’ vlucht naar Madeira. Dat leverde diverse rode kruisjes op. Hetgeen inhoudt dat de doorverbinding niet doorging. Nu gaan er later maar liefst nog 4 vluchten, maar zeker met die twee laatste wordt het dan een knap latertje. Dusdanig dat het personeel van de autoverhuur al lang aan de port of aan de madeira lurkt.

Heden een website gevonden waarmee de punctualiteit van een bepaalde vlucht netjes in beeld wordt gebracht. Dat beeld leert mij dat slechts 20% van de vluchten op tijd is en 34% extreem laat. Zoiets maakt nieuwsgierig, dus met de tong uit de mond klik je de aansluitende vlucht naar Madeira aan. Die scoort in het op tijd zijn een fractie beter. 21%. Helaas is extreem vertraagd met 46% eerder gewoon dan een uitzondering. Mocht ik mijn aansluiting niet halen, dan is de eerstvolgende vlucht aanzienlijk beter presterend (44% op tijd). Wie een vliegreisje wenst te maken, kan ik https://www.flightstats.com dus aanbevelen. Daar krijg je te zien hoeveel procent kans je hebt op tijd op je bestemming te zijn.

Nog een andere vorm van ‘voorpret’ heeft te maken met het feit dat TAP bij het inchecken via internet voor elke stoel geld vraagt. Voor seats in Businessclass (Executive class noemen ze dat geloof ik bij TAP) en stoelen met extra beenruimte is het vrij gebruikelijk dat je daarvoor wat extra moet ophoesten, maar voor de resterende seats heb ik nooit eerder iets hoeven betalen. En dan frommelen ze je ook nog eens een keer in een seat waar een prijskaartje van €.25,- aan verbonden is. Dat heb ik dus toch nog maar even veranderd. TAP zal mij wel geen getapte jongen vinden. Omdat ik in een klacht dit soort praktijken met die van Ryanair heb vergeleken en erbij heb vermeld dat deze maatschappij door mij van het rijtje vervoerders is geschrapt, verwacht ik één grote verwennerij aan boord. Op zowel de heen- als de terugvluchten.

Dit verslag en de hierop volgende zouden bijna met forse vertraging tot de volgers zijn gekomen. Mijn laptop en internet (wifi) hadden ‘zomaar opeens’ een soort knipperlicht verhouding. Zo was je met internet verbonden en twee tellen later was de verbinding verbroken. En dat terwijl mijn antieke laptop nergens problemen mee had. Daar stond de helpdesk van xs4all ook wel een beetje van te kijken en op afstand meekijken in mijn laptopje was i.v.m. het steeds wegvallen van de verbinding met internet ook ondoenlijk. Ik was al bang op het ouderwetse blocnote te zijn aangewezen en de aantekeningen na terugkeer in NL verder te moeten uitwerken. Gelukkig was de erbij geroepen monteur er dit keer een van buitengewone klasse. Hij kwam ook niet met zo’n lullige bestelauto, maar met een zeer nette Mercedes. Die dag dus fluitend kunnen internetten, e-mailen en allerhande andere zaken die men op een computer doet. Ook een lovende waardering geschreven over de bewuste monteur.

Mogelijk ben ik daar toch wat schielijk in geweest, want de dag van vertrek leek ik toch weer enigszins ‘terug bij AF’. Omdat ik de trein van 10.51 uur richting Schiphol moest hebben, had ik nog tijd genoeg om te kijken of de machine die (o.a.) mij van Schiphol zou komen ophalen, bijtijds vertrokken was. Ik was al wat ongerust, omdat het toestel van mijn vlucht nog geen registratienummer had. En de vlucht van 2 oktober wel. Niet alleen afgaan op flightradar24, dus ook checken via die flightstats-site en via de luchthaven van Lissabon. Ook daar geen registratie. Evenmin een gate en een vermoedelijke vertrektijd. Ik vroeg mij dus af of het wel zin zou hebben om naar Schiphol te treinen en daar dan te horen krijgen dat mijn vlucht die dag geen doorgang zou vinden. TAP dus maar weer gebeld. Die roepen dus vrolijk dat de vlucht Amsterdam – Lissabon volgens schema vertrekt. Maar dat kan dus niet als de machine niet bijtijds deze kant op komt. En dat moet je zo’n medewerker van TAP allemaal uitleggen…

Uiteindelijk gaat hij dan de vlucht Lissabon > Amsterdam checken. Vervolgens beweert hij dat die vlucht voor de geplande tijd op Schiphol zal landen. Bleek kletskoek. Maar ook weer niet dusdanig laat, dat ik mij meteen al zorgen ging maken over de doorverbinding. Dat werd rap anders. Met een vertraging van bijna 2 uur de lucht in. Links en rechts werd de bemanning aangeklampt door passagiers die – net als ik – nog een verdere vlucht hadden gepland.

Op de luchthaven van Lissabon wordt het toestel ergens in de provincie geparkeerd. Er worden trappen aangevoerd en er verschijnen flinke bussen. Daarmee gaat het via allerlei eenrichting-gedoe naar het terminal. Ik vind vrij snel een doorverbindingsmedewerkster en die heeft al een nieuwe boarding card voor mij. Of ik mij maar met gepaste spoed naar gate 10 wil begeven. Volgens de stewardess aan boord is de luchthaven van Lissabon slechts klein qua omvang, maar van waar ik kwam tot waar ik heen moest vond ik het als COPD-er een stevige tippel. Ik arriveer niettemin ruimschoots op tijd, mag zelfs nog even staan wachten en bedachtzaam uithijgen alvorens weer in zo’n dikke bus te mogen stappen. En waar brengt die dikke bus mij naartoe? Juist, naar exact hetzelfde vliegtuig waar ik zojuist was uitgestapt. Sommige mensen vinden dit humor.

De tweede etappe gaat zeer redelijk op tijd. Bij de autoverhuurder (Sixt dit keer) werden flinke verkooppraatjes gehouden richting de huurders voor mij. Ik vertel met redelijk luide stem aan een medewachtende dat ik daarover eens een klacht had ingediend en vervolgens $.50,- korting op mijn volgende autohuur had ontvangen. Misschien had de medewerkster van Sixt mij gehoord, want ik was vrij rap klaar. Ik kar nu rond in een VW-Golf met een kleutermotor (900 cc). Daarmee in redelijke tijd mijn eerste hotel nabij de airport bereikt. Ik had dat nachthok inclusief avondmaal besteld, maar de keuken was al gesloten. Even bellen met het tegenover het hotel liggende restaurant loste dat probleem op. Nu had ik op beide vluchten al een snack ontvangen (nagenoeg of geheel identiek) dus echt blaffen van de honger deed ik niet. Niettemin wat vleesjes en wat aardappeltjes naar binnen weten te werken en vooral genoten van een ferme vaas bier. Het hotel beschikte over twee extra gebouwen en na in het eerste, zeulend met bagage, mijn kamer niet te kunnen vinden, had ik meer succes bij het volgende gebouw…. Sommige mensen vinden dit humor.

Mijn huurkoetsje stond nog steeds voor de hoofdingang van het hotel en aldaar is eigenlijk alleen laden en lossen toegestaan. Tegenover de ingang van het gebouw waarin zich mijn kamer bevond, was er ook nog een restaurant/bar. Ik parkeer op de parkeerplaats voor cliënten en bestel nog een ½ litertje bier. Ik vraag de schoonheid die dat regelt of het een probleem is als mijn auto daar die nacht blijft staan en ik ‘m morgenochtend weghaal. Dat mocht! J

Na aldaar nog een flinke bak koffie en (men raadt het al) een Licor de Beirao te hebben besteld (alles bij elkaar €.5,50) redelijk uitgeteld mijn mandje in.

Bye bye Dubai

Flightradar24 heeft mij gisteren dus niet goed voorgelicht. De machine uit Beijing wordt niet ingezet voor mijn vlucht naar AMS. Ik vond ruim 9 uur werkeloos aan de grond staan ook vrij lang. Ik dacht al aan het natrekken van bougies of ander gewenst onderhoud. Nu blijkt dat dus niet het geval (of dat natrekken gaat tegenwoordig heel rap) en zijn de passagiers voor Singapore al aan het boarden. ‘Mijn’ nu in de nieuwe planning staande kist is ¾ uur geleden vanuit Heathrow geland.

Flightradar is nu helemaal de kluts kwijt. Mijn eerder vermelde toestel, dat straks dus naar Singapore vliegt en daar 20.55 moet aankomen, staat ook nog vermeld voor de vlucht AMS > DXB (Dubai) met gepand vertrek 21.50. Lijkt mij knap.

Het uitgebreide ontbijt inmiddels genoten. Aan een tafeltje iets verderop zie (hoor) ik een Engels echtpaar met 2 kinderen. Nieuwsgierig aagje als ik soms kan zijn, vraag ik of zij hier op vakantie zijn. Met in gedachte de vervolgvraag Wat zoeken jullie nu juist hier. Liep even anders. Zij wonen hier. Of plannen dat opnieuw te gaan doen. Na een eerder verblijf van 9 jaar hier, waren zij teruggekeerd naar het VK, maar nu dus weer terug naar Dubai. Beide ouders zijn werkzaam in het onderwijs. Klaarblijkelijk vinden hun kinderen (op internationale school) het hier prima. Of de ouders hier terugkeren i.v.m. Brexit is een vraag die ik helaas niet heb kunnen stellen…

Deze West Europese import meende dat slechts 5% van de bevolking uit Emerati bestaat. Het vermoeden is gerechtvaardigd dat deze 5% hier wel de lakens uitdeelt. Of zichzelf ermee omwikkelt.

Het ging op de luchthaven allemaal efficiënt en snel. Dat weerhoudt mij niet om toch weer even de transpiratieklieren aan het werk te zetten. Gelukkig bijtijds de handdoekjes binnen handbereik geplaatst en niet dom in de koffer voor het ruim.

Het uitzicht op allerlei andere gates is hier (gate B 17) waardeloos. Het is hier ondanks het vroege tijdstip al vrij druk, maar het valt mij op dat er betrekkelijk weinig echte bleekscheten zoals ik aanwezig zijn. Door het stevige ontbijt heb ik weinig behoefte de plaatselijke horeca met een bezoek te vereren. Geen geld hoeven uitgeven aan voorverpakte, plastic sandwiches.

Vanuit mijn zitplaats zie ik dat er vlakbij een wisselkantoor is. Ik las “Chan”, maar dat was dus niet het eerste deel van Change, maar van Chanel. Van mijn resterende dirhams kan ik daar geen grote aankopen doen, ben ik bang. De bulk van dit soort aankopen heb ik voor Ineke gepleegd. Zus Helly was een keer bij zo’n aankoop aanwezig en veronderstelde dat ik erg veel van mijn meisje hield. Klopt.

Bij taxfree ook nog naar whisky gekeken. Voor de plaatselijke omstandigheden geen al te gekke prijs, maar NL wint het, dus geen aanvullend gesleep. Ietsje verder toch nog een wisselkantoortje. €.50,- (of €.55,-) in mijn knuistje gedrukt gekregen. Plus 2 muntjes voor een fontein naar keuze…. Nette biljetten. Als of ze die dingen daar zelf drukken...

Het boarden ging ook weer soepel. Ik ging alleen op de verkeerde rij zitten. Terwijl ik even met de bemanning aan het kleppen was, nam iemand mijn plaats in beslag. Bleek dus mijn plaats niet te zijn. 1 Rij naar voren opgeschoven. Daar zat ik amper of iemand kwam vragen of ik wenste te ruilen met een plaatsje aan het raam, zodat zij bij haar vriendinnen kon zitten. Nog 3 rijen meer naar voren, maar nog wel achter de vleugel. Ik had mij amper geïnstalleerd of ik realiseerde mij dat ik nu misschien toch nog iets zou kunnen fotograferen. Stewardess gevraagd mijn fototas aan te reiken. Die moeite had ik haar kunnen besparen. Palmeiland niet kunnen ontdekken, dus ook niet gekiekt.

Lunchgebeuren is ook al voorbij. Eerst samen met buurman (Australiër uit Brisbane) gezellig zitten bieren. Extra lekker vanwege het feit dat ik er geen tientje voor hoefde neer te tellen. Verzorging aan boord van Emirates is erg goed. Al blijft het toch een soort kamperen en ik blijf die klaptafeltjes een ramp vinden. Het valt nog mee dat ze na de drankjes en de tray met de lunch niet ook nog even een doos Lego en een legpuzzel van 500 stukjes bij je droppen zonder eerst iets op te halen. Met een half oog bekijk ik een Disneyfilm over pinguïns. Met kostelijk commentaar. Bovendien werken pinguïns ook zonder commentaar al op mijn lachspieren.

Landing rond 19.50 uur. Ruimschoots op tijd dus. Grappig vind ik dan dat zodra het toestel bij de gate is, iedereen al vlijtig opstaat en in de bagagerekken begint te rommelen. Het feit dat een slordige 200 passagiers dichter bij de uitgang vertoeven, wordt niet als een probleem gezien. Ik blijf geduldig zitten. Bovendien bevond mijn handbagage zich nu dus enkele rijen achter mij en zou ik tegen de stroom op moeten roeien. Zo’n beetje als laatste het toestel verlaten. Op mijn dooie akkertje richting bagageband. Als EU-ingezetene kon ik bij de paspoortcontrole complete volksstammen passeren door gebruik te maken van de zelf scan. Andere haast hebbende figuren zie je vervolgens bij de carrousel met koffers. Mijn koffertje kwam redelijk snel en ik was op tijd voor de trein van 20.54 uur. Soepeler treinreis dan op de heenweg.

Blikje Amstel van eigen voorraad genuttigd. Volgens Dubai-tijd is het bij deze laatste paar regels 01.30 uur en het wordt tijd voor het eigen mandje.

Zouden nette Duitsers de stad Siebai noemen?

Dubai or not Dubai

De brave borst, die de auto kwam ophalen, hoorde dat ik met dat ding op pad was geweest zonder navigatie en smart phone en keek mij vervolgens met een mengeling van medeleven en bewondering aan. Bewondering voor het feit dat ik überhaupt mijn hotel terug had gevonden. Want, zo begon hij, als je hier een afslag mist…. Ik onderbrak hem en biechtte op dat ik inmiddels ervaringsdeskundige was geworden en dat hij mij over de consequenties van het missen van een afslag niets meer hoefde te vertellen.

Ik zei hem ook dat hij de jerrycan, die ik weer vol had getankt (beter mee verlegen dan om verlegen), maar aan de volgende huurder moest geven. Dit soort onbaatzuchtig gedrag was hij blijkbaar niet gewend. Hij vroeg wat ik voor de complete handel had betaald en zou op kantoor overleggen of ik nog een beetje korting zou kunnen krijgen.

Verder heeft men hier een heel slim systeem van tol heffen. Elke auto dient een soort chip te hebben en als je ergens tol moet betalen, wordt dat via die chip en nog wat elektronica meteen in rekening gebracht. In verband met mijn geheen en weer over bruggen en andere onheilsplekken had het systeem bij mij heel wat keertjes “kassa” geroepen. Maar de schade viel mij nog mee.

Ik realiseer mij opeens dat vast lang niet iedereen weet wat dat ‘Frame’ is, waar ik een foto van heb gemaakt. Ik heb dit ook maar van horen zeggen. Je gaat via de ene poot naar boven en daar mag je dan over een glazen vloer naar de andere kant. Vervolgens ga je daar naar beneden. Ik ga ervan uit dat het éénrichtingsverkeer is. Het is niet het soort toeristische attractie waar ik bijzonder van ben gecharmeerd. Dat platform in Madeira is wat bescheidener, maar komt op hetzelfde neer. Ik geloof dat er in China zo’n soort glazen brug over een mega-diepe kloof is, maar ik weet niet of je daar nog steeds overheen mag.

In principe vind ik dat het gezonde verstand de angst moet overwinnen, maar er zijn soms grenzen. Dan is het een kwestie van je durft het wel of je durft het niet. En in beide gevallen heb ik iets van: Nou en?

Aan het eind van de middag was het tijd om mij serieus bezig te houden met het mijn whiskyflesje uitleggen dat het maar eens afgelopen moet zijn met dat klokken. Is gelukt. Fles is leeg en nu dus muisstil. Ik hoef niet met een restje terug naar huis.

O ja, de knul van de autoverhuur zou bij een volgende gelegenheid navigatie regelen. Vriendelijk aanbod, maar of ik er ooit gebruik van ga maken, meen ik te mogen betwijfelen. Het is best een geinige en ook waardevolle ervaring geweest. Om elke Arabier of aanverwante bevolkingsgroep uit te maken voor geitenneuker is nooit mijn gewoonte geweest, maar na het meemaken wat men hier presteert, zal ik ook niet echt meer in de verleiding komen.

Niettemin moet ik ernstig wennen aan het haast dwangmatig de overtreffende trap nastreven. Vermoedelijk kent ons gezegde ‘overdaad schaadt’ geen vertaling in het Arabisch. Althans niet hier.

Als duidelijke minpunten noem ik de temperatuur en het ontbreken van natuurschoon. Miljoenen jaren geleden – ik heb het over de tijd dat ik nog wel eens naar de bioscoop ging – heb ik een film van Disney gezien met de titel “de woestijn leeft”. Een fikse regenbui blijkt in staat de woestijn een zeer aantrekkelijk uiterlijk te geven. Ook al is dat maar kort. Alle andere beelden die ik van een woestijn heb gezien zijn er niet in geslaagd mij kreetjes van verrukking te doen slaken. En ik ga ook niet geduldig wachten tot er eens een keer een regenbui valt en ik kan controleren of die film wel klopte.

Intussen de meeste spulletjes al in de koffer(s) gedaan. Ook al stiekem even gekeken met welke machine de reis naar Amsterdam gaat. Die kist is nu onderweg van Peking hier naartoe en doet dat op schema.

Voor een all-you-can-eat ontbijt (ca. €.10,-) heb ik nog genoeg dirham over. Wat er daarna nog over is, wissel ik waarschijnlijk terug naar Euro. Of ik moet op de luchthaven nog ergens tegenaan lopen. Komt uiterst zelden voor. Blijft meestal beperkt tot een andere passagier.

Ik heb morgen waarschijnlijk voldoende tijd het terminal grondig te verkennen. Bij aankomst eigenlijk weinig van gezien. Ik vermoed dat afgifte bagage, security en paspoortcontrole met de hier gebruikelijke efficiency zal plaatsvinden.

Wellicht valt daarover en/of over de terugvlucht nog iets te melden. Zo niet, dan hoeven de volgers toch niet zo gek lang meer te wachten op een volgend vakantieverslag. Mijn al veel eerder geplande weekje Madeira en een paar dagen extra in de buurt van Lissabon is over een dikke 5 weken al aan de orde. Dit intermezzo is een extraatje J. (Reismee doet geen smileys helaas. Er wordt een J van gemaakt…)

Dubai Stad en zo

Een lichte vorm van vergiftiging met het sadisme-virus acht ik niet uitgesloten bij de dames en heren van de plaatselijke infrastructuur en verkeer.

Het begon allemaal zo goed. Als een speer richting haven en dan parallel aan de kustlijn tot aan dat typerende bouwwerk, waarin, als ik goed ben ingelicht, een 7 sterren hotel is gevestigd. Terwijl ik dit zit in te tikken, besef ik dat ik heb verzuimd iets verder door te rijden om naar ‘Palmeiland’ te kijken.

Nu was dat parallel aan het strand rijden amper opzienbarend. Om te proberen de skyline van Dubai te fotograferen, was ik er al een keer van afgeweken. Kom je in nette woonwijken waar ik de lievelingsbevolking van Jan vermoed. Ik had weinig fiducie in het resultaat, want het blijft hier stoffig. Maar de moderne wetenschap hielp.

Terugweg liep ook geheel volgens plan. D.w.z. op zo’n beetje de laatste afslag na. Die miste ik dus en dan is het weer feest. Want welke afslag moet je nemen om via een soort klaverbladconstructie in de tegenovergestelde richting te geraken. Het moge duidelijk zijn dat ik zo toch weer enkele onschuldige wijken van uitlaatgassen heb voorzien. Maar dit keer was ik beter voorbereid en binnen een redelijke termijn was ik bij de juiste afslag. Laat ik mijn aandacht heel even verslappen, rijd ik ‘opeens’ aan de verkeerde kant het metrostation voorbij. Het metrostation dat ik vanuit mijn kamer kan zien liggen en waar deze jongen eerder gedurende de afgelopen week naartoe is gewandeld.

Welnu, als je dat station aan de verkeerde kant passeert, zit je binnen no-time weer op een snelweg. Men begrijpt dat mijn gejuich tot in het hotel te horen moet zijn geweest. Hoera, weer een rondje.

Op sommige plaatsen zag ik op de grote weg wel eens een verwijzing naar een U-turn mogelijkheid. Maar vooral op plaatsen waar ik daar niet op zat te wachten. Waar ik er wel op zat te wachten, schitterden deze borden door afwezigheid. Maar ja, als er geen mogelijkheid is om een U-turn te maken, waarom zou je dan een bord neerzetten. En wat zet je daar dan op??

Voorlopig geen U-turn en wij wensen u verder nog veel plezier in Dubai.

Misschien dat ik de auto straks nog even ga gebruiken om bij een nabij gevestigd Pakistaans Restaurant (Potjandoori of zo) nog iets te nuttigen en daarna mag zijn baasje de auto op komen halen. Abu Dhabi zal het zonder mijn aanwezigheid moeten stellen. Kleine troost is dat wij in 2004, toen wij op weg waren naar Sri Lanka, in Abu Dhabi een tussenlanding hebben gemaakt, waarbij wij het toestel dienden te verlaten.

Ik stuur dit relaas nu alvast naar Reismee. Eventuele rest volgt later.

Dubai en Dwaallichtjes

Morgen nog één poging om zonder navigatie en/of fatsoenlijke wegenkaart een eindje om te gaan. Het was vandaag tijd om in te checken voor de terugvlucht. Nu had ik weinig behoefte hier tot 14.45 uur te blijven rondlummelen, dus op een bepaald moment dacht ik om even naar de luchthaven en terug te rijden. Ben ik vast wel op tijd terug. Google Maps erbij gepakt en braaf notities gemaakt hoe dat heen- en terugrijden probleemloos zou moeten verlopen. Heen verdiende die kwalificatie ruimschoots. De terugweg was een kwestie van even iets doorrijden langs de luchthaven en dan de afslag naar Al Jaddaf nemen. Die afslag was dus niet te vinden. Althans niet door mij. Uiteindelijk terug en nog eens proberen. Zelfde resultaat. En dan begint het draaien en keren en word ik bij elke foute afslag pissiger. En als je dan eindelijk een bekende straat te pakken hebt, blijk je er van de verkeerde kant op te komen en ga je dus verder weg van je bestemming i.p.v. dichterbij.

Ter verdediging van mijn gestuntel is er voor de liefhebbers een over te typen link. Die geeft een kleine impressie van het wegennet hier: https://www.google.nl/maps/@25.2313049,55.3099882,15.81z

En het wegenkaartje uit mijn gidsje is dan een soort postzegel. Afgezien van de zotheidsprijs zou ik eigenlijk ook een dapperheidsprijs moeten ontvangen. Want wie waagt zich in dit toch knap drukke verkeer met links en rechts passerende wagens met zo’n lullig plattegrondje zonder aarzelen op pad…

Slot van het liedje was dat ik ruim na 14.45 uur pas weer terug bij het hotel was. Geen raamplaatsje meer kunnen bemachtigen. Nu is de vlucht overdag, dus veel behoefte aan leunen tegen ‘het patrijspoort’ om even een dutje te doen, zal ik niet hebben. En om nu te zeggen dat er onderweg beeldschone landschappen zijn te bewonderen. Viel mij op de heenweg in ieder geval tegen. Zoals dat van 11 km hoog meestal het geval is.

Heden slechts één foto gemaakt. Toegevoegd aan bestaande serie. Betreft een kabouterhuisje. Morgen dus manmoedig het deel van Dubai bekijken (hoop ik) waar je nog meer voor een biertje betaalt dan hier in het hotel.

Mocht dat allemaal van een leien dakje gaan, dan wil ik een bezoek aan Abu Dhabi ook nog in overweging nemen, maar ik zie dat niet langer als een must. Ik kan net zo goed hier nog wat in de rondte (ver)dwalen. Eigenlijk wel jammer dat de straatnamen niet altijd even snel zijn te lezen. Anders zou ik nog iets kunnen roepen van ”Goh, jij bent wel in Dubai geweest, maar hebt verzuimd om door die straat in die en die wijk te rijden…. Jammer joh. Boeiende woningen daar…”

Vrij matig hoogtepunt van deze dag was de pizza peperoni, die ik in de hotelbar soldaat heb gemaakt. Prima bakseltje met lekkere pittige peperoni. Bluswerk via Amstel.

Bij gebrek aan zinvolle vrijetijdsbesteding eventjes minder zinvol bezig geweest. Beetje zitten turven hoeveel van die enorme Airbustoestellen er vandaag landen, die in Europa zijn vertrokken. En alleen die van Emirates geteld en dus ook geen Boeings 777. Ik kwam op 40! Nu zitten die kisten natuurlijk voor een flink deel vol met lieden, die nog verder reizen. Dat is maar goed ook, anders zou het in die Dubai Mall toch belachelijk druk kunnen worden met lieden die geld teveel hebben. Je koopt tenslotte geen spullen van Versace, omdat de stof zo lekker lang meegaat.

Andere onzinnige gedachtegang: Bijna alle moskeeën zijn slechts toegankelijk voor moslims. Hoe controleert men dat? Staat er iemand bij de deur paspoorten of geloofsbrieven te controleren? Wordt er even snel gecheckt of je kennis van de Koran OK is? Hoe werkt dit? Heb ik een theologisch onderlegde volger, die hier iets over kan melden?

Ik dacht nog aan een sudoko vijfling te beginnen, maar zie daar nu toch maar van af. Ik ga lekker over dwaallichtjes dromen.

Dubai en omstreken

Is een dag met een gaatje geworden. Voor het uitgebreid ontbijten eerst even naar beneden om te informeren of alles met de huurauto nog OK is. Ja, auto zou er met een kwartier zijn. Na het ontbijt zat de jongen van de verhuurmij inderdaad al te wachten. Hij had alleen geen Toyota Corolla, maar een Nissan bij zich. Een Sentra of een Sunny. Moet ik opzoeken. Even proef gezeten en ik paste er in zonder hoofdstoten en andere ongemakken. Van rijbewijs, paspoort en credit kaart worden tegenwoordig geen fotokopieën meer gemaakt, maar een foto met de telefoon. Ik vraag beleefd of er ook een redelijke wegenkaart in de auto aanwezig is. Men kijkt mij aan als een vis op het droge. Een levend anachronisme komt men natuurlijk ook niet elke dag tegen. Er zit toch navigatie in, opperde de jongen van de excursies. Niet dus. En dat terwijl ik eigenlijk al om was om zo’n ding er dit keer maar bij te huren. Autoverhuurjongen dacht dat hij op mijn smartphone wel een soort google maps kon downloaden. Ik kreeg mijn ‘slimmerik’ niet eens aan de praat en zei dat het wel goed zou komen. Maar hoe weet u nu straks waar u bent?

Mijn beurt om als een vis op het droge te kijken. Ik vergat natuurlijk even dat de generatie die ik tegenover mij had, het zonder telefoon in de eigen achtertuin al knap moeilijk zou hebben om de terugweg naar de keukendeur te vinden.

Voor alle zekerheid had ik een spiekpapiertje gemaakt waarop stond hoe ik van het hotel naar de grote weg zou komen. Vandaar zou het simpel moeten zijn en dat was het dus ook. Je gaat eerste een stuk in de richting van een ander emiraat, Sjarjah, en de stad met dezelfde naam en bijna automatisch kom je op snelweg die ik had uitgekozen (E 88). Een iets andere dan die van Google Maps. Om nu te zeggen dat deze route adembenemend was… Eh nee. Overigens is dat prettig voor mij als COPD-patiënt. Maar het was ook zeker niet naar en soms zelfs echt boeiend.

De bergen vond ik deze kwalificatie niet echt verdienen. Eerder forse heuvels, of gekscherend ‘puisten’. Vrij kale bedoening. Geen alpenwei, of Milka koe te bekennen. Vooral rotsen en steen. Kortom, veel steenpuisten.

Bij de ‘wereldstad’ Masafi ben ik bewust een stukje de verkeerde kant op gereden. Ik las iets van ‘fort’. Zeker een soort ‘muizenfort’, want ik heb het niet kunnen ontdekken. Door naar Khor Fakkan. Het zag er daar uit alsof men zich ijverig aan het voorbereiden was op het komende seizoen. Ik zag vanuit de auto strand en zee, maar volgens mij was ik de enige die voor dit soort zaken belangstelling had. Iets ten Noorden, in Luluyah Beach, kon ik zo’n beetje met de auto op het strand. Daar waren echter enkele medestanders. (Maar niet meer dan 5 totaal). In de buurt van dat strand enkele optrekjes gezien, die het woord “kamper” bij mij deden opborrelen. Miniwoonwagens op wielen. Geen idee of ze ook bewoond werden. Ook niet nieuwsgierig genoeg om dat al aankloppend te onderzoeken.

Op de bonnefooi ook ergens een zijstraat ingeslagen en daar woonden duidelijk geen ‘kampers’. Redelijk gehalte aan Lexus, Range Rover, Mercedes en meer van dat soort automerken voor armoedzaaiers. Op weer een andere stek zie je moderne flats. Niet van die enorme knotsen, zoals ik die in China heb gezien, maar toch wel een redelijk formaat. Ergens meende ik ook een soort Vinexwijk te bespeuren, maar ik ben geen deskundige op dat gebied. Onderweg ook nog ergens schanskorven gezien. Helaas geen gelegenheid gehad er een foto van te maken. Had mijn tipgever voor dit uitstapje: of doen grijnzen, of in huilen doen uitbarsten. Af en toe kreeg ik trouwens de indruk dat men hier om de ellende van vallend gesteente te voorkomen, complete berghellingen vol met cement stort… Ziet er in ieder geval vaak zeer onnatuurlijk uit.

Langs de gevolgde grote weg is er veelal sprake van lintbebouwing. Een winkeltje direct aan de grote weg en daarachter eindeloos veel niets. Ik zie een “resturant”. Zeker een vliegenpoepje op Google Translate gezeten. Ik stop bij een mini-winkel om een flesje water te kopen. Ik heb een auto en geen kameel bij mij, dus ik neem geen risico. Of men daar ook Engels spreekt, vraag ik. Ik ben tenslotte ver van grote steden als Dubai en Abu Dhabi. Er wordt in redelijk vloeiend Engels ontkend dat men deze taal machtig is. En om dat kracht bij te zetten (????) vraagt men mij of ik uit Japan kom… Omdat ik mij opeens herinner dat dochter Linda een foeilelijk beschilderd bordje wil hebben, loop ik nog even terug het mini-winkeltje in. Met buitenkant rechts raak ik een koffiegeval (metaal), maar de neringdoende roept meteen iets van “Don’t worry”, of “No problem”. Dit was allemaal nog op de heenweg. Om niet dezelfde weg terug te hoeven rijden, kar ik naar Fujairah. Onderweg daarheen zie ik dat de firma Vopak het hier reuze naar de zin heeft. Ik moest aan Pernis denken. Nabij Fujairah begon het kommer en kwel-gebeuren. ‘Opeens’ zag ik verwijzingen naar steden waar ik op dit moment geen enkele belangstelling voor heb. In Al Ain is weliswaar een aardige dierentuin, maar het is wel een enorm eind om en bovendien kan ik mij niet voorstellen dat afgezien van een kameel enig dier zich de moeite getroost om bij deze temperaturen te bewegen. Rechtsomkeert dus. En ik kan nu dus al verklappen dat dit niet mijn enige misser is. Zelfs nu – met behulp van Google Maps – geen idee via welke weg ik nu uiteindelijk richting Dubai ben gekoerst. Het voordeel van een grote stad is natuurlijk dat er altijd ergens wel weer een bord opduikt met die plaatsnaam erop. Nadere bestudering geeft mij uitsluitsel. Ik kan nu beter zien waar ik wat verkeerd heb gedaan. Heel veel!

Tot overmaat van ramp gaf het huurkoetsje de geest. Kon nog net zo’n beetje de vluchtstrook bereiken. Bellen met de verhuurmaatschappij mislukte. Waarschijnlijk door het niet intoetsen van het landnummer….

Uitgestapt en een prima rol vertolkt van een achterlijke gladiool, die dom heeft zitten doen. Het publiek op de banken en een brave taxichauffeur werpt zich op de rol van reddende engel. Hij blijkt van het instrumentarium van de Nissan meer kaas te hebben gegeten en constateert dat mijn panne te wijten is aan gebrek aan benzine. Lekker handig. Hij duwt mij naar een veiliger stuk vluchtstrook en gaat vervolgens met 40 van mijn dirhammetjes op pad om benzine te kopen. En hij kwam nog terug ook! Inclusief hagelnieuwe jerrycan met 5 liter bedrijfssap. Hij had braaf de nota van het tankstation en een bonnetje van de taxikosten. Dat laatste bedrag heb ik maar verdubbeld. Dat kan hier zonder faillissement te hoeven aanvragen. Ik kreeg nog het advies mee, iets verderop de afslag te nemen en de tank vol te gooien. Of de verkeerde afslag genomen, of het benzinestation is verhuisd. Het heeft achterlijk veel kilometers gekost alvorens ik uiteindelijk een benzinestation had gevonden. Bijna weer een lege tank… Voor alle zekerheid de jerrycan ook maar laten vullen. Daarna dan zoeken hoe je weer op de grote weg komt. En als dat uiteindelijk is gelukt, kom je er na vele kilometers achter dat je niet op de juiste grote weg zit. Terug, want anders zit ik straks voortijdig in Abu Dhabi. Het is inmiddels al aardig donker en dat verhoogt de feestvreugde niet echt. Ik rijd dus duidelijk te ver terug en kom in ‘downtown Dubai’ terecht. Dat is erg blij met mijn komst en heeft derhalve de feestverlichting aangestoken. Een doodenkele keer kan ik lezen op welke straat ik rijd, maar als ik eindelijk een plekje vind waar ik de auto even stil kan zetten om die straat op mijn miezerige plattegrondje terug te vinden, mislukt e.e.a. jammerlijk. Ik ben het op een gegeven moment zo zat als spek (van een kalf, dat spreekt) en toeter bij een rood stoplicht naar de taxi naast mij. Of hij maar even voor mij uit wil rijden naar mijn hotel. Probleem opgelost. Waarom dure navigatie huren of aanschaffen als een taxi je voor €.7,50 op je eindbestemming brengt…

Bij mijn volgende uitstapje zal ik trouwens een precieze en gedetailleerde omschrijving op papier hebben hoe ik, van welke grote weg dan ook, weer bij het hotel kom.

Men kan zich voorstellen dat de whisky heden extra goed heeft gesmaakt.

Valt er over de reis verder niets leuks meer te vertellen. Zeker wel. Op de terugweg was er veel meer woestijn te zien dan op de heenweg. Op een bepaald stuk was flink wat van het zand op de weg gewaaid. Moet je even voorzichtig aan doen, want het is net of er opeens ijs op de weg ligt. Ik zie ergens een waarschuwingsbord met een kameel daarop afgebeeld. Ik meen echter gelezen te hebben dat kamelen hier in het wild niet meer voorkomen. Dat is dan een drukfout (zetfout), want ik zie er één op de middenberm. Tussen vangrails in…. Scharrelkameel? Lijkt mij stug. Een eind verder, maar ver van de weg verwijderd (en ver van eigenlijk alles) zie ik er nog drie. Weer een paar kilometer verder zie ik een Subway. Daar was ik best mee in mijn nopjes. Tonijnsub en een ijskoude cola! Bingo.

Al sturend een begin gemaakt deze vakantiebestemming te evolueren. Ben ik blij hier te zijn (geweest)? Ja. Vooral omdat ik ter plaatse kan constateren dat ‘wij’ veel te veel vooroordelen hebben. Wil ik hier vaker heen? Niet echt. Kijk, ik ben een liefhebber van natuurschoon en dat is hier niet bepaald dik gezaaid. OK, er zijn imponerende gebouwen. Zeer imponerend mag ik wel zeggen en ik moet nog een flink stuk van (o.a.) Dubai nader inspecteren. Er is hier ontegenzeggelijk sprake van een enorme dynamiek en het gonst er van de bedrijvigheid. Het is in de verste verte geen bananenrepubliek en ik denk dat als alle in’s en out’s kritisch worden bekeken, menig westers land aan deze emiraten een dikke punt kan zuigen. Als ik goed ben ingelicht is bijvoorbeeld de gezondheidszorg hier voor IEDEREEN gratis.

Toch heb ik mij vandaag ernstig af zitten vragen wat al die jaarlijks miljoenen toeristen hier zoeken. Tsja, als je van winkelen houdt, is het hier wel prettig vertoeven. En er zullen ongetwijfeld meer redenen zijn te bedenken en op te noemen. Misschien zelfs wel door mij tijdens de slotbeoordeling. (Als ik niet voor die tijd een keer echt verdwaal…)