Tenerife 29 jan. Er gaat hier van alles kapot

Er gaat hier van alles kapot. Opnieuw een bloedende neus. En ook uit mijn arm kwam ergens een beetje bloed. Niet op hetzelfde moment, dus dat zoeken naar een watje om in mijn neus te stoppen was een vrij zinloze bezigheid. Het betreft geen liters, dus echt ongerust word ik er niet van.

Als de auto echter met waarschuwingsdriehoeken op het dashboard tekeer gaat, ligt dat iets anders. Ik begreep dat er iets met de bandenspanning was, maar mogelijk ook iets met ‘servicio’. En dat kan van alles betekenen. Waarschuwingslampjes gingen meestal ook weer spontaan uit, maar ik heb toch even naar het exacte adres van de dichtstbijzijnde vestiging van het verhuurbedrijf gevraagd. Daar ben in vanmorgen dus heen gereden. Auto’s geven volgens mij tegenwoordig zelf aan wat er aan scheelt en de garageman werd niet bleek. Olie is gecontroleerd en er is ergens water bijgevuld. Ook alle banden hebben weer de juiste spanning. Voorts werd in een moeite door de auto even gewassen.

Vervolgens is mijn telefoon stommetje gaan spelen. Geen verbale waarschuwing bij Google Maps dat je over 200 meter linksaf moet. Kijk je iets te laat op je telefoon, dan zie je dat je over 400 meter via een rotonde weer terug moet. Volumeknop helpt niet. Bij een vertaling iets laten uitspreken... Jammer. Een om assistentie gevraagde Amerikaanse toeriste constateerde dat ik bluetooth aan had staan. Uitgezet en nog steeds geen geluid. Ergens een andere ‘expert’ aanschieten dus. Nu beschouw ik iedereen die meer van telefoons afweet dan ik als expert, dus keus genoeg.

Mijn boek bleef het gelukkig doen. Niet dat er opeens spontaan bladzijden ontbraken. Boek zelfs uitgelezen. Misschien zijn er toch wat bladzijden (of een compleet hoofdstuk) verdwenen, want het ging uit als een nachtkaars. Ik ga mij nu op “The winner ”van ene David Baldacci storten.

Ik zie via internet allerlei spannende berichten over de Canarische Eilanden. Met name Tenerife en Lanzarote dreigen te bezwijken onder het toerisme. En op Gran Canaria heeft iedereen de aardbeving gevoeld. Hier heb ik niets gevoeld. Anderzijds schijnt het pand op de hoek hier ooit voor een flink deel te zijn ingestort. I.v.m. zeebeving of zo.

In de rest van de wereld schijnt het ook nog niet allemaal redenen te geven tot uitbundig gejuich. Wapenleveranciers wellicht uitgezonderd. Ik heb getracht het nieuws op een Spaanse zender te volgen. Dat gaat mij helaas te rap, maar als ik bepaalde stukjes wel kan volgen, snap ik niet hoe - en vooral waarom - ’men’ er een algehele puinhoop van maakt. Door de tv uit te zetten wordt de confrontatie minder, maar op de toestand in de wereld heeft zoiets weinig invloed.

Morgen wordt mooi weer verwacht en dat geldt zo’n beetje voor de rest van de week. Toch denk ik erover morgen maar weer eens een tochtje te maken. Ga ik eens de oostkust en wat ‘miradors’ (uitzichtpunten) bekijken. Redelijk vroeg vertrekken, want dan is er in de buurt van het zwembad voornamelijk schaduw.

O ja. Net als eerder heb ik mij ook vandaag weer suf gezocht naar een blikje ansjovis. Toastje, plakje gekookt ei en daarbovenop een stukje ansjovis maakt een prima borrelhapje. Tientallen verschillende blikjes met sardines, maar nergens ansjovis. Bleek in een koelvitrine te liggen…. Tuurlijk!

Tijd voor hoofdstuk 2 van “the winner”.

Tenerife 28 januari en dat bij mooi weer

Iets wat ik hier wel mis, is mijn grotere beeldscherm. En dan vooral i.v.m. het maken van een legpuzzel. Dan is een klein(er) scherm, zoals van een laptop, lastig(er). Ik maak gebruik van jigidi.com. Meestal “scenery” en tussen 120 en 240 puzzelstukjes. Af en toe zet ik een door mijzelf gemaakte foto op deze site.

Iemand die zeer regelmatig een puzzel plaatst is een zekere omoli (oma olifant), die bijna dagelijks is te vinden bij de olifanten in Artis. Zij maakt niet alleen foto’s, maar schrijft er – in onberispelijk Engels – alleraardigste wetenswaardigheden bij. Zie bijvoorbeeld: https://www.jigidi.com/jigsaw-puzzle/6v9z4mow/240119-07-artis/

Het is vandaag zondag en op basis van het aantal aanwezigen nabij het zwembad, vermoed ik dat de kerken redelijk zijn gevuld. Toch zou het vandaag wel eens druk kunnen worden, want ‘weeronline’ gaf gisteren het weer hier nog cijfer 10 (is nu gedaald naar 9). Voor morgen is het 10! Het zou zelfs 23 graden kunnen worden. Vandaag ‘slechts’ 22. Het ziet er op dit moment (10.30 uur) nog knap muisgrijs uit, dus voor het verkrijgen van een kleurtje is ‘je stevig schamen’ op dit moment de snelste oplossing. Ik heb het nog niet geschreven of ik zie een puntje van het zwembad dat al beschenen wordt. Tijd om naar beneden te gaan dus. Eerst nog even polshoogte nemen op de 9^e etage, want daar zou ik vuilnis weg kunnen werken. Ik had begrepen dat na het openen van een bepaalde deur (met één van mijn beide huissleutels) ik een soort stortkoker te zien zou krijgen. Vlijtig wat sleutelgaten uitgeprobeerd, maar zonder succes. Omdat ik bij dit soort zaken een correct functionerend voorgevoel heb, had ik de vuilniszakken NIET meegenomen. De op deze etage aangesproken man keek bij het horen van het woord vuilnis ook wat glazig en verwees mij naar “buiten”. Een vrij wijds begrip, maar ik heb een zak met lege flessen en lege blikjes in een soort publieke prullenmand kwijt kunnen raken. Statiegeld doet men hier nog niet aan…

Op enig moment ben ik bij het parkeerterrein eens gaan kijken hoe het met het komen en gaan ging. Als bijna iedereen onverrichter zake het parkeerterrein weer afrijdt, ga ik de plek waar mijn huurkoetsje staat dus niet leegmaken. Toen vertrekkers het begonnen te winnen van aankomers heb ik de gok gewaagd. Mijn recent ontdekte carajillotent bleek dicht. De wat grotere supermarkt ook, maar dat had ik via internet al geconstateerd. Dan maar naar die bar waar ik die goed Duits sprekende Italiaan had ontmoet. Aldaar een hamburger verorberd. Niet bepaald een gerecht dat zich in mijn warme belangstelling mag verheugen, maar heel soms maak ik een uitzondering. De hamburger heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om een selfie te maken, waarbij ik op de achtergrond ben te zien. Hamburger snapt er dus niets van. Volgers zijn niet geïnteresseerd in een foto van een hamburger en aan zo’n achtergrond gaat men zich ook niet zitten vergapen. Bij de (ook) kleine belendende super heb ik broodjes voor morgenochtend bemachtigd.

Bij terugkeer had ik een nette parkeerplek. En mijn bankje in de zon was ook nog vrij. Nog even en ik ben door boek 2 heen. Op het bankje een paar meter verderop zag ik dat er een blikje van 0,5 liter werd gedronken. Van Dorada en die blikjes had ik nog niet ontdekt. Wel de kaboutervariant, maar niet die voor volwassenen. Om zeker te zijn informeerde ik of ik (in het Duits en dat bleek een goede bingo) naar een blikje van 0,5 liter zat te kijken. En vervolgens waar ze dat vandaan hadden. Nadere kennismaking volgde (rustig aan, nog geen voornamen uitgewisseld) en ik heb dit stel als aangenaam ervaren. Het type ”doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg”. Soms heb ik wel eens het idee dat er van dit type steeds minder exemplaren zijn. Alhoewel ‘gewoon’… zij verblijven hier 6 weken.

Voor vooral de mannelijke volgers (die al interesse hebben voor een foto van een jongedame die gymnastiek leuk vindt) een kort exposé over het topless zonnen alhier. Nu ben ik niet zo’n frequente strandbezoeker meer en ik weet dus eigenlijk niet wat ik daar te verwachten heb. Dat betekent dus ook dat ik geen idee heb of er hier nu hoog of laag wordt gescoord. En wat is ‘hoog’ en wat is ‘laag’? Het komt dus voor en soms is een goedkeurend knikje toch wel het minste wat ik mijzelf veroorloof. Rijpere leeftijd heeft zo zijn nadelen. Gelukkig aanzienlijk minder vaak zijn er dames die ten onrechte denken dat borsten er zijn om te laten voorkomen dat hun knieën verbranden.

Van die laatste regel werd ik een beetje depressief. En om die gemoedstoestand rond 20.30 uur al het mandje in te duiken, leek mij een slecht plan. Even kijken of Albanië echt iets is. Dan begint het gesodemieter al weer bij Transavia, want die willen dat ik mij rond 04.00 uur op Schiphol meldt. Dat zie ik niet zo zitten. Met Air Serbia via Belgrado? Kan. Kant en klaar-reis? Kan ook, maar na enig speurwerk blijkt dat de Corendons, de Sunwebs en zeker de Tui’s verslaanbaar zijn. Daar ga ik later wel weer eens mee verder. Niet al het werk in de vakantie verrichten.

Tenerife 26/1 Geen idee. 27/1 ook geen 'page turner'

Tenerife 26/1 Geen idee

Dit was een onbeleefde dag en dus ben ik lekker opgeschoten in mijn tweede boek. Ik lees bij voorkeur op een bankje in de buurt van het zwembad. Dat vind ik comfortabeler dan mij neer te vleien op een handdoek op wat harde planken. Bovendien wek ik zo ook niet de valse indruk dat ik daar ben om te water te gaan. Alsof iemand zich al met dit vraagstuk bezig zou houden. Een nadeel van deze bankjes is, dat je van opzij door de zon wordt bestraald. Nu vind ik dat bruin worden nog steeds geen hoofddoel, maar als je toch bezig bent, laat het dan een beetje gelijkmatig geschieden. Niet dat je erbij loopt als een witte boterham met pindakaas.

Ik heb video-opnames gemaakt van aanstormende golven, maar ik ben daar nog niet 100% tevreden over. Gezien dit onderwerp zal het niemand verbazen dat hier heel wat lieden met fototoestel, videocamera of telefoon in de weer zijn. Omdat ik dus niet zo woest veel spannende dingen heb beleefd, wil ik het hier even hebben over die aanstormende golven. Is hier sprake van “opspattend schuim”? Eigenlijk niet, want voordat de golven de rotsen bereiken, is er geen schuim te bekennen, En hoe kan iets opspatten als het er eerst nog niet is?

Het omdraaien en het over “opschuimend spat” hebben, is wel een aardig tijdverdrijf. Spat is een druppel vocht of modder (of verf…). Denk in dit verband aan spatbord. Dat is dus geen tafelgerei om lekker spat van te eten. Dan hebben we de uitdrukking “je bent geen spat veranderd”. Door Herman Finkers vrolijk gewijzigd in "je ben geen spatader veranderd”. Het woord “uitspatting” vind ik op de een of andere manier wel bij dat ‘opschuimend’ passen…

Men snapt nu dus ook wel dat ik mij geen moment verveel. “Druk, druk, druk” reageerde Wim al ergens. Daar komt nog bij dat ik soms gesprekken met mijzelf voer. Meestal zonder er geluid bij te maken. Zo stoor ik anderen niet. (Die er op zulke momenten zelden zijn trouwens.)

Gisteravond ‘hoorde’ ik mijzelf zeggen dat het wellicht een goed plan was om nog even te kijken naar een nog uit te stippelen route. Het antwoord: Ja, is goed, maar niet nu. Ik moet ook nog het licht uitdoen.

“Onbeleefd” is bij nader inzien niet geheel correct. Er is door mij een berg tijd ‘besteed aan het zoeken naar mijn nagelschaartje. Dat heb ik nog van mijn moeder gekregen en is dus bij wijze van spreken ‘antiek’. Evenzeer de moeite van het vermelden waard: Ik heb mijn eerste (Spaanse) karbonade met mijn culinaire aspiraties laten kennismaken. De aangekochte homp was van een duidelijk ander kaliber dan het schouderkarbonaadje uit mijn Almeerse supermarkt. Zonder al te hebberig ook het laatste restje vlees van het bot af te willen schrapen, had ik meer dan voldoende om mijn trek te stillen. “Stillen” doe je meestal met honger, maar ik heb zelden echt honger. Trek komt wel voor. Hoewel ik eigenlijk een ‘kleine eter’ ben, zie ik er nog niet uit als een anorexiapatiënt.

27/1 Nog even en de zon gaat ‘mijn bankje bij het zwembad’ verwarmen. Er zijn nu nog niet veel badgasten. Vanmorgen rond 8 uur waren er al wel een paar enthousiastelingen in het water. Waarschijnlijk vinden die het – net als een dolfijn – dolfijn om te zwemmen.

Omdat de zon nog niet helemaal stond waar ik ‘m graag zou hebben, besloot ik een tunneltje door te lopen. Ik had zo’n donkerblauw vermoeden dat aan het eind daarvan ook een soort strand te zien zou zijn. Dat klopte en – zoals verwacht – bleek de naam Playa de la Arena.. Daar had ik al ergens borden van gezien. Voor de niet kenners: "arena" is het Spaanse woord voor zand. Dat is hier trouwens zwart. Ik ben nog een eind doorgelopen, want voorbij een bocht zag ik een zonnig plekje. Er zullen wat foto’s aan Tenerife serie 2 worden toegevoegd. Bij 'bankje in de verte' was dat zonnige plekje.

Omdat ik wat dorst begon te krijgen, ben ik na verloop van tijd teruggegaan naar het appartement. De parkeerplaats vertoonde slechts een enkel leeg plekje. Dan ga ik dus niet op carajillojacht, want dan konden bij terugkomst de laatste vrije plaatsen wel eens verdwenen zijn. Ik zit nu aan de 7-up. In de vriezer probeert een voormalig stukje chocolade zijn oude vorm te hernemen. Ik had dat in een plastic tasje mee naar het strand genomen en de zon heeft dat dus getransformeerd tot (bijna) chocolademelk.

Of dit verslag goed weergeeft wat ik zoal heb beleefd.... Geen idee.

Tenerife Ik ben gestuurd en ik heb gestuurd.

Tenerife Ik ben gestuurd en ik heb gestuurd.

De weersverwachting voor Mesa del Mar was een beetje 50-50 en ik zag dat het in Los Gigantes, een flink stuk zuidelijker, een fractie warmer zou zijn en er werd iets meer zon voorspeld.

Hanke, die bij mijn allereerste verliefdheid een hoofdrol heeft gespeeld (en we zaten niet eens op dezelfde lagere school), had mij de tip doorgegeven om die kant eens op te gaan. Dus die kant op gestuurd. Het was er inderdaad zonniger, maar qua uitzicht (kust) blijf ik vooralsnog de voorkeur geven aan de meer noordelijke kant van het eiland.

Een deel van de route had ik al eerder afgelegd. Maar als je op een ander tijdstip gaat, is e.e.a. toch weer anders. Qua natuurschoon blijft het hier zeer prettig behelpen. Het plaatsje zelf vond ik vrij druk (en dat in januari) en een ‘beetje’ te toeristisch. Hoewel ik inmiddels duidelijk aan een carajillo toe was, was het gebrek aan geschikte parkeerplekjes (geschikt wil nog steeds zeggen dat het min of meer voor de deur moet zijn) daardoor een duidelijke sta-in-de-weg. Op de terugweg zag ik uit een ooghoek een parkeerplekje bij een barretje en ik ging ‘links uit de flank’. Toen ik bij de barkeeper een carajillo bestelde, dacht ik eerst even dat hij de pest in had. Maar enkele seconden later snelde hij achter mij aan om mij toegang te verschaffen tot een fatsoenlijk toilet. Toen ik terugkeerde naar de bar, zag ik dat de man bezig was met de versie “cremado”. Dan wordt de cognac door het aan te steken voorverwarmd. In mijn beste Spaans heb ik de man vervolgens toevertrouwd dat ik nu getuige was van het maken van de eerste professionele carajillo sinds ik op het eiland ben. Of ik dat ten overstaan van de andere aanwezige gasten even wilde herhalen. Daar doe ik niet moeilijk over. Genoten van dit staaltje vakmanschap.

Tijdens het vervolg van mijn terugreis heb ik vandaag zelfs even cultureel gedaan en een lief, wit kerkje gefotografeerd. Nee, ik ben niet naar binnen gegaan. Ik ben geen voorstander van overdrijven.

Tussen de bedrijven door (verslag schrijven en nieuwe fotoserie lanceren) het restant van de soep van gisteren op temperatuur gebracht. Niet raar opkijken als ik binnenkort meld dat ik (alweer) soep heb gegeten. Simpele reden. Ik beheers dat ‘kookgedeelte’ nu.

Jan (of schoonzus Arja) dan wel een andere botanisch goed onderlegde lezer mag de heden geplaatste foto van een boom in bloesem van commentaar voorzien. In mijn ‘vertel iets over deze foto’ heb ik uiterst brutaal “amandelbloesem” neergezet…

Hoewel ik eigenlijk van plan was om ergens op een zonnig plekje in Los Gigantes verder te gaan in “De Getuige” van John Grisham, ben ik daar pas in Mesa del Mar aan toegekomen. Geen parkeerproblemen en zelfs nog een beetje zon. Mijn voormalig taalmaatje en nu gezellig gewoon prima maatje uit Eritrea zal ik qua huidskleur nog niet naar de kroon steken, maar daarvoor ben ik hier ook niet.

Wel om energiekosten te besparen. Hoe meer hoe liever. De besparing hoeft niet dusdanig te worden dat ik op een vakantie ga verdienen, maar als het in NL 10 graden is, gaat de besparing tegenvallen en dat is nu ook weer niet de bedoeling (sorry achterblijvers).

Qua huishoudkosten ben ik een beetje een onbeschreven blad al zijn er enkele uitzonderingen als whisky, bier en nog enkele feestvreugde verhogende elementen. Zo was ik laatst toch een beetje geschrokken van de prijs, die ik voor een blisterpak met biertjes van 33cl. had betaald, al heb ik nu geen idee meer over wat voor een bedrag ik het heb. Maar bij mijn buurtsuper hier meteen om de hoek constateer ik nu een prijs van rond de €.2,- voor een blikje van 0,5 liter. Niet dat daardoor algehele drooglegging dreigt, maar het is niet zo gek lang geleden dat ik een tray met 24 blikjes van 0,50 ltr (Amstel) voor €.12,- kocht (Speciale actieprijs). Anderzijds compenseert de aanschaf van een liter J&B voor €.16,50 weer e.e.a. En wat te denken van de buiten-de-deur-eet-prijzen van bijvoorbeeld het ‘konijnenhol’. Eigenlijk bezondig ik mijzelf aan overdreven zuinigheid door nog met karbonaadjes en een inductie-apparaat te gaan stoeien. Daarom is dit jaar nog een reisje naar Albanië niet uitgesloten. Volgens mij krijg je daar voor €.2,00 een zwembad vol bier. Om zo’n hoeveelheid naar binnen te slaan, moet je met een flinke club zijn. Vandaar het begrip “schoolslag”?

Tenerife Mijn reservehorloge had ik eventueel thuis kunnen laten.

Mijn reservehorloge had ik eventueel thuis kunnen laten. In de ‘wereldstad’ Tacoronte heb ik een juwelier kunnen vinden, die vliegensvlug een nieuwe batterij in mijn horloge wist te zetten. €.4,50. Het voornaamste probleem was het vinden van een parkeerplekje.

Terug richting appartement heb ik bij een wat grotere supermarkt zaken ingeslagen, die niet teveel van mijn improvisatietalent vragen. Met toastjes en een blik sardientjes kom ik bijvoorbeeld aardig uit de voeten. Ik heb ook wat bekender aandoende pakjes soep aangeschaft, al betekent dat wellicht wel dat ik meerdere dagen dezelfde soep dien te consumeren. Met een karbonade weet ik ook de weg en hoewel ik die niet zo snel zag liggen, bleken ze op verzoek ‘kakelvers’ verkrijgbaar. Lang geleden dat ik een slager aan het werk heb gezien. Mooi hoor!

Na het succesvol boodschappen doen meende ik wel een carajillo te hebben verdiend. In die tent van gisteren, want die was niet slecht. Dan gaat ouderdom mij parten spelen, want die tent van gisteren blijkt ‘opeens’ onvindbaar. Zoiets laat ik uiteraard niet op mij zitten, dus uiteindelijk toch gevonden. Dan is die carajillo extra lekker!

Afgezien van karbonade had ik ook puddinkjes en melk in mijn boodschappentasje, dus na aankomst toch maar eerst naar de 7^e etage om die spullen niet in de zon geparkeerde auto te laten wegmeuren. Meteen even internet gecheckt en dat bleek het zonder aan/uit-knoppen zowaar te doen. Daarna in de buurt van het zwembad mijn eerste boekje uitgelezen. Ik verwacht dat mijn neiging om Volkert van der Graaf te imiteren nu gaat afnemen. De ‘rupsjes nooit genoeg’ kunnen dus weer gerust ademen. Alsof ze daar al tijd voor hebben…

Zowel het verwijzen naar “Vriendjespolitiek” als naar de website ingdenktmetumee.nl dank ik aan een klasgenoot uit mijn lagere schooltijd. En als ik mij met deze materie bezighoudt, maakt mijn onbegrip weer overuren. Waar is ‘men’ mee bezig??? Moet ik toch dat boek maar afschrijven?

“Afschrijven” is in de financiële wereld geen onbekend begrip. Bijschrijven ook niet en aanzienlijk populairder, maar of men er gelukkiger door wordt, betwijfel ik. Als je nooit genoeg hebt, heb je volgens mij een probleem. Maar of je zoiets aan de huidige ‘telefoongeneratie’ kan uitleggen… Zou wel eens vies tegen kunnen vallen.

Het blikje sardientjes is nu leeg. Er zijn nog toastjes, dus morgen… Vanavond eerst nog even genieten van de zonsondergang. Het is geen Arizona, maar beslist ook niet verkeerd. Komt nog wel een keer een kiekje van.

Terwijl ik vanmiddag zat te lezen, hoorde ik achter mij opeens Frans spreken. Er is niks mis met Spaans, maar ondanks mijn gebrekkige kennis van het Frans blijf ik het de mooist klinkende taal vinden. Betreffende sprekers ook blij gemaakt door te zeggen dat ik ‘muziek’ hoorde. Overigens nog geen enkele ‘Hollander’ tegengekomen, maar daaronder lijdt ik niet echt.

Ik ben inmiddels met de bereiding van mijn soep bezig en hoor Caroline al weer schateren. Bij een deel van dit gerecht kreeg ik de indruk dat ik het van de bodem van de pan moest schrapen. Spaanse gebruiksaanwijzingen en zo… Maar… Ik zit nu toch te smikkelen. Soep met daarnaast een Rioja Crianza uit 2021. Wie doet mij wat? Dit keer had ik aspergesoep en die is dus nog niet eens helemaal op. Ik heb ook nog een pakje met champignonsoep en als die net zo lekker is als deze aspergesoep, wordt het nog een ‘gedoe’ om mijn karbonaadjes er tussenin te plannen. Ander probleem: waar heb ik die Rioja Crianza ook alweer gekocht? Daar lust ik nog wel een flesje van. Dus iedereen die denkt dat vakantie vieren eenvoudig is, is hierbij gewaarschuwd. Maar mij hoor je niet mopperen. In de eerste plaats omdat ik helemaal niet mopper en als ik wel zou mopperen, moet je wel verdraaid goede oren hebben om dat in Nederland op te vangen.

Nadeel van zo’n appartement t.o.v. een hotel zoals vorig jaar is dat je niet even gezellig naar de bar kan afzakken. Voordeel is dat je niet met ‘improviserende tred’ op zoek hoeft te gaan naar je kamer, om aldaar de meest recente versie van ‘ezeltje prik’ uit te proberen. Een beetje foeteren dat zo’n hotel er niet in slaagt de deur op zijn plaats te houden als jij probeert de sleutel in het slot te krijgen. Modernere hotels hebben daarom waarschijnlijk zo’n plastic kaartje…

Tenerife met een lekker zonnetje

Qua zon was dit tot op heden de beste dag (23/1). Nog een paar van dit soort dagen en ik kom toch nog met een kleurtje weer thuis.

Er werd al vroeg aan de deur gebeld en dat bleek de eigenaar, die zelf wel eens wilde kijken hoe het met de internetverbinding was gesteld. Die had ik vlak daarvoor met succes tot stand gebracht. Een paar uur later was het weer hommeles, maar zo houden we ‘fijn’ contact. Zijn Engels bleek (zonder de hulp van vertaalprogramma’s) iets minder dan ik had verwacht, maar samen met mijn simpel Spaans kwamen we er wel uit. Of eigenlijk niet, maar e.e.a. ligt vermoedelijk aan Vodafone etc.

Toen de zon wat serieuzer begon te schijnen, ben ik richting zwembad gegaan en heb daar enthousiast mijn blouse uitgetrokken en in blote bast wat gelezen. Kort daarvoor was ik nog op carajillo-jacht geweest en ik heb daarbij allerlei kleine afslagen genomen. Die liepen voornamelijk dood, maar de mensen die in die omgeving wonen, moeten naar mijn idee van magnifieke uitzichten genieten.

Ik heb zelf ook nog een paar kiekjes weten te maken, maar die behandel ik morgen wel. Bij mijn zoektocht naar een geschikt tappunt van carajillos werd ik wederom geconfronteerd met het fenomeen van gesloten zijn en/of geen parkeergelegenheid bieden. Uiteindelijk bij een soort cultureel centrum annex cafetaria goed geslaagd.

Het lezen in de zon werd mij op een gegeven moment zelfs iets te warm en ik ben naar het appartement gegaan om wat af te koelen. Jullie gaan naar binnen om weer een beetje warm te worden…

Net toen ik zo’n beetje van plan was om richting ‘konijnenhol’ te rijden, krijg ik opeens weer last van mijn neus die ongesteld wordt. Dat moet niet te gek worden anders kom ik watten tekort. Tijdje met hoofd achterover en toen toch maar op pad. Dit keer knoflooksoep aan het konijn vooraf laten gaan.

Terwijl ik nog aan het soepen ben, komt er iemand met een kooitje met daarin een beest. Er zat een lap over, dus ik kon niet zien wat voor een beest. Het bleek een jong katje, maar heel even dacht ik ze zullen toch niet een heel erg vers konijn hebben laten aanrukken…

Een van mijn voormalige taalmaatjes was erg goed in het repareren van horloges. Ik heb hem ooit een horloge laten bekijken wat door de plaatselijke juwelier in Bussum als ‘jammer maar helaas’ werd omschreven. Destijds een nieuw klokje aangeschaft en het oude dus later aan mijn taalmaatje laten zien. Die was er rap klaar mee en dat klokkie deed het dus weer. Met zeer vooruitziende blik heb ik dat reservehorloge mee naar Tenerife genomen en inderdaad hield vandaag mijn ‘nieuwe’ horloge ermee op, omdat de batterij leeg is (denk ik). Ja, ik weet dat je ook op je telefoon kan kijken, maar daaraan ben ik nog niet zo gewend.

Ook na terugkeer van het konijnenhol was het met internet prut met peren. Na de tweede poging op 24/1 in alle vroegte kan ik dit verslag afmaken en verzenden. Eigenaar heeft toegezegd met Vodafone te gaan bellen. Moet wel, want anders worden mijn verslagen eenzijdig. Weer geen internet vandaag.

Wie zich verveelt en wat tijd over heeft, kan naar de website deingdenktmetumee.nl. Wie allergisch is voor ‘het zich verbazen’ moet er vooral niet gaan kijken.

Tenerife Vandaag potas gegeten...

22/1 is voor een belangrijk deel een leesdag geworden. En proberen of internet weer vriendje wil worden met mijn laptop. Om uit te sluiten dat de suggestie van “is te oud” een kern van waarheid zou bevatten, ben ik opnieuw naar de computershop in Tacoronte gegaan. Zaterdag had men gezegd dat er vanmiddag een technisch figuur aanwezig zou zijn.

Die was er ook en deze computerdokter verklaarde mijn laptop gezond. En mijn probleem met een ‘illegale’ versie van Windows, waardoor ik bij Word allerlei dreigementen kreeg toegezonden, wist hij binnen een poep en een scheet ook op te lossen. Schade: €.0,00

Na zo’n meevaller ga ik dus niet met heet water en een pakje instant stoeien. Via, via kom ik bij een restaurant waarvan ik in NL al dacht: daar moet ik een keer heen. In tegenstelling tot vorige keren dat ik er langs reed, was er nu parkeergelegenheid. Kom je binnen en krijg je de boodschap dat de keuken is gesloten. Dat Tacoronte is best een druk plaatsje, maar als je al een verleidelijk restaurant ziet, is er geen parkeerplek in de buurt. En als er wel parkeergelegenheid is, is de keuken dicht (of het complete restaurant). Zoiets gaat irritant worden.

Niet zo gek ver van de afslag naar ‘mijn’ appartement zie ik een restaurant dat geopend lijkt en parkeerplek voor de deur heeft. Uiterst vriendelijke ober begint in het Engels en om het allemaal nog duidelijker te maken, wenkt hij mij om mee naar de keuken te gaan. Deksels worden opgelicht en ik zie allerlei soorten inktvis/octopus en meer van dat soort zeebewoners. Ik kies voor “portas” hetgeen volgens Google Translate portas in het Nederlands is. Het gaat niet de top tien halen op de lijst van favoriete schotels, maar het was best aangenaam knabbelen. Er werden ‘lokale’ (= zoete) aardappels bij geserveerd. Daarvan mocht ik in de keuken al even proeven. Niks mis mee. Terwijl ik wat later al zat te eten en ook al een van die aardappeltjes op had, kreeg ik de tip de schil er af te halen en de aardappel in de saus op mijn bord te dopen. Wederom het bewijs dat een mens nooit te oud is om te leren.

Met de gezond verklaarde laptop verwachtingsvol internet gezocht. Het resultaat noopte mij via WhatsApp op mijn telefoon mijn ongenoegen richting verhuurder te uiten. Die raadde mij aan het blok met diverse stekkers even helemaal uit te zetten en daarna weer aan. Die truc had ik zelf al in iets andere vorm bedacht door de stekker eruit te trekken van het apparaat dat er uitzag als een router. Dat hielp diverse keren. Soms helaas niet. Op dat blok resteerde, behalve de stekker voor de tv, nog een stekker. Het daaraan verbonden snoer verdwijnt uit zicht, dus geen idee. Maar het compleet uitschakelen heeft tot nu toe geholpen. Morgenochtend komt de eigenaar niettemin even polshoogte nemen. Kan ik hem vragen hoe je foto’s via WhatsApp verzendt. En hoe je daar dan ook nog iets met pen op kan zetten.

Hij zal deze kant wel opkomen om te kijken wat voor een oliedomme figuur hij in huis heeft gehaald. Iemand die na 1 week eens vraagt hoe het fornuis eigenlijk werkt, moet je natuurlijk een keer in het echt zien. Maar als internet het morgen netjes doet, zal ik hem dat ritje besparen. Scheelt ook e.e.a. aan opruimen…

Kort verslag, maar over lezen valt niet zo veel te verhalen.

Morgen zou het hier redelijk zonnig kunnen worden. Misschien het hemd even helemaal uit en bij (niet in) het zwembad toch een beetje een kleurtje krijgen?

Tenerife Eerste week is al voorbij

Tenerife Tweede zondag

Gisteren (19/1) zag ik onderweg reclameborden voor een papegaaienpark. Later zag ik dat er niet alleen papegaaien te bewonderen zijn, maar ook tal van ander dierenspul. I.v.m. mijn pijnlijke rug is het bezoeken van een dierentuin tegenwoordig problematisch en toen ik een entreeprijs van €.42,00 ontdekte, was mijn animo om mij over mijn rugklachten heen te zetten volledig verdampt.

Voor dat geld kan ik wellicht een Spaanse computerwinkel mijn laptop een verjongingskuur laten geven. Niet ver daar vandaan bevinden zich een supermarkt en een Lidl. Twee vliegen in één klap.

Tot mijn schrik zie ik dat het zaterdag is en dat ik hier dus al bijna 1 week ben. Dat voelt niet zo. (Alsof dat belangrijk is…) In zijn algemeenheid ben ik best tevreden, maar ik had iets zonniger weer verwacht. Nu ben ik hier niet om een bruin velletje te scoren, maar toch… Anderzijds heb ik door het ontbreken van nogal wat uren zonneschijn nu al flink wat van het eiland gezien.

Via een blik op de kaart constateer ik dat ik allerlei puntige uitsteeksels volledig ten onrechte “Teide” heb genoemd. Zeker tijdens mijn tocht naar het noorden. Die mega puntmuts (3.718 mtr) bevindt zich namelijk een stuk zuidelijker dan ik in gedachten had. Is dus iets om nog goed te maken.

Gisteren (20/1) heel veel dingen NIET gedaan. Daar zou ik in theorie dus veel over kunnen schrijven, maar toch beperk ik mij hier tot dingen, die ik WEL heb gedaan. Ik ben dus naar die computerwinkel geweest, maar de man die er verstand van heeft, is er maandagmiddag pas weer. Omdat in die buurt parkeerplaatsjes moeilijk te vinden bleken, heb ik het bezoeken van een grotere supermarkt ook meteen maar uitgesteld.

Bij het zwembad scheen de zon en daar heb ik even zitten lezen. Daarbij werd ik soms afgeleid door een jongedame, die de nodige moeite had met stilzitten. Zij was mij al eerder opgevallen. Met bewonderenswaardig uithoudingsvermogen doet zij allerlei gymnastische dingen, waarbij – naar mijn bescheiden en niet geheel deskundige mening – zo’n beetje alle spieren een oefening krijgen voorgeschoteld. Er zijn akeliger zaken om naar te kijken.

Met enige grimmigheid vervolg ik mijn boek over fraude. Ik lees daarin namen van mensen, die ook recent nog allerlei belangrijke functies hebben bekleed (of nog bekleden?). En als je naam in dit boek wordt genoemd, is dat niet omdat je een prijs hebt gewonnen met je volkstuintje.

Na de leespauze heb ik een stukje langs de kust gestuurd. Zoals al eerder opgemerkt, is de kust hier bijzonder fraai. Een eind verderop een bar gevonden waar voldoende parkeergelegenheid was. Daar eerst een carajillo besteld en omdat het op het terras aangenaam vertoeven was, heb ik de rekening verhoogd door vervolgens een biertje (0.0%) en een portie Serranoham te bestellen. Voor deze 3 zaken moest ik €.4,50 neertellen. Terug richting slaapstede zie ik een grote super en daar heb ik dus wat ingeslagen.

Vandaag (21/1) is het weliswaar zondag, maar geen zon-dag. Bij het zwembad is dan ook geen kip te bekennen. (Op andere dagen zie je dit pluimvee hier trouwens ook niet.) Het kan ook zijn dat men eerst kerkwaarts is geweest, want een tijdje later kwam er toch wat volk opdraven.

Ik besloot er ergens een wat late lunch tegenaan te gooien. Daartoe naar hetzelfde plaatsje gereden waar ik gisteren was. Bij het via internet uitgezochte etablissement was het lastig een parkeerplekje te vinden en toen ik dat eenmaal had en naar binnen kon wandelen, zag ik slechts een bar met een aantal oudere heren. Eetafdeling stond (nog) op non-actief. Het aantal oudere heren met 1 verhoogd. Bestelling van Bitter Kas (een soort alcoholvrije versie van Campari) kon niet geplaatst worden. Of ik geen rode wijn lustte??? OK, €.1,00 verbrast. Daarna naar mijn barretje van gisteren gereden, want ik wist dat ze daar pizza’s verkochten. Ik bleek niet de enige gast, die van herhalingsbezoek houdt. Het jonge stel dat gisteren uitvoerig telefonisch in het Italiaans aan het kakelen was, was er ook vandaag weer. Beiden zijn Italiaans, maar hij (Carlo) spreekt (o.a.) vloeiend Duits. Zij minder, maar zoals bij de meeste Italianen is Spaans geen punt. Boeiend gesprek gehad met die Carlo. Zijn vader was al jong weduwnaar en dat gaf een bepaalde band.

Omdat ik een warme lunch achter de kiezen had, was ik vandaag van plan om voor het avondmaal een soort soep te bereiden. Iets eenvoudigs, waarbij slechts warm water toegevoegd moet worden. Hiep hiep, ik heb iets moderns. Inductie denk ik. Draaien aan knoppen levert geen enkel resultaat. Op tekentjes tikken/drukken evenmin. Eigenaar met WhatsApp om hulp gevraagd. Moet ik dus toch op tekentjes tikken/drukken… Ik schijn aparte vingers te hebben. Pas na lang (letterlijk) aandringen ging er een lampje branden en kon ik via plussen en minnen een cijfertje veranderen. Ik heb warm water op de inhoud van mijn beker gedaan (conform instructie tot het streepje) maar de hoeveelheid breiwerk in die beker (vermicelli???) maakt herhalingsaankoop zeer twijfelachtig. Gelukkig heb ik gisteren in die super flink wat blikjes bier ingeslagen en dan doe ik nu even net alsof dat ook soep is.

Ik had nog wat warm water over en na een kleine aanvulling heb ik dat gebruikt om wat eieren in te koken. En nu niet allemaal denken dat ik Gordon Ramsey naar de kroon ga steken....