Afzien

Het is vrij lang geleden dat ik een Baskisch ontbijt heb genuttigd. Na vanmorgen snap ik de drang van die gasten om eindeloze wandelingen te maken en heuvels op te fietsen. Als ze dat niet doen, groeien ze binnen een week dicht. Als ik zou hebben geprobeerd alles op te eten wat men op tafel had gezet, was ik waarschijnlijk nu nog aan het ontbijten en het is inmiddels bijna tijd voor het avondeten.

Heden de Tom Tom de weg laten kiezen. Er waren nogal wat verschillende opties als ik ‘groene weggetjes’ zou willen volgen. Ik werd aangenaam verrast. OK er was een stukje Áutopista’ bij, maar dat was goed te overzien en ook zeer goedkoop. (€.2,15). Voorbij Vitoria werd ik echter charmante landweggetjes opgestuurd. Fraai. Ook het weer werkte redelijk mee, hoewel de voorspellingen niet echt hoopgevend waren geweest. Vlak voor het bereiken van Cantabrië mijn bijna dagelijkse ‘douche’ ontvangen. Ook op de plaats van bestemming (Vega de Pas) was het geen korte broeken weer. Helaas waren de inwoners van alle grote Spaanse steden naar dit oord getogen om te lunchen. Voorts meende ik dat er een soort marktje was. Kortom, in geen velden of wegen een parkeerplaats te vinden. Men zal inmiddels wel hebben begrepen dat ik mijn auto niet ergens aan de rand van de gemeente parkeer en vervolgens met mijn rolkoffertje lawaai ga maken. Iets voorbij mijn gedroomde parkeerplaats zag ik een bordje met de plaatsnaam Selaya. Dat maakte herinneringen in mij wakker. Hadden Ineke en ik daar niet eens overnacht in 2002… Het was slechts 16 km. Helaas buitengewoon mistige kilometers (of ik was weer eens IN de wolken). Nachthok van weleer gevonden en even naar binnen gewipt om te kijken of de uitbater er nog was. Ik was net op tijd, want morgen is hij met pensioen… Klein drankje genuttigd en de brave borst een aangenaam pensioen gewenst. Terug in Vega de Pas vond ik een nette parkeerplaats, maar de voordeur was op slot. Ik moest maar telefoneren…. Was even schrikken voor mijn mobieltje, maar het lukte en even later stond één van beide broers voor mijn neus. De Engels sprekende broer. Was het in mijn Baskische hut strak en modern, hier barst het van de oude meuk. Door sommigen ongetwijfeld liefdevol als antiek betiteld.

Sanitair is echter netjes van deze tijd. Wifi is wat ‘wapperend’. Soms loeisterk signaal en even later heb je geen verbinding. Foto’s downloaden naar Flickr werd dus geen succes. Misschien als ik wat kiekjes van de hut zelf maak… Mijn ledikant met veel koperwerk zal ik aan de serie toevoegen. Weet alleen nog niet wanneer…

In plaats van 11 foto’s tegelijk nu enkele exemplaren stuk voor stuk geprobeerd te down loaden. Is gelukt.

Ook van deze tijd of zelfs onze tijd vooruit is de douche. Daarvoor dien je toch afgestudeerd te zijn in Delft, of technisch geniaal begaafd. Als redelijk frequent reiziger laat ik mij dus niet meer verrassen door een douchekop, die kennelijk voorrang heeft op een andere douchekop, of het bad. Zoiets gebeurt namelijk altijd als het water nog niet op de gewenste temperatuur is en je je met een ferme sprong in veiligheid dient te begeven. Hier was een klein kraantje beneden, een handdouche en zo’n tropisch regenwouddouche. En dan ook nog eens een verzameling spuitmondjes. In theorie zou het mogelijk moeten zijn uit alles tegelijk water te laten komen, maar ik vond drie bewateringsdingen al heel wat en kleine kraantje beneden niet mee laten doen. Ontbijt is ander verhaal dan gisteren. Nu weer ‘gewoon’ Spaans.

Er is in dit oord nog een derde broer en die runt een restaurant. Daar heb ik gisteravond prima gegeten. Geen probleem daar heden nogmaals neer te strijken. Toeval wilde dat ik opving hoe er met enige moeite een bestelling werd geplaatst aan een ander tafeltje. Uit de verte leek de tongval mij Nederlands. Klopte. Twee mannen die in deze buurt met mountain bikes tekeer gaan. Categorie “pijn is fijn” dus. Maar na voldoende training schijnt de pijn te verminderen. Ik train dus NUL en heb HELEMAAL geen pijn. En die reactie van No pain no gain gaat voor mij niet op. Ben al op de meest schilderachtige plaatsen geweest zonder naderhand met tijgerbalsem tekeer te hebben moeten gaan.

Ik ben benieuwd of mijn landgenoten heden ook met de fiets aan het spelen zijn. Worden het beslist moddermannetjes, want het ziet er nat uit buiten. Zelf ook nog geen idee. Stuwmeer van de Ebro wellicht. Moet ik in 2002 ook al eens zijn geweest, maar ik vermoed dat de herkenning slechts matig zal zijn. Alles is beter dan de andere kant op, want daar is het hoger en dat betekent waarschijnlijk wolkenridder spelen. Heb ik gister op weg naar Selaya al gedaan.

Herfstbestemming

Niet dat het nu helemaal niets is, maar wat meer kleur en niet alleen groen lijkt mij aangenamer. Nu heb ik op een bepaald moment volkomen baldadig een aantal schapen gefotografeerd, puur omdat die niet groen waren. Dus een datum in oktober plannen als ik weer eens deze kant opga.

Zoals gebruikelijk had ik een toeristische route uitgestippeld en daar was weinig mis mee. Vooral de A137 ten noorden van Pamplona was zeer fraai. Probleem: het leek dat half Navarra van dat feit eveneens op de hoogte was en daardoor had het wel iets weg van file rijden. Kilometers lang achter een oude ‘snoek’ aangereden. Opeens stopte de complete sliert, dus kennelijk hoorde men bij elkaar. Wellicht raften of kanovaren, maar dan zouden ze die dingen wel moeten huren want je verstopt dat soort zaken niet eenvoudig in je kofferbak.

In plaats van echte bergen is hier eerder sprake van flinke heuvels. Qua bochtenwerk maakt dat echter weinig uit, dus in slaap vallen blijft riskant.

Mooie hut geboekt. Eenzaam ergens in het groen. Er is hier een snelstromend watertje en dat maakt een klere herrie. Manuel, de eigenaar, had rap door dat hij zich niet in allerlei bochten hoefde te wringen om mij e.e.a. in het Engels uit te duiden.

Na aankomst eerst een Bitter Kas en wat vleeswaren. Daarna een plaatsje met een vrij lange zelfs dubbele naam bezocht. Doneztebe en nog wat. ‘Moest’ ik bekijken van de Catalanen van mijn vorige nachthok. Was niet overweldigend, maar toch best geinig. Bar waar zo’n meter of 10 tot 15 met tapas en pinchos te bewonderen zouden zijn toch maar niet gaan zoeken. Dineren schijnt in mijn stekkie van heden zeer de moeite waard en dan vooraf mijn trek bederven…

Geldt uiteraard niet voor mijn dagelijkse Schotse medicijn. Over medicijn gesproken. Ik moet in NL op zoek naar een arts die mij uit gezondheidstechnische overwegingen voorschrijft minstens een keer per jaar naar Yosa de Sobremonte af te reizen. Prettig als je zoiets bij je ziektekostenverzekeraar zou kunnen declareren. Maar volgens mij zouden die gasten het er nog uithalen ook.

Enkele weken terug had het AD in het weekeind-magazine een artikel over Baskenland. Ging weliswaar voor een belangrijk deel over het kamperen hier, maar ook over algemene zaken als de overal fantastische keuken, de eigenwijsheid, de trots, de tradities, de taal enz. enz.

Taal is trouwens een complete tongbreker. Voor zover mij bekend hebben slechts Tamils een leniger tong. Magazine aan Manuel overhandigd. Gaat er met een vertaalprogramma mee aan de slag. Kreeg prompt nootjes bij mijn daaropvolgende consumptie, maar dat kan toeval zijn geweest.

Kort voordat ik terugkwam van dat Donez-plaatsje was me toch een onweersbui losgebarsten. Niet normaal meer. Ik had zo’n beetje voor de deur een parkeerplaats, maar ook vanaf dat plekje had je toch echt zwemdiploma C nodig om veilig de voordeur te halen.

Zojuist mijn bestelling geplaatst. Er werd mij aanbevolen uiensoep te bestellen. Doe ik niet moeilijk over. Hoofdgerecht zou volgens mij een soort varkenshaas moeten worden, maar ik laat mij – zeker in Baskenland – graag  verrassen. In het eetzaaltje – het lijkt of je middenin het bos zit – zijn nog 4 stellen. Eerst aanwezigen komen uit Vizcaya, dus die spelen zo’n beetje een thuiswedstrijd. Eehh, dus ook door regen overvallen, maar geen auto om in te schuilen bij de hand. Basken zijn echter ook qua uithoudingsvermogen en aanverwante eigenschappen een redelijk apart volk. Miguel Indurrain, voormalig Tour de France winnaar (o.a), schijnt in deze buurt dagelijks te hebben getraind. De afgelopen periode nogal wat ‘heuveltjes/bergjes’ in ogenschouw genomen  en heb mij wederom verbaasd over de bedwingers van deze ellende. Net als die Camino-wandelaars. Ergens aan de kant van de weg zie ik dat de afstand tot Santiago de Compostella nog ‘slechts’ 820 km is. Om de hoek dus…

“Zien is kennen” was de naam van een vogelgids. Misschien nog steeds. Bij “zien” kan ik mij in positieve zin diverse  voorvoegsels voorstellen. INzien, DOORzien, ONTzien, OPzien, AANzien, BEzien, VOORzien, TOEzien, maar AFzien hoort daar duidelijk niet bij. De lol van allerlei spiermassa’s tot in de kern gevoelens van pijn te laten waarnemen, ontgaat mij volledig. Het was mij in het Baskenland al eerder opgevallen dat ook mensen van middelbare leeftijd (zou ik nu eigenlijk ’jonkies’ moeten noemen) daar totaal anders over denken. Pijn is fijn, lijkt hun adagio. En om voldoende pijn op te wekken, fietst en wandelt men tegen bergen op. Zij doen maar. Als ik maar niet mee hoef te doen.

Aragon (op herhaling)

Weermannen en –vrouwen zaten er flink naast vandaag (31/5) en dat kwam mij goed uit. Weliswaar niet geheel droog gehouden, maar het regenleed was goed te overzien. De meest aangename verrassing vond ik het zuiden van Aragon. Daar waar het grenst aan de provincie Lerida (Catalonië). Misschien mede i.v.m. de overdadige regenval van de laatste dagen waren de stuwmeren goed gevuld en vertoonden bovendien een bijna smaragdkleurig groen water. Schitterend.

De hoofdstad van Lerida, zeer origineel ook Lerida genaamd, was ik vrij plotseling al voorbij. Geen stad, die een grote indruk op mij heeft gemaakt. Dit werd ruimschoots gecompenseerd door tal van vriendelijk ogende dorpjes en kleine stadjes. Slechts spaarzaam gebruik gemaakt van ‘autopista’s’. Niettemin al vrij vroeg in de middag gearriveerd in Yosa de Sobremonte (min of meer naast Biescas en dat is ook al geen wereldstad). Hartelijk weerzien met Belen en José, de uitbaters. Ik kreeg zelfs dezelfde kamer als vorige keer. Helaas was het wel wat aan de frisse kant, dus zonnebaden bij het (opblaas-) zwembad is het niet geworden. Net als bij de vorige gelegenheid diende Wifi wel stevig opgeport te worden, maar dat lukte uiteindelijk naar behoren.

Zitten stoeien met een stapeltje Sudoko’s en kennisgemaakt met 2 echtparen, die toevallig ook uit Tarragona kwamen. Goed voor het oefenen van de Spaanse taal. Nog steeds geen overbodige luxe, maar het ‘behelpen’ gaat mij toch steeds beter af. Al doende leert men.

Belen beschouw ik als een kruising tussen een vaatje buskruit en de explosieven opruimingsdienst. Straalt een enorme hoeveelheid energie uit en die stelt zij ter beschikking van haar gasten. Moet de weg van het onbezorgd genieten worden vrijgemaakt, dan volgt een gecontroleerde explosie en is elk probleem opgelost. Zij had weer eens lekker gekookt. Zit nog een beetje te herkauwen. Catalaanse stellen zijn inmiddels ook aan de dis. Als zij in hun eigen taal converseren, ben ik snel klaar met luisteren. Maar aardige lieden.

Nog niet echt een vastomlijnd plan voor morgen. Mogelijk naar het natuurpark Ordessa. Ben ik indertijd al eens met Ineke geweest. Vorig jaar overgeslagen. Van Catalanen nog enkele tips gekregen rond mijn volgende accommodatie (Baskenland).

Het is inmiddels juni en internet is opnieuw problematisch. Dat geldt ook voor het weer. Het plenst. Dan maar even iets tikken. Ben amper begonnen of het is droog. Zie zelfs blauwe lucht in de verte. Op naar Balneario de Panticosa. Dat bleek een correcte bingo. Niet zo moeilijk, want ik had de aantekeningen van 1981 meegenomen en daarin was dit ook al knap positief omschreven. Diverse andere afslagen gaven eveneens reden de camera te hanteren. Een dergelijk mooi punt is het uitgelezen moment om zo’n camera te laten melden dat de batterijen vervangen moeten worden. Geen punt. Ik had nog reserve in de fototas in de auto. Vergissing. Die batterijen bleken al een keer te zijn verwisseld. Ik gebruik met enige regelmaat inderdaad een oude verpakking om een viertal uit een grootverpakking van 16 of 24 stuks naar over te hevelen. Nu dan maar een andere camera gebruikt voor kiekjes maken en in dorpje verderop nieuwe batterijen gekocht. Het weer werd steeds beter en bij dat Balneario was het zelfs zonnig. Rond 2 uur begon de lucht echter toch wat te betrekken en ik was bovendien wat slaperig. Besloten even retour hotel te gaan en daar heb ik zelfs een uiltje geknapt. Daarna wat foto’s overgezet. Komt Belen op een gegeven moment de trap af met iets in haar armen. Bij nadere beschouwing blijkt het een jonge ree te zijn. Moeder bij jacht of verkeersdrama de pineut. Beestje volkomen relaxed. Had ik niet al ergens vermeld dat deze Belen van eenzame klasse is… Bij lange na niet het mooiste hotel waar ik ooit heb verbleven, maar qua atmosfeer kunnen slechts weinig ‘nachthokken‘ zelfs maar in de schaduw staan van deze Casa Rural.

Hedenavond lam gegeten. Moet je misschien even niet over doordenken als je net een reekalf hebt geaaid… Maar lekker!!!

Morgen gaat het oostwaarts naar een plaatsje boven Pamplona.

In de wolken zijn

Volgens mij wordt met deze uitdrukking bedoeld dat je blij en gelukkig bent. Hedenmorgen was ik in feite letterlijk in de wolken, maar dat was bepaald geen reden om blij te zijn. Vergezichten van zo’n 10 tot 20 meter. Als je daar uit je auto stapt met een camera om je nek, dien je van tevoren goed te hebben gekeken of er geen GGZ-broeders in de buurt zijn, want anders word je subiet meegenomen naar een inrichting.

In de verte had de gekozen weg wel iets van een Alp d’Huez. Flink stijgend en erg veel bochten. Binnenkort vindt daar dan ook een wielerwedstrijd plaats. Enkele masochisten waren zich nu al aan het pijn doen. Zelf zullen ze dat wel trainen noemen…

Omdat de handgreep van mijn trolley ernstige vormen van slijtage begon te vertonen, was ik vanmorgen eerst naar de plaatselijke Carrefour getogen voor een nieuw exemplaar. Aldaar een fraai blauw exemplaar bemachtigd. Spinner van American Tourister. Daarover (iets) later meer.

Na wolkenriddertje te hebben gespeeld getracht het strand van Salou te bewonderen. Daartoe dien je echter je auto ergens ver van het strand te parkeren en de rest te wandelen. Maar zover gaat mijn liefde voor strandplezier heden ten dage niet meer. Dan maar naar Tarragona (stad). Er is een oud stadsdeel vol historisch panden, maar ook daar geldt dat de benenwagen het meeste werk moet doen. Niettemin vanuit de auto een blik kunnen werpen op een amfitheater. Na deze ferme brok opgesnoven cultuur gewaakt voor overdaad en kathedraal etc. genegeerd. Er was – weliswaar een stuk buiten Tarragona – een soort Arc de Triomf en dat leek mij nog wel geinig. (Zal een kiekje van deze Arc de Berà aan album Flickr toevoegen.) Maar eerst kwam ik op een perfecte plaats toch bij een strand. Niet dat ik daar meteen met emmertjes tekeer ben gegaan, maar even peinzend naar de branding koekeloeren onder het genot van een carajillo, is wel degelijk aan mij besteed. En zeker als ik daar voor de deur kan parkeren. Tip voor mensen die in deze buurt over een auto beschikken: Playa de l’Arrabassada.

Arc de Berà uiteindelijk gevonden. Was eigenlijk niet moeilijk, maar ik moest zo nodig het plaatsje Roda de Berà in en dat is dus onzin. Gewoon op de provinciale weg blijven.

Retour hotelletje. Daar met mijn nieuwe trolley naar 2 hoog. (Er is hier dus geen lift.) Tot mijn groot ongenoegen geconstateerd dat mijn sleutelkaart het niet meer deed. Kon ik dus weer naar beneden (en weer omhoog). Nieuwe trolley is een slagje groter dan de oude. Genoeg groter om de oude in de nieuwe te laten verdwijnen. Door toeval valt mijn oog op het bonnetje en ik schrik mij wezenloos. Volgens de kwitantie heb ik 3 trolleys gekocht EN afgerekend. I.p.v. ca. €.19,- goedkoper dreig ik €.81,- duurder uit te zijn. Terug naar Carrefour. Bij klantenservice (waar dus geen Engels wordt gesproken) krijg ik te horen dat de kassajuf inmiddels naar huis was. Jippie. En bij bellen werd niet opgenomen. Nogmaals jippie. Gelukkig kwam zij even later toch aan de lijn en ik kreeg vrij rap daarna €.100,- in mijn knuistje gedrukt. Terug in het hotel mijzelf op een biertje getrakteerd.

Als ik nu naar buiten kijk, zie ik een redelijk blauwe lucht. Voor morgen zijn de weersverwachtingen hier ook prima. Weercijfer 9. Helaas begeef ik mij morgen (onverrichter zaken) naar het hoge Noorden (Pyreneeën) en daar is de kans op regen 80%. Neerslag 9,2 mm, weercijfer een mager zesje.

Nog wat trivia over dit hotelletje. In de kamer zie ik een papiertje met in het Spaans het verzoek niet te roken. Schuif je vervolgens het raam open, dan hangt daar een asbak tegen de muur….

De clientèle op dit moment is van het type steigerbouwer. Niet lullen maar poetsen. Type van de gestampte pot. Men gelieve daarbij niet te denken aan een onder de voet gelopen lesbienne.

Mislukte zoektocht

Volgens Reismee hebben 6 personen tevergeefs getracht de foto te bekijken. Teneinde toekomstige kijkers dit leed te besparen, volgt hieronder een link, waarmee het bekijken van de gemaakte kiekjes wel lukt. Fotoserie op Reismee geannuleerd.

www.flickr.com/photos/92652238@N05/albums/72157694245411552

Trek van gisteravond werd na het wegwerken van een zeer ferm glas Cutty Sark (€.2,50!!!) prima verholpen d.m.v. het dagmenu voor hotelgasten. Drie gangen menu voor €.12,- Leek mij economisch verantwoord er maar een fles wijn bij te bestellen. Stond voor €.8,00 op de menukaart, maar daar werd uiteindelijk €.5,- vanaf getrokken, want bij het menu was ook wijn inbegrepen… Bij dit soort verwenprijzen is het dus niet zo gek dat ik wat vaker op vakantie kan. En die wijn ga ik onthouden. Zou uit de buurt van Huesca moeten komen. Kom ik later nog bij in de buurt.

Via de reviews had ik al begrepen dat er een vlijtige kerkklok nabij het hostal (niet te verwarren met hostel) was. Normaliter boeit mij dat niet in het minst. Vreemd genoeg heb ik dit keer heel wat gebeier gehoord. Voor lieden, die twijfelen of zij wel vanaf het begin hebben geluisterd, is er zo’n minuut of twee later een herkansing. En even slaan op het halve uur… Geen punt.

Uiteindelijk maar opgestaan en koffertje gepakt. Een blik uit het raam deed mij besluiten het voor heden uitgestippelde toeristisch parcours maar te laten voor wat het was. Tussen flarden mist een beetje zitten turen naar andere flarden mist leek mij geen strak plan. Bovendien regende het flink. Toen het een klein beetje dragelijker werd een sprintje getrokken. Huurkoetsje bleek echter patent klem gezet door een horde Franse motorfietsen en nog meer lekkers. Fransozen tot de orde laten roepen.

Via meest snelle weg naar Salou. Daar hoopte ik met behulp van de lokale politie achter het adres te komen van een echtpaar, waarmee Ineke en ik tijdens onze vakantie van 2002 naar het Baskenland een geweldige ‘klik’ hadden. Echtpaar is zeker 10 jaar terug van Zarautz (nabij San Sebastiaan) naar Salou (of omgeving??) verhuisd. Het telefoonnummer dat ik had, bleek een aantal jaren terug al niet meer te functioneren.

Ik wist wel dat ik niet zomaar informatie zou kunnen krijgen i.v.m. privacy en zo, maar wellicht zou het betreffende echtpaar na een telefoontje van de politie dat bezwaar weg kunnen nemen. Helaas kon de plaatselijke koddebeier ‘mijn’ stel niet in zijn computer vinden. Rij ik daarvoor dat eind om??? Lekker handig om dan juist hier een accommodatie te hebben gekozen waar annuleren best kan, maar waar geen geld wordt teruggegeven… En voor twee nachten geboekt…

Ga mij dus morgen maar verlustigen aan de wereldstad Tarragona. Pas toen ik zo’n 100 km van Salou verwijderd was, begon het weer opklaringen te vertonen en Spaans te worden.

Zeer bescheiden geprijsd hotelletje waar echter (voor het eerst) fatsoenlijk Engels wordt gesproken. Bovendien doet de Wifi het hier prima, dus ik kan het nodige aan achterstallig onderhoud plegen. Kamer is amper de helft van de balzaal van gisteren. Maar men heeft alles waaraan ik behoefte heb. Vandaar dus het tikwerk even naar beneden verhuisd. Daar is bier en wat sneetjes brood met chorizo, ham en een soort cervelaatworst. Er is een inpandig restaurant, maar dat hanteert uiteraard Spaanse openingstijden.

Overigens heb ik over mislukte zoektocht nog iets te melden. Op de wegenkaart zag ik een mooi groen gemarkeerd weggetje, maar door Tom Tom werd ik steeds teruggestuurd. Pas in het hotel heb ik via Google Maps geconstateerd dat het bewuste weggetje niet bestond. Typisch geval van weggetje weg.

In het gebied waar ik de afgelopen dagen heb doorgebracht houden de mensen zich op de vlakte. Op de Spaanse hoogvlakte om precies te zijn.

Op naar Cuenca en Nogueruelas

Na een simpel ontbijt via allerlei zig-zag bewegingen op weg naar Cuenca. Onnoemelijk veel klap-eens-in-je-handjes-blij-blij-blij-rozen deden mij aan Californië denken. Het is ten Oosten van Madrid dus fraai. In de buurt van Cuenca komend moest ik af en toe aan de Ardeche denken. Maar dan zonder raften. Cuenca zelf is vooral bekend vanwege zijn hangende huizen. Zoek casas colgadas meer eens op via internet. Had daar tijdens een uitzending van de Vuelta 2017 al een glimp van opgevangen en het leek mij wel tof dit stadje eens live te bekijken. Bijna een jaar terug dus al gereserveerd. Om het resultaat van aan zwaluwen verwante bouwvakkers te bekijken, had ik voor de volgende dag gepland. Eerst naar mijn hotel. Midden in Cuenca had ik echter geen signaal meer en dan is een Tom Tom compleet waardeloos. Toen ik weer signaal had bleek ik echter amper van de optimale route te zijn afgeweken. Voorts was het weer duidelijk omgeslagen. Donkere wolken en regen in plaats van stralende zonneschijn. Moest zelfs mijn jas aantrekken om mij niet als een verzopen kat bij de receptie te melden. Minder spannend hotel in vergelijking met nachthok 1. Vriendelijke dame bij receptie, maar voor eten en welk slokkie dan ook moest je het pand verlaten. Dus hoezo ‘hotel’??? Van receptie echter een goed knaagpaleis aanbevolen gekregen. Op loopafstand. Daar eerst maar eens een nieuwe Cutty Sark besteld. Hernieuwde kennismaking de avond ervoor (na het diner) was mij goed bevallen. Op advies van de ober mij aan de ossenstaart gewaagd. Ken ik voornamelijk als soep, maar als hoofdgerecht op een bedje van aardappelpuree een uiterst aangename maaltijd. Deed een beetje aan draadjesvlees denken, maar lekkerder en de botjes waren er nog. Wat die os aan vliegen heeft weggemept met zijn staart is mij onbekend maar dat aanhangsel was na zijn dood voortreffelijk. De bij dit maal genuttigde Rioja was eveneens uit de kunst. In het betreffend restaurant allerlei aantekeningen zitten maken over de belevenissen tot aan dat moment. Vroeg mij al af of de uitbaters zenuwachtig zouden worden van al dat geschrijf. Zou die vreemdeling iets met Michelin-sterren te maken hebben…? Ze moesten eens weten dat ik bij het aantreffen van iets zwart en rond nog even twijfelde tussen een peperkorrel en iets van een schot hagel. Maar met hagel krijg je een os niet omver…

Net als eerste voederhok best artistiek qua inrichting. Maar pas toen enkele gasten hun jas in of aan een strak vormgegeven plantenbak hadden gedeponeerd/gehangen, verscheen er uit het niets een kapstok…

Omdat het buiten nog steeds pijpenstelen regende nog maar een extra carajillo besteld en toen retour hotel om de gemaakte aantekeningen in een verslag om te zetten.

Internet was aldaar wat wispelturig en ik besloot het allemaal voor gezien te houden.

Inmiddels ook de tweede etappe afgelegd. Ik bevind mij nu in de wereldstad Nogueruelas. Mede i.v.m. belabberd weer daar al vrij vroeg gearriveerd. In Cuenca eerst een kiek gemaakt van de kathedraal en na enige omzwervingen ook wat prentjes van hangende huizen kunnen maken. Daarna begin gemaakt met toeristische route. Heden veel regen, maar op een aantal plekken op tijd droog. Een streek om aan te bevelen en wat mij betreft nogmaals te bezoeken, maar dan met zon.

Onderweg genoten van een portie jamon iberico. (Ham van wereldklasse van het wilde zwijn). Het is nog geen 16.30 uur, maar het zit hier tjokvol met lawaaierige leeftijdgenoten. Sommigen al kaartend andere doen zich tegoed aan wijn en kakelen er driftig op los. Kan na mijn derde biertje mijn eigen gedachten niet eens meer horen.

Mijn kamer nog niet bekeken. Heeft geen nummer, maar een naam van een ster. Ik ben astronomisch geen ster, maar ik knor hedenavond dus in Regulus.

Niet onvermeld mag blijven dat onderweg zich ook weer even een herinnering aan Ineke manifesteerde. Aan de kant van de weg zag ik een bordje waarop de naam van een riviertje stond. Een watertje van drie keer niks. Hardop ventileerde ik mijn onmetelijke dank voor het verkrijgen van deze (voor mij) volmaakt oninteressante info. De juiste bewoordingen ben ik even kwijt, maar Ineke zou er absoluut om hebben gelachen en mij vervolgens liefdevol “Gek” hebben toegebeten.

Ga nu eerst maar eens Regulus inspecteren. Tot ca. 20.30 uur de tijd om trek te krijgen. Kan ter plaatse opgelost worden. Daarover en meer in het volgende verslag.

Waar is mijn dekbed?

Midden in de nacht (hetgeen later al redelijk in de morgen bleek te zijn) zocht ik mijn dekbed. Onvindbaar, maar dat was niet zo gek, want ik bevond mij inmiddels in Spanje. En ik bleek bovendien een keurig gaatje in de dag te hebben geslapen. Daartoe had ik alle reden.

Mijn vlucht was vertraagd. Dat had ik via flighradar24 al uitgevogeld. Kon de ‘captain’ dus ook betrappen op het verkondigen van een onjuistheid. Vertraging was namelijk niet ontstaan in Praag, maar op Schiphol. Op weg NAAR Praag.

Vertraging bij aankomst viel uiteindelijk nog mee, maar er moest nog een flink eind worden getaxied. Datzelfde pokkeneind moest ik dus naderhand te voet afleggen. Had het idee in Barcelona te zijn geland en naar het terminal in Madrid te zijn gelopen. Als COPD-patiënt mag je dan best buiten adem raken en als er dan ook nog eens weinig comfortabele fauteuils onderweg zijn te vinden (o.a. i.v.m. verbouwing), is het niet zo gek dat ik bij het bereiken van de autoverhuurdame een zucht van verlichting slaakte die niet echt past bij een COPD patiënt. Beeldde mij al in dat mijn zucht in Benidorm hoorbaar moet zijn geweest. Wie wil weten waar ik gelopen heb, dient snel te gaan kijken. Nu is het transpiratiespoor waarschijnlijk nog duidelijk zichtbaar, maar zoiets kan ik niet garanderen. Alhoewel…

De autoverhuurjuf probeerde mij bang te maken en spiegelde mij allerlei rampscenario’s voor. En daar kon ik mij uiteraard tegen verzekeren. De daarbij behorende commissie heeft zij dus niet binnen gekregen. Nadat ik haar had duidelijk gemaakt alle tussenpersonen te mobiliseren om haar clubje voortaan te mijden als de spreekwoordelijke pest, werd zij de vriendelijkheid zelve. Maar dat ge-OH neemt tijd in beslag. Voorts bleek het vinden van het huurkarretje op een onmetelijk groot parkeerterrein ook lastig. Na plaatsing van het voertuig in voldoende licht bleek dat ‘onbeschadigd’ de waarheid toch enig geweld aandeed. Moest ik dus ook wel weer ergens melden… I.p.v. een Opel Astra heb ik nu een Peugeot Partner. Een voor mij vrij onbekend model, maar met een hoge instap. Vind ik op mijn ouwe dag wel prettig. Heb wel regelmatig de neiging ergens te stoppen en daar een pakketje af te leveren. Voorts lust hij diesel en dat is wel gunstig gezien de hoeveelheid geplande kilometers. Huurtante dacht mij oorspronkelijk voor een diesel €.6,-/dag extra te kunnen berekenen, maar na mijn afwijzing kreeg ik deze diesel dus zonder meerkosten…. Achterportieren zijn schuifdeuren en ‘kofferbak’ is een ruimte achter de achterbank en is bereikbaar via een soort terrasdeuren. Ook vrij bijzonder: Alles wat je op de stoel naast de bestuurder deponeert, is na 1 bocht verdwenen. Inmiddels tal van bergplaatsen ontdekt, maar zelfs zoveel dat enige administratie wellicht een slim plan is. Zo van waar heb ik wat gelaten…

Als je het vliegveld verlaat, lijken alle wegen naar Madrid te leiden. Of naar een plaats waar je geen boodschap aan hebt. M1 t/m M weet ik veel en nog wat A-nummers. Met Google Maps had ik een tussenroute gevonden naar mijn hotelletje net buiten Madrid en daarom de Tom Tom nog even in de trolley laten zitten. Door mazzel op de juiste weg beland. Helaas een afslag gemist. Pogingen terug te keren en alsnog de juiste afslag te nemen, faalden jammerlijk. Uiteindelijk ergens een parkeerplek moeten zoeken om de Tom Tom erbij te nemen. I.p.v. een snelheidsrecord luchthaven naar hotel te vestigen, omdat gans Madrid naar de finale van de Champions League zat te kijken, kwam ik nu zo’n 5 minuten voor einde wedstrijd binnendruppelen. Met een stand van 3-1 leek het mij een gelopen koers. Weinig kijkend volk bij de TV. Helaas dus geen feest en geen heftig schoudergeklop en gratis drankjes. Gasten van elders of fans van concurrent Atletico Madrid. Dan maar snel nog iets knabbelen. Het was inmiddels al tegen 23 uur. Het eerste (ferme) glas bier zei “sis” en was verdwenen. In enkele tellen verdampt.

Tweede potje hield het uit tot aan het eind van de maaltijd. Die werd afgesloten met de bekende carajillo en die was dit keer van uitzonderlijke klasse. Bedienende juf begon helemaal te glimmen toen ik dat zei. Ik heb haar beloofd na afloop van de rondreis verslag te doen of ik ergens een betere heb gevonden. Ik sluit mijn rondreis namelijk af in hetzelfde hotel.

Sardinië 2018

Aan rijpere leeftijd, door sommigen “ouderdom” genoemd, kleven ook voordelen. Zo werd ik niet meteen in de kladden gegrepen door een Mossad team, toen ik in de nabijheid van een of ander kantoortje van El Al op een stoeltje was neergeploft om – na enig graaiwerk - mijn paspoort en boarding pass bij de hand te hebben. Dienstdoende dame bood daarentegen aan een glaasje water voor mij te halen. Dat doet maar ruig.

Bij het pre-boarden werd ik door de man van Easyjet ‘naar rechts gestuurd’. Dat bleek de afdeling “priority” te zijn en ik mocht geheel ten onrechte, want ik had er immers niet extra voor betaald, als een van de eersten het vliegtuig in. Voor een stoel aan het raam had ik evenmin aanvullend Euro’s gestort, maar had er toch een toegewezen gekregen. Op terugvlucht mag ik de deugd spelen. Zit in het midden dan.

Op Olbia was er geen slurf en moet je met een bus naar het terminal. Kreeg meteen een zitplaats aangeboden door een jonge Italiaanse en de tijd dat ik een dergelijk aanbod had geaccepteerd onder voorwaarde dat zij vervolgens bij mij op schoot kwam zitten, ligt al geruime tijd achter mij.

Tot aan de autoverhuur was het nog een stevige wandeling. Enige tijd terug had ik een Ford Fiesta bij Interrent nog ingeruild voor een Lancia Ypsilon van Dollar. Kreeg zelfs nog €.0,50 retour.

Als ervaren autohuurder wist ik dat ik Dollar eventueel bij Hertz zou moeten zoeken. Daar hing dus inderdaad een piepklein bordje met Dollar. Of ik wel een Lancia zou krijgen, vroeg ik Carmola van de Hertz-balie (voortreffelijke medewerkster!), maar dat ontkende zij. Ik zou iets beters krijgen. Een speciale Fiat 500 (Fiat 500 L). Nu is in mijn beleving een Fiat 500 een soort rugzak. Daar stap ik niet in, maar die trek ik aan. Het mij ter geruststelling getoonde plaatje overtuigde mij niet direct en ik stelde Carmola al in het vooruitzicht dat ik terug zou komen als de auto niet zou passen. Bij nummer 133, waar mijn witte koetsje zou moeten staan, bevond zich een mooie grijze Peugeot. Hertz-figuur uit zijn inleverhuisje gewapperd en hem laten zoeken. Goede spoorzoeker. Kar stond op 123 en bleek van zeer fatsoenlijke afmetingen. Hagelnieuw (iets meer dan 500 km op de teller) en een automaat. Ander type automaat dan ik gewend was. In het begin was Mr. Fiat stevig aan het loeien. Totdat ik erachter kwam dat je met een simpel tikje met je hand een versnelling kon opschuiven.

Mijn verbazing was vrij groot toen de meegebrachte Tom Tom al direct instructies begon te geven. Had ik thuis al een route ingepland? Zou kunnen. Toen ik echter richting haven werd gedirigeerd, was mijn argwaan duidelijk gewekt. Eindje verderop een parkeerplaats gebruikt om te controleren waar Truus nu eigenlijk mee bezig was. Dat bleek de terugreis naar Nederland te zijn. Vandaar de haven.

Ik had gepland niet de complete route over de grote weg te gaan, maar ik werd via vrij kleine binnenweggetjes naar een plaats gestuurd, die ik van mijn voorbereiding had onthouden. Plaats “in the middle of nowhere”, maar daarin is men op Sardinië ruim gesorteerd. Lekker rustig op de weg. Af en toe zag ik een ferme hoeveelheid schapen (is op dit eiland haast niet te voorkomen) en in mijn verbeelding keken deze wolbaaltjes mij wat wantrouwend aan. Zo van: ik zie wel dat jij uit Nederland komt en wij vragen ons af of je niet stiekem een van die daarginds loslopende wolven hebt meegesmokkeld.

Na het passeren van het plaatsje “in the middle of nowhere” heb ik het adres van dochterlief ingetoetst en de voorspelling luidde dat ik 19.18 uur ter plaatse zou zijn. Op de resterende route heb ik de aankomsttijd weten terug te brengen tot 19.01 uur. Van vorige bezoeken aan dit eiland herinner ik mij dat de borden waarmee een maximum snelheid wordt aangegeven ongeveer hetzelfde effect hebben als een struik brem langs de kant van de weg. Zelfs als mijn Tom Tom zenuwachtig aan het tingelen was, omdat ik te snel reed, werd ik dikwijls door medeweggebruikers met flinke vaart ingehaald. Gezien die achtergrondinfo was het terugbrengen van de aankomsttijd dus niet zo verwonderlijk. Ik kreeg wel de indruk dat men zich dit jaar en op deze route wat beter aan de geldende maximum snelheid houdt, want ik werd minder vaak gepasseerd dan bij vorige gelegenheden.

Overigens bleek mijn timing perfect. Hoewel ik gemaild had dat ik tussen 18.30 en 19.00 uur dacht aan te komen, arriveerde dochterlief dus pas na mijn aankomst. Schoonzoon en kleindochter (bijna een jaar verder met groeien en niet bepaald stilgestaan) waren nagenoeg op hetzelfde tijdstip als ik aanwezig en na het bestijgen van de trappen (een gezond mens zou het over trappetjes hebben) kon ik aan de welverdiende whisky.

Niet veel later liet Luca enkele pizza’s aanrukken. Voor €.21,- worden hier 4 overheerlijke exemplaren thuisbezorgd. Lekker land toch?

Van het mij bekende biermerk Ichnusa blijkt er nu ook een nieuwe variant op de markt. Ongefilterd. Dit soort (voor mij) flauwe kul is dus ook al tot hier doorgedrongen. Anderzijds was er met de smaak niets mis.

Geen haast gemaakt met opstaan vanmorgen. Volgens weer-on-line zou het heden triest, somber en regenachtig zijn. Voorts wordt er schoolgegaan en gewerkt. Afgezien van 1 hond (= nieuw), 2 katten en een schildpad heb ik het rijk alleen.

Er was een ongetwijfeld liefdevol toebereid kannetje koffie, maar dat bleek steenkoud. Manhaftig toch geconsumeerd. Te lui om te zoeken naar andere vormen van jolijt op het gebied van ontbijten, maar op een bepaald moment toch trek gekregen in een ‘bakkie’. Misschien is er ergens oploskoffie en een waterkoker. Deze laatste niet kunnen vinden. Wellicht iets voor de verjaardag van Linda? Na enig zoeken een pannetje ontdekt en het fornuis aan de praat gekregen om wat water te verhitten. Kopje met Nesquick (of een soortgelijke naam) en een beetje suiker gevuld en vervolgens het hete water bijgeschonken. Geur deed niet direct aan koffie denken. Klopt ook wel, want ik zit nu aan de warme chocolade… Zopie dus. Geen koek. Of ik moet aan de voor de familie meegebrachte stroopwafels beginnen en dat zou vrij belachelijk zijn.

Wie iets van mijn gebruikelijk ‘eetpatroon’ afweet, maakt zich (terecht) geen zorgen over mij.

Begin april is – althans dit jaar – misschien toch iets vroeg om naar Sardinië te reizen. De gele vloedgolf aan brem en mimosa is namelijk nog niet in volle hevigheid losgebarsten. Ook de diverse soorten broccoli, waarmee de heuvels zijn begroeid, tonen nog niet hun gebruikelijk uiterlijk.

Hoogste tijd nu om het dakterras met mijn aanwezigheid te verblijden. Mooi plekje uit de wind en in de zon. Laat de boeren maar dorsen.