Lawaaierige keukenstoel

Lawaaierige keukenstoel

Bij gewichtsverplaatsing protesteert de keukenstoel van de B&B met een soort snerpend geluid en verstoort mijn concentratie. Ergens speelt ook nog licht de angst dat deze stoel spontaan een lift gaat imiteren en mij op de begane grond aflevert.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Het begon met – wat later bleek – een slecht plan. In plaats van station Muziekwijk waar ik een voor normale mensen eenvoudig te bestijgen trap moet nemen (voor mij reden tot hijgen), besloot ik naar Poort te rijden, want ik herinnerde mij dat daar een lift was. Die was er nog steeds, maar de bijbehorende forse parkeerplaats bleek, terwijl ik even niet oplette, verdwenen, dan wel volgebouwd. Uiteindelijk op voor mij vrij forse afstand mijn trouwe Epica geparkeerd en met inachtneming van adempauzes de lift bereikt.

Keurig op tijd op Schiphol. Daar zie ik tot mijn vreugde een notitie dat ik via een soort praatpaal ook daar al de bestelde ‘assistentie’ kan inschakelen. In het verleden met behulp van zo’n bagagewagentje (functioneert als een soort rollator) de afdeling ‘assistentie’ op eigen kracht weten te bereiken. Nu werd ik er naartoe geduwd. Er was die dag trouwens bijzonder veel assistentiepersoneel aanwezig.

Machine was laat, maar de vertraging bij vertrek viel uiteindelijk mee. Met wat lotgenoten werd ik door zo’n soort vorkheftruck in de kist van EasyJet afgeleverd. Het weer was om te huilen, maar dat heb ik toch maar niet gedaan. Ik ging immers naar het zonnige zuiden…

Wij landden redelijk op tijd op Malpensa (Milaan) en ook daar was zo’n vorkheftruck present om ons uit te laden en naar de aankomsthal te brengen.

Mijn huurkoetsje stond een eind buiten de luchthaven op mij te wachten (hoopte ik) en ik moest een telefoontje plegen. Dat heb ik door de man(nen) van ‘assistentie’ laten doen. ‘Gewoon’ voor het geval ik een uitsluitend Italiaans kakelende figuur aan de lijn zou krijgen.

Aan het parkeren op of zeer nabij een luchthaven is meestal een stevig prijskaartje verbonden. In Milaan zal dat ook het geval zijn, want het wemelde er van de shuttlebusjes met “parking” in hun naam. Het door mij te nemen busje wemelde vooralsnog echter niet mee. Autoverhuurder had zich slim bij zo’n parkeerinstituut gevestigd en zo flink op huurpenningen bespaard. En zo bespaarde ik weer op autohuur…

Nadat ‘mijn’ shuttlebusje eindelijk was gearriveerd en ik bij de autoverhuurder was, kon ik (niet) vrolijk aansluiten bij een flinke rij wachtenden. Als je uiteindelijk aan de beurt bent, loop je het risico dat allerlei vragen te krijgen, die je ook al hebt beantwoord bij het bestellen van de auto. Je mag met je nagel proberen een handtekening te zetten op een soort IPad en dat dan (in dit geval) meerdere keren. Straks ben ik in Italië ‘opeens’ donateur van allerlei goede doelen. Tot slot krijg je een huurcontract. Dat daarbij gebruik wordt gemaakt van een onmogelijk klein lettertype/corps is in feite onbelangrijk, want als je het allemaal gaat lezen/vertalen ben je een flinke hoeveelheid tijd kwijt.

Mijn huurkoetsje werd geen Seat Ibiza, maar een comfortabele Ford Puma (automaat) en daarmee zoefde ik naar de geplande B&B. De ingang bevond zich aan het eind van een soort steile wandrace. Voor mij vergelijkbaar met het beklimmen van een forse alp. Eerst maar een informeren of ik de steile wandrace ook met de auto mocht maken. Dat bleek het geval, dus overbodig hijgwerk verricht.

Door de opgelopen vertraging werd ik niet door de vrouw des huizes ontvangen maar door zoonlief Francesco. Een uit het goede hout gesneden 15-jarige, die manmoedig in het Engels met mij trachtte te communiceren. Dat ging hem best goed af en dat heb ik zijn moeder later goed laten weten. Zij ging er bijna van glimmen. Meteen geprofiteerd en gevraagd of zij een thuisbezorgd pizza voor mij kon bestellen. Dat kon zij uiteraard en ik heb lekker gegeten.

Mijn eerste nachtje zit er inmiddels op en ik zit nu een beetje met ontbijtspullen te spelen. Een koffiezetapparaat waarvan ik de ballen verstand heb. (Gelukkig is er ook iets wat op Nescafé lijkt en er is en pannetje om op het fornuis warm water mee te maken.) Er is een hoeveelheid vacuüm verpakte broodjes waarmee een weeshuis best blij zou zijn en diverse soorten jam in kleine portieverpakkingen. In de koelkast bevindt zich nog een type drinkyoghurt en die zal ik straks ook eens testen.

Alles bij elkaar ruim voldoende om mijn riedeltje medicijnen risicoloos in te nemen. Ik zit hier trouwens niet in een bescheiden kamertje, maar beschik over een compleet appartement. Ik vermoed dat hier sprake is van een welwillende gratis upgrade.

Nieuwsgierig? Kijk hier maar eens. https://www.bbiciliegi.it

Terug van (even) weggeweest

Voor de autorit naar het vliegveld van Olbia hebben wij een iets andere route gekozen. Daarbij ook een vrij willekeurige afslag naar ‘een strand’ genomen. Die afslag veranderde qua ondergrond al snel van asfalt naar zand en hield dat ook knap lang vol. Huurkoetsje is er redelijk geel van geworden. Uiteindelijk komen we bij een uit zijn voegen barstende parkeergelegenheid, maar gezien de tijd van het jaar was het er nog verre van vol. Helaas was vanaf die parkeerplaats een mogelijk koffietentje slechts met een flinke portie goede wil te ontdekken. Zoiets impliceert tevens dat er gekuierd moet worden en dat is – zoals bekend – geschrapt van mijn lijst met favoriete bezigheden.

Uiteindelijk waren wij daardoor redelijk vroeg bij de autoverhuurder. Van het inleverpunt naar het terminal was een nieuw kuierprobleem. Ik vergelijk het gemakshalve even met van De Dam naar Amsterdam CS. Misschien (waarschijnlijk) overdreven en normaliter goed te doen, maar leuk is anders en om alle aanwezige reizigers te confronteren met mijn gehijg, vond ik een slecht plan. Verhuurdame besloot op enig moment ons met de zojuist ingeleverde huurauto naar het terminal te rijden. Naar “Assistentie” bleek het (voor mij) toch nog een (on-) fatsoenlijke tippel, maar wij kwamen daar zonder opzien te baren aan.

Tijdens het aldaar wachten op iemand met een rolstoel kon ik mij ontfermen over het laatste biertje uit onze (tijdelijke) ijskast in Baunei. In het algemeen drink ik voor borreltijd zelden iets met alcohol, maar nu maakte ik graag een uitzondering. Assistentie verliep verder vlekkeloos en na met de ‘vorkheftruck’ aan boord te zijn afgeleverd (voordat de complete ‘meute’ de trap opkwam), konden wij ons opmaken voor de terugvlucht. Mooi op tijd vertrokken en zelfs iets eerder dan volgens schema op Schiphol geland. Daar ook weer zo’n apart ding om ons (3 x assistentie; 2 x begeleiding en 1 verdwaalde vader) uit het vliegtuig te krijgen en naar de aankomsthal te rijden. Daar stonden rolstoelen klaar, maar om de een of andere reden was mijn reismaatje de klos om mij te duwen. Mijn vermoeden dat de stoet van 3 rolstoelen op weg was naar de bagageband bleek gegrond en na dit dus bevestigd te hebben gekregen van zo’n beëdigd rolstoelduwer heb ik die brave borst verklapt dat wij uitsluitend handbagage hadden en niets te zoeken hadden bij welke bagageband dan ook. Ik heb de man toegezegd dat wij de rolstoel netjes bij de lift van het treinstation zouden parkeren. Misschien staat die daar nu nog steeds…??

Sprinter was iets te laat, maar maakte tijd goed door in Weesp iets minder lang stil te staan. Volgens dienstregeling is er 9 minuten verschil tussen aankomst en vertrek. Dat geeft mij elke keer opnieuw een haast onbedwingbare lust de NS voor te stellen deze trein niet langer sprinter te noemen, maar om te dopen tot schildpad of slak.

De avond voor vertrek had ik ervoor gezorgd dat de huisbaas (of schoonmaakster) zich geen zorgen hoefde te maken over het restant Aperol (wat ik had verzuimd mee te nemen en aan Linda te geven). Maar dat is toch een ander drankje dan de ijsgekoelde whisky, die ik na een week ‘onthouding’ rond 20 uur weer tot mij kon nemen. Gelukkig deden mijn smaakpapillen het na deze whiskypauze nog goed genoeg en was het niet nodig mijn voorraad flessen op Marktplaats aan te bieden.

Ook de dag na terugkomst werd die mening niet herzien. Die dag ook mijn vrijwilligerswerk weer hervat. Om 11 uur mijn Russische (inmiddels genaturaliseerde) taalmaatje en later die dag aan de slag voor Automaatje.

Inmiddels een foto van de taxibaan met Sardijnse achtergrond op Reismee gezet en ik zal straks eens kijken of er nog een foto is die dat verdient.

Terugblikken doe ik met tevredenheid. Het is al wat langer geleden dat ik samen met iemand op reis was, maar ik had er op voorhand wel vertrouwen in. Reismaatje heeft duidelijk genoten van Sardinië en van zijn genieten geniet ik dan weer. Als ik goed heb geteld, was dit mijn 13^e bezoek aan het eiland, maar mijn voorlaatste bezoek stamt al weer van geruime tijd terug. Dan valt toch weer op hoe mooi het daar is en hoe rustig.

Baunei 25 en 26 mei + speenvarken eten.

Biggetje Knor

Geen idee of ik dat heb verdiend, maar ik word verwend. Vleesje bakken werd mij gisteravond (24/5) uit handen genomen. En bovendien heb ik wat spaghetti gegeten. Door mijn reisgenoot nu “koksmaatje” te noemen, zou ik zijn kwaliteiten eigenlijk tekort doen. “Chefkok” is wellicht ook overdreven, maar men hoort mij niet klagen.

Omdat ik ’s ochtends al redelijk vroeg uit de veren ben, ga ik niet al te laat mijn mandje in. Nog wel even gelezen in een boek van John Grisham, maar de nadruk mag op “even”.

Vandaag (25/5) dus ook al weer redelijk vroeg opgestaan. Mij o.a. onledig gehouden met het zoeken naar die paar foto’s die ik met mijn Canon heb gemaakt. Trouwe lezertjes weten dat die camera een enorme trek in batterijen heeft. Je hebt ze amper gekocht, of er wordt al indringend om vervanging gevraagd. Het apparaat heb ik door een ervaren cameradokter laten nakijken, maar het onderdeel om te voorkomen dat mijn camera overdreven trek heeft, schijnt niet langer te worden gemaakt. Een in dit geval hinderlijke bijkomstigheid is dat ik nu elke keer een datum moet instellen. Dat had ik nu dus niet erg zorgvuldig gedaan en het gevolg was dat de 2 nieuwe foto’s goed verstopt zaten tussen alle andere. Op de terechte vraag “zou je die foto’s niet eens van je camera afhalen, nadat je ze hebt overgezet”, weet ik een, twee, drie geen antwoord te geven. Maar de bewuste 2 foto’s overzetten is uiteindelijk gelukt en bij fotoserie 1 is nu een fraaie wolkenlucht te bewonderen. De tweede foto lijkt erg op een al van mijn telefoon overgezette foto. Lang leve het digitale tijdperk, want van ontwikkel- en afdrukkosten is nu niets te vrezen.

Voordat de familie arriveert kunnen we nog wel even naar iets met de naam Altopiano del Golgo. Tip van huisbaas. Daar zijn we via een forse omweg geweest. Het is er niet akelig, maar de populariteit is mij niet geheel duidelijk. Waarschijnlijk ligt dat aan mij, want er was best veel volk in die buurt. Misschien liefhebbers van ezels, want die waren er ruim voldoende. Erg goed in opzij gaan zijn die beesten dus niet, maar als je ze uitlegt in een huurauto te zitten, kiezen ze toch eieren voor hun geld en geven je de ruimte. Maar van een overweldigend succes was dus niet echt sprake. Het weer hielp ook niet bepaald mee. Zelfs onweer en bliksem. Plus buien waar je respectvol “U” tegen zegt.

Familie heeft gemeld onderweg te zijn en verwacht rond 16 uur te arriveren. Dat is het nu bijna en ik ga verwachtingsvol op het balkon op de uitkijk staan. Verslag van dit weerzien en de hernieuwde kennismaking met speenvarken volgt later.

Het weerzien werd iets later dan 16.00 uur. De smalle straatjes van Baunei in combinatie met bochten en hoogteverschillen vormen geen ideaal speelveld voor de stationwagen van schoonzoon Luca. “OMG, bijna dood” krijg ik als bericht. Zij arriveerden echter gezond en wel. Ook golden retriever Leon bleek van de partij.

Na de borrel, waarbij ik mij als ‘chauffeur van dienst’ zeer stevig heb ingehouden, bleek de Peugeot 2008 voldoende plaats aan ons allen te bieden. Leon mocht het restaurant ook binnen en niet veel later zaten we aan enkele voorgerechten. Kleindochter Elena wenste nog even te benadrukken dat er ook Italiaans bloed door haar aderen stroomt en bestelde een beetje spaghetti. Zeker niet opzettelijk, maar Linda wist dit gerecht te voorzien van een ferme slok cola door het betreffende blikje om te stoten. Zoiets komt de eetbaarheid niet ten goede en er werd een nieuw schoteltje klaargemaakt. Heel braaf op rekening van het huis. Daarna kwam biggetje knor opdraven. Hiervan en met dochter Linda en kleindochter Elena op de achtergrond zal ik een foto op Reismee zetten. Men kan zo constateren dat Knorretje al in behapbare stukken was opgedeeld en niet in herkenbare vorm en met een appel in het bekje. Zoiets heb ik bij een privéparty in Duitsland wel eens meegemaakt en het ‘ontleden‘ werd destijds door een voor dierenarts afgestudeerde medegast ter hand genomen. Op de vraag van een van de aanwezige kinderen waarom dat varkentje een appel in zijn bek had, antwoordde hij uiterst ad rem, dat het beest nogal uit zijn bek stonk. Het nagerecht gisteravond bestond uit iets typisch Sardijns, waarvan de naam mij even is ontschoten.

Internet heeft vandaag (26/5) de snelheid van een schildpad met reuma. Rond 11 uur vanmorgen zijn wij (met 2 auto’s) nog een keer naar Pedra Longa gereden. Daar opnieuw van het uitzicht genoten en wat foto’s gemaakt. Vervolgens door naar het strand van Sta Maria Navarrese waar Leon zich prima in zee wist te vermaken. Ook Luca is een waterrat en zelfs dochter Linda heeft even gezwommen. Elena paste en opa aanschouwde het geheel op gepaste afstand op een bankje in de zon.

Het strand grenst aan het tentje waar wij eerder deze week hadden ontbeten en dat laatste stond vandaag op het programma voor de lunch. Rond 14.30 uur was het tijd voor afscheid nemen. Er stond voor de familie nog zo’n 2 uur sturen voor de boeg. Wij mogen nog een dagje nagenieten en dinsdag is het tijd om richting vliegveld te gaan.

Ik heb verzuimd de Aperol en de Prosecco aan Linda mee te geven en nu heb ik de taak daarvan niet overdreven veel in het appartement achter te laten door mijzelf enkele ‘bellen’ in te schenken. Daar ga ik mij na het plaatsen van dit verslag alvast geestelijk op voorbereiden.

Baunei, Sardinë 24 mei.

Het ontbijt zit er al weer op. Misschien is “weer in” een betere formulering. Tijdens het ontbijten kon er een nieuw hoofdstuk aan de internetstory worden toegevoegd. De afloop is echter bekend, want men kan dit lezen. Een verhaal waarvan de afloop bekend is, is niet echt spannend. Hooguit als je er in de tussentijd deel van uitmaakt.

Over het proef eten kan ik redelijk kort zijn. Het voorgerecht was iets met geit en dat hebben we samen gedeeld. Men hanteert hier knappe porties. Alsof men er nog van moet groeien. Voorgerecht krijgt van mij rapportcijfer 9. Hoofdgerecht was voor mij iets met reepjes vlees en een aantal schijven aardappel. Reismaatje had een ferme rib-eye met een wagonlading frites. Wat mij betreft was een 7 als rapportcijfer adequaat. Dessert was wel weer apart. IJs gemaakt met/van geitenmelk. Daar was bijzonder weinig mis mee, dus het speenvarken eten zie ik met vertrouwen tegemoet.

Bij het appartement de nieuwe parkeerplaats gebruikt. Achteruit tegen een soort heuveltje. Enkele uren later, ik lag al in bed, krijg ik een WhatsApp. Patrick zou de auto op de verkeerde plek hebben neergezet. Ik vermoedde dat hij met Patrick mij bedoelde en heb dus toch maar gereageerd met de mededeling dat ik al in bed lag. Geen punt voor die eigenaar. Hij zou dan onze koets wel verplaatsen. Prima service dus weer.

In verband met de trouwlustigheid van de Sardijnen wordt het lunchen op zondag nog een beetje puzzelen. We gaan straks maar eens kijken bij die tent vlakbij het strand in Santa Maria Navarrese. Wij hebben daar ontbijtervaring en die was aangenaam. Vooral qua locatie. Daarna kunnen we nog even kijken bij een door de eigenaar van het apt. aanbevolen restaurant in het naburige Arbatax. Voor zover 25 min. rijden in de categorie ‘naburig’ valt. Er is qua menu wel een redelijk verschil, maar uit ervaring weet ik dat na het verorberen van zo’n biggetje er de volgende dag weinig van hongergevoelens te bespeuren zal zijn.

Beide knabbelkandidaten zijn inmiddels aan nadere inspectie onderworpen. Zondag wordt de uitslag bekend gemaakt.

Om dochter en kleindochter het zwaar tillen iets te besparen, heb ik mij even een Aperol-slokje toegediend. De fles Prosecco doet nu zijn best de voor morgen gewenste temperatuur aan te nemen. Terwijl ik bezig ben met dit verslag is mijn maatje in de weer met potten, pannen en tal van ingrediënten. De geplande spaghetti is gisteren niet gelukt. Had met “tijd” te maken. Niet met het mislukken van culinair handelen. Vandaag dus herkansing. Uit ‘verdediging’ heb ik bij een supermarkt in Arbatax wat vleesjes aangeschaft. Vleesjes braden is een keukendiscipline waarmee ik weet om te gaan. Om ‘gezellig’ met een leeg bord aan tafel te gaan zitten, leek mij een slecht plan.

Hoewel je hier eigenlijk elke paar honderd meter wel even kan stoppen om een foto te maken, is de oogst van heden slechts 1 foto. Die zal later aan één van beide bestaande series worden toegevoegd. Of misschien doe ik ruig en maak nog een derde serie.

Vooralsnog denk ik dit verslag te kunnen afsluiten met de melding dat er heden weinig viel te melden. Mogelijk dat het diner en de rest van de avond daarin nog verandering brengt, maar die schade zal dan op een later moment worden hersteld.

Spaans ‘gedoe’ met Italiaans internet

Net als eerder op Tenerife blijkt mijn telefoon ‘smarter’ dan mijn laptop. Met name als het om “verbonden” gaat. Mijn telefoon is wel verbonden en reageert zoals dat hoort, maar bij mijn laptop is er een soort interne strijd bezig. Volgens “instellingen” heb ik verbinding met internet, maar als ik dan mijn mail wil bekijken, krijg ik de melding dat ik geen verbinding heb. Ik krijg mijn mail niet te zien, dus “instellingen” lult uit zijn nek.

De ervaring heeft mij inmiddels geleerd dat je wel ‘technisch’ kan gaan zitten doen en “probleemoplossing” en “opnieuw laden” kan aanklikken, maar dat daar geen al te hoge verwachtingen aan moeten worden gekoppeld. Maar…. Eigenwijs als ik soms wel eens ben (of ongeduldig) toch proberen en teleurgesteld worden.

Nu wil ik niet de grote psycholoog uithangen, maar als ik met mijn laptop niet op internet kom en ‘gemeen grijnzend’ Word ga gebruiken om een reisverslag te beginnen, wordt kameraad laptop wakker en heb ik ook daar ‘opeens’ internet. Psychologische uitdaging? Jammer, maar helaas… Zie hier les 1 van de cursus: verwar toeval niet met psychologie.

Gelukkig heb ik voor dit soort meldingen tijd genoeg. Mijn reisgenoot is stiekem de deur uit geslopen, of hij slaapt nog. Ik heb begrepen dat hij vandaag voor de lunch iets met spaghetti gaat doen. Toen ik bekende daarvan niet opgewonden te raken, werd één verpakking al in de supermarkt teruggelegd. Als ik straks een broodje met ham naar binnen heb gewerkt, ben ik tot het avondmaal eigenlijk wel tevreden. Van de graat vallen laat ik over aan een goed bereide vis.

Gisteravond hebben we de restanten van de eerder al genoten pizza’s gegeten. Mijn dagelijkse Schotse Hooglander (whisky) staat even op een laag pitje. We zijn hier immers slechts een week en niet geconsumeerde slokjes kunnen niet mee in de handbagage. Ik behelp mij prettig met een plaatselijk wijntje. En er is ook nog bier. Momenteel volstaat een kopje oploskoffie. Er is hier weliswaar een ouderwets filterapparaat (waarvan ik de werking ken), maar om voor de korte tijd die wij hier doorbrengen een pak snelfilterkoffie aan te schaffen… Niet dus. Er is daarnaast een Nespresso-ding (waarvan ik de werking niet ken) en er zijn nog van die cups aanwezig. Maatje weet hoe dat moet, maar dat weet ik m.b.t. oploskoffie ook. En er is hier bovendien een waterkoker, dus ik hoef niet te hannesen met een pannetje om heet water te krijgen. Ongebruikte koffie kan mee terug naar Almere. Daar mag die pot met andere ongebruikte koffie van eerdere vakanties gaan spelen.

Inmiddels de tweede kop koffie ingeschonken. Omdat ik niet aan het spaghettifestijn zal deelnemen, heb ik mijn gisteren aangeschafte broodje uit de koelkast gehaald en er wat ham op gelegd. Uiteraard pas nadat ik het broodje had opengesneden. Ik mag dan op culinair gebied geen hoogvlieger zijn, maar dat beleg niet op de buitenkant van een broodje hoort, weet ik echt wel. Maatje is intussen ook ontwaakt en houdt zich nu bezig met eieren bakken.

Na gisteren vooral ten zuiden van onze standplaats Baunei op verkenning te zijn geweest, gaan we vandaag iets noordelijker rondkijken. Daarbij gaan we ook het restaurant inspecteren waar wij met Linda en gezin iets denken te knabbelen. Planning was zaterdag diner en zondag lunch. Bij één van deze twee maaltijden zouden we speenvarken eten, maar dat moet vooraf worden besteld. Bij het restaurant met de beste reviews had men zondag een bruiloft, dus we hebben voor zaterdagavond gereserveerd. Bij het alternatieve restaurant wilde ik toch ook wel even kijken, want daar was het uitzicht van aparte klasse. Dat bleek aardig te kloppen (Foto’s volgen), maar laat die tent nu op zondag ook een bruiloft hebben. De aardig Duits sprekende jonge ober wist nog wel een goed alternatief. We moesten zijn naam maar noemen. En hij overhandigde mij een papiertje met de naam van het alternatieve restaurant. Lachen. Daar kwamen wij dus net vandaan. Bij dat restaurant waar we dus dat biggetje gaan knabbelen, willen we vanavond even ‘proef eten’.

Bij terugkomst in het appartement was het met de laptop en internet weer hommeles. Eigenaar had ook al storing geconstateerd en de telefoonmaatschappij benaderd. Tussentijds kreeg ik een noodoplossing, maar deze werkt. Huisbaas krijgt van mij sowieso een 10 voor vlijt. Hij heeft nu een eenvoudiger parkeerplaats voor mij geregeld. Dat zal aardig wat heen en weer steken gaan schelen.

Van taalmaatje naar reismaatje

Uit de tijd dat ik ook nog voor Humanitas actief was als taalcoach stamt een contact met een in Eritrea geboren taalmaatje. Coachen is nu voorbij, maar soms corrigeer ik nog een zakelijke e-mail. Steeds opnieuw heb ik ervaren dat hij een zeer aardige snuiter is. Er ontstond vriendschap en nu zijn wij zelfs samen een weekje naar Sardinië.

Op de dag van vertrek (eigenlijk al eerder) constateerde ik dat mijn door COPD veroorzaakt gehijg met sprongen vooruit is gegaan. Lichamelijke inspanningen zijn om te hijgen niet langer noodzakelijk. Die inspanningen waren i.v.m. rugklachten toch al redelijk beperkt geworden.

Om de trein naar Schiphol te nemen, moest er wel een trap worden beklommen, maar omdat mijn maatje zich over het zwaarste deel van mijn handbagage ontfermde, werd die horde eenvoudig genomen. Onderweg geen conducteur gezien en ergens was ik daar wel een beetje door gerustgesteld. Ik meende namelijk het risico te lopen uit de trein te worden gezet i.v.m. afwijkend gedrag. Volgens mij was ik inderdaad de enige passagier, die NIET met beide ogen aan het beeldscherm van zijn telefoon zat vastgeplakt. Ik bleek niet nieuwsgierig genoeg om er via een kleine rondgang onder deze telefoongluurders achter te komen wat er nu zo belangrijk was. Ook wel een interessante vraag: hoe vaak ben je door dat gegluur op je telefoon vergeten uit te stappen?

Omdat wij onze instapkaarten al via internet hadden verkregen en wij met uitsluitend handbagage reisden, konden we in één keer door naar “assistentie”. Conform instructie van EasyJet waren we zeer ruim te vroeg en konden we nog een dik uur versnaperingen scoren. Voor mij was een medium koffie voldoende. Mijn reisgenoot had meer onderhoud nodig en verdween naar Burger King.

Vlucht was rustig en wij landden mooi op tijd in Olbia. Ook hier was de ‘assistentie’ goed geregeld en wij waren al rap bij de autoverhuurder. Maar voor wij daar met een auto konden vertrekken, stroomde er heel wat water naar de zee. Om te beginnen deed slechts één van de 3 aanwezige medewerksters ook daadwerkelijk iets op het gebied van klanten helpen.

Op de een of andere onverklaarbare manier had ik een elektrische auto besteld. Het ging mij meer om het model. Later zag ik pas dat hij elektrisch was. Dat is dus een afrader. Het karretje was niet voor 100% vol met stroom en het barst hier ook niet bepaald van de oplaadstations. Voorts moest er iets technisch worden gedownload om überhaupt te kunnen tanken. En dat mislukte dus grandioos. Na oeverloos ge-OH in haar telefoon was de verhuurpoes zover dat zij ons een gewone auto op benzine kon leveren. Dat complete feest heeft zo’n 1.5 uur in beslag genomen. Rond 19 uur arriveerden wij in Baunei en daar mocht ik de auto in een garage proberen te krijgen. Na 780 keer steken stond de koets op zijn plek. Vervolgens moesten er nog wat gasflessen worden verplaatst, omdat ik anders het portier niet open zou krijgen.

Eigenaar is vriendelijk en spreekt prima Italiaans. Engels is geen punt, zolang Google Translate in de buurt is. Ook zijn geografische kennis laat iets te wensen over. Restaurantje ‘vlakbij’ (200 meter zei de brave borst) bleek volgens Google Maps een wandeling van 9 minuten en dat zag ik niet zo zitten. Reisgenoot is gelukkig een prima wandelaar en heeft 2 pizza’s gehaald. Na verorbering hiervan werden de mandjes opgezocht en nu wordt het tijd om ergens iets te nuttigen voor ontbijt.

Dat ontbijt hebben wij in een naburig plaatsje kunnen bestellen. Daar was een uitspanning nabij zee. Met bijbehorend fraai uitzicht en zoiets weten wij beide te waarderen. Bij een ander fraai uitzicht troffen wij wat later een uitspanning waar ze het fameuze Italiaanse ijs serveerden. Niet echt goedkoop, maar wel buitengewoon lekker. Volgende stop was een supermarkt van voldoende grootte. Of we alles wat daar is aangeschaft ook bijtijds geconsumeerd krijgen is nog maar de vraag. Maar de resterende Aperol en Proseco zullen bij dochter en kleindochter wel welkom worden geheten.

Vakantie Tenerife 13/1 > 10/2 2024

Tenerife > Schiphol > Almere 10 febr.

Verplaatsingsdag dus. En een vrij lange. Rond 9.30 uur zal ik mijn appartement wel hebben verlaten. Carajillo en een broodje omelet zullen mijn laatste consumpties in deze streek zijn. Daarna gaat het richting zuiden met mogelijke afslagen westwaarts (stukje richting Teide waar ik gisteren niet aan toe ben gekomen) en naar de meest populaire badplaats hier. Playa de las Americas. Bij deze laatste afslag ben ik een beetje huiverig om terecht te komen in iets met een hoog Benidorm-gehalte en dan loop ik het risico spontaan huiduitslag te krijgen. Stukje richting Teide is gelukt. Playa Americas niet. Wel Los Cristianos. Druk, druk, druk.

In de voormiddag lever ik de Seat in, probeer ik (nogmaals) antieke traveler cheques in te wisselen en ga mij dan in de vertrekhal zitten vervelen. Stiekem kijken of de geplande aankomsttijd van je vlucht nog steeds geldig is. Met die kennis doe je vervolgens niets. In het verleden was dat soms wel handig om te weten. Bij flinke vertraging ging je dan toch nog maar wat plaatselijke valuta aanschaffen.

Ik had nog een bekertje yoghurt en dat zit ik nu weg te lepelen. Om dat te kunnen doen moet je wel nagels hebben, want anders zijn die bekertjes alleen nog via grof geweld met iets scherps te openen. Mooi moment om te bekennen dat de fles met het restje (ca. 50%) rode wijn het klokken gisteravond NIET heeft afgeleerd.

Als alles volgens schema verloopt ga ik 16.40 uur (17.40 NL-tijd) de lucht in en hoop een dikke 4 uur later op de happy landing van tante Suus. Dat stiekem kijken heb ik nu al gepleegd. Ziet er gezond uit, maar aan de betrouwbaarheid in zo’n vroeg stadium twijfel ik stevig. Heenvlucht vertrekt 12.11 i.p.v. 12.10…. Tuurlijk.

11 februari

Inmiddels ben ik weer thuis en heb de eerste nachtrust in mijn eigen mandje achter de rug. Vertrek van ‘mijn’ machine is dus niet 12.11 uur, maar 12.54 uur geworden. Toch slechts met 13 minuten vertraging op Tenerife geland. In omgekeerde richting hetzelfde patroon. Met redelijke vertraging de lucht in en (zelfs) exact op schematijd op Schiphol geland. Om vervolgens bijna een kwartier te taxiën…

Assistentie functioneerde dit keer aan beide kanten goed. Het was in Tenerife wel een flink eind voor je bij de betreffende balie was om in te checken. Gelukkig was daar een tweede balie voor assistentie. Ik vraag mij wel eens af of EasyJet op beide luchthavens een grote mond heeft gehad. Op Schiphol staan hun toestellen nog net niet in Badhoevedorp en op Tenerife was de situatie vergelijkbaar. Maar ik vind het een prettige maatschappij.

Op Schiphol en in de trein naar huis bedacht ik mij dat een Spaanse telefoonmaatschappij bij het zien van de Nederlandse telefoonbezitters stinkend jaloers zouden worden. In Spanje praten de mensen nog gewoon tegen elkaar. Niks appen en sms-en.

18 februari

Niet dat ik nu al weer toe ben aan vakantie, maar op de een of andere manier word ik een stuk sneller moe van Nederland. Het maakt niet uit welke Nederlandstalige tv-zender ik op welk tijdstip aanzet. Ik krijg gegarandeerd reclame voorgeschoteld. Met boodschappen waarvan ik niets begrijp.

Uiteraard is er nog geen nieuw kabinet, maar dat heb ik eerder al eens voorspeld. Trump schijnt op winst te staan en nodigt Poetin uit om maar eens te gaan stoeien met een NATO-lid dat te weinig in defensie investeert. Navalny is vermoord en mevrouw Nanninga vindt dat de rechter zich niet met politiek moet bemoeien. Kortom, vermoeidheid stort zich als vanouds over ons heen. De jeugd heeft daar ogenschijnlijk geen last van. Internationale rampspoed heeft TikTok kennelijk nog niet bereikt.

Voorts vraag ik mij de volgende zaken af:

Waarom gaan Russen eigenlijk nog stemmen?

Helpt het als je als schaatsster Irene als voornaam heb? (Wüst en Schouten zijn frappante voorbeelden.)

Heb ik vorig jaar iets gemist of waren er toen half februari ook al narcissen en krokussen aan het bloeien?

Waarom vind ik het fotograferen van bougainville leuker dan ijsbloemen op de ruiten?

Ga ik volgend jaar weer naar Tenerife?

Het uitzicht vanuit mijn appartement is een plus. Als ik 13.30 uur op de luchthaven van Tenerife ben en ik arriveer tegen 0.30 uur pas thuis, vind ik dat een min. De waargenomen temperatuur is een plus, het gebrek aan parkeerplekken op de juiste plaats een min. Het is best een mooi eiland, maar er zijn eigenlijk maar vrij weinig wegen (en teveel auto’s).

Ik zag dat het nabij Malaga in januari/februari ook prima uit te houden is. Daar in de buurt accommodatie gezien waar je voor (minimaal) 4 weken €.800,- neertelt. En vandaar is het nog maar 2,5 uur vliegen naar Tenerife Noord en dat scheelt ook weer een stukje sturen. Retourtje vanaf Malaga kost nu €.56,- Het is een overweging, maar het gaat dan wel over minimaal 5 weken… Afwachten voorlopig.

Tenerife 9 februari, laatste volle dag met bezoek aan De Teide

Tenerife 9 februari, laatste volle dag met bezoek aan De Teide

Officieel had ik al een klein stukje van het Parque Nacional del Teide gezien. En ook elders op dit eiland kan je van heel hoog naar heel laag kijken. Maar omdat het heden geen weer voor bij het zwembad zou zijn en omdat diverse lezers mij die kant op wilden zien gaan, ben ik toch maar een eind gaan sturen.

Eerst naar mijn favoriete carajillomaker en daar een heerlijk broodje met Serrano-ham genuttigd. Bij vertrek leek het weer mee te vallen al zag ik al van verre dat de top van De Teide in een flinke wolk zat verstopt. Hoewel de kwaliteit van de wegen hier uitstekend genoemd mag worden, munten zij niet uit als het om de breedte gaat. Maar dat went. Van de voorspelde regen niets gemerkt. Via een Engelse zender hoorde ik iets over code geel met storm en akeligheid. Die zou tot zaterdagavond aanblijven. Tot op dit moment ook niets van gemerkt.

Zoals ik bij de nieuwe fotoSERIE al heb vermeld is dit park enorm groot. En – dit in tegenstelling tot Lanzarote – er groeit hier ook van alles. Ik heb trouwens ook vandaag weer een aantal plekken gezien waar de bosbranden stevig hebben huisgehouden. Het positieve is dat ik toch ook weer veel jong groen heb gezien.

Daarnaast heb ik toch ook wel mijn ogen uitgekeken bij het zien van de verschillende rotsformaties. En je ziet soms een soort geulen, die waarschijnlijk ooit door lavastromen zijn gevormd. Dat kan een konijn nooit hebben gedaan.

Over konijn gesproken… Het is tijd voor een portie. Op naar El Sauzal. Ik zet dit kleine stukje alvast op Reismee. Samen met 7 foto’s (zijn al aanwezig). Na het eten de laatste druppels whisky uit de fles persen, de wijnfles het klokken afleren en mijn koffers inpakken.