Poort gesloten (geen Spam)

Vaste volgers zijn via e-mail van onderstaand verslag al op de hoogte gesteld. Op de een of andere manier was het oorspronkelijk verslag aangemerkt als Spam en kon door bezoekers niet worden gelezen. Reismee heeft mij nu op de white list gezet, dus dit zou leesbaar moeten zijn.

Poort gesloten

Voor zover het station Almere Poort betreft. Dat was op de heenweg al geen succes en omdat “assistentie” op Schiphol 1 man/vrouw tekort kwam, was ik daar noodgedwongen zelfstandig aan de wandel geslagen. Manmoedig het station gehaald en een trein – een sprinter dacht ik – richting Almere genomen. Het idee bij Almere Poort nogmaals aan de wandel te moeten om bij mijn auto te komen, sprak mij bijzonder weinig aan. Brutaal mijn voormalig taalmaatje, mijn recent reismaatje en nu steun en toeverlaat gebeld en gevraagd of hij mij een ‘slinger’ naar mijn auto kon geven. Sami vertrok meteen richting Poort.

Gerustgesteld leunde ik achterover. Tot het moment dat ‘mijn’ sprinter vergat in Poort te stoppen en doorspoorde naar Almere Centrum. Maar ook dat varkentje werd door Sami gewassen. Na te zijn afgezet bij mijn trouwe Epica heb ik eerst maar eens een kapsalon tot mij genomen.

Italië was wat verdrietig over mijn vertrek. De wolken huilden zelfs. Ik ben al vrij vroeg aan de thuisreis begonnen en dat resulteerde in zeeën van tijd op het vliegveld van Milaan. Zelfs iets meer dan verwacht, want mijn kist vertrok met vertraging. Dankzij wind mee was die bij aankomst op Schiphol redelijk ingelopen.

Bij thuiskomst lag er welkomstpost op de mat. Van het justitieel incassobureau. Ik had ergens 86 km/u gereden (na correctie) en je mocht daar 80 rijden. Deze informatie werd helaas niet gratis verstrekt. Zo wordt vrijwilligerswerk, want daartoe was ik onderweg, toch nog een wat prijzig gebeuren.

De eerste dag na thuiskomst stond ik 8.10 uur al weer op de stoep voor mijn eerste klus van Automaatje. Een extra slimme jongen naar een speciaal lesuurtje in Almere Buiten brengen. Rond 10.45 uur was ik opnieuw in Almere Buiten. Nu om boodschappen te doen voor een niet erg mobiele dame en aansluitend die slimmerik weer op te halen en thuis af te leveren. En 13.15 uur had ik mijn vaste ritje met de dame die Mahjong speelt. Die bracht ik om 16 uur weer naar haar huis. Maar donderdag stond er niets in de agenda.

Zowel op woensdag als op donderdag flinke delen van het gekakel rond de APB zitten beluisteren en bekijken. Met premier Schoof heb ik steeds meer medelijden. Ik snap ook niet zo goed hoe iemand zich op zijn 67^e nog voor het karretje van Geert Wilders laat spannen. Maar in feite geldt dat ‘laten spannen’ wat mij betreft voor elke leeftijd. Er zouden weliswaar zo’n dikke 2 miljoen mensen op de PVV hebben gestemd, maar dat betekent ook dat meer dan 7 miljoen stemmers NIET op de PVV hebben gestemd. Waarop dat toegenomen vertrouwen in de politiek is gebaseerd, is mij volslagen onduidelijk.

In tegenstelling tot de Britten zijn wij niet zulke fanatieke afsluiters van weddenschappen. Dat vind ik nu wel jammer, want ik had graag gezien welke termijn voor de zittingsduur van dit kabinet de meeste stemmen zou hebben gekregen.

Samenvattend: Leuk om er even tussenuit te zijn geweest. Genoten van mooie natuur. Aanzienlijk minder genoten van verkeersdrukte. Fijn om de Sardijntjes weer even te hebben gezien.

Optocht 2

Optocht

vrij rap abortus gepleegd op het plan vandaag (15/9) een rondje Gardameer te doen. In tegenstelling tot de rest van Italië, die soortgelijke plannen koesterde, heb ik ergens rechtsomkeert gemaakt. Dat was qua drukte ook nog geen gelopen koers, maar wel een dusdanige verbetering qua doorstroming, dat ik met mededogen (en enig leedvermaak) naar het mij nu tegemoetkomend verkeer kon kijken. Waarom Italianen (en ook flink wat toeristen) allemaal ‘mijn kant’ op moesten, was (en is) mij onduidelijk. Zou het mij wel duidelijk zijn geweest dan had dat geen enkele invloed op de lengte van de file gehad, ben ik bang.

Foto’s van het Gardameer zullen er vandaag dus niet op Reismee verschijnen. Althans niet door mij geplaatst. Er is wel een kiekje van het Iseomeer aan de bestaande fotoserie toegevoegd.

Bij de pizzeria dacht ik gisteravond een blikje bier mee te kunnen nemen, zodat ik ‘thuis’ nog iets te drinken zou hebben. Verder dan het vullen van een onappetijtelijk ogend plastic flesje had men niet te bieden. Voor dat experiment heb ik bedankt en als alternatief gekozen voor een zeer vroeg vertrek naar mijn mandje. Ondanks mijn nachtelijk stoeien met de laptop, zat ik braaf op de afgesproken tijd (8.30 uur) aan het ontbijt. Daar had ik tafelgenoten uit Nederland en later nog een Frans sprekend echtpaar uit Fribourg.

Na terugkeer van de optocht heb ik een geopende supermarkt gevonden en inmiddels is het daar aangeschafte bier aan het afkoelen in een koelkast.

Het zonnetje doet op dit moment zijn best en ik denk even wat te gaan lezen in de tuin hier. Internet is bovendien weer ruzie aan het maken met mijn laptop.

Ook na kleine rustpauze was kameraad laptop nog niet echt tot internetten bereid. Inmiddels heb ik dit probleem – met de nodige mazzel – opgelost. Nog een tweede vordering. Ik zie opeens een nogal triest ogend snoertje met een schakelaar aan het hoofdeind van mijn bed. Dat is er niet voor het lampje op het nachtkastje. Maar waarvoor dan wel? Met gezond deductievermogen besluit ik op de schakelaar te drukken. Laat nu toch het grote licht aanfloepen. Ik hoef dus niet langer de kamer uit.

Inmiddels heb ik de inwendige mens versterkt. Dit keer eens geen sliertjes, die ik eigenlijk toch al zelden eet, of pizza, maar een botermalse pepersteak en zeer eigenaardig gevormde frietjes. ‘Ze’ zetten dan ook nog een broodmand voor een compleet voetbalelftal (inclusief reservespelers) voor je neus. En conform mijn bestelling een vaas bier van 0,4 l. Schade, incl. espresso, €.28,00. Om zoiets in NL te realiseren, moet je flink zoeken, ben ik bang.

Ik hoef nu niet meer te rijden en het eerder aangeschafte bier is nu wel koud genoeg. De fles met 0,5 liter Tuborg mag als eerste het klokken afleren. Er zijn als reserve (of voor morgen) nog 3 kleinere flesjes Sardijns bier en uit ervaring kan ik stellen dat daar weinig mis mee is.

Eilanders blijken goed te zijn in bier brouwen. Op de Canarische eilanden heb je Tropical en Dorada. Erg goed en erg lekker. Van Dorada is ook de 0.0% prima te drinken. In NL is Texel aan het proberen de rest van Nederland aan de skuumkoppe (of iets dergelijks) te krijgen, maar ik ben nog niet overstag gegaan.

Texel en Sardinië hebben volgens mij gemeen dat er zich op het eiland meer schapen dan mensen bevinden. Ik heb geen idee of deze kennis mij gelukkiger maakt en waarom ik dit soort informatie deel. Een vraag die ik mij echter vaker stel tijdens de spaarzame blikken, die ik op sociale media werp. Daar wordt ook flink wat kennis gedeeld, maar bij de betrouwbaarheid van die ‘kennis’ zet ik mega grote vraagtekens.

En nu maar afwachten of het verkeer morgen mij gunstiger gezind is m.b.t. het rondje Gardameer.

Dit verhaal heb ik eerder geplaatst, maar is op een of andere manier als SPAM betiteld. Dit is een hernieuwde poging tot plaatsing

Rondje Gardameer

Rondje Gardameer

Vandaag had ik meer geluk dan gisteren. Ik ben zelfs helemaal rond geweest. Vandaar de titel. Maar echt vlotjes ging het vandaag ook niet. Opvallend veel auto’s met een Duits kenteken en regelmatig zag ik ook zo’n gele nummerplaat uit Nederland.

Wie veel foto’s verwacht, moet ik teleurstellen. Aan de ene kant van het meer waren er wel kiekwaardige taferelen, maar geen parkeerplaats. Aan de andere was parkeren niet zo’n probleem, maar zag ik het maken van een foto niet zo zitten. Uiteindelijk heb ik een tweetal foto’s goed genoeg bevonden om aan de bestaande serie toe te voegen.

Hoewel de plaatsvervangende gastvrouw mij complimentjes maakte m.b.t. mijn leeftijd, ben ik zelf toch iets minder tevreden. Het buiten adem raken i.v.m. COPD lijkt steeds sneller te gaan en voorts verschijnen er op mijn armen een soort onderhuidse bloedplekken. Een lichte huidbeschadiging geeft al rap een kleine bloeding, dus in de nabijheid van egels, of zelfs een agressieve cactus, ben ik zeer voorzichtig.

Anderzijds draai ik mijn hand niet om voor vele uren achter elkaar sturen. Mits dat “niet handomdraaien” verkeerstechnisch verantwoord is.

Een ander vraagstuk is op dit moment of ik nog de deur uitga voor iets wat op een warme hap lijkt, of dat ik mijn Sardijnse biertjes nu al opmaak en er wat TUC bij knabbel.

Het is dus dat laatste geworden en hoewel het pas 23 uur is, heb ik er qua nachtrust toch al een eerste rukje opzitten. Dat mag men vreemd vinden en dat vind ik het zelf ook, maar ik doe er verder niemand kwaad mee. Misschien was het filerijden vandaag toch vermoeiender dan eerder omschreven. Ik merkte dat ook tijdens het oplossen van wat meegebrachte sudoko’s, want dat verliep moeizaam.

Gelukkig resteerde mij nog 1 klein biertje (en nog best veel TUC), dus ik hoef niet op een droogje te zitten. Vreemde uitdrukking trouwens, Hoe doe je zoiets?

Voor morgen heb ik een soort tijdschema. Je weet hoe laat je op het vliegveld moet zijn. Op basis van de heenreis maak je een inschatting hoeveel tijd je kwijt bent met dat shuttlebusje en tenslotte kan Google Maps je vertellen hoe lang je erover doet om de autoverhuurplaats te bereiken, Dat heeft Google Maps dus duidelijk voor op een ouderwetse wegenkaart. Toch denk ik daar soms met enige weemoed aan terug. Je realiseert je daarbij ook dat je richtingsgevoel er na overschakeling op GPS niet op vooruit is gegaan. Dat merk je met name als je even van de grote weg bent afgegaan en op een parkeerterrein een plekje hebt gezocht. Bij het willen vervolgen van je weg krijg je de instructie Rijd naar het zuiden. Nu is dat meestal simpel, omdat je gewoon terugrijdt naar de ingang van de parkeerplaats. Maar als je denkt dat je misschien ergens verkeerd bent afgeslagen (of je twijfelt of je niet via een ‘snellere weg’ op pad bent) en je geeft je telefoon nieuwe instructies, is een kompas best handig. Zeker als het bewolkt is en er geen zon is te zien.

Of het alleen reizen mij niet zwaar valt, zo werd mij vandaag gevraagd door mijn Nederlandse tafelgenoten. Het heeft plussen en minnen. Ik heb met alleen op vakantie gaan best aardig wat ervaring en ga er niet onder gebukt. Een voordeel is zeker dat je geen enkele concessie hoeft te doen. Ik ga eten, of drink een kop koffie op het moment dat het mij uitkomt. Niet eerder en niet later. Maar je wilt ook wel eens tegen iemand aanlullen. Zo van “heb je dat gezien?”. Anderzijds is het antwoord op een dergelijke vraag in feite niet zo relevant.

Na deze filosofisch getinte verhandeling ga ik mijn reistas maar alvast vullen. Dan hoef ik er morgenochtend nog maar enkele kleinigheden aan toe te voegen. Restantje TUC en zo.

We want more

Vertaling van “lago” naar het Engels via het Nederlands.

Dan kom je dus uit bij “more”. Tsja, als je onderweg geen spannende dingen beleeft, moet je jezelf maar een beetje proberen te vermaken.

Vanmorgen, gezien het tijdstip (01.10 uur) moet ik eigenlijk gistermorgen schrijven, nog even gezellig met de familie koffie gedronken. Kleindochter Elena zou daarna winkels mogen bekijken en bij een dergelijke bezigheid zal men mij niet snel zien aansluiten.

Rond 11 uur dus op pad richting tweede b&b, die zich wat dichter bij het Gardameer bevindt. Geen idee waarom, maar erg veel andere automobilisten vonden het een goed plan ook die kant op te gaan. In files staan is nooit een hobby geweest en zal dat ook nimmer worden. Via het Engels rij je dan in een bestand en wie vindt dat nu leuk.

Ik had mijn aankomsttijd op rond 16 uur gezet en dat zou “meer” dan voldoende haalbaar moeten zijn. Ook bij het geplande bekijken van het meer van Iseo. Dat bleek redelijk gevuld met water. Nu hoort dat in feite ook zo, maar het leek mij alsof het peil extra hoog was. Rijdend langs de westelijke zijde kwamen er af en toe fraaie beelden op mijn netvlies. Zoals gebruikelijk was er bij de meest fraaie vergezichten geen parkeerplekje te vinden, dus men zal mij op mijn woord moeten geloven.

Regelmatig testte ik of ik binnen de resterende tijd tot 16 uur nog helemaal via Lovere rond kon rijden, of dat ik beter via dezelfde weg naar de eerder genomen afslag kon gaan. Als ik naar de andere kant van het meer keek, vroeg ik mij af of dat een ramp zou zijn. Ik haalde het complete rondje en snapte nu dus ook waarom ik de andere zijde minder aantrekkelijk meende te moeten vinden. Erg veel tunnels, zo bleek.

Van de gastvrouw had ik een app ontvangen dat zij zelf niet aanwezig zou zijn, maar dat er voor vervangende opvang was gezorgd. Ik moest wel even bellen bij vertraging. Ik heb dus niet hoeven bellen en was 15.50 uur bij mijn tweede nachthok. Het Engels van de vervangende opvang was niet daverend, maar met een combinatie van Spaans en Frans kwamen we tot een prima communicatie.

Dit keer ‘gewoon’ een kamer en niet een compleet appartement. Niets mis mee qua formaat en comfort, maar toch bleek er binnen geen plaats voor de lichtknop. Die bevindt zich buiten de kamer. En om op mijn laptop te werken, was een bovenlicht geen overbodige luxe. Dat op de laptop tekeer gaan moest ik trouwens in eerste instantie op een laag pitje zetten, want ik had (weer eens) geen internet, terwijl mijn telefoon het vlekkeloos deed.

Dankzij vlijtig onderzoek kwam ik er achter dat de accu duidelijk aan de beademing moest. Ik had nog slechts iets van 7% vermogen. Verbinding via netstroom gecontroleerd en toen het energieniveau langzaam opliep, ben ik op pad gegaan naar bedrijfssappen voor de Lancia.

Bij terugkomst was het energieniveau al sterk verbeterd, maar internet bleek nog akelig traag. Na de vele uren sturen van de afgelopen dagen eerst maar even ‘plat gegaan’, hoewel er van echt slapen niets kwam. Dan maar wat voer scoren. Niet zo ver van de b&b vond ik een pizzeria. Niet zo verwonderlijk, want pizzeria’s vind je hier bijna op elke straathoek. Met gevulde buik leek het doen van een tweede poging de slaap te vatten mij “meer” kans van slagen te geven. Nu slaap ik al geruime tijd zelden langer dan 3 à 4 uur achter elkaar. Maar bijna altijd slaag ik erin om een tweede (of soms zelfs een derde) ruk aan mijn nachtrust te geven.

Deze nacht dient ‘ruk twee” even geduld te hebben, want internet werkt nu al een zonnetje en ik had nog geen verslag geschreven. Zitten er morgenochtend (vanochtend) 35 à 40 volgers vergeefs naar een bericht van Reismee te zoeken.

Ik bedenk mij nog net op tijd dat ook in mijn eerste verblijfplaats de lichtschakelaars zich buiten de ruimtes met de lampen bevonden. Je kunt je nu dus allerlei zaken gaan afvragen. Is dit een kwestie van een streekgebonden bouwvoorschrift? Wie het weet, mag het zeggen, maar echt nieuwsgierig ben ik niet.

Nu dit stukje richting Reismee en dan de kamer uit om het licht uit te doen.

Optocht

Optocht

Dit verhaal was op de een of andere manier onleesbaar

Er is al vrij rap abortus gepleegd op het plan vandaag een rondje Gardameer te doen. In tegenstelling tot de rest van Italië, die soortgelijke plannen koesterde, heb ik ergens rechtsomkeert gemaakt. Dat was qua drukte ook nog geen gelopen koers, maar wel een dusdanige verbetering qua doorstroming, dat ik met mededogen (en enig leedvermaak) naar het mij nu tegemoetkomend verkeer kon kijken. Waarom Italianen (en ook flink wat toeristen) allemaal ‘mijn kant’ op moesten, was (en is) mij onduidelijk. Zou het mij wel duidelijk zijn geweest dan had dat geen enkele invloed op de lengte van de file gehad, ben ik bang.

Foto’s van het Gardameer zullen er vandaag dus niet op Reismee verschijnen. Althans niet door mij geplaatst. Er is wel een kiekje van het Iseomeer aan de bestaande fotoserie toegevoegd.

Bij de pizzeria dacht ik gisteravond een blikje bier mee te kunnen nemen, zodat ik ‘thuis’ nog iets te drinken zou hebben. Verder dan het vullen van een onappetijtelijk ogend plastic flesje had men mij echter niet te bieden. Voor dat experiment heb ik bedankt en als alternatief gekozen voor een zeer vroeg vertrek naar mijn mandje. Ondanks mijn nachtelijk stoeien met de laptop, zat ik braaf op de afgesproken tijd (8.30 uur) aan het ontbijt. Daar had ik tafelgenoten uit Nederland en later nog een Frans sprekend echtpaar uit Fribourg.

Na terugkeer van de optocht heb ik een op zondag geopende supermarkt gevonden en inmiddels is het daar aangeschafte bier aan het afkoelen in een koelkast.

Het zonnetje doet op dit moment zijn best en ik denk even wat te gaan lezen in de tuin hier. Internet is bovendien weer ruzie aan het maken met mijn laptop.

Ook na kleine rustpauze was kameraad laptop nog niet echt tot internetten bereid. Inmiddels heb ik dit probleem – met de nodige mazzel – opgelost. Nog een tweede vordering. Ik zie opeens een nogal triest ogend snoertje met een schakelaar aan het hoofdeind van mijn bed. Dat is er niet voor het lampje op het nachtkastje. Maar waarvoor dan wel? Met gezond deductievermogen besluit ik op de schakelaar te drukken. Laat nu toch het grote licht aanfloepen. Ik hoef dus niet langer de kamer uit.

Inmiddels heb ik de inwendige mens versterkt. Dit keer eens geen sliertjes, die ik eigenlijk toch al zelden eet, of pizza, maar een botermalse pepersteak en zeer eigenaardig gevormde frietjes. ‘Ze’ zetten dan ook nog een broodmand voor een compleet voetbalelftal (inclusief reservespelers) voor je neus. En conform mijn bestelling een vaas bier van 0,4 l. Schade, incl. espresso, €.28,00. Om zoiets in NL te realiseren, moet je flink zoeken, ben ik bang.

Ik hoef nu niet meer te rijden en het eerder aangeschafte bier is nu wel koud genoeg. De fles met 0,5 liter Tuborg mag als eerste het klokken afleren. Er zijn als reserve (of voor morgen) nog 3 kleinere flesjes Sardijns bier en uit ervaring kan ik stellen dat daar weinig mis mee is.

Eilanders blijken goed te zijn in bier brouwen. Op de Canarische eilanden heb je Tropical en Dorada. Erg goed en erg lekker. Van Dorada is ook de 0.0% prima te drinken. In NL is Texel aan het proberen de rest van Nederland aan de skuumkoppe (of iets dergelijks) te krijgen, maar ik ben nog niet overstag gegaan.

Texel en Sardinië hebben volgens mij gemeen dat er zich op het eiland meer schapen dan mensen bevinden. Ik heb geen idee of deze kennis mij gelukkiger maakt en waarom ik dit soort informatie deel. Een vraag die ik mij echter vaker stel tijdens de spaarzame blikken, die ik op sociale media werp. Daar wordt ook flink wat kennis gedeeld, maar bij de betrouwbaarheid van die ‘kennis’ zet ik mega grote vraagtekens.

En nu maar afwachten of het verkeer morgen mij gunstiger gezind is m.b.t. het rondje Gardameer.

Min of meer

Min of meer

Vandaag weer een meer. En gelukkig geen minder (punt). Het betrof het Groter Meer en iedereen snapt wel dat ik het Lago Maggiore bedoel. Ik had met dochterlief en haar gezin afgesproken nabij de grens met Zwitserland en wij zijn vandaar langs de oostkant van het meer richting zuiden gereden.

Weinig mis mee, maar hoewel ik van beide inmiddels bekeken meren niet alles heb gezien, gaat mijn voorkeur vooralsnog uit naar het Comomeer.

Schoonzoon had als huurkoetsje een Panda. Dat is die Fiat van het type “weet je moeder wel dat je nog zo laat op straat bent?” Het elkaar onderweg niet kwijt raken, geeft aan het rijden een extra dimensie. Voorts waren er vandaag diverse wat warrig overkomende instructies van kameraad GPS (Google Maps). Er wordt een straatnaam genoemd, terwijl er nergens een straatnaambordje valt te bespeuren. Ik heb mij ook wel eens afgevraagd of een wat kleiner zijweggetje ook als afslag werd gerekend. Het wel of niet meetellen brengt je soms op plekken waarvan je niet had gedacht er ooit nog eens terecht te komen. En waarvan je hoopt dat het bij deze ene confrontatie blijft. Het bleek trouwens een ‘universeel’ probleem, want toen Luca voorop ging rijden, ging ook hij de mist in. Bij redelijk helder weer trouwens.

In een enthousiaste planningsbui had ik ook het meer van Varese in de route opgenomen. Is geen aanrader. Tenzij men liefhebber is van af en toe een flard van het meer tussen de bomen zien verschijnen.

In de plaats Ispra hebben we rond 14.15 uur enig voedsel en een drankje besteld. Toch waren we tegen 17.00 uur al bij mijn nachthok. Dat was een beetje te vroeg om door te karren richting Chinees en het jonge spul was ook wel een beetje moe. Bovendien hadden ze een concert aanstaande en ze moesten nog inchecken.

Na dit te hebben vastgesteld en op schrift te hebben gezet, besloot ik toch nog een kleinigheid bij deze Aziaat te gaan consumeren. Om duidelijk te maken waarom ik hier op herhaling ben gegaan, heb ik een foto van het te eten en te drinken gemaakt. Ook een tweetal kiekjes van het Lago Maggiore zijn aan de oorspronkelijke serie toegevoegd.

Dochter Linda had opeens het lumineuze idee te informeren of zij ook in mijn nachthok terecht konden en wat dat dan zou kosten. Dat ik morgen al op mijn volgende (gereserveerde en betaalde) verblijfplaats ben… Ach detail. Maar zo hebben we morgenochtend toch nog even een familiegebeuren en die zijn niet zo gek dik gezaaid. Dus ik roep Jippie!

Volkomen onbelangrijk – althans voor de lezer – is het feit dat ik van dat Chinese bier een ontwenningsexemplaar heb meegenomen. Niet een benaming, die de lading zorgvuldig dekt en wat dat betreft ook weinig kans op succes biedt. Maar aangezien ik nog geen letter heb geproduceerd over mijn happy hour drankje uit Schotland, besteed ik hier maar wat aandacht aan.

Morgen weer meer. Dat slaat niet alleen op tekst, maar ook op het onderweg te bekijken Iseomeer. Om zondag dan het Gardameer nader te inspecteren. Voor minder doe ik het niet. En voor nog meer meer is er het Lago d’Idro.

Nu weet ik even niets meer en om slap inhoudsloos door te OH-en is mij te min.

Hoe

Hoe

Spaans en Italiaans lijken best veel op elkaar. Dan is de vergissing dat Como ‘hoe’ betekent te verontschuldigen. Bij de benaming Comomeer dacht ik dus vaak ten onrechte: hoe meer, hoe liever.

Vandaag zou dus in het teken hebben moeten staan van een rondje Comomeer. Dat is vanwege de perikelen met de voorband slechts ten dele gelukt. Mijn gastvrouw had zeer zorgzaam een deskundige ingeschakeld en deze brave borst begon met het op spanning brengen van de band. Nu wist ik al dat dit noodverband het niet zou houden en dat het wisselen van het wiel een betere oplossing zou zijn. Ik alvast zoeken naar het reservewiel en toen bleek mijn ontboezeming dat ik ernstige moeite zou hebben deze wielwissel te plegen knap onnodig, want er was geen reservewiel te bespeuren.

De monteur had daar op een of andere manier blijkbaar al een voorgevoel van en omdat hij buiten Italiaans geen woord kon uitbrengen, schakelde hij telefonisch zijn vrouw, dochter of minnares in om mij in het Engels te adviseren de auto terug te brengen naar de verhuurder.

De verhuurder en de tussenpersoon bij wie ik de auto had geboekt, waren intussen ook al door mij benaderd via e-mail. Van de reacties werd ik niet vrolijk. Ik wacht nu nog op uitleg wat het verschil is tussen hulp bij pech onderweg (is verzekerd) en road assistance (is voor eigen rekening). Verhuurder gemeld dat ik voor even weer voldoende lucht had om richting verhuurstation te komen en dat ik daar graag een andere koets met volle banden klaar zou willen zien staan.

Daar kreeg men ruim de tijd voor, want het adres op de bevestiging van de tussenpersoon klopte niet. Viale Europa en Via Europa scheelde een knappe hoeveelheid kilometers (en tolgeld). Allemaal niet stemming verhogend en dan is het maar goed dat je een dagje ouder bent en de aandrang de tent te verbouwen wat makkelijker in bedwang kan houden.

Mijn prettig zoevende Puma maakte plaats voor een simpele Lancia Ypsilon. Weer ouderwets met de hand schakelen en ook vergeefs naar achterdeuren zoeken. Maar het karretje had geen verontrustende lampjes die onheil voorspelden.

Met forse vertraging aan de bezichtiging van het Comomeer begonnen. Helaas hadden meer mensen dat plan opgevat, of misschien reden ze daar voor hun werk, maar het was redelijk druk. En soms zeer smal en dan is zo’n Ypsilon weer lekker relaxt. In feite zal hij niet zo woest veel smaller dan die Puma zijn, maar je hebt wel ergens die indruk. Op mijn lachspieren werkte een politieauto, die zijn zwaailicht had ontstoken. Lange rijen achter elkaar aan sukkelende automobilisten in beide richtingen lossen echt niet in lucht op, omdat zo’n carabinieri de feestverlichting aansteekt. Ik vind carabinieri wel een mooie naam voor een dure broekriem. Of een bijzondere merk-stropdas.

Omdat ik inmiddels al flinke tijd achter het stuur had gezeten en de geplande route nog vrij lang was, besloot ik terug te keren via dezelfde weg. Dat was op zich geen straf en geeft bovendien reden tot een herhalingsbezoek aan deze streek.

Gisteravond had ik het plan te gaan eten bij een Chinees, die ik uit een ooghoek had ontdekt aan het begin van mijn eerste rit. Waar dat precies geweest moest zijn, zou met behulp van internet wel te achterhalen zijn. Dat bleek zeer tegen te vallen. Geraadpleegde ‘inboorlingen’ kwamen met hun telefoons ook niet met iets herkenbaars. Ik moest toch maar zus en zo proberen, want volgens Pietro was dat mijn beste kans. Niet dus en intussen zag ik de bandenspanning steeds verder teruglopen. Eerst nog maar ergens wat lucht scoren. En dan blijkt dat bemande tankstations tot een uitstervende diersoort gaan behoren. Uiteindelijk gekozen om zonder te dineren de veilige haven van de B&B op te zoeken. Wel aan de nasi gaan en bij vertrek constateren dat er helemaal geen lucht meer in je band zit, sprak mij weinig aan.

Vandaag de schade ingehaald en voortreffelijk zitten knabbelen. Inclusief een grote ‘vaas’ echt Chinees bier. (€.4,00 voor 66 cl). Daar word ik blij van.

Morgen gaat het richting Lago Maggiore en daar zal ik Linda, Luca en Elena treffen. Mini-optocht van 2 huurkoetsjes langs de oostkant van het meer. En dan op ‘huis’ aan en gezamenlijk dineren. Wat mij betreft, wordt het nogmaals die Chinees.

Vlijtig foto’s aan de bestaande serie toegevoegd. Na het bekijken ervan zal men begrijpen dat ik een eventueel herhalingsbezoek aan dit gebied niet schuw.

Bandloos?

Niet bandeloos, maar wellicht straks bandenloos

Zover is het nog niet en ik heb ook al enige ervaring met huurauto’s waarover de elektronika weet te melden dat de bandenspanning te laag is. Meestal is het een kwestie van bij een tankstation effe pompen. Ik ben ook wel eens terug geweest bij de verhuurder en op Madeira is er geheel gratis ‘een mannetje’ gekomen om het onwillige reservewiel een lesje te leren.

Ook deze Puma vindt het leuk om te miauwen dat de spanning van de rechter voorband niet OK is. Tijdens een tankbeurt heb ik daar iets aan laten doen. Niet zo gek veel later bleek deze beademing geen permanente oplossing en ik ben huiverig dat ik morgenochtend tegen een platte band zou kunnen aankijken. Mijn animo om het reservewiel te zoeken en een bandenwissel te plegen mag men gerust nihil noemen. “Road Assistance” van de verhuurder noemt een bedrag van €.200,- (dat zal dan wel voor een takelwagen zijn) maar ik heb in eerste instantie mijn brave verhuurster te hulp geroepen (via WhatsApp) voor een aanvaardbaarder alternatief.

Vandaag heeft de Puma echter braaf gedaan waarvoor ik hem heb ingehuurd. Mij van A naar B brengen, vervolgens naar C en zo vrolijk het alfabet afwerken. Dankzij minder duidelijke instructies via Google Maps zijn daar nog een mooi aantal vreemde letters en leestekens bijgekomen. En dan ben je weer blij dat je niet in de USA (of in de VAE) aan het sturen bent, want als je daar verkeerd rijdt, ben je bijna meteen een extra tank benzine kwijt om weer op het juiste spoor te geraken. Hier ben je binnen hooguit een paar kilometers weer op de goede weg. Letterlijk zelfs, want over het wegdek heb ik geen klachten.

Bij Google Maps kreeg ik nu bovendien de indruk dat er onhebbelijkheden van Tom Tom worden overgenomen. Soms kan Tom Tom nog als excuus aanvoeren dat ik al een tijdje geen update heb verzorgd, maar dat speelt bij Google Maps niet. Ik hoefde nog net geen geitenpaadje in, zoals Tom Tom nog wel vaak voorstelde, maar een kortere weg via de achtertuin van meneer pastoor… Twijfelgevalletje.

Bestemmingen om te onthouden zijn San Pellegrino Terme, San Giovanni Bianco en de zich daar in de buurt bevindende weggetjes met de nummers SS 470, SP 25 en SP 24 om de belangrijkste te noemen.