Sardinië juni 2010

Weer eens ouderwets met een blocnote moeten werken. Laptopje zou wel eens voor overgewicht hebben kunnen zorgen en ik gun Ryanair dat soort genoegens niet. Plaatselijke PC (afdankertje van Luca) bleek ook de geest te hebben gegeven, dus bij Carrefour ‘papier' gekocht.

Heenreis verliep probleemloos. Hoewel het verhuurkantoor was verhuisd, bleek het huurkoetsje netjes aanwezig. Geen gedoe met op commissie beluste baliekluivers, want het eigen risico was al afgekocht (verzekerd). Tip: Boek je huurauto in Europa via Holiday Cars of ebookers en niet via de grote verhuurmaatschappijen of via Ryanair. Tenminste als je je eigen risico wilt afdekken! Meer tips over Sardinië aan het eind van dit ‘stukkie'

Uit mijn jas, die bijna net zo zwaar was als de handbagage (maar jassen worden niet gewogen), de navigatiejuf opgediept en aangesloten. Binnen de kortste keren waren we in Selargius, de nieuwe woonplaats van Linda, Luca en de kleine Elena. Nog niet helemaal aan het Italiaanse ritme gewend zijnde een iets te uitgestrekt ‘ happy hour' gehouden en een klein gaatje in de volgende dag geslapen.

Omdat Ineke, zoals mij al was voorspeld, van de heenreis toch iets was ‘ ingezakt', eerst maar eens alleen op pad om wat boodschapjes te doen. Gestart met het te voet verkennen van de directe omgeving. Daar barst het nog van groenten- en fruitzaken en op bijna elke straathoek vind je nog wel een ambachtelijke slager. Niet bepaald het type middenstanders waar ik graag de deur plat loop. De bankjes op de trottoirs waren, zoals dat hoort in Italië, goed bezet met luid discussierende ouderen. Voelde mij nog niet in staat en ook niet geroepen mijn minimale kennis van het Italiaans daaraan bloot te stellen.

Ypsilon opgehaald en gemotoriseerd verder. Bordjes Carrefour volgen. Ging best goed. Totdat ik aan een T-kruising kwam. Toen waren ze plotseling op. Doorgezet en toch gevonden. Behalve blocnote de in Italië prettig geprijsde whisky in het mandje. Het in de VS gekochte korte spijkerbroekje moest regelmatig tot de orde worden geroepen om niet op mijn enkels te zakken. Houd je jarenlang je buik in, nu moest je hem steeds uitzetten. Daarom dus maar een extra riem gekocht. Scheelde een hoop omgekeerde buikspieroefeningen. Vergeefs naar een asbakje gezocht en het Olvarit-dekseltje zal dus nog even moeten blijven.

Bijtijds terug voor het WK, maar de TV bleek aangesloten op een forse verzameling andere goocheldozen (incl. afstandsbedieningen) en uiteindelijk ben ik niet veel verder gekomen dan de score via teletekst volgen. Is toch niet zo gek spannend.

De dag daarna een korte trip naar Villasimius en kijken of ik de eerder gevonden vakantiewoning van onze Duitse vrienden kon terugvinden. Ineke paf doen staan door er in een rechte lijn naartoe te sturen. Vrienden waren niet aanwezig, maar dat kwam een andere keer wel. Temperatuur was uiterst aangenaam en mijn linkerarm lijkt al lichtelijk in de grondverf te staan. Mooi bruin aflakken zou de rest van de vakantie toch moeten lukken. De in november er verlaten bijliggende stranden zijn nu druk bevolkt. Op de terugweg de navigatiejuf even aangezet om te kijken hoe laat wij weer thuis zouden zijn. 'Truus' had echter knap veel moeite met het vinden van een satelliet. 'Rij 600 meter tot bestemming aan linkerzijde' kon er uiteindelijk nog net van af. Toch bijtijds terug i.v.m. WK. TV-probleem was opgelost, maar RAI Uno zou de wedstrijd van Nederland 's avonds niet uitzenden...

Dochterlief is niet zo'n fan van sportief gedoe, maar Luca had een alternatief gevonden in de vorm van 'The Old Wild West', waar men SKY en megaschermen had. En het op tafel voorgeschotelde bleek ook van prima kwaliteit. 'The Old Wild West' is een soort tussenvorm van een VS-steakhouse en een Mexicaans restaurant. Alleen de prijs van het bier bleek knap pittig. Eveneens knap pittig was de discussie (om niets) tussen vader en dochter. Mocht iemand dat even vergeten zijn: Mijn dochter is onfeilbaar, weet alles al en heeft altijd gelijk. Dat zij op haar 31^e het verschil tussen een bankrekeningnummer en het nummer van haar creditkaart niet weet, staat daarmee weliswaar in schril contrast, maar zoiets wordt weggewuifd onder het motto 'zoiets boeit mij niet'. Daar word ik als vader niet vrolijk van. Een doelpunt van Oranje deed dat wel en door met luide stem 'Goal di Olanda' te roepen werden diverse andere gasten toch ook wel vrolijk. Ook het tweede doelpunt van Oranje is niet ongemerkt aan de medeknabbelaars voorbijgegaan. Mijn voor kritiek allergisch zijnde dochter was inmiddels van tafel verdwenen en niet veel later bleek zij zelfs de aftocht naar huis al te hebben geblazen. Mijn animo voor het jonge stel een eenvoudige, maar comfortabele tuinset (eigenlijk een terrasset) te kopen was daardoor rap tot nul gereduceerd. Spijtig voor Luca, want dat is op zijn goed Hollands 'een schat van een vent'.

Vrijdag onverdroten een tochtje richting ‘bergen' gemaakt. '7 Broers' heet het daar en het botanisch parkje bleek nu bijna af. De ‘oude' SS125 die kant op is fraai en zeker ook bochtig. Lage gemiddelde snelheid, maar als vakantieganger heb ik geen haast. Ook nog even Burcei bekeken, maar dat is geen plaatsje voor de categorie 'aanraders'. Op ons gemak weer retour en geconstateerd dat Ineke deze trip prima verwerkte. Onder het genot van een lekker koel Sardijns biertje (Ichnusa) op schaduwrijk plekje van het dakterras de aantekeningen uitgewerkt.

Zaterdag een ‘rustdag' en geamuseerd zitten kijken hoe vader Mario en zoon Luca het dakterras van schermen aan het voorzien waren. Mario is duidelijk handiger dan zoonlief, maar deze laatste trachtte dat (tevergeefs) te compenseren door logisch nadenken. Jammer dat ik de diverse discussies slechts voor een deel kon volgen.

Tijdens het observeren vlijtig in mijn woordenboekje zitten bladeren. Ik weet nu wat hamer, schroevendraaier, zaag, vijl, spijker etc, in het Italiaans is. Vormt nog geen woordenschat waarmee volle zalen zullen worden getrokken als je zou proberen er een boeiende lezing over te houden.

Zondag hadden wij de keus uit het zoeken naar het laatste vrije plekje op het strand, of juist in tegenovergestelde richting ons geluk beproeven. Wij kozen (uiteraard) voor dit laatste en zijn naar het Lago Mulargia gegaan. Daar bleek het heerlijk rustig. Niet in de laatste plaats omdat dit meer niet voor recreatie, maar voor het opwekken van elektriciteit is bedoeld. Dus amper verkeer. Een plaatselijk slangetje schrok dan ook zeer van onze aanwezigheid en kronkelde in sneltreinvaart naar de kant van de weg. Zal ook wel een heet buikje gehad kunnen hebben. Ik zou ook niet graag met mijn blote bast over het warme asfalt schuiven.

Nu ik het over fauna heb, moet ik ook even terugdenken aan de dode kraai, de dode meeuw en de dode mus aan de kant van de weg. Allemaal pechvogels.

Qua flora vragen in april en mei vooral de bloeiende mimosa en bergen vol ‘ broccoli' je aandacht, maar nu zijn het de ‘wouden' van oleanders. Schitterend!

Omdat bellen om een of andere duistere reden niet lukte, maandag op de gok richting Duitse vrienden. Deels alternatieve route via nieuw aangelegde, maar nog niet helemaal klaar zijnde snelwegen. Niemand thuis en dus maar een briefje achtergelaten met de mededeling dat wij het dinsdag nogmaals zouden proberen. Bijtijds retour om te proberen de wedstrijd tegen Slowakije te bekijken. Mijn geluk beproefd bij de bekende Old Wild West. Daar gooiden ze ongeveer voor mijn neus de luiken dicht. Mij wederom via Teletekst van de ontwikkelingen op de hoogte moeten houden en om 18.00 uur een korte samenvatting bekeken. Is al kort, maar RAI weet het nog korter te maken door uitgebreid de opkomst der ‘gladiatoren' en het spelen der volksliederen uit te zenden... Rare jongens die Romeinen.

Dinsdag troffen we Margot & Rolf dus wel aan en die zagen er onfatsoenlijk gezond en bruin uit. Vanaf hun schaduwrijk terras is er een bijzonder fraai (vrij) uitzicht over de plaatselijke lagune en iets verderop het strand. Dat was dus puur genieten.

Rolf gaf ons terloops nog een tip over het plaatsje Nebida aan de westkust (nabij Iglesias). Leek mij een aardige bestemming voor onze laatste toertocht. Klopte redelijk, hoewel het een beetje heiig was. In Portoscuso (van waar je met een boot naar Carloforte en Sant Antioco kunt oversteken) een drankje en een forse sandwich als bestelling geplaatst. E.e.a. op terras (waar gerookt mocht worden) verorberd. Om via de zuidwestkust terug te rijden - op zich geen verkeerde tocht - leek Ineke toch iets te vermoeiend. Snellere en kortere weg naar huis genomen. Onderweg flink gebliksem en gedonder. Dus Ineke helemaal in haar nopjes en niet geïnteresseerd in mijn verhandeling over de kooi van Faraday. Ook nog een soort tropische regenbui over het huurkarretje uitgestort gekregen. Bleek hij tegen te kunnen.

Rest mij nog te melden dat 'Biertje' als pyjama-jasje in deze tijd van het jaar 's nachts toch de nodige zweetdruppels heeft moeten incasseren. Met zwembroek op het terras in het zonnetje - zeg maar zon -zitten, leer je vrij rap af. Toch was de warmte alleszins dragelijk. Hoe het eiland er in augustus uitziet (als half Italië daar vakantie houdt en de prijzen naar topniveau verschuiven), laat ik mij graag door anderen vertellen. Hoef ik niet uit eigen ervaring aan de weet te komen.

Algemene tips

Als beheerder van ‘mijn reislog' geconstateerd dat mijn eerdere Sardinië-story een vrij forse hoeveelheid extra lezers heeft getrokken. Die zullen zich wel iets bekocht hebben gevoeld, want zo gek veel wijzer zal men daar niet van zijn geworden. Vandaar wat algemene beschouwingen en tips.

Voor strandliefhebbers is Sardinië een waar paradijs. Geen aaneenschakeling van wit gekalkt beton. Bouwwerken nabij het strand zijn eerder uitzondering dan regel. Het water is heerlijk helder en toont diverse schakeringen van ‘blauw'. Accommodatie is niet uitgesproken goedkoop. Agriturismo is een aantrekkelijk alternatief en aldaar ook een vorkje prikken is eveneens aan te bevelen. Costa Rei en met name Vilasimius is qua Duitse toeristen oververtegenwoordigd. Villasimius heeft zelfs een tamelijk hoog Lloret de Mar-gehalte. De omgeving is echter zeer fraai. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar de westkust en met de Costa del Sud is ook weinig mis. Aan de westkust vooral niet vergeten de duinen bij Piscinas te bekijken. Alghero in het noordwesten is mijn favoriete plaats. Versmaad ook het binnenland niet, maar vergis je niet in de afstanden in combinatie met de gemiddelde snelheid.

Eten en drinken is redelijk betaalbaar en meestal zeer smakelijk. Specialiteit van het eiland is speenvarken. De lokale wijn (van de Cannonau-druif) gaat er bij mij prima in. Wie denkt met Engels het wel te redden, zou ik toch willen adviseren voor alle zekerheid maar een woordenboekje mee te nemen. Met Spaans kan men zich redelijk behelpen, omdat het dialect van de Sardijnen daar wel iets van weg heeft. De plaatselijke bevolking heb ik als zeer vriendelijk en behulpzaam ervaren.

Wie meer specifieke informatie wenst, moet maar een reactie plaatsen.