Vertraging

En niet zomaar een kwartiertje i.v.m. tegenwind of zo. Nee, maanden. Tijdens de gladheid brak mijn duifje haar vleugeltje en dat beperkte haar toch al niet daverende mobiliteit nog meer. Het weekschema om weer ‘structuur' aan te brengen in haar leven na het herseninfarct, diende ernstig op de schop te worden genomen. Achter alle voorkomende werkzaamheden en huiselijke klusjes kon ik nu echter mijn eigen naam invullen. Prettige uitzondering was dat de plaatselijke wijkverpleging het hoofdstuk ‘vrouwtje schrobben' voor haar rekening nam. Het zal duidelijk zijn, dat de voorpret door deze onverwachte ontwikkeling een knauw heeft gekregen. Inmiddels is echter de fysio aan de slag gegaan en kan er weer voorzichtig aan een tripje worden gedacht. Even snel kijken hoe hard de kleindochter is gegroeid, zal wellicht nog voor het hoogseizoen (met bijbehorende onfatsoenlijk hoge temperaturen) kunnen, maar Spanje zal toch tot de nazomer moeten wachten. Dat zal Spanje bij de huidige werkeloosheid en oplopende staatsschuld wel niet leuk vinden, maar 'geduld is een schone zaak'.

‘Uiterst boeiende', maar o zo deprimerende werkzaamheden als ‘wasje draaien', afwassen, koken (ja, jullie lezen het goed), stofzuigen en ramen en deuren trachten te ontdoen van rookaanslag nemen tot voor kort niet voor mogelijk gehouden hoeveelheden tijd in beslag. In een vlaag van spilzucht zelfs een stoomapparaat gekocht. Nu moet ik dus wel door blijven roken, want anders staat dat ding maar in de garage te niksen.

Voorts distribueer ik nog steeds Het Parool en NRC en blijf ik mij verbazen over ‘bezuinigingsmaatregelen', die naar mijn stellige overtuiging het teruglopen van de abonneebestanden in een stroomversnelling zullen brengen. Met verbazen heb ik het overigens knap druk. Politiek, graaicultuur bij banken (en niet alleen daar), experts, die blijkbaar nooit één voet op straat hebben gezet en elk gevoel van realiteitszin hebben verloren, gevangenen die ‘buiten mogen spelen', enz. enz. Soms ben je bijna blij dat je niet zo lang meer hoeft, maar dat zal de generatie voor ons ook wel hebben gedacht. Gelukkig zijn er nog Sudoko's en is de voorraad McIlroy dankzij Anke en de Pennymarkt ‘bij haar om de hoek' weer op een rustgevend peil.

Teneinde ook na de ‘ta-ta-ta-fase' (en ondanks het feit dat Linda Nederlands met onze kleindochter babbelt) met Elena, maar vooral ook met Mario, Angela en andere aardige Sardijnen met wat minder armgewapper te kunnen communiceren, hebben ‘wij' gehoor gegeven aan een papieren oproep om een cursus Italiaans te volgen. Voor Ineke waarschijnlijk iets te vermoeiend, maar zelf ben ik braaf naar vier van de eerste vijf lesjes van Raffaela geweest. 'Me chiamo Frank' komt er nu zonder hapering uit. Daar zullen toch nog wel wat fraaie volzinnen bij moeten komen, want anders zal het ‘gia sappiamo' (weten wij al) niet van de lucht zijn.

Wat dat betreft is enig uitstel van een bezoek aan Sardinië dus zo gek nog niet, want dan heb ik straks meer oefenstof om ter plaatse mee te stoeien. Om mijn vorderingen nu al te toetsen bij de plaatselijke ijsboer (die al zeker een maand met zekere regelmaat zijn jingletje laat klinken) lijkt mij wat overdreven bij de huidige temperatuur. Pizza bestellen dan maar? Heb je aan Arabisch waarschijnlijk meer.

Tenslotte kan ik melden dat ‘de nieuwsgierige aagjes' nog steeds van hun belangstelling voor mijn stukjes blijk geven. De ‘teller' staat vandaag op 5.451 ‘hits' (verhaal gelezen/aangeklikt).