Netjes en ruim op tijd vertrokken. Onderweg geen files (zoals het hoort) en de route naar Weeze was oud en vertrouwd. De bij Ineke bestelde broodjes voor onderweg waren niet alleen bedoeld voor de eventuele trek, maar ook om te voorkomen, dat de restantjes beleg bij aankomst thuis zelfstandig uit de ijskast zouden stappen. Bewuste broodjes schitterden helaas door afwezigheid. Het mega-pak speculaas of koekjes van soortgelijke signatuur voor Ineke was er vreemd genoeg wel. Beetje afzien ben ik echter wel gewend. Onze vaste (gratis) parkeerplaats is inmiddels door meer lieden ontdekt, dus met dit soort ‘tips' dien ik voorzichtig om te springen teneinde niet zelf achter het net te vissen. Er was echter nog een plekje en dat is in feite genoeg. Minder was, dat de plaatselijke horeca of nog niet open was, of "Ruhetag" had, maar in ieder geval was er niets te vinden voor het plaatsen van een bestelling. Rond 15.45 uur betraden wij het terminal en het ‘verplichte' internet inchecken van Ryanair bleek uit de aanzienlijk kortere rijen bij de balies. Voor ons niet nieuws (via internet je kaart printen), dus na de ‘boardingcard-scheurpoes' te zijn gepasseerd, kon de ochtendgymnastiek rond de ‘security' van start. Lap-topje kreeg - zoals gebruikelijk - weer zijn eigen mandje en na metaalvrij te zijn, konden wij zonder gepiep door het poortje. Vertrekhal was redelijk bommetje. Er vertrekken iets van 7 kisten rond 17.00 uur en dat is topdrukte voor Weeze. Vertrekhal had een uitbater zonder sluitingstijd op dat moment, dus er kon eindelijk een koffie, een biertje en wat sandwiches worden aangeschaft. Er worden bij de diverse Gates al vlijtig rijen gevormd. Vreemde hobby. Wij sluiten wel aan tegen de tijd dat er beweging in begint te komen. Niettemin wordt het wel tijd de goocheldoos even af te sluiten.

Na korte wachttijd in de rij mochten wij in een bus. Waarschijnlijk om te voorkomen, dat wij in een verkeerde machine zouden stappen. Toestel bleek matig gevuld, dus raamplaatsje was nog beschikbaar. Niet dat daar veel te zien was, want het begon al flink donker te worden, maar lichtjes kijken behoorde nog tot de mogelijkheden. Sudoko ingevuld, stukje Kluun gelezen, zelfs even geslapen, weer een stukje Kluun en toen werd de daling al ingezet. Keurig op tijd voet op Sardijnse bodem gezet. Flinke wandeling richting uitgang en daar - niet rokend - gewacht op de aan- en afvoertroepen. Die arriveerden vrij rap en na eerst de toekomstige woning te hebben mogen inspecteren, werd voor Via Melibodes een kwartet pizza's besteld. Met ernstige vertraging kort van de Long John kunnen genieten en daarna stond de koerier al op de stoep. Kleindochter Elena was weliswaar nog duidelijk herkenbaar, maar had in de tussentijd niet stil gezeten. Tandjes erbij, haar erbij (mocht ook wel) en aanzienlijke vorderingen in bewegingstechnieken. Met enige steun werden zelfs al forse ‘wandelingen' gepleegd. Ook opa's pink voldeed als steunpunt.

Minpuntje blijkt het ontbreken van een internetverbinding. Luca heeft een nieuw speeltje in de vorm van een i-phone, waarmee gebeld, gefotografeerd, ge-internet, ge-GPS't en waarschijnlijk ook gesoldeerd, gelast, geverfd en behangen kan worden. Fenomenaal veelzijdig apparaatje. Maar met de komst van dit communicatiecentrum in zakformaat is de ‘vaste' internetverbinding aan de wilgen gehangen. Na de nachtrust kon 'smorgens geconstateerd worden, dat het hier gewoon korte-broeken-weer is. Weliswaar iets bewolkt, maar boven de 20 graden. Wat lummelen, stoeien met het koffie-apparaat en na de lunch (verrassing... pasta) weer naar de luchthaven om de Lancia Ypsilon op te halen. Groot genoeg voor ons tweeën. Maakt ondanks bescheiden formaat het geluid van een gedegen diesel. Ter controle toch nog even de tankdop gelicht en daar gelezen dat hij geen diesel lust. Tijdje in zuidwestelijke richting gekoerst en redelijk verlaten strandjes bekeken. Na niet al te veel kilometers - tengevolge van een combinatie van late lunch en vroege schemering -besluiten wij de terugreis in te zetten. Naar vergezichten staren in het donker behoort niet tot onze hobby's. Nuvi vertoonde geen kuren en loodste ons feilloos door Cagliari en naar huis. Daar stond de Long John al smachtend onze komst af te wachten. Niet zo gek veel later kwam de familie aanzetten en werd de BBQ in stelling gebracht. Het aldaar op klaargemaakte werd weliswaar binnen genuttigd, maar toch BBQ-en in november.... Zie ik mij in Almere nog niet doen. Groot risico van inval door ambulancebroeders met dwangbuizen.

Vandaag (zaterdag) is het weer nog aantrekkelijker. Uit de wind in het zonnetje zitten is haast te heet. Lucht is mooi blauw en de (vage) plannen zijn om noordwaarts te gaan. Zuidwaarts is een slecht alternatief, tenzij je met de waterfiets iets wilt ondernemen. Linda & Luca zijn naar de nieuwe woning en zullen daar onder aanvoering van vader Mario fijn met verf gaan spelen op wanden en plafonds. Na een redelijk fors aantal kilometers belanden wij uiteindelijk in Arbatax. Klinkt als een bevriende nederzetting uit Asterix en Obelisk, maar heeft daar dus niets mee te maken. In tegenstelling tot nogal wat dorpjes/plaatsjes blijkt Arbatax inderdaad wel een bezoek waard. Aan de haven de tweede laaf-stop gemaakt en dit keer niet vergeten de plaatselijke ober een mesje te leen te vragen, teneinde de eerder aangeschafte broodjes door te kunnen snijden en te voorzien van de eveneens eerder aangeschafte ham en pecorino-kaas. Na uiteindelijk alles naar behoren te hebben geregeld, geeft Ineke er de voorkeur aan de broodjes thuis te bereiden en te consumeren. Schiet lekker op. Terugweg van Arbatax naar ons tijdelijk verblijf via nieuw aangelegde Ss 125 (deels gereed). Nuvi herberekende zich suf, want die kent deze nieuwe weg (deels) nog niet. Lekker laten spartelen, want er waren voldoende wegwijzers om te bevestigen dat wij niet aan het dolen waren. Laatste stukje langs zee werden wij geconfronteerd met allerlei suïcidale motorcoureurs. Inhalen met plankgas in totaal onoverzichtelijke bochten is een lokale hobby. De gebroeders Ka en Mi Kaze waren in diverse variëteiten aanwezig. Zonder over afgerukte en verpletterde ledematen te tuffen de thuishaven bereikt. Ineke leek wel gestuurd te hebben (moe), want die was blij weer ‘op de begane grond te zijn‘. Het grut was nog afwezig en aangezien wij voor de avonddis waren uitgenodigd bij Mario & Angela leek mij de aanschaf van een flesje Glenn Grant wel gepast. Ineke op het terras voor de deur geparkeerd en richting Super om dit edel vocht aan te schaffen. De destijds afgesloten weg naar Super Romano was nu weer open en ik besloot mijn geluk te beproeven. Volledig nieuwe en mij onbekende Super (Dico) doemde op, maar de schappen vertoonden geen Glenn Grant. Mint-snoepjes en een pakje margarine rijker iets verder de mij bekende Super Romana (her-)ontdekt. Akelig toeval wilde dat ook daar geen Glenn Grant aanwezig was, maar Long John en Glen Campbell (heeft niets met soep te maken) moest dat gemis dan maar compenseren. Van de nood een deugd gemaakt en daarnaast wat knaagsel voor bij de borrel laten afrekenen. Best aardige gekozen bleek even later. Ook Linda, die vlak na mijn boodschappenavontuur arriveerde, kon wel waardering opbrengen voor het knabbelwerk. Voorraad dient op zeer korte termijn al weer op peil te worden gebracht. Bij Mario & Angela zoals gebruikelijk allerhartelijkst ontvangen. Mij werd te verstaan gegeven, dat het meebrengen van whisky volkomen overbodig is. Slechts onze aanwezigheid wordt op prijs gesteld. Warme woorden en absoluut gemeend! Men kent daar inmiddels het Hollands borreluur en de Glen Campbell moest de ongeopende status dan ook al rap opgeven. Niet veel later werd de eerste gang al opgediend. Tot mijn genoegen geen breiwerk, maar een prima lasagne. Hoofdgerecht betrof speenvarken van het spit en mocht dit diertje tijdens zijn (haar?) leven iets hebben misdaan, na zijn (haar?) dood was ie voortreffelijk.

Een niet onbelangrijke figuur nog niet vermeld. Betreft de nu nog heel even buurman Sergio. Ook bij vorige visites al kunnen constateren, dat dit een ‘vrolijke frans' betreft. Spreekt geen letter buiten de grens, maar dankzij het Sardijns dialect snapt hij mijn al dan niet tot Italiaans verbasterd Spaans en communicatie is dus mogelijk. Hij heeft tijdens het lange verblijf van Ineke hier (in september) een oogje in het zeil gehouden. Nu is dat weliswaar zijn vak, maar bewaking van objecten is toch iets anders dan op mijn wederhelft letten. Beveiliging is op dit eiland een ander verhaal dan in Nederland. In ons super-gereguleerd landje mag iemand van de beveiliging amper met een potlood wijzen, maar Sergio loopt hier met een fors kanon zijn werk te doen. Terwijl het toch een manneke van staal betreft. Na een nachtdienst van 8 uur stapt hij na 3 uur slaap vrolijk op zijn racefiets.

Zondag, onderweg naar Armungia, nog enkele geestverwanten van hem bezig gezien. Dappere dodo's, want het is aanzienlijk meer dan vals plat. Armungia stond op de kaart met een rechthoekje er omheen en dat betekent "interessant". Het plaatsje ijverig via allerlei kleine steegjes doorkruist, maar het interessante niet kunnen ontdekken. Kaartmaker zal we gedacht hebben, dat er toch ergens een rechthoekje omheen moest worden gezet. Na via een fors stuwmeer de terugreis te hebben ingezet, zijn wij nog even gaan kijken hoe de verfploeg het maakte. Verfploeg was al op reces. Bij thuiskomst de korte broek en slippers ingewisseld voor lange broek en schoenen + sokken. Tijdens onze trip gaf de thermometer temperaturen van ruim 20 graden aan en het zonnetje scheen er vrolijk op los. Ook vandaag (maandag) zijn de vooruitzichten aangenaam. Of er heden een vergelijkbaar aantal kilometers zal worden gedraaid, is nog de vraag. Bezoek aan de heringerichte crèche staat op het programma. Aan de Lancia ligt het overigens niet. Stuurt uiterst relaxed. En als we nog iets op grotere afstand van onze standplaats willen bekijken, zal dat vandaag moeten gebeuren, want morgen is maar een half dagje en wordt de terugvlucht al weer gepleegd. Sportief buiten op het terras zitten tikken. Geen idee wat, want het beeldscherm laat - al weerspiegelend - meer van mijn eigen gezicht zien dan de getikte tekst. Ineke gaat zich nu bezighouden met het koffiezetapparaat. Gisteren heb ik mij wezenloos gezocht naar de suiker en toen ik die uiteindelijk had gevonden, bleek ik dus zout in de koffie te hebben gelepeld. Is geen aanrader!

Vreemd land. De strelitzia's staan weer op het punt van bloeien (1 is al weer uit) en gisteren diverse lammetjes gezien. Kijk je toch wat verstoord van op de kalender. Crèche zag er fris en opgepoetst uit. Erg jonge klanten stelden ijverig pogingen in het werk de aangeboden lunch zo snel mogelijk weer uit hun mondjes te spuwen, dan wel het linea recta naar hun luier te transporteren. Dus toch nog maar even richting Vilasimius, want een mens kan ook overdrijven bij het aanschouwen van kinderpret. Nabij Vilasimius getracht het vakantieverblijf van Margot & Rolf te ontdekken. Na eerdere (mislukte) pogingen menen wij daar nu in te zijn geslaagd. Als het klopt, betreft het een fors bemeten ‘hut'. Op loopafstand (zelfs voor mij probleemloos) van een lagune met flamingo's. Aangezien Linda iets vaags had gemeld over problemen rond het avondeten, hebben wij op de terugweg ergens een minipizza naar binnen geschoven. Voorts bij de plaatselijke super enkele entrecotes + (mega-) champignons ingeslagen. Een soort brandstof waar zelfs ik in de keuken mee uit de voeten kan. Bleek (deels ) een vooruitziende blik. Linda en Luca bleken namelijk geen fan van champignons en Luca kreeg zelfs spontane braakneigingen bij de gedachte in één vertrek te moeten vertoeven met een pan waarin champignons lekker bruin aan het worden waren. Zelf dus maar de koksmuts opgezet. Vleesjes waren prima. Overtollige champignons werden onder luid gejuich door Sergio in ontvangst genomen.

Het is inmiddels dinsdagmorgen en dus afmars over enkele uren. Zon heeft het terras nog niet bereikt en dat scheelt een paar graden. Toch profiteer ik nog even en zit (rillend) in korte broek en T-shirt (Biertje) deze regels te tikken. Straks nog even mikken of ik de tank weer op 7/8 vol kan krijgen, want zo vol heb ik de Lancia gekregen en overdaad schaadt! Er blijkt een stroomstoring te zijn. Heden geen koffie. Terwijl ik buiten het hek eens ging kijken of de hele straat ‘plat lag', werd ik aangesproken door een lokale figuur. Getracht deze man in vloeiend Italiaans duidelijk te maken, dat ik zijn gebrabbel niet begreep. Na het uiten van de volzin "No capisco", was ik zo dom daar "no molto" aan toe te voegen. Daarmee zette ik voor deze neringdoende het licht op groen om in (veel te) rap Italiaans zijn verkooppraatje te vervolgen. Meneer verkocht hout voor in de open haard. Leek mij een slecht plan. De man duidelijk gemaakt dat wij heden vertrokken. Dat wij in Almere stadsverwarming hebben, heb ik maar buiten beschouwing gelaten. Bovendien heb ik geen idee wat "stadsverwarming" in het Italiaans is. Kleindochter Elena heeft de tijd gevuld met het verkruimelen van een cakeje tot een niveau waarbij slechts een micrometer nog enige kans van slagen heeft om de grootte te meten. Schijnt een uiterst amusante bezigheid, want zij straalt er vrolijk bij. Probleem is de timing. Geen elektra, dus ook de stofzuiger heeft een snipperdag (of hoe lang zo'n storing op dit eiland dan ook duurt). Mijn laptopje, dankzij ingebouwde batterij, heeft nergens last van. Maar hoe veelzijdig dit apparaatje ook is, stofzuigen kan hij niet.

Iets later dan gepland richting luchthaven. Stevige file (zoals het NIET hoort), maar toch nog redelijk bijtijds aanwezig. Om bij het autoverhuurkantoor te geraken dien je beëdigd padvinder te zijn. Werd uiteindelijk toch nog een vrij krappe bedoening. Terugvlucht was rustig en de landing binnen de afgesproken tijd. Het weer bij aankomst deed mij onmiddellijk aan een nieuw retourtje denken. Niks korte broek. Jas aan! Taxi naar de gratis geparkeerde auto genomen en bij Jan an de Fähr de inwendige mens versterkt. Scheelt thuis weer boodschappen doen en met pannen en potten stoeien. Iets na 19.30 uur draaiden wij ons eigen straatje in. De bij Penny Markt aangeschafte whisky kon nog even fijn aan de slag. En het eigen bedje geeft toch meer comfort dan het tosti-ijzer op Sardinië Omdat AZ maar niet weet te scoren, zet ik dit epistel maar vast op de reislog.