Hoe

Spaans en Italiaans lijken best veel op elkaar. Dan is de vergissing dat Como ‘hoe’ betekent te verontschuldigen. Bij de benaming Comomeer dacht ik dus vaak ten onrechte: hoe meer, hoe liever.

Vandaag zou dus in het teken hebben moeten staan van een rondje Comomeer. Dat is vanwege de perikelen met de voorband slechts ten dele gelukt. Mijn gastvrouw had zeer zorgzaam een deskundige ingeschakeld en deze brave borst begon met het op spanning brengen van de band. Nu wist ik al dat dit noodverband het niet zou houden en dat het wisselen van het wiel een betere oplossing zou zijn. Ik alvast zoeken naar het reservewiel en toen bleek mijn ontboezeming dat ik ernstige moeite zou hebben deze wielwissel te plegen knap onnodig, want er was geen reservewiel te bespeuren.

De monteur had daar op een of andere manier blijkbaar al een voorgevoel van en omdat hij buiten Italiaans geen woord kon uitbrengen, schakelde hij telefonisch zijn vrouw, dochter of minnares in om mij in het Engels te adviseren de auto terug te brengen naar de verhuurder.

De verhuurder en de tussenpersoon bij wie ik de auto had geboekt, waren intussen ook al door mij benaderd via e-mail. Van de reacties werd ik niet vrolijk. Ik wacht nu nog op uitleg wat het verschil is tussen hulp bij pech onderweg (is verzekerd) en road assistance (is voor eigen rekening). Verhuurder gemeld dat ik voor even weer voldoende lucht had om richting verhuurstation te komen en dat ik daar graag een andere koets met volle banden klaar zou willen zien staan.

Daar kreeg men ruim de tijd voor, want het adres op de bevestiging van de tussenpersoon klopte niet. Viale Europa en Via Europa scheelde een knappe hoeveelheid kilometers (en tolgeld). Allemaal niet stemming verhogend en dan is het maar goed dat je een dagje ouder bent en de aandrang de tent te verbouwen wat makkelijker in bedwang kan houden.

Mijn prettig zoevende Puma maakte plaats voor een simpele Lancia Ypsilon. Weer ouderwets met de hand schakelen en ook vergeefs naar achterdeuren zoeken. Maar het karretje had geen verontrustende lampjes die onheil voorspelden.

Met forse vertraging aan de bezichtiging van het Comomeer begonnen. Helaas hadden meer mensen dat plan opgevat, of misschien reden ze daar voor hun werk, maar het was redelijk druk. En soms zeer smal en dan is zo’n Ypsilon weer lekker relaxt. In feite zal hij niet zo woest veel smaller dan die Puma zijn, maar je hebt wel ergens die indruk. Op mijn lachspieren werkte een politieauto, die zijn zwaailicht had ontstoken. Lange rijen achter elkaar aan sukkelende automobilisten in beide richtingen lossen echt niet in lucht op, omdat zo’n carabinieri de feestverlichting aansteekt. Ik vind carabinieri wel een mooie naam voor een dure broekriem. Of een bijzondere merk-stropdas.

Omdat ik inmiddels al flinke tijd achter het stuur had gezeten en de geplande route nog vrij lang was, besloot ik terug te keren via dezelfde weg. Dat was op zich geen straf en geeft bovendien reden tot een herhalingsbezoek aan deze streek.

Gisteravond had ik het plan te gaan eten bij een Chinees, die ik uit een ooghoek had ontdekt aan het begin van mijn eerste rit. Waar dat precies geweest moest zijn, zou met behulp van internet wel te achterhalen zijn. Dat bleek zeer tegen te vallen. Geraadpleegde ‘inboorlingen’ kwamen met hun telefoons ook niet met iets herkenbaars. Ik moest toch maar zus en zo proberen, want volgens Pietro was dat mijn beste kans. Niet dus en intussen zag ik de bandenspanning steeds verder teruglopen. Eerst nog maar ergens wat lucht scoren. En dan blijkt dat bemande tankstations tot een uitstervende diersoort gaan behoren. Uiteindelijk gekozen om zonder te dineren de veilige haven van de B&B op te zoeken. Wel aan de nasi gaan en bij vertrek constateren dat er helemaal geen lucht meer in je band zit, sprak mij weinig aan.

Vandaag de schade ingehaald en voortreffelijk zitten knabbelen. Inclusief een grote ‘vaas’ echt Chinees bier. (€.4,00 voor 66 cl). Daar word ik blij van.

Morgen gaat het richting Lago Maggiore en daar zal ik Linda, Luca en Elena treffen. Mini-optocht van 2 huurkoetsjes langs de oostkant van het meer. En dan op ‘huis’ aan en gezamenlijk dineren. Wat mij betreft, wordt het nogmaals die Chinees.

Vlijtig foto’s aan de bestaande serie toegevoegd. Na het bekijken ervan zal men begrijpen dat ik een eventueel herhalingsbezoek aan dit gebied niet schuw.