Biggetje Knor

Geen idee of ik dat heb verdiend, maar ik word verwend. Vleesje bakken werd mij gisteravond (24/5) uit handen genomen. En bovendien heb ik wat spaghetti gegeten. Door mijn reisgenoot nu “koksmaatje” te noemen, zou ik zijn kwaliteiten eigenlijk tekort doen. “Chefkok” is wellicht ook overdreven, maar men hoort mij niet klagen.

Omdat ik ’s ochtends al redelijk vroeg uit de veren ben, ga ik niet al te laat mijn mandje in. Nog wel even gelezen in een boek van John Grisham, maar de nadruk mag op “even”.

Vandaag (25/5) dus ook al weer redelijk vroeg opgestaan. Mij o.a. onledig gehouden met het zoeken naar die paar foto’s die ik met mijn Canon heb gemaakt. Trouwe lezertjes weten dat die camera een enorme trek in batterijen heeft. Je hebt ze amper gekocht, of er wordt al indringend om vervanging gevraagd. Het apparaat heb ik door een ervaren cameradokter laten nakijken, maar het onderdeel om te voorkomen dat mijn camera overdreven trek heeft, schijnt niet langer te worden gemaakt. Een in dit geval hinderlijke bijkomstigheid is dat ik nu elke keer een datum moet instellen. Dat had ik nu dus niet erg zorgvuldig gedaan en het gevolg was dat de 2 nieuwe foto’s goed verstopt zaten tussen alle andere. Op de terechte vraag “zou je die foto’s niet eens van je camera afhalen, nadat je ze hebt overgezet”, weet ik een, twee, drie geen antwoord te geven. Maar de bewuste 2 foto’s overzetten is uiteindelijk gelukt en bij fotoserie 1 is nu een fraaie wolkenlucht te bewonderen. De tweede foto lijkt erg op een al van mijn telefoon overgezette foto. Lang leve het digitale tijdperk, want van ontwikkel- en afdrukkosten is nu niets te vrezen.

Voordat de familie arriveert kunnen we nog wel even naar iets met de naam Altopiano del Golgo. Tip van huisbaas. Daar zijn we via een forse omweg geweest. Het is er niet akelig, maar de populariteit is mij niet geheel duidelijk. Waarschijnlijk ligt dat aan mij, want er was best veel volk in die buurt. Misschien liefhebbers van ezels, want die waren er ruim voldoende. Erg goed in opzij gaan zijn die beesten dus niet, maar als je ze uitlegt in een huurauto te zitten, kiezen ze toch eieren voor hun geld en geven je de ruimte. Maar van een overweldigend succes was dus niet echt sprake. Het weer hielp ook niet bepaald mee. Zelfs onweer en bliksem. Plus buien waar je respectvol “U” tegen zegt.

Familie heeft gemeld onderweg te zijn en verwacht rond 16 uur te arriveren. Dat is het nu bijna en ik ga verwachtingsvol op het balkon op de uitkijk staan. Verslag van dit weerzien en de hernieuwde kennismaking met speenvarken volgt later.

Het weerzien werd iets later dan 16.00 uur. De smalle straatjes van Baunei in combinatie met bochten en hoogteverschillen vormen geen ideaal speelveld voor de stationwagen van schoonzoon Luca. “OMG, bijna dood” krijg ik als bericht. Zij arriveerden echter gezond en wel. Ook golden retriever Leon bleek van de partij.

Na de borrel, waarbij ik mij als ‘chauffeur van dienst’ zeer stevig heb ingehouden, bleek de Peugeot 2008 voldoende plaats aan ons allen te bieden. Leon mocht het restaurant ook binnen en niet veel later zaten we aan enkele voorgerechten. Kleindochter Elena wenste nog even te benadrukken dat er ook Italiaans bloed door haar aderen stroomt en bestelde een beetje spaghetti. Zeker niet opzettelijk, maar Linda wist dit gerecht te voorzien van een ferme slok cola door het betreffende blikje om te stoten. Zoiets komt de eetbaarheid niet ten goede en er werd een nieuw schoteltje klaargemaakt. Heel braaf op rekening van het huis. Daarna kwam biggetje knor opdraven. Hiervan en met dochter Linda en kleindochter Elena op de achtergrond zal ik een foto op Reismee zetten. Men kan zo constateren dat Knorretje al in behapbare stukken was opgedeeld en niet in herkenbare vorm en met een appel in het bekje. Zoiets heb ik bij een privéparty in Duitsland wel eens meegemaakt en het ‘ontleden‘ werd destijds door een voor dierenarts afgestudeerde medegast ter hand genomen. Op de vraag van een van de aanwezige kinderen waarom dat varkentje een appel in zijn bek had, antwoordde hij uiterst ad rem, dat het beest nogal uit zijn bek stonk. Het nagerecht gisteravond bestond uit iets typisch Sardijns, waarvan de naam mij even is ontschoten.

Internet heeft vandaag (26/5) de snelheid van een schildpad met reuma. Rond 11 uur vanmorgen zijn wij (met 2 auto’s) nog een keer naar Pedra Longa gereden. Daar opnieuw van het uitzicht genoten en wat foto’s gemaakt. Vervolgens door naar het strand van Sta Maria Navarrese waar Leon zich prima in zee wist te vermaken. Ook Luca is een waterrat en zelfs dochter Linda heeft even gezwommen. Elena paste en opa aanschouwde het geheel op gepaste afstand op een bankje in de zon.

Het strand grenst aan het tentje waar wij eerder deze week hadden ontbeten en dat laatste stond vandaag op het programma voor de lunch. Rond 14.30 uur was het tijd voor afscheid nemen. Er stond voor de familie nog zo’n 2 uur sturen voor de boeg. Wij mogen nog een dagje nagenieten en dinsdag is het tijd om richting vliegveld te gaan.

Ik heb verzuimd de Aperol en de Prosecco aan Linda mee te geven en nu heb ik de taak daarvan niet overdreven veel in het appartement achter te laten door mijzelf enkele ‘bellen’ in te schenken. Daar ga ik mij na het plaatsen van dit verslag alvast geestelijk op voorbereiden.