Uit de tijd dat ik ook nog voor Humanitas actief was als taalcoach stamt een contact met een in Eritrea geboren taalmaatje. Coachen is nu voorbij, maar soms corrigeer ik nog een zakelijke e-mail. Steeds opnieuw heb ik ervaren dat hij een zeer aardige snuiter is. Er ontstond vriendschap en nu zijn wij zelfs samen een weekje naar Sardinië.

Op de dag van vertrek (eigenlijk al eerder) constateerde ik dat mijn door COPD veroorzaakt gehijg met sprongen vooruit is gegaan. Lichamelijke inspanningen zijn om te hijgen niet langer noodzakelijk. Die inspanningen waren i.v.m. rugklachten toch al redelijk beperkt geworden.

Om de trein naar Schiphol te nemen, moest er wel een trap worden beklommen, maar omdat mijn maatje zich over het zwaarste deel van mijn handbagage ontfermde, werd die horde eenvoudig genomen. Onderweg geen conducteur gezien en ergens was ik daar wel een beetje door gerustgesteld. Ik meende namelijk het risico te lopen uit de trein te worden gezet i.v.m. afwijkend gedrag. Volgens mij was ik inderdaad de enige passagier, die NIET met beide ogen aan het beeldscherm van zijn telefoon zat vastgeplakt. Ik bleek niet nieuwsgierig genoeg om er via een kleine rondgang onder deze telefoongluurders achter te komen wat er nu zo belangrijk was. Ook wel een interessante vraag: hoe vaak ben je door dat gegluur op je telefoon vergeten uit te stappen?

Omdat wij onze instapkaarten al via internet hadden verkregen en wij met uitsluitend handbagage reisden, konden we in één keer door naar “assistentie”. Conform instructie van EasyJet waren we zeer ruim te vroeg en konden we nog een dik uur versnaperingen scoren. Voor mij was een medium koffie voldoende. Mijn reisgenoot had meer onderhoud nodig en verdween naar Burger King.

Vlucht was rustig en wij landden mooi op tijd in Olbia. Ook hier was de ‘assistentie’ goed geregeld en wij waren al rap bij de autoverhuurder. Maar voor wij daar met een auto konden vertrekken, stroomde er heel wat water naar de zee. Om te beginnen deed slechts één van de 3 aanwezige medewerksters ook daadwerkelijk iets op het gebied van klanten helpen.

Op de een of andere onverklaarbare manier had ik een elektrische auto besteld. Het ging mij meer om het model. Later zag ik pas dat hij elektrisch was. Dat is dus een afrader. Het karretje was niet voor 100% vol met stroom en het barst hier ook niet bepaald van de oplaadstations. Voorts moest er iets technisch worden gedownload om überhaupt te kunnen tanken. En dat mislukte dus grandioos. Na oeverloos ge-OH in haar telefoon was de verhuurpoes zover dat zij ons een gewone auto op benzine kon leveren. Dat complete feest heeft zo’n 1.5 uur in beslag genomen. Rond 19 uur arriveerden wij in Baunei en daar mocht ik de auto in een garage proberen te krijgen. Na 780 keer steken stond de koets op zijn plek. Vervolgens moesten er nog wat gasflessen worden verplaatst, omdat ik anders het portier niet open zou krijgen.

Eigenaar is vriendelijk en spreekt prima Italiaans. Engels is geen punt, zolang Google Translate in de buurt is. Ook zijn geografische kennis laat iets te wensen over. Restaurantje ‘vlakbij’ (200 meter zei de brave borst) bleek volgens Google Maps een wandeling van 9 minuten en dat zag ik niet zo zitten. Reisgenoot is gelukkig een prima wandelaar en heeft 2 pizza’s gehaald. Na verorbering hiervan werden de mandjes opgezocht en nu wordt het tijd om ergens iets te nuttigen voor ontbijt.

Dat ontbijt hebben wij in een naburig plaatsje kunnen bestellen. Daar was een uitspanning nabij zee. Met bijbehorend fraai uitzicht en zoiets weten wij beide te waarderen. Bij een ander fraai uitzicht troffen wij wat later een uitspanning waar ze het fameuze Italiaanse ijs serveerden. Niet echt goedkoop, maar wel buitengewoon lekker. Volgende stop was een supermarkt van voldoende grootte. Of we alles wat daar is aangeschaft ook bijtijds geconsumeerd krijgen is nog maar de vraag. Maar de resterende Aperol en Proseco zullen bij dochter en kleindochter wel welkom worden geheten.