Tenerife 7 februari. Beste carajillo tot op heden. Hulpverlener hoofdstuk 2

Omdat mijn leesvoer ‘op’ was, ben ik al redelijk vroeg gaan sturen. Zo vroeg dat mijn gebruikelijke tentje voor het plaatsen van de gebruikelijke bestelling nog niet open was. Mijn tweede wasje was inmiddels aan het draaien, maar daar hoef ik volgens mij niet per se bij te blijven zitten. Bij de wat grotere supermarkt was ik van plan nog een paar fatsoenlijke broodjes te scoren. Recht tegenover deze super is een soort cafetaria/koffietent. Ik was daar al eens geweest en toen ging men net sluiten. Nu was ik mooi op tijd voor een carajillo en die bleek van uitzonderlijke klasse. De lekkerste, die ik op dit eiland heb geproefd. Ik zag op andere tafeltjes ontbijtachtige spullen worden aangedragen, dus ik dacht ook maar eens een menukaartje te gaan bestuderen. Wapperen richting ober mislukte in eerste instantie, maar een andere gast zag mijn gebaar wel en snelde vervolgens richting bar om mijn wens te laten vervullen. Ik had al ergens gelezen dat de bewoners van Tenerife erg hulpvaardig zijn. Geen woord van gelogen dus.

Combinatie van menukaart(je) en verrukkelijke carajillo leek mij voldoende reden om morgen in deze tent mijn ontbijt te nuttigen. Op verdacht alvast een broodje voor rond de lunch meegenomen. ‘Thuis’ de was uit de machine gehaald en daarna met mijn puzzeltjes de zon opgezocht. Op een bepaald moment had ik het plan om ‘het probleem’ van mijn biervoorraad op te lossen door wat van dit gerstenat op te halen en nabij het zwembad te consumeren. Al dan niet in combinatie met mijn meegebrachte broodje en/of droogvoer (pinda’s, chips, Tuc). Onderweg kom ik erachter dat ik een zakdoek ben kwijtgeraakt. En eerder had ik eenzelfde vermoeden rond een munt van €.1,-

Mijn spijkerbroekje ‘met korte mouwen’ had ik in de was gedaan en mijn kaki broekje heeft niet zo’n handig zakje voor kleingeld.

Alvorens te kunnen controleren of mijn gemiste spullen nog ergens in het appartement lagen, werd ik (alweer) geconfronteerd met een echtpaar dat hulpeloos alle sleutelvakjes aan het proberen was. Dat zijn er hier 8 (of 10), maar hun pincode deed het op geen van alle. Dat bleek even later volkomen terecht, want zij probeerden de pincode van hun boekingsbevestiging…

Bellen met het plaatselijk nummer werkte ook niet, maar dat kan ook aan de locatie liggen. Op het strand van La Arena zou de verbinding beter moeten zijn..

Op enig moment vroeg ik of zij niet via booking.com nadere instructies hadden ontvangen. Reuze idee, want dat bleek het geval. Mensen jubelend richting hun nieuwe onderdak.

Toen ik bij mij appartement kwam, was daar een nieuwe buurvrouw diep aan het zuchten. Zij had sleutels en stond voor de juiste deur, maar kwam toch niet binnen. Er moest met 2 sleutels iets worden gedaan. Studerend voor ‘volleerd gentleman’ kon ik niet nalaten mijn handjes te laten wapperen. Misschien een stroef slot? Misschien heeft de nieuwe buurvrouw onvoldoende kracht in haar handjes? (Op de middelbare school was het mijn ‘taak’ niet te openen potjes ecoline en Oost-Indische inkt toch open te krijgen.) Bij de pakweg 40 tot 50 jaar jongere krantenjongens wel eens respect afgedwongen door het onderste ringetje van een ventiel ‘gewoon met mijn vingers’ lost te draaien, terwijl hen dat niet was gelukt…

Leuk hoor, dat ‘jezelf zitten ophemelen’, maar de deur was nog steeds niet open. En dan ga je ‘vanzelf’ gekke dingen doen. In plaats van een slot open te draaien (naar links), draai je het ‘lekker’ dicht (naar rechts). Om aan te tonen dat er met het slot in feite niets mis is. In mijn enthousiasme draai ik het nog verder dicht en jawel hoor, de deur gaat open. Letitia, zo heet de buurvrouw, helemaal blij. Door al die vertraging mijn eerste biertje dus niet buiten bij het zwembad, maar op mijn ‘balkon’ weg zitten werken. Trouwens jammer dat Letitia niet 3 weken eerder mijn buurvrouw is geworden. Zij doceert Spaans.

Het ‘happy hour’ niet alleen met een biertje, maar ook met een uitgekiende hoeveelheid whisky doorgebracht. Ik had voorts nog chorizo en een klein stukje “goudse kaas” van Carre Four. En niet te vergeten een soort paté van tonijn. Daarmee worden zelfs de eerder aangeschafte toastjes prima verteerbaar. Bij eerdere pogingen met o.a. sardientjes had ik meer het idee dat ik op een presentatiebord zat te knabbelen. Of op een oud schoolschrift.

Het in de magnetron stoppen van het restantje Chinees heb ik uitgesteld ten faveure van het broodje . Toen ik dat broodje uitpakte (zilverpapier), schrok ik even, want er bewogen nogal wat beestjes. Of die mee ingepakt zijn, of dat zij familie zijn van soortgelijke beestjes, die ik hier ook al eens heb aangetroffen, zal een raadsel blijven. Het zijn creaturen, die volgens mij behulpzaam kunnen zijn bij atoomsplitsing. Zo klein. Mensen zonder bril kunnen ze waarschijnlijk niet eens waarnemen. Nu ben ik geen voorstander van eten wat nog beweegt. De kreet “ober weet u zeker dat dit beest dood is?” zal men mij niet snel horen slaken. In dit geval was even stevig blazen voldoende om een bewegingsloos broodje te kunnen opeten. Als men na dit verslag nooit meer iets van mij verneemt, heb ik de situatie dus onderschat.

Om in dat geval een ieder toch een positieve herinnering te geven, heb ik een selfie gemaakt van een tevreden mens. Een tweede aan serie 2 toegevoegde foto zal door oplettende volgers wellicht herkend worden, want van dit punt heb ik eerder al een foto gemaakt. Maar op een ander tijdstip (dus ander licht) en dat vraagt om een nieuwe opname. Dat heb ik met het uitzicht hier ook bijna dagelijks. Ook als ik de heuvel naar mijn appartement kom afzakken, verbaas ik mij elke keer weer hoe fraai het hier is.

Morgen is het hier nog mooi weer. Voor vrijdag en zaterdag zijn de vooruitzichten minder. Hier in de buurt zelfs regen. Hoe het in de buurt van de Teide is, is lastig uit te dokteren. Er zijn daar al niet zoveel plaatsen en als je er een gevonden hebt, kennen de weerjongens die plaats niet. En dan die (kennelijk) bijbehorende cookie-monsters. Zodat men mij passende boodschappen kan doorgeven. Ik wil helemaal geen passende boodschappen!!! Maar soms is die optie (alles weigeren) niet eens aanwezig. Die site komt bij mij dan op de zwarte lijst. Bezoek ik dus niet meer. Zou heel Nederland een tijdje moeten doen. Iemand in de markt om een kettingbrief te organiseren?

Voor mij is het nu tijd om in diep gepeins weg te zakken. Ga ik vanavond die laatste fles wijn openen, of doe ik dat morgen? Mensen die denken dat vakantie een simpele zaak is van onbezorgd genieten, begrijpen nu wellicht beter, dat het niet altijd even gemakkelijk is.

Het kan zijn dat dit verhaal 2 x opduikt, maar dat ligt dan aan Reismee...