Jubeltenen

Het overkomt mij thuis ook wel eens, maar om mij onbekende redenen wat vaker tijdens een vakantie. Kramp in de onderbenen en tenen. Als het de kuit betreft, is even gaan staan en langzaam wat druk zetten vaak voldoende. Tenen die proberen zich in een hoek van 90 graden omhoog te richten, roep ik ‘met zachte hand’ tot de orde. Flink masseren en zo mijn jubeltenen dresseren. Dat blijken echter lapmiddelen, want de kramp komt vrij rap weer terug. Mensen die er verstand van hebben, maanden mij tot het innemen van magnesiumpilletjes. Afhankelijk van waar en wanneer je die aanschaft kan het magnesiumpillen betreffen. Omdat ik vergeten was welk element er ook alweer in moest zitten, heb ik ooit bij een Spaanse apotheek geprobeerd fluortabletten voor die krampbestrijding aan te schaffen. Mislukte.

Omdat ik al twee keer tijdens de vakantie op zoek moest naar een apotheek, heb ik inmiddels een plastic zakje vol met ‘je weet ’t niet’. Een pleister, wat norit, een paracetamolletje en sinds geruime tijd ook magnesium. En nu watten.

Morgen over 1 week is het alweer afmars. Tijd vliegt en dat ga ik de 10^e dus ook weer doen. Het gaat nog spannend worden of ik volgende week vrijdag nog iets te lezen heb. Qua weer zie ik vandaag ook wel weer als een dag met veel lezen. Misschien moet ik nog op zoek naar een ‘bookstore’…

Het gisteren aangeschafte broodje smaakt voor geen meter. Nu is brood volgens mij nu ook niet iets waar Spanje de culinaire wereldpers mee haalt, maar het (iets warme) broodje dat bij ‘mijn konijnenhol’ wordt geserveerd (op bestelling!) is van grote klasse.(€.1,07) Wat dachten jullie trouwens van een 0,5 liter zeer prettig drinkbare huiswijn voor €.5,35???

Het zwembad bevat vissen. Geen idee hoe ze erin zijn gekomen en of ze er ook weer uit kunnen, mochten ze dat willen. Maar iemand gooide broodjes in het water (misschien ‘familie’ van mijn broodje) en die broodjes gingen vervolgens met een rotgang door het water. En dat deden ze (uiteraard) niet op eigen kracht en ik zag evenmin een stiekeme duiker, die ik voor dit fenomeen verantwoordelijk zou kunnen houden.

Met enige aarzeling mijn parkeerplekje opgegeven om mijn carajillo te scoren. De aarzeling i.v.m. de verrassende aantallen auto’s, die al aanwezig waren. Mijn aanname van ‘ach die mensen moeten straks toch ergens lunchen’ bleek foutief. Allemaal een lunchpakketje van huis meegenomen? Mijn ongerustheid had al fermere vormen aangenomen toen ik zag dat de wat grotere supermarkt vandaag gesloten was. Achteraf ben ik erachter gekomen dat het vandaag weliswaar geen nationale feestdag was, maar wel één die hier op Tenerife en nog wat eilanden wordt gevierd.

Na de carajillo vruchteloos rondjes gedraaid op het parkeerterrein. Dat deed ik in samenspel met een flink gezelschap. Terug naar ‘mijn’ carajillo-tent om daar miniatuurtjes 0% bier naar binnen te kantelen, zag ik ook niet zitten. Gelukkig had ik mijn boek bij mij en ergens op een schaduwrijk plekje heb ik wat tijd stukgeslagen. Voldoende, want het lukte mij daarna een stalling voor mijn Seat te vinden. Niet veel later ben ik richting appartement getogen en daar stond Johnnie Walker al ongeduldig op mij te wachten.

Niet in de laatste plaats vanwege het zeer bochtige laatste traject richting appartement, is de eerder genoemde 0,5 liter wijn zo’n beetje de meest risicovolle versnapering geweest. En dat traject heb ik die dag zonder klotsende oksels afgelegd. Mijn telefoon verdenk ik er echter van een stiekeme drinker te zijn. Ik heb al gemeld dat ik geen geluid meer uit het ding krijg (misschien doet de telefoon het dus ook niet meer) en bij Google Maps krijg ik opeens volledig tegengestelde instructies. Het is nog 750 meter en een paar seconden later is het nog 4,2 km. Dat ik jullie van dit alles nog verslag kan doen door heelhuids terug te keren naar mijn appartement is eigenlijk een wonder. Als ik vandaag of morgen ‘Piet’ bel en ik krijg “Truus” aan de lijn, ga ik dat waarschijnlijk doodgewoon vinden. Mijn telefoon heeft gewoon zeer vroeg al last van Alzheimer. In NL maar eens een gekwalificeerd ‘arts’ opzoeken.

Heden geen foto’s gemaakt. Op plaatsen waar dit zeker de moeite waard was geweest, bleek in geen velden of wegen een parkeerplek te vinden. Parkeerplaatsen lijkt mij wel een boeiend exportartikel voor Rusland. Ze hebben land genoeg. Putin schijnt het daar niet helemaal mee eens te zijn. Best wel relaxed om van dit soort wereldnieuws even verschoond te zijn.