Tochtje

Van lezen is vandaag (nog) niet veel gekomen. Ik was redelijk vroeg onderweg naar de oostkant van het eiland en heb daarbij gebruik gemaakt van kleinere binnenweggetjes. Je komt daarbij door en in dorpen waardoor ik mij kan voorstellen hoe de trek naar de grote stad tot stand komt. Ik ben zelf niet zo’n liefhebber van ‘de grote stad’, maar dit zijn wel vaak andere uitersten.

Onderweg ook weer redelijk wat fietsenthousiasten tegengekomen. En als ik aan de stijgingspercentages denk, kan ik slechts concluderen dat ik naar masochisten zit te kijken. Mensen met “pijn is fijn” als spreuk van de dag. Zelfs bij stukken weg, die een professional als ‘vals plat’ denkt te betitelen, zie ik zeer weinig plat en bijzonder veel vals.

Je schijnt hier soms walvissen te kunnen zien. En de meeste kans heb je dan aan de oostkust, lees ik. Ik heb ergens wel begrip voor de menen, die walvissen fascinerend vinden, maar ergens ook weer totaal niet. Je ziet een vin boven water uitsteken en soms een staart. Als je mazzel hebt gehad, heb je daarvan zelfs een foto kunnen maken op je ‘whale spotting trip’. In Californië ooit eens een dode walvis op het strand zien liggen. “Nam zijn naam te letterlijk” heb ik er als onderschrift bij gezet.

In Zuid Afrika was ook ergens een plaats waar je regelmatig een walvis kon waarnemen. Gelukkig hoefde je niet constant over het water te turen of je al iets zag, want er was daar een of andere zot, die op een toeter ging blazen als zich een walvis vertoonde. Om mijn kansen te verhogen ben ik In El Puertito tot bij het strand gereden. Hielp niets. Foto van vrijwel leeg strand gemaakt en op Reismee geplaatst en verder op zoek naar ‘Mirador de Don Martin’. Dat stond vetgedrukt op mijn kaart, maar vreemd genoeg was het niet terug te vinden via Google Maps. In werkelijkheid dus ook niet, Uitzichtpunt afgegraven en in de oceaan gegooid bij wijze van proef? (zie art. Trouw via reactie Jan).

Voorts kan ik melden heden in Barranco Hondo te zijn geweest. Het is een plaatsnaam, maar op de een of andere manier vind ik de naam beter passen bij een stoere held uit een western. Het plaatsje zei mij verder niets. Dat heb ik met meerdere plaatsjes. Ze zeggen mij niets. Allemaal zwijgzame types dus.

Ik riep in die buurt ook nog eens te vroeg ‘hoera’, omdat ik een parkeerplek bij de ingang van een horecatent had gevonden. Carajillo was er daar echter niet bij, want zij hadden geen vergunning om alcohol te schenken. Toen heb ik maar een Americano besteld en die was prima. In zijn algemeenheid kan ik echter stellen dat als er een parkeerplaats is, de tent al gesloten is, of op het punt staat dat te doen en als de tent open is, is er in de wijde omtrek geen parkeerplek te vinden. Ik denk dat die siësta’s zo lang duren, omdat men eindeloos rondjes moet rijden alvorens ergens een lunch te kunnen bemachtigen. Nog even iets drinken voordat ik zou afdalen richting appartement en zwembad, werd dus ook een mislukking. Ik besloot iets van de eigen voorraad aan te spreken. Vlak voor aankomst heb ik mij wederom verbaasd over het magnifieke uitzicht van deze plek. Laat ik met mijn telefoon er nog een video-opname tegenaan gooien, dacht ik. Op zich een aardig plan, maar ik kan de video nu nergens meer teugvinden. Ik moet nodig een cursus gaan volgen “hoe bedien ik een telefoon?” Om iets over te zetten van telefoon naar laptop moet ik iets bijwerken en ik moet de app ontgrendelen. Welke app, hoe en waar? Op mijn telefoon? Op mijn laptop? Gelukkig heb ik alle tijd, want ik ben immers op vakantie…

Terug naar het magnifieke uitzicht. Het lijkt mij moeilijk hier ooit genoeg van te krijgen. Van dat steeds opnieuw aanstormende water kan ik zelfs een beetje filosofisch worden. Wie duwt die golfjes richting strand? En waarom worden ze dan ‘zomaar’ hoger? Hoezo is er vandaag meer ‘schuim’ dan op andere dagen, terwijl de wind volgens weeronline hetzelfde is. Het is duidelijk dat ik niet bij alle lessen natuurkunde goed heb opgelet. Ik lijd daar echter niet zichtbaar onder. Ook niet onzichtbaar.

Bij het filosoferen past ook de vraag of ik hier terug zou willen keren. Voor het uitzicht absoluut. Minpunt is de vliegtijd van bijna 5 uur en dan nog een dik uur sturen. Na even snuffelen zie ik dat het in Sevilla in deze tijd van het jaar ook best aangenaam is. Een weerzien met La Carboneria (als dat nog bestaat) zou ik prima te pruimen vinden.

Doorsnuffelend kom ik bij ‘lacasita.com’. Daar ga ik absoluut nog wel een keer kijken. Als ik nu al boek, ben ik in 2025 voor 28 nachten in januari nog geen €.600,- kwijt. Bestaat sinterklaas toch?

Morgen een drukke dag. Om aan ontwenningsverschijnselen te ontsnappen, dien ik mijn laatste fles whisky aan te schaffen (laatste voor NU! Hier in Spanje). De benzinetank nog even laten bijvullen kan ook geen kwaad en een weerzien met het ‘konijnenhol’ evenmin.