Tenerife Ik ben gestuurd en ik heb gestuurd.

De weersverwachting voor Mesa del Mar was een beetje 50-50 en ik zag dat het in Los Gigantes, een flink stuk zuidelijker, een fractie warmer zou zijn en er werd iets meer zon voorspeld.

Hanke, die bij mijn allereerste verliefdheid een hoofdrol heeft gespeeld (en we zaten niet eens op dezelfde lagere school), had mij de tip doorgegeven om die kant eens op te gaan. Dus die kant op gestuurd. Het was er inderdaad zonniger, maar qua uitzicht (kust) blijf ik vooralsnog de voorkeur geven aan de meer noordelijke kant van het eiland.

Een deel van de route had ik al eerder afgelegd. Maar als je op een ander tijdstip gaat, is e.e.a. toch weer anders. Qua natuurschoon blijft het hier zeer prettig behelpen. Het plaatsje zelf vond ik vrij druk (en dat in januari) en een ‘beetje’ te toeristisch. Hoewel ik inmiddels duidelijk aan een carajillo toe was, was het gebrek aan geschikte parkeerplekjes (geschikt wil nog steeds zeggen dat het min of meer voor de deur moet zijn) daardoor een duidelijke sta-in-de-weg. Op de terugweg zag ik uit een ooghoek een parkeerplekje bij een barretje en ik ging ‘links uit de flank’. Toen ik bij de barkeeper een carajillo bestelde, dacht ik eerst even dat hij de pest in had. Maar enkele seconden later snelde hij achter mij aan om mij toegang te verschaffen tot een fatsoenlijk toilet. Toen ik terugkeerde naar de bar, zag ik dat de man bezig was met de versie “cremado”. Dan wordt de cognac door het aan te steken voorverwarmd. In mijn beste Spaans heb ik de man vervolgens toevertrouwd dat ik nu getuige was van het maken van de eerste professionele carajillo sinds ik op het eiland ben. Of ik dat ten overstaan van de andere aanwezige gasten even wilde herhalen. Daar doe ik niet moeilijk over. Genoten van dit staaltje vakmanschap.

Tijdens het vervolg van mijn terugreis heb ik vandaag zelfs even cultureel gedaan en een lief, wit kerkje gefotografeerd. Nee, ik ben niet naar binnen gegaan. Ik ben geen voorstander van overdrijven.

Tussen de bedrijven door (verslag schrijven en nieuwe fotoserie lanceren) het restant van de soep van gisteren op temperatuur gebracht. Niet raar opkijken als ik binnenkort meld dat ik (alweer) soep heb gegeten. Simpele reden. Ik beheers dat ‘kookgedeelte’ nu.

Jan (of schoonzus Arja) dan wel een andere botanisch goed onderlegde lezer mag de heden geplaatste foto van een boom in bloesem van commentaar voorzien. In mijn ‘vertel iets over deze foto’ heb ik uiterst brutaal “amandelbloesem” neergezet…

Hoewel ik eigenlijk van plan was om ergens op een zonnig plekje in Los Gigantes verder te gaan in “De Getuige” van John Grisham, ben ik daar pas in Mesa del Mar aan toegekomen. Geen parkeerproblemen en zelfs nog een beetje zon. Mijn voormalig taalmaatje en nu gezellig gewoon prima maatje uit Eritrea zal ik qua huidskleur nog niet naar de kroon steken, maar daarvoor ben ik hier ook niet.

Wel om energiekosten te besparen. Hoe meer hoe liever. De besparing hoeft niet dusdanig te worden dat ik op een vakantie ga verdienen, maar als het in NL 10 graden is, gaat de besparing tegenvallen en dat is nu ook weer niet de bedoeling (sorry achterblijvers).

Qua huishoudkosten ben ik een beetje een onbeschreven blad al zijn er enkele uitzonderingen als whisky, bier en nog enkele feestvreugde verhogende elementen. Zo was ik laatst toch een beetje geschrokken van de prijs, die ik voor een blisterpak met biertjes van 33cl. had betaald, al heb ik nu geen idee meer over wat voor een bedrag ik het heb. Maar bij mijn buurtsuper hier meteen om de hoek constateer ik nu een prijs van rond de €.2,- voor een blikje van 0,5 liter. Niet dat daardoor algehele drooglegging dreigt, maar het is niet zo gek lang geleden dat ik een tray met 24 blikjes van 0,50 ltr (Amstel) voor €.12,- kocht (Speciale actieprijs). Anderzijds compenseert de aanschaf van een liter J&B voor €.16,50 weer e.e.a. En wat te denken van de buiten-de-deur-eet-prijzen van bijvoorbeeld het ‘konijnenhol’. Eigenlijk bezondig ik mijzelf aan overdreven zuinigheid door nog met karbonaadjes en een inductie-apparaat te gaan stoeien. Daarom is dit jaar nog een reisje naar Albanië niet uitgesloten. Volgens mij krijg je daar voor €.2,00 een zwembad vol bier. Om zo’n hoeveelheid naar binnen te slaan, moet je met een flinke club zijn. Vandaar het begrip “schoolslag”?