Qua zon was dit tot op heden de beste dag (23/1). Nog een paar van dit soort dagen en ik kom toch nog met een kleurtje weer thuis.

Er werd al vroeg aan de deur gebeld en dat bleek de eigenaar, die zelf wel eens wilde kijken hoe het met de internetverbinding was gesteld. Die had ik vlak daarvoor met succes tot stand gebracht. Een paar uur later was het weer hommeles, maar zo houden we ‘fijn’ contact. Zijn Engels bleek (zonder de hulp van vertaalprogramma’s) iets minder dan ik had verwacht, maar samen met mijn simpel Spaans kwamen we er wel uit. Of eigenlijk niet, maar e.e.a. ligt vermoedelijk aan Vodafone etc.

Toen de zon wat serieuzer begon te schijnen, ben ik richting zwembad gegaan en heb daar enthousiast mijn blouse uitgetrokken en in blote bast wat gelezen. Kort daarvoor was ik nog op carajillo-jacht geweest en ik heb daarbij allerlei kleine afslagen genomen. Die liepen voornamelijk dood, maar de mensen die in die omgeving wonen, moeten naar mijn idee van magnifieke uitzichten genieten.

Ik heb zelf ook nog een paar kiekjes weten te maken, maar die behandel ik morgen wel. Bij mijn zoektocht naar een geschikt tappunt van carajillos werd ik wederom geconfronteerd met het fenomeen van gesloten zijn en/of geen parkeergelegenheid bieden. Uiteindelijk bij een soort cultureel centrum annex cafetaria goed geslaagd.

Het lezen in de zon werd mij op een gegeven moment zelfs iets te warm en ik ben naar het appartement gegaan om wat af te koelen. Jullie gaan naar binnen om weer een beetje warm te worden…

Net toen ik zo’n beetje van plan was om richting ‘konijnenhol’ te rijden, krijg ik opeens weer last van mijn neus die ongesteld wordt. Dat moet niet te gek worden anders kom ik watten tekort. Tijdje met hoofd achterover en toen toch maar op pad. Dit keer knoflooksoep aan het konijn vooraf laten gaan.

Terwijl ik nog aan het soepen ben, komt er iemand met een kooitje met daarin een beest. Er zat een lap over, dus ik kon niet zien wat voor een beest. Het bleek een jong katje, maar heel even dacht ik ze zullen toch niet een heel erg vers konijn hebben laten aanrukken…

Een van mijn voormalige taalmaatjes was erg goed in het repareren van horloges. Ik heb hem ooit een horloge laten bekijken wat door de plaatselijke juwelier in Bussum als ‘jammer maar helaas’ werd omschreven. Destijds een nieuw klokje aangeschaft en het oude dus later aan mijn taalmaatje laten zien. Die was er rap klaar mee en dat klokkie deed het dus weer. Met zeer vooruitziende blik heb ik dat reservehorloge mee naar Tenerife genomen en inderdaad hield vandaag mijn ‘nieuwe’ horloge ermee op, omdat de batterij leeg is (denk ik). Ja, ik weet dat je ook op je telefoon kan kijken, maar daaraan ben ik nog niet zo gewend.

Ook na terugkeer van het konijnenhol was het met internet prut met peren. Na de tweede poging op 24/1 in alle vroegte kan ik dit verslag afmaken en verzenden. Eigenaar heeft toegezegd met Vodafone te gaan bellen. Moet wel, want anders worden mijn verslagen eenzijdig. Weer geen internet vandaag.

Wie zich verveelt en wat tijd over heeft, kan naar de website deingdenktmetumee.nl. Wie allergisch is voor ‘het zich verbazen’ moet er vooral niet gaan kijken.