22/1 is voor een belangrijk deel een leesdag geworden. En proberen of internet weer vriendje wil worden met mijn laptop. Om uit te sluiten dat de suggestie van “is te oud” een kern van waarheid zou bevatten, ben ik opnieuw naar de computershop in Tacoronte gegaan. Zaterdag had men gezegd dat er vanmiddag een technisch figuur aanwezig zou zijn.

Die was er ook en deze computerdokter verklaarde mijn laptop gezond. En mijn probleem met een ‘illegale’ versie van Windows, waardoor ik bij Word allerlei dreigementen kreeg toegezonden, wist hij binnen een poep en een scheet ook op te lossen. Schade: €.0,00

Na zo’n meevaller ga ik dus niet met heet water en een pakje instant stoeien. Via, via kom ik bij een restaurant waarvan ik in NL al dacht: daar moet ik een keer heen. In tegenstelling tot vorige keren dat ik er langs reed, was er nu parkeergelegenheid. Kom je binnen en krijg je de boodschap dat de keuken is gesloten. Dat Tacoronte is best een druk plaatsje, maar als je al een verleidelijk restaurant ziet, is er geen parkeerplek in de buurt. En als er wel parkeergelegenheid is, is de keuken dicht (of het complete restaurant). Zoiets gaat irritant worden.

Niet zo gek ver van de afslag naar ‘mijn’ appartement zie ik een restaurant dat geopend lijkt en parkeerplek voor de deur heeft. Uiterst vriendelijke ober begint in het Engels en om het allemaal nog duidelijker te maken, wenkt hij mij om mee naar de keuken te gaan. Deksels worden opgelicht en ik zie allerlei soorten inktvis/octopus en meer van dat soort zeebewoners. Ik kies voor “portas” hetgeen volgens Google Translate portas in het Nederlands is. Het gaat niet de top tien halen op de lijst van favoriete schotels, maar het was best aangenaam knabbelen. Er werden ‘lokale’ (= zoete) aardappels bij geserveerd. Daarvan mocht ik in de keuken al even proeven. Niks mis mee. Terwijl ik wat later al zat te eten en ook al een van die aardappeltjes op had, kreeg ik de tip de schil er af te halen en de aardappel in de saus op mijn bord te dopen. Wederom het bewijs dat een mens nooit te oud is om te leren.

Met de gezond verklaarde laptop verwachtingsvol internet gezocht. Het resultaat noopte mij via WhatsApp op mijn telefoon mijn ongenoegen richting verhuurder te uiten. Die raadde mij aan het blok met diverse stekkers even helemaal uit te zetten en daarna weer aan. Die truc had ik zelf al in iets andere vorm bedacht door de stekker eruit te trekken van het apparaat dat er uitzag als een router. Dat hielp diverse keren. Soms helaas niet. Op dat blok resteerde, behalve de stekker voor de tv, nog een stekker. Het daaraan verbonden snoer verdwijnt uit zicht, dus geen idee. Maar het compleet uitschakelen heeft tot nu toe geholpen. Morgenochtend komt de eigenaar niettemin even polshoogte nemen. Kan ik hem vragen hoe je foto’s via WhatsApp verzendt. En hoe je daar dan ook nog iets met pen op kan zetten.

Hij zal deze kant wel opkomen om te kijken wat voor een oliedomme figuur hij in huis heeft gehaald. Iemand die na 1 week eens vraagt hoe het fornuis eigenlijk werkt, moet je natuurlijk een keer in het echt zien. Maar als internet het morgen netjes doet, zal ik hem dat ritje besparen. Scheelt ook e.e.a. aan opruimen…

Kort verslag, maar over lezen valt niet zo veel te verhalen.

Morgen zou het hier redelijk zonnig kunnen worden. Misschien het hemd even helemaal uit en bij (niet in) het zwembad toch een beetje een kleurtje krijgen?