Tussen terugkeer uit de VS en vertrek naar Sardinië even tijd voor een tussendoortje. Heel langzaam gaan de gedachten al uit naar Sardinië. Daar mag ik dus opa spelen. Mag opa dan ook iets doen? Het antwoord zit in de Italiaanse benaming: Nonno. Een soort samentrekking van het Franse Non en het Engelse no.

Met betrekking tot verdere voorbereidingen kan ik mij vooralsnog beperken tot het door Linda gemailde boodschappenlijstje. Borrelnootjes, stroopwafels en ... inderdaad HERFSTBLADEREN. Daarvoor zullen wij dus de natuur in moeten, want - net als de bonusaanbiedingen van Albert Heyn - in het schap zullen wij ze niet aantreffen. Frisse neus halen dus. Een uitspraak waarvan de logica mij volledig ontgaat. Misschien leuk voor een eskimo. Zelfs voor het steken in andermans zaken - lekker belangrijk - hoeft een neus naar mijn idee niet fris te zijn. Ik vermoed zelfs dat het tegendeel vaak het geval is.

Nadenken over hetgeen ik moet meenemen (handbagage!), zal ook slechts een beperkte tijd in beslag nemen. De tijd dat de kleur van een onderbroek er nog enigszins toe deed, ligt al achter mij. Indruk maken op een Italiaanse schone? Lijkt mij ook verleden tijd. Zo'n schone Italiaanse noemt men 'bella'. Ik moet dan aan een hond denken. Heet meestal Bello, maar als het een vrouwtje (teef) betreft, zou Bella goed passen. Doorredenerend is een Italiaanse schone dus een ‘bitch' Misschien moet ik Berlusconi eens raadplegen, maar het zou zo maar kunnen, dat hij mee is met Brugkamp.

Peinzen welke plaatsjes aan de beurt zijn voor een herhalingsbezoek, is wel een aardig tijdverdrijf. Wij hebben in het verleden - in bijvoorbeeld de maand mei - complete spookstadjes gezien. Een enkele verdwaalde en zich vervelende tuinman of klusjesman was aldaar de enige aanwezige. Hoe dit soort plaatsjes eruit ziet in november? Dan zijn waarschijnlijk ook de tuinman en de klusjesman met winterslaap. In augustus schijnt echter alles ‘vol' te zijn. Een maand waarin men het dus zonder mijn aanwezigheid zal moeten stellen, want ik houd niet van 'vol' (tenzij het flessen betreft). Overigens volledig onbegrijpelijk, dat het er slechts één maand echt druk is. Het is een prachtig eiland en zelfs afgelopen januari heb ik in T-shirt buiten in het zonnetje zitten bakken.

Om de juf van de Nuvi (collega van Tom Tom) te pesten, is het wel aardig de SS 125 op te gaan. Dat betrof/betreft een van vrij veel kronkels en bochten voorziene weg van noord naar zuid (en omgekeerd - gelukkig wel) aan de oostkant van het eiland, maar deze weg wordt ‘stukkie bij beetje' omgetoverd in een soort snelweg. Juf herberekent zich drie slagen in de rondte en je auto bevindt zich in een soort niemandsland. En zolang er geen rookwolken uit de navigatieoortjes komen, vind ik dat wel humor.

Betreft echter ook een soort wraak. Voorganger van de huidige Nuvi was duidelijk familie van de poetsenbakker en gaf - met name in Cagliari, waar het er toch wel een beetje toe doet - om de haverklap tegenstrijdige instructies. Dat stuurt uiterst onrustig en als je op het allerlaatste moment tracht de meest recente instructie te volgen, levert dat nog meer getoeter op dan al gebruikelijk. Nu huur ik in dit soort landen altijd een klein autootje, zodat ik ook in kleine plaatsjes tot aan de dorpskern kan doorrijden zonder spiegels eraf te rijden en zo'n kleine auto geeft een sterk Calimero-effect. Autorijden op Sardinië werkt ook al op mijn lachspieren. In het kader van Europese richtlijnen (en/of ontwikkelingshulp) zijn er diverse verkeersborden op dit eiland terecht gekomen. Borden, die de maximumsnelheid aangeven, borden met ‘inhaalverbod' enz. Volgens mij kunnen ze die net zo goed uit de grond rukken, want er is niemand, die er enige notitie van neemt. En als er dan al en keer op snelheid wordt gecontroleerd, staat er een paar honderd meter voor de flitsauto een waarschuwingsauto... Scheelt een berg filmpjes ontwikkelen. KLPD kan daar, wat mij betreft, een voorbeeld aan nemen.