De piloot moest i.v.m. mogelijke turbulentie een klein omweggetje maken, maar wist ons redelijk op de geplande tijd op Schiphol af te leveren. “Omweggetje” vind ik in dit verband wel een raar woord trouwens.

Eenmaal thuis kwam er een spannend moment. Zou ik whisky nog steeds wel lekker vinden? Ik had twee weken geen druppel van dit Schotse vocht naar binnen geklokt. Zowel de diverse stokers als de inner der accijnzen kunnen gerust ademhalen. Ik lust ’t nog. Deze eerste paar regels zullen de ontvangers van mijn ‘stevige stukkies’ bekend voorkomen. Omdat de rest van het verhaal meer over de ontspoorde Nederlandse samenleving ging, vond ik het bij nader inzien minder geschikt voor Reismee.

Maar een terugblik op mijn speurtocht door een deel van Griekenland mag niet ontbreken aan het geheel van verslagen. Ik heb vooral het deel van Griekenland bezocht, wat nog stevig aan de rest van Europa vastzit. Aldaar 2.882 km. gereden. De snelwegen zijn er prima, maar je dient wel tol te betalen. De secundaire wegen willen nogal vaak te maken hebben met (zeer) achterstallig onderhoud. Voorts vermoed ik, dat heel veel Grieken fan zijn van Max Verstappen. Men houdt hier van scheuren. En dan heb ik het niet over de uithollingen in het wegdek.

Naast het ervaren van Griekse vriendelijkheid en hulpvaardigheid was het bewonderen van natuurschoon (voor zover aanwezig) mijn doel. Daarbij dient het weer echter mee te werken en ik moet zeggen dat er op dat punt ruimte voor verbetering was. Lefkada is niet alleen een stad, maar ook de naam van een (schier-) eiland en vormde een zeer prettige uitzondering. Heerlijk zonnig en een beeldschone kust. De rit van Lefkada naar Kerasia – Kryonérion (tussen Karditsa en Mouzaki) was nu ook al boeiend, maar lijkt mij bij mooi weer en verbeterd wegdek helemaal een aanrader.

Wie gloedvolle commentaren verwacht over Byzantijnse overblijfselen en fraaie kloosters met zuilengalerijen, verwijs ik naar andere verslaggevers. Ik heb 1 of 2 foto’s gemaakt van een religieus gebouw en 1 keer zo’n kapelletje langs de kant van de weg vereeuwigd, maar ik vraag mij bij nader inzien af: Hoezo? Kijk de Sagrada Familia en de Sacré-Coeur zijn bouwwerken, die ik wel een kiekje waard vind, maar de belangrijkste kerk in het dorpje ‘Doedeboellos’ kan mij daartoe niet verleiden.

Eten en drinken

Zoals eerder vermeld heb ik whiskypauze gehouden, want bij €.6,- per glas verdampt mijn dorst. De Griekse witte wijn heeft zich echter een prima vervanger getoond. Voor een biertje (flesje van soms 0,5 l.) heb ik gemiddeld €.4,- betaald. Zoals eerder gemeld, krijg je er dan ook nog wat te knagen bij. Met water is men trouwens ook knap gul. Ik ben culinair duidelijk onderontwikkeld, maar ik heb er met smaak gegeten. Een kleine eter, zoals ik, moet zich niet vergalopperen door een (te stevig) voorgerecht te bestellen, want dan wordt het wegwerken van het hoofdgerecht een zware klus.

In winkels is sterke drank, maar ook bier pittig geprijsd en als je dan hoort dat de AOW hier rond de €.300,- bedraagt, geeft mij dat nog geen aanleiding tot een asielaanvraag daar. Maar de Grieken zelf genieten van elkaar en – naar ik begrepen heb – van de kerk. Kort samengevat durf ik te stellen dat Griekenland een ‘wij-cultuur’ heeft en na het ikke-ikke-ikke-geweld in NL is dat een verademing.

Het verslaggeven heeft wellicht geen overdaad aan toeristische tips opgeleverd, maar heeft mij toch lekker beziggehouden. En gezien de reacties mijn ‘volgers’ ook. Dank voor alle reacties!

Tot slot nog een grappige ervaring met SayHi, waarmee ik de slecht (amper) Engels sprekende dame van mijn voorlaatste hotel wilde verrassen. Ik had in het Nederlands iets ingesproken en dat door SayHi laten vertalen. Blij gezicht, maar toch ook iets van verwondering. Lees ik mijn ingesproken tekst nog eens na en daar staat niet “ik spreek geen Grieks”, maar “ik spreek geen fiets”. Een waarheid als een koe. Ik spreek nog niet eens een trapper.