Inpakken en wegwezen

Beetje flauw om op de dag van vertrek de zon redelijk uitbundig te laten schijnen. Maar uiteindelijk kwam ik hier niet naartoe om mijn velletje bij te kleuren.

Ik heb vannacht in hetzelfde hotel geslapen als de eerste 3 nachten. Lekker dichtbij de airport en een zeer fatsoenlijke prijs/prestatieverhouding (Hotel Aigli in Persaia). Straks de huurkoets nog even aftanken en dan om 14.15 uur de lucht in.

De nieuwsgierige volgers willen nu natuurlijk weten of ik nog een warme snack heb gescoord in mijn vorige verblijfplaats. Snack was niet warm, maar wel erg lekker. Soort gehaktballetjes en daarbij een soort tsatziki-prutje.

Gisteren dus toch maar via Meteora de terugreis gepland. Het was bewolkt, maar amper regen. In het begin nog wel een ‘geintje’ van Google Maps voor mijn kiezen gehad. Ik moest ergens linksaf en vervolgens was er een soort steile wandrace om ‘boven’ te komen. Vervolgens moest ik via een soort keukentrap weer naar de begane grond. Google Maps stelde zelfs voor om nog zo’n rondje te maken. Daar heb ik voor bedankt. Verder waren Maps en Tommetje het redelijk met elkaar eens.

Meteora is een toeristische trekpleister. Bussen vol lieden uit het Verre Oosten, maar ik zag ook een flinke roedel motorfietsen met Italiaans kenteken. Gelukkig was het niet dusdanig druk, dat nabij de plekjes om een foto te maken geen parkeerplaats meer beschikbaar was. Bij dat soort plekjes begint mijn gebrek aan lenigheid en fysieke handigheid mij parten te spelen. Kleine verhogingen zijn een soort Mount Everest geworden en zoals bekend ontbreekt ook daar een leuning om het bereiken van de top te vereenvoudigen.

Bij dat Meteora is m.i. het meest bizarre dat er boven op een soort vrijstaande pilaar een klooster is gebouwd. Degene, die dat ooit heeft bedacht, zou heden ten dage waarschijnlijk met spoed worden opgenomen.

Nog vergeten te melden. Enkele dagen terug zag ik ergens een man, die mij sterk aan een herder deed denken. Wie loopt er anders met een stok in ‘the middle of nowhere’? Ik zag echter helemaal geen schapen. Vreemde herder dus? Iets verderop zag ik echter een geit. Wellicht was het dus helemaal geen herder maar een hoeder. Schaapherder versus geitenhoeder. Leg de logica maar eens uit aan je taalmaatjes…

Tot slot mag niet onvermeld blijven dat het gisteren 12 jaar geleden was, dat Ineke mij ontviel. Zij zou – zoals gebruikelijk – hebben genoten van deze vakantie. Die gedachte troost mij enigszins en ik ben er ook van overtuigd, dat zij mij dit soort uitstapjes van harte zou gunnen. Weer een beetje filosofie. Daar werd in een reactie gepleit dat in mijn boek een rol te laten spelen. Er moet nog steeds flink aan worden gesleuteld, maar met het voorwoord ben ik nu al redelijk tevreden. Ik plaats het hier maar vast…

Voorwoord

De aandrang om opgedane levenservaring met anderen te delen wordt groter naarmate men ouder wordt. Een weinig opzienbarende constatering, maar gezien mijn leeftijd (78) moet ik met dat delen ook weer niet eindeloos lang wachten. Niet dat ik haast heb om het tijdelijke met het eeuwige te verwisselen, maar er beginnen zich toch haperingen te manifesteren en er zijn in toenemende mate leeftijdsgenoten, die nu hooguit nog tijdgenoten kunnen worden genoemd.

Mensen roepen nogal eens dat ouder worden heel vervelend is. Toch is het pas echt zorgelijk als je ophoudt met ouder worden. Niet voor jezelf, want jij bent er dan niet meer, maar wel voor de nabestaanden. “Zorgelijk” is hier niet het juiste woord, maar men begrijpt, hoop ik, mijn bedoeling.

Toch doelt men hier meer op de ziekten en overige ongemakken, die gepaard gaan met het verouderen. Daarover kan je je druk maken, maar dat helpt weinig. En door je haar te verven, je vol met botox te laten spuiten, nieuwe tanden te implanteren en ‘de boel te laten liften’ wordt je sterfdatum niet drastisch naar een later tijdstip verschoven. Een gezonde manier van leven en dito voeding kan, volgens lieden die er een studie van hebben gemaakt, wel van positieve invloed zijn. Ik leg hier even de nadruk op KAN, want ook al beweeg je je suf en eet je elke dag de juiste hoeveelheid broccoli en ander konijnenvoer, dan is het nog steeds zaak je niet aan boord van een neerstortend vliegtuig te bevinden. Of in een trein, die tijdens een onbewaakt moment op een bewaakte overweg tegen een vrachtauto knalt en vervolgens ontspoort.

Er maar op los leven en allerlei onverantwoorde risico’s nemen is echter een ander uiterste. Een zeer bescheiden vorm van fatalisme zou een tussenweg kunnen zijn.

Nu het spreekwoordelijke ‘Huize Avondrood’ steeds krachtiger met een wenkend vingertje tekeer gaat, trek ik daar persoonlijk toch een beetje de schouders bij op. Met betrekking tot de mij resterende jaren gaat het mij nu niet zozeer om de kwantiteit, maar vooral om de kwaliteit.

Dit soort overwegingen wil ik een plaats in dit boekje geven. Ondanks het feit dat ik al 12 jaar weduwnaar ben en ik mijn beide dochters en kleinkinderen slechts sporadisch zie, geef ik ‘het leven’ een mooi hoog cijfer. Dat is een kwestie hoe je tegen bepaalde zaken aankijkt. Het klassieke halfvolle en halflege glas. Voor iedereen, die aan het eind van de rit eveneens een hoge score wenst te noteren, is dit boekje een aanrader.

Ik zit nog steeds niet in Athene, maar 'so what'