Dit verhaal schreef ik gisteren al, maar kreeg het niet weg,

Een dag met geen woorden maar plaatjes. Ik heb in 2 etappes wat foto’s geplaatst van hetgeen ik gisteren voor ogen kreeg. Dat was, zoals jullie ook kunnen constateren, van aparte klasse. Dat waren de weggetjes richting strand ook, maar dan in meer negatieve zin. Dat soort dingen komt hier vaker voor.

Vandaag was het ook een spannende strijd of de stukken weg, waar nodig aan gesleuteld moet worden, of dat de redelijk tot goede wegstukken de boventoon voerden. Ik vind een gelijkspel wel een aardige, maar met een licht veldoverwicht voor de goede weggedeelten. Om tot mijn huidige stek te komen, had ik voor een minder voor de hand liggende route gekozen. Maar ik heb er geen spijt van. Google Maps was in het begin nog even in de war, maar gedroeg zich verder prima. Het plaatsje zelf hier bleek voor Tom Tom een probleem. “Kerasia” geeft Booking.com aan en daarvan biedt Tom Tom een ruime keus. Maar niet op dezelfde plaats die ik op mijn laptop vind. Een iets grotere plaats hier in de buurt als alternatief opgegeven voor het geval mijn telefoon zou uitvallen of ‘gewoon’ verdere dienst weigert. Omdat ik bij Tom Tom slechts de eindbestemming had ingevoerd, was er bij het naderen van de snelweg al ‘gedoe’. Houd links aan, houd rechts aan. Omdat Google Maps het tot dat moment goed had gedaan, besloot ik die instructies te blijven volgen. Dat gaf heel wat keren gejammer met “Probeer om te keren” van Tommetje tot gevolg. Tommetje Ommetje…?

Het leek vandaag trouwens wel of ik door Oostenrijk of Zwitserland reed. Ook hier bergen met eeuwige (?) sneeuw. En als chauffeur verveel je je geen moment. Haarspeldbochten, gaten in de weg (soms door vallende rotsen veroorzaakt), stukken aan de kant van de weg, die gewoon weg waren. Ergens zag ik een gat waar volgens mij een monstertruck in verstopt zou kunnen worden en daarbij staan dan wat vlaggetjes van Mickey Mouse formaat. En op het gebied van ontwikkelingshulp moest er maar gestopt worden met het schenken van zinloze borden met “80” voor plaatsing op een stukje snelweg. Besteed de zo vrijkomende gelden aan een flinke hoeveelheid vangrail.

Ik passeerde afslagen naar dorpjes, die ik zelfs niet zou willen bezoeken als er daar een naar mij smachtende Miss World zou zitten wachten. Afslagen waarvan de triestheid afdroop. Terwijl ik dit zit te tikken – in verband met zwak signaal op mijn kamer ben ik maar naar de bar afgezakt – krijg ik allerlei lekkers toegeschoven. Als je hier iets te drinken bestelt, wordt daar heel vaak ook meteen iets te knabbelen bij gezet. Meestal chips. Nu kreeg ik eerst een schoteltje met kaas en worst en bij mijn tweede witte wijntje kwam er iets warms met kaas en ham. Heerlijk!

Ergens onderweg zag ik een stuk rots dat bewoog. Een ‘zwerfkei’? Een kruising tussen een wandelende tak en een kei? Nee, het bleek een schildpadje. Het was niet druk, dus ik denk dat hij de overkant wel heeft gehaald.

Het slot van de route gaf overigens een vertrouwd beeld. Nog 100 m. en uw bestemming bevindt zich rechts. Nou niet dus. Iets doorgereden en na een rondje sta ik vrolijk op dezelfde plaats. Ik begon behoefte aan toiletbezoek te krijgen en de auto voorzien van nieuwe bedrijfssappen was ook aan de orde. Verkeerde adres dus maar even achter mij gelaten. Ik kom op een redelijk fatsoenlijke weg en laat ik daar nu even later een bord met de naam van mijn verblijf zien. Dat had ik na al die uren sturen eigenlijk ook wel verdiend. Receptioniste spreekt – voor zover ik dat kan beoordelen – prima Grieks, maar haar Engels is voor verbetering vatbaar. Zeer vatbaar. Omdat ik er nog steeds niet in ben geslaagd mijn telefoon te laten “Roamen”, heb ik dus ook geen internet en geen vertaalmogelijkheden richting Grieks. Maar we zijn er toch uitgekomen.

Op de kamer wifi geprobeerd, maar er was daar een zwak signaal, dat ook af en toe uitviel. Omdat ik mij gisteren ’s avonds niet 100% voelde, heb ik het diner overgeslagen. Ik had eind van de middag op mijn balkonnetje wel al mijn laatste 0,5 liter Argus bier van de Lidl soldaat gemaakt. En van een meegebracht stuk Old Amsterdam had ik ook nog enkele ferme stukken afgesneden. Blaffend van de honger mijn mandje in, was dus niet echt aan de orde. Maar na aankomst een wisselend succes met internet, leek een hapje eten mij een goed plan. Lukte vrij dichtbij en volgens de uitbater daar was er iets verder een tankstation. Ikzelf en de tank waren even later weer gevuld. Op de kamer nog wat kiekjes van gisteren aan de nieuwe serie toegevoegd, maar door de diverse haperingen qua internetverbinding dus elders mijn heil gezocht. Nu moet ik nog even uitvogelen of ik morgen naar Meteora moet gaan, of dat ik dat op weg naar Perea meeneem. Als dat laatste goed zou uitkomen, dien ik voor morgen nog een alternatieve bestemming te zoeken.