Kleine wereld

Ook hotel Avra bleek vandaag weer eens goed verstopt. Bij Tom Tom had ik slechts het centrum van mijn volgende pleisterplaats ingevoerd, dus de eerste dikke 250 kilometer waren beide GPS-ers het redelijk met elkaar eens. Er waren ook ver buiten Kastoria borden waarmee voor beren met jonkies werd gewaarschuwd. Ik kan de liefhebbers geruststellen. Ik heb er niet één plat gereden. Wellicht gebeurt dat echter vaker dan men zou vermoeden, want ik zag tal van reclames voor “furs”.

Het bleek een best fraaie route en het weer hielp ook mee. Niet alleen vandaag, maar ook tijdens de andere reisdagen, waren er weer talloze tunnels. Alsof alle Grieken in het verleden ooit met een mol zijn gekruist.

In wat langere tunnels valt niet alleen de radio uit, maar ook de GPS. Komt echter vanzelf weer terug. Bovendien was ik vandaag weer een goede klant van de tol-hokjes. Er was er één vervelend vandaag. Hokje zonder personele bezetting. Daar mag je dan je credit kaart in zo’n gleuf schuiven. Die bevond zich op een positie waar slechts een slangenmens zonder uitstappen bij kan komen. Er worden in deze buurt trouwens iets steviger tarieven gehanteerd.

Bij het naderen van mijn eindbestemming begonnen Tom Tom en Google Maps weer ruzie te maken. Vreemd, want ik was nog niet eens in de buurt van het plaatsje waarvan ik “centrum” had ingevoerd. En toch is “ga links” en “ga rechts” niet van de lucht. Omdat ik bij Google Maps de hotellocatie had ingeklopt, besloot ik die instructies maar te volgen. Als Google Maps de door mij afgelegde kilometers kan reconstrueren, gaan ze zich drie slagen in de rondte schamen. Op een gegeven moment was het “einde weg” i.v.m. constructiewerkzaamheden. Maar ik zag schuin boven mij een andere weg in dezelfde richting waar geen bouwgedoe werd gepleegd. Noodgedwongen rechtsomkeert. Zie ik een auto richting obstakel rijden. Heeft wellicht een broertje van mijn GPS aan boord. Met wat gepaste eigenwijsheid bereik ik Lefkada en in het subplaatsje Lygia zou zich mijn hotel moeten bevinden. Tom Tom dus in de pauzestand. Via Maps kom ik ergens waar het vrolijk ophoudt met openbare weg. Je rijdt terug en Maps weet je dan te vertellen dat je 1.4 km moet doorrijden. Hallo, waarom moest ik dan eerst naar “iets in nergens”??? Met dit soort onbeantwoorde vragen houd ik mijzelf vrolijk bezig. “Je moet verder”. ”je moet terug”. Ja, Google Maps houdt bij mij van afwisseling.

Uiteindelijk maar mijn padvindersinstinct ingeschakeld. Klein weggetje ingedraaid richting “Beach”, want mijn hotel zou daar niet ver van verwijderd moeten zijn en zo’n uitgebreid oord betreft het nu ook weer niet. Vlakbij het water echter geen hotel. Wel een auto, die braaf aan komt rijden. Ik spreek die lui aan en vraag of ze hotel Avra kennen. “Ken jij Hotel Avra?”vraagt de passagier aan de chauffeur. Jippie Nederlanders. Maar wel een landgenoot met een fatsoenlijke telefoon. Daarmee werd vastgesteld dat ik al vlakbij was… Kwestie van het iets verderop gelegen geitenpaadje indraaien. Het mag dan weer iets gecompliceerder zijn deze accommodatie te vinden, dan is dat nog geen reden deze bestemming op voorhand te schrappen. Ik heb wel eens eerder gesteld dat ik een ‘sfeerproever’ ben. Mijn eerste hotel en dit hotel komen op basis van mijn sfeerproeverij in aanmerking voor een relaxvakantie. Wie cultuur wenst op te snuiven, lijkt mij in Kastoria beter op zijn plaats. Qua gastheren/vrouwen zal er weinig verschil zijn. Grieken lijken je te beschouwen als een in een grijs verleden geëmigreerd familielid, dat nu plotseling weer even terug in het land van herkomst opduikt Oprechte blijdschap spat er vanaf.

Na de Nederlandse hulptroep met goede telefoon blijkt ook de enige (?) andere kamer hier te worden bezet door een NL-echtpaar. Via ‘mevrouw ‘ weet ik nu dat het zwembadwater koud is. Mijn animo om dat proefondervindelijk zelf vast te stellen, is met deze nieuw vergaarde kennis niet bepaald gestegen. Men mag mij kritisch noemen als het de temperatuur betreft van water waarin ik mij begeef, maar van een dergelijke kwalificatie zal ik niet in tranen uitbarsten.

De Nederlandse medegast wist mij te melden dat het dichtstbijzijnde restaurant zeker ‘niet verkeerd’ was. Zij had nog wel een mooie opmerking. Iets in de geest van: Als je in NL voor dit soort prijzen buitende deur kan eten, ga ik NOOIT meer koken. Receptioniste meende mij meer richting concentratie van eetgelegenheden te moeten sturen. Dichtbij het water en zo. Maar daardoor wel vaak giga-druk. Even googelen en ‘wat zien ik’? De nabije tent heeft zwaardvis op het menu. Voor €.14,-. Een van de laatste keren dat ik van zwaardvis heb zitten genieten, was samen met Ineke in Portugal. Daarbij nu een half litertje witte wijn in een net karafje en ik was (wederom) een tevreden mens.

Bij dit restaurant waren er slechts 3 poezen. Netjes opgevoede exemplaren. Twee miauwers hadden op de een of andere manier goed door dat ik vis zat te eten, maar begonnen niet ongeduldig aan mijn benen te krabben toen er niet snel genoeg wat hun kant op kwam. Dat fatsoen heb ik na verloop van tijd toch maar beloond.

Afgezien van de ontmoeting met landgenoten (is wereldwijd lastig uit te sluiten) was er ook nog een bizarre ‘confrontatie’ met een jong stel van een tafeltje ‘verderop’. HIJ bleek een Duitser (zij was Engelstalig) en afkomstig – of all places – uit Celle. Naar die stad ging ik als kleine jongen altijd met mijn moeder om daar Kerst en Nieuwjaar te vieren. Daar woonde de zuster van mijn moeder met haar gezin. Een nichtje van mij woont nog steeds in die stad. Vandaar de titel van dit verslag.

Van deze oosterbuur kreeg ik ook nog de tip om vooral het westelijk deel van dit (schier-) eiland te gaan bekijken. Qua af te leggen kilometers een makkie.