Onderdompeling en retsina

Ontbijt is hier ook iets waaraan je moet wennen. Het stokbrood van vandaag is volgens mij op dezelfde ochtend gebakken als het stokbrood van gisteren. Of dat van eergisteren. Een beetje francofiel, laat staan een echte Fransman, gaat er hartverscheurend van huilen. Daar staat dan weer tegenover dat er voor een erg lekkere pastei gekozen kan worden. “Spaans” volgens de dienstdoende serveerster. Ik durf haar niet tegen te spreken, maar tijdens mijn veelvuldige bezoeken aan Spanje heb ik dit nog nooit geserveerd gekregen. Ook de koffie is hier prima. De enige wanklank m.b.t. hetgeen ik hier heb geconsumeerd is een mogelijk foute mossel van de eerste avond, want sindsdien ‘zit ik aan de dunne’. Maar dat verschijnsel treft mij in Nederland ook wel eens en dat is dan zonder mosselmaal.

Vandaag dus toch maar richting thermische baden. Volgens wat reacties zou ik mij daarin moeten onderdompelen. Zwavelbadje doet je goed, lees ik. Hallo, ik ben geen lucifer! Ik heb al moeite met een overdadig hete kop thee. Daarbij kan je nog blazen, maar bij een compleet zwembad wordt dat een stuk lastiger. Reisplan van heden ging dus niet de mist in. Ikzelf wel. De eerste 80 km. was het droog en daarna kreeg ik wat spatjes. Het laatste deel was landschappelijk aantrekkelijker dan het eerste deel, maar om van fraaie vergezichten te spreken is toch wat vergezocht. Toppen van de diverse heuvels hadden een witgrijs sjaaltje en petje. Wel veel mooie brem langs de kant van de weg. En soms een mengeling van wild spul met o.a. klaprozen, koolzaad (?) en een paars gewas dat iets weg had van een margriet. Een professioneel bloemschikker zou zich voor de diverse composities niet schamen. Op plekken die uitnodigden tot het maken van een foto was er ‘uiteraard’ geen mogelijkheid om te stoppen. Of je zou het geen punt moeten vinden om tientallen toeterende automobilisten te trotseren. Maar wellicht krijg ik ergens een herkansing.

Bij de ‘eindbestemming’ vond ik de parkeerplaats onfatsoenlijk ver verwijderd van hetgeen waarvoor ik kwam. En – wat een timing – ‘de dunne’ meldde een nieuwe aandrang. Ik besloot buiten het toeristisch gewoel een plekje te vinden om dat probleem op te lossen. Niet ver van de ingang van het thermisch gebeuren was er een ‘kantina’ en daar hadden ze niet alleen een zeer fatsoenlijk toilet, maar ook een prima koffie en een zekere Chris. Chris was de jongere generatie en hem besloot ik (i.p.v. zijn vader) te hulp te roepen, omdat ik de terugweg naar mijn hotel niet op mijn telefoon kreeg. Back-up van Tom Tom was een bruikbaar alternatief, maar ook mijn telefoon dient te werken wanneer daar een beroep op wordt gedaan. Na dankbaar toiletbezoek en een eerste slok koffie besloot mijn telefoon tot spontaan herstel. Nog niet volledig, naar later bleek, maar ik was niet langer uitsluitend afhankelijk van Tom Tom. Met Chris vervolgens de toestand in de wereld en omstreken zorgvuldig doorgenomen. Aardige en leuke ‘vogel’. Een omschrijving die niet alleen gebaseerd is op het feit dat hij mij een stuk jonger achtte dan ik ben.

Volgens zijn informatie kon ik een stuk verder naar boven dan de eerste parkeerplaats zou doen vermoeden. Zodoende heb ik dus toch nog een blik kunnen werpen op dit toeristisch hoogtepunt van die omgeving. Bij dat ‘werpen’ stond ik niet op een correcte plaats en daarom begon een man van ‘security’ driftig op een fluitje te blazen. Het kan ook voor de automobilist achter mij zijn bedoeld, maar dat is verder niet zo interessant. Inmiddels leg ik een proeve zorgvuldig achteruitrijden fluitend af. Omdat het ter plaatse vrij schaars qua parkeerruimte was, ben ik verder niet op zoek gegaan naar de waterval. Nog iets te melden over de terugreis? Jazeker: de mist was dikker….

Afgezien van onderdompeling kreeg ik ook de aanmoediging mij aan de ‘Retsina’ te wagen. Dat ligt iets meer in mijn interessesfeer dan onderduiken in een kop thee. Via internet wist ik al dat er sprake zou zijn van enige harssmaak. Ik vraag mij daarbij direct af welke ‘geleerde’ tot deze kwalificatie is gekomen. Iemand die als hobby aan een dennenboom lebbert? Toch maar zelf een oordeel vellen en derhalve een flesje besteld. Eerlijkheidshalve dien ik de eerder geserveerde karafjes met witte wijn een hoger rapportcijfer te geven, maar zoiets kan met de plaatselijke inkoop te maken hebben.

Persoonlijk niet een zaak om hete tranen bij te schreien, maar ergens vond ik het toch een beetje zielig dat ik vanavond minstens een uur lang als enige de eetzaal bevolkte. Buiten bij het terras is er dan ook nog een (ongeïnteresseerde) medewerker die i.p.v. voorbijgangers te enthousiasmeren zich vooral bezig houdt met zijn telefoon. Verrassing? Ik dacht het niet. Toegegeven, de temperatuur hielp ook niet echt.

Vanwege ‘retsina’ besloot ik voor vis te kiezen. Ik heb nu niet alleen een school sardientjes achter de kiezen, maar een complete scholengemeenschap. Voor €.6,50 of zoiets. Tsja, dan is aansluitend barbezoek verantwoord. Ook al zijn de prijzen ‘op niveau’, toch leek Drambuie mij nu wel wat. Helaas bevatte de fles geen volledig glas meer. Brasserig overgestapt naar Metaxa (dat er nu ‘opeens’ wel was). En wat doet de barkeeper als ik mijn glas bijna leeg heb? Die maakt ‘om niet’ mijn glas weer helemaal vol. En dat, terwijl ik volgens mijn spiegelbeeld er toch niet bepaald hulpbehoevend uitzie…

Morgen ga ik verder naar het oosten en plan ik om in Alexandropolus te landen. Dat is nabij Turkije. Eng dus met Erdogan (nog) aan het roer, maar ik ben soms best dapper.