Cat pack

In 1972 kreeg ik het ultieme bewijs dat gelukkig zijn niets met geld heeft te maken. Vandaag een lichtvoetiger variant ervaren.

De weersverwachting gaf voor morgen betere voorspellingen dan voor vandaag. Heden dus een beetje in de buurt gebleven. Daarbij ook op inspectie geweest bij Lidl. En inderdaad voor een aangenaam geprijsde fles whisky hoef je deze kant niet op te komen. Sterker nog, het door mij i.p.v. huismerk Amstel ook nog wel eens in mijn boodschappenkarretje opduikend biermerk Argus, bleek zo’n 1,7 keer onfatsoenlijker geprijsd dan wat ik gewend ben in NL. Vandaar een bescheiden aankoop van slechts 2 blikken (van 0,5 liter).

De jongedame achter de kassa bleek (ruim) voldoende kennis van het Engels te hebben om haar deelgenoot te kunnen maken van mijn prijsbevindingen. Geen verontwaardiging, geen ‘ach en wee’, geen jaloerse blikken mijn kant op. Hooguit enige verbazing over het feit dat wij in het rijke westen minder voor een alcoholische versnapering betalen dan zij daar in Griekenland. En als er ook maar iets wat op verwijt lijkt bij haar valt waar te nemen, dan is dat richting Griekse overheid. Ik troost haar door op te merken dat op ander terrein Griekenland zoveel heeft te bieden. Daar werd zij helemaal blij van. En het betreft hier mensen die het uiten van blijdschap niet beperken tot een plichtmatige glimlach. Nee, de ogen stralen oprecht. Mijn dag alweer goed.

De haastig in elkaar geknutselde alternatieve route had ook “Hidden Beach” in het programma. Da’s dan een prima gekozen naam, want mijn speurneus bleek danig verstopt. En daardoor bleef de Hidden Beach dat dus ook. Truus GPS (Google Maps dit keer) was weliswaar nog niet klaar met het geven van instructies, maar ze werden steeds minder geloofwaardig. Misschien naar onze regering gekeken en begrepen dat een ‘geitenpaadje’ geoorloofd is. Ik was er inmiddels al redelijk van overtuigd dat een beetje geit bij het aanschouwen van het vervolgtraject iets had gemekkerd wat op “bekijk het maar” neerkomt. Of iets in de geest van “ik ben wel geit, maar niet gek”. Hinderlijk bijverschijnsel was, dat door het niet volledig opvolgen van de eerste serie instructies, door Truus GPS krampachtig werd geprobeerd mij weer terug richting geitenpaadjes te sturen. Dat heb ik haar echter af weten te leren.

Mijn Tom Tom was (voor de gezelligheid) ook mee, maar deed dat voor spek en bonen. En dat terwijl de tijdrovende update kort voor vertrek nog was gerealiseerd.

De door mij waargenomen haventjes – ik gebruik hier bewust het verkleinwoord – werden bevolkt door bootjes van bescheiden formaat. Of de volwassen exemplaren zouden nog op zee moeten zijn. Gezien het tijdstip onwaarschijnlijk, want dan bereikt hun vangst ‘moeder de vrouw’ (of wie er die dag ook kookdienst heeft) ‘never nooit’ op tijd. Anderzijds was er op één van de kademuren een roedel katten aanwezig en die groep zat daar toch echt niet vanwege het uitzicht. Ervaring zal wel geleerd hebben, dat bij het uitladen nog wel eens een visje ‘ontsnapt’. En deze katten zullen er dan wel voor zorgen, dat zo’n ontsnapping van korte duur is. Ik zal een foto van dit cat pack plaatsen.

Omdat het er vanmiddag uitzag of er een zonnetje zijn best aan het doen was, ben ik even buiten gaan spelen. Met wat fantasie zou je het terrasweer kunnen noemen, maar de diverse passanten schoten op dat gebied duidelijk tekort. Op de aangrenzende terrasjes was het ook niet ‘bommetje’. Teneinde de plaatselijke horeca toch nog enigszins tegemoet te komen heb ik op het terras van Costa een biertje besteld. Grieks bier van de tap. Niet slecht, maar ik maak er geen omweg voor. En volgens mij zaten er ijsschilfers in mijn glas. Goed voor de temperatuur, maar als je niet lekker doorslobbert, gaat je bier er wel iets wateriger van worden.

Zojuist diner 2 afgesloten. Avontuurlijk een kaassalade als voorafje besteld. Eigenlijk had ik geen idee wat ik mij hierbij moest voorstellen, maar alleen maar bekende kost naar binnen schuiven, vind ik ook maar niks. Er kwam nu een schaaltje met een nogal wittige substantie. Nee, geen yoghurt, maar misschien had yoghurt er toch iets mee te maken. E.e.a. veroorzaakte bij mij geen juichstemming en evenmin zag ik aanleiding kreten van genot te slaken. Redelijk risicoloos souvlaki als hoofdgerecht besteld. Daar was ik gisteren immers niet aan toegekomen. (Voor de niet-kenners: souvlaki doet vooral aan saté denken). Even dacht ik: Hm, slechts 2 stokjes. Maar er zaten forse hompen varkensvlees aan en zelfs de stokjes waren van een stevig kaliber.

De tijden, dat ik dit soort hoeveelheden vlees tijdens het inhaleren van een sigaret achteloos tot mij nam, liggen een halve eeuw terug. Nu strandde ik – niet voor het eerst - voor het behalen van de eindstreep en ging er vlees retour keuken. In dit land omkomen van de honger lijkt mij lastig.

Morgen probeer ik naar Loutra Pozar te tuffen. Dat is 136 km enkele reis. Volgens de receptioniste zou het daar fraai moeten zijn. Via internet heb ik ontdekt, dat er daar thermale baden zijn en iets met watervallen. Met zwembaden waar stoom vanaf wappert, heb ik niet zoveel. Watervallen vind ik wel geinig. Er bestaat volgens mij wel het risico dat ik mijn auto ergens dient te parkeren om vervolgens, na het neertellen van een aantal euro’s, aan een (voor mij) vrij zinloze voettocht te beginnen. De kans, dat ik morgenavond zonder een blik op een dampend zwembad te hebben geworpen, uitsluitend verslag doe van mijn rit die kant op, is levensgroot. Afwachten maar.