Reeds voordat ik afgelopen zaterdag voet op Nederlandse bodem zette, kreeg ik alweer een beetje heimwee naar Spanje. Ons land zit te vol met zeurpieten. En er is minimaal 1 zeurpiet onlangs gerepatrieerd. Niet alleen een zeurpiet en een mopperkont, maar ook een ‘ziener’. Hij was ervan overtuigd dat Nederland binnen enkele jaren tot de groep derdewereldlanden zou behoren.

Bij dat gedrag van “Kakel er maar op los joh en denk vooral niet te lang na over hetgeen je beweert” vraag ik mij af of dit nu tegenwoordig vaker voorkomt, of dat het eerder de toegenomen aandacht in de diverse media betreft.

Ik snap ergens wel dat het schrijven van artikelen over “grensoverschrijdend gedrag” meer voldoening aan een journalist geeft, dan de mededeling dat langs de Louis Armstrongweg de krokussen in bloei staan. Of dat in de supermarkten de paaseitjes al in de schappen liggen.

Maar bij de supermarkten vind je geen mensen met fakkels, die daar staan omdat ze het voor paaseitjes nog veeeeeel te vroeg vinden.

In de korte tijd dat ik terug ben, heb ik toch al tijd gevonden het hotel een compliment te sturen. Er zijn zat hotels waarbij ik een hernieuwd bezoek geen enkel probleem zou vinden. Er zijn een paar zeldzame missers en er zijn 2 accommodaties, waar ik dolgraag naar terugkeer en dat ook al heb gedaan. Mijn nachthok van de afgelopen tijd zou best eens nr. 3 kunnen zijn. Dat heeft alles te maken met het personeel, dat voor een (wat mij betreft) unieke sfeer zorgt. Vervolgens kom ik erachter dat mijn favoriete hotelletje in Cubillas de Arbas per 1 april in andere handen overgaat. Waarom ik daar niet naartoe was de afgelopen tijd? Dat is slechts voorbehouden aan beëdigde eskimo’s, die ter plaatse hun eigen iglo kunnen bouwen. Zelden heb ik mij in een accommodatie meer welkom gevoeld dan bij deze moeder en dochter nabij de grens tussen Leon en Asturias.

De terugreis naar NL verliep netjes t/m Schiphol. Daar was de NS nog steeds bezig met ‘werkzaamheden’ en ik moest maar op de App kijken (die ik nog steeds niet heb geïnstalleerd). Het snelst was doorsporen naar Almere Centrum en dan een stoptrein terug richting Muziekwijk. Eens lekker brasserig gedaan en in plaats van de stoptrein de bus genomen. Bushalte is een fractie dichter bij mijn geparkeerde auto en bovendien hoef ik dan op station Muziekwijk niet met koffers en tassen trappen af te sjouwen. Een andere tegenvaller was de inbeslagname van mijn kurkentrekker. Jazeker, want ik heb zo’n mega-gevaarlijk ding, waarmee je niet alleen kan ontkurken. Nee, er zit ook een flesopener aan en een minuscuul mesje voor het snijden van folie bij een wijnfles. En dat laatste mag dan wel klein zijn, maar het blijft een mes. In combinatie met deze vervaarlijk uitziende grijsaard (ik heb het nu even over mijzelf) volgde dus inbeslagname. Achteraf zit ik mij af te vragen, of ik hierop niet ooit al eens heb geanticipeerd en het mesje met bruut geweld heb verwijderd…. En dan tegen zo’n security-figuur aanblaffen: Mesje? Waar mesje. Laat zien dat mesje!!! Machtsmisbruik. Chef erbij. Maar ik had een erg goede bui en een sympathieke jongedame voor assistentie (en ik bedenk dat afgebroken zijn nu pas).

Na enige dagen acclimatiseren, waarbij o.a. de tondeuse aan het werk is gezet, gaat vandaag de routine weer een rol spelen. Taalcoach om 11 uur. Automaatje om 13.15 en 16 uur. En vanavond nog een regiovergadering in Emmeloord.

Het vermelden waard is nog wel dat de ramen van zowel 1^e als 2^e etage zijn gelapt. Met name voor het aan de buitenkant lappen van de ramen op de 2^e etage moet ik toch wel een erg flinke tijd in de geschiedenis teruggaan. Maar nu kwam er iemand langs met speciaal water en sop en dat werd met een telescoopborstel aangebracht. Verbluffend resultaat. Niet dat ik nu dagelijks een paar uur op de tweede etage naar buiten ga staan kijken, maar toch… En beide kanten van het huis voor €.17,-

Nu wil zo’n lapper natuurlijk met (on-)gepaste regelmaat zijn kunsten opnieuw vertonen. Op de ontvangen folder staat dan ook: Eenmalige opdrachten voeren wij bij voorkeur niet uit. Mijn attentie ging daarbij vooral uit naar de woorden bij voorkeur. Ik ben dan ook bang dat van lapperszijde toch flink wat geduld vereist zal zijn, maar acht t.z.t. een herhalingsopdracht niet uitgesloten.

Met enige regelmaat passeren bewoners van de Triade mijn huis. Deze bewoners kenmerken zich door fysieke en/of geestelijke beperkingen. Als je dat ziet en je komt net terug van 4 weken Costa Blanca ga je jezelf een enorme bofkont vinden.

Voor de vaste volgers: Mijn hoeveelheid fotoruimte is door Reismee in oude glorie hersteld!!!!!